วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 13

เมื่อมาถึงห้องอาหาร และไม่เห็นเย่ฉ่าวเฉิน มู่เวยเวยก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที

“คุณผู้หญิง อาหารเช้าของคุณครับ” คุณอาหวังนำอาหารมาให้มู่เวยเวยด้วยความเคารพ

มู่เวยเวยยกยิ้มบางๆ “ขอบคุณค่ะคุณอาหวัง”

คุณอาหวังตกใจ แววตาวูบไหวอย่างทำตัวไม่ถูก เขาทำงานที่บ้านตระกูลเย่มานานมากแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้านายกล่าวขอบคุณเขา

“เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้วครับ” คุณอาหวังยิ่งรู้สึกเคารพรักคุณผู้หญิงมากขึ้น เขาพูดยิ้มๆ “คุณผู้หญิงรีบกินเถอะครับ ไม่งั้นจะหิวเอานะ”

“ค่ะ” มู่เวยเวยพยักหน้า และเริ่มกิน

พ่อครัวของบ้านตระกูลเย่ต่างเป็นพ่อครัวระดับแถวหน้า อาหารเช้าจึงมีมากมายหลากหลาย มีทั้งไข่ นม และพาสต้า มู่เวยเวยกินอิ่มแล้วจึงออกจากห้องอาหาร ขึ้นไปข้างบน

คุณอาหวังบอกว่าเย่ฉ่าวเฉินอยู่ในห้องหนังสือ เธอจึงจะไปคุยกับเขา ถึงแม้ว่าจะไม่อยากเจอเขามากขนาดไหน แต่เธอก็ยังต้องการการอนุมัติจากเขา ในการกลับบ้านไปเอาของเล็กๆน้อยๆของเธอมา

เมื่อแต่งงานกันแล้ว ดังนั้นชีวิตของเธอต่อจากนี้ก็ต้องอยู่ในตระกูลเย่ ไม่ใช่ตระกูลมู่

บ้านตระกูลเย่เป็นคฤหาสน์สามชั้น ห้องหนังสือของเย่ฉ่าวเฉินอยู่ชั้นบนสุด ขวามือ มู่เวยเวยรีบขึ้นไปชั้นสามอย่างรวดเร็ว และเมื่อขึ้นมาสุดบนไดชั้นที่สาม เธอก็ได้ยินเสียงกระดิ่งลอยมาอย่างรื่นหู

กระดิ่งหรือ...มู่เวยเวยนิ่งไป ก่อนจะเดินไปตามที่มาของเสียง ก่อนจะเจอหน้าประตูห้องหนึ่งทางซ้ายมือของชั้นที่สามที่แขวนกระดิ่งไว้ และกำลังส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งอยู่

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงสิ่งที่คุณอาหวังพูดย้ำไว้ได้ ใครก็ห้ามเข้าใกล้ห้องที่มีกระดิ่งโดยเด็ดขาด ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากคุณชาย