วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 12

เมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันถัดไปก็เป็นเวลาเก้าโมงครึ่งแล้ว

มู่เวยเวยตื่นเพราะแสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เธอพลิกตัว ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย

สิ่งที่ผ่านเข้ามาในดวงตาเป็นอันดับแรกคือเพดานที่ไม่คุ้นเคย ที่นี่คือที่ไหน

มู่เวยเวยลุกขึ้นจากเตียงทันที และความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านออกมาทั้งร่างก็ทำให้เธอตื่นตัวในทันที เธอแต่งงานแล้ว และที่นี่ก็คือบ้านของเย่ฉ่าวเฉิง

เมื่อคิดถึงเย่ฉ่าวเฉิง มู่เวยเวยก็กัดฟันด้วยความเกลียดชัง เมื่อวานผู้ชายไม่รู้จักพอคนนั้น ตักตวงความสุขจากเธออยู่หลายครั้ง ก่อนจะปล่อยให้เธอได้นอนตอนเกือบรุ่งสาง

เธอนวดขมับเล็กน้อย เนื่องจากยังรู้สึกปวดอยู่ จากนั้นก็ขยับตัวเปลี่ยนท่า แต่นั่นทำให้เธอต้องกลั้นใจด้วยความเจ็บปวด

คนสารเลวนั่น ป่าเถื่อนจริงๆ

“สารเลว!” เธอสบถเสียงต่ำ ยังดีที่ตอนนี้เย่ฉ่าวเฉินไปแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องให้เขาเห็นสภาพของเธอแล้วหัวเราะเยาะ

ขณะที่คิดอยู่นั้น ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก พร้อมกับเย่ฉ่าวเฉินที่เดินออกมาตัวเปลือย

มู่เวยเวยจ้องรูปร่างสมบูรณ์แบบ และซิกแพคแน่นๆนั้นอย่างตกตะลึง เพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ทำให้มีน้ำหยดลงมาจากเส้นผม ไหลลงมาสู่ลำคอ หน้าท้อง และ...

มู่เวยเวยนั่งอึ้ง กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ถึงแม้เธอจะมีประสบการณ์ด้านนั้นมาแล้ว แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอได้ดูรูปร่างผู้ชายชัดๆตรงๆแบบนี้

ทันใดนั้นเย่ฉ่าวเฉินก็กระตุกยิ้ม แล้วเปิดปากพูดอย่างเหยียดๆ “มองพอรึยัง”

“เอ่อ...” มู่เวยเวยหลุดจากภวังค์ และพอคิดได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป ใบหน้าของเธอก็แดงจัด จึงรีบหันมองหน้าต่างทันที อย่างไม่กล้าสบตา “คะ...คุณอาบน้ำเสร็จไม่ใส่เสื้อผ้าเอง ยังมาว่าฉันอีก”