วิวาห์ร้าย:คลั่งรักเจ้าสาวแสนสวย นิยาย บท 6

เสิ่นฉีใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งเต็มๆเพื่อไปยังเยี่ยซื่อกรุ๊ป

หลังจากใช้เวลาอยู่นานกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่แผนกต้อนรับ ในที่สุดด้วยความช่วยเหลือของเยี่ยหลิ่นหานเธอก็สามารถมาขึ้นลิฟต์ได้สำเร็จ

“ออกไปแล้วเลี้ยวไปทางขวาสุดทางเดิน นั่นแหละคือห้องทำงานห้องมั่วเซวียน ฉันมีธุระอื่นอีก ไปเป็นเพื่อนเธอไม่ได้นะ หาทางเองได้ใช่ไหม”

ได้ยินเช่นนี้ เสิ่นฉีก็รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “อื้ม ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่”

“ด้วยความยินดีครับ”

เมื่อเห็นเขาเดินจากไป เสิ่นฉีก็อดไม่ได้ที่ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ เห็นได้ชัดว่าเกิดจากพ่อแม่เดียวกัน แล้วทำไมอีกคนหนึ่งถึงเป็นสุภาพบุรุษ แต่อีกคนกลับน่ารำคาญขนาดนี้

เสิ่นฉีสูดหายใจเข้าลึกๆและเดินไปสุดทางเดินอย่างยอมรับชะตากรรม

ในที่สุดก็เห็นประตูห้องทำงาน เสิ่นฉียื่นมือออกมากำลังจะเคาะประตู แต่จู่ๆประตูก็เปิดออกแล้วมีวัตถุที่ไม่รู้จักถูกผลักออกมา

เสิ่นฉีไม่สามารถหลบได้ทันจึงถูกกระแทกจนล้มลงบนพื้น

วัตถุที่ไม่รู้จักร่วงมาทับเธอ

“อ้า! เยี่ยมั่วเซวียน คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!”

เสิ่นฉีเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่ชนเธอเมื่อครู่นี้เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งหน้าจัดและแต่งกายไม่เรียบร้อย หลังจากที่เธอล้มก็รีบลุกขึ้น แล้วชี้ไปยังคนที่อยู่ด้านในพร้อมคำด่าทอ

ร่างสูงของเยี่ยมั่วเซวียนที่นั่งอยู่บนรถเข็น ดวงตาของเขามืดและน่ากลัว ร่างกายของเขาเปล่งประกายออร่าความแข็งแกร่ง ริมฝีปากเขาเปิดขึ้น “ไปให้พ้น”

“คุณ!” ปลายนิ้วของผู้หญิงสั่นด้วยความโกรธ “เยี่ยมั่วเซวียนคุณคิดว่าคุณเป็นใคร ถ้าคุณไม่ใช่คุณชายคนที่สองของตระกูลเยี่ยล่ะก็ คุณคิดว่าฉันจะชอบคุณไหม เป็นแค่คนพิการ คุณคิดว่าตัวเองล้ำค่างั้นเหรอ กี่ครั้งแล้วที่คุณปฏิเสธฉัน!”

เยี่ยมั่วเซวียนผู้ถูกด่าว่าเป็นคนพิการ จู่ๆเขาก็เย็นชาและความโกรธของเขาที่รุนแรงมากขึ้น

เมื่อผู้หญิงคนนั้นกำลังจะด่าขึ้นมาอีก เสิ่นฉีที่ล้มอยู่ข้างล่างก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “แม้ว่ามั่วเซวียนของฉันจะร่างกายไม่สมบูรณ์ คุณผู้หญิงคะคุณก็รีบระริกระรี้มาหาเขาถึงที่เองไม่ใช่เหรอ พอตอนนี้ไม่ได้กินองุ่นแล้วก็จะมาบอกว่าองุ่นมันเปรี้ยว?”

ทันทีที่คำพูดจบลง หญิงเจ้าเล่ห์ที่ถูกเย้ยหยันหันไปทางเสิ่นฉีด้วยความโกรธ เธอชี้นิ้วมาที่เสิ่นฉีแล้วพูดอย่างแหลมคม “แกเป็นใครอีกเนี่ย นี่ถึงตาแกพูดแล้วเหรอ”

เสิ่นฉีฉีกยิ้มเล็กน้อย เธอก้าวไปข้างหน้ายกมือขึ้นแล้วตบหน้าอีกฝ่ายทันที

“เปรี๊ยะ” เสียงดังขึ้นมาบริเวณทางเดิน

หญิงสาวพราวเสน่ห์ปิดหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แกกล้าดียังไงมาตบฉัน!”

“เปรี๊ยะ!”

แลกมากับเสียงตบหน้าที่ก้องกังวาน