วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 14

มู่เวยเวยคิดอะไรไม่ออกแล้ว และดูเหมือนว่าคนในห้องจะรู้สึกว่ามีคนมอง เขาถึงได้มองมาทางเธอ

กระดิ่งหน้าห้องดังขึ้นอย่างรวดเร็ว มู่เวยเวยจึงรีบถอยตัวกลับมาอย่างไม่กล้าจะอยู่ต่อไป พร้อมกับรีบเดินมุ่งหน้าไปทางขวา ซึ่งเป็นห้องอ่านหนังสือของเย่ฉ่าวเฉิน

ใช่สิ ถ้าเธออยากรู้ว่าคนนั้นคือเย่ฉ่าวเฉินหรือเปล่า เธอก็แค่ไปดูว่าห้องหนังสือมีคนรึเปล่า ก็รู้แล้วไม่ใช่หรอ

คิดได้ดังนั้น มู่เวยเวยก็รีบเดินไม่หยุดไปที่ห้องหนังสือ

ประตูห้องหนังสือของเย่ฉ่าวเฉินไม่ได้ปิด แค่มู่เวยเวยเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเขานั่งอ่านเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงานทันที ดวงตาสีฟ้าของเขามีความสง่างาม และล้ำลึกอยู่ในนั้น

ผู้ชายตาสีม่วงคนเมื่อกี้ไม่ใช่เย่ฉ่าวเฉินหรอ ไหนจะกาน้ำชา และถ้วยน้ำชาที่ลอยแปลกๆอยู่รอบตัวเขาอีก

มู่เวยเวยตกใจกลัว ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูอยู่พักใหญ่

คนที่อยู่ในห้อง มองเห็นมู่เวยเวย ตั้งแต่ก้าวแรกที่เธอเข้ามาแล้ว แต่เมื่อเห็นเธอไม่ขยับ เขาเลยขมวดคิ้วขึ้นมา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “มาหาผมหรอ”

“อืม...” มู่เวยเวยหลุดออกจากภวังค์ และพยักหน้ามองไปที่เย่ฉ่าวเฉิน พร้อมกับข่มความสงสัย และความตกใจเอาไว้ ก่อนจะพูด “คือ...ฉันอยากกลับบ้าน...”

เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็โดนเย่ฉ่าวเฉินขัดขึ้นมา “อยากไปหรอ”

อยากไปคือ..

มู่เวยเวยเงียบไป แต่เธออยากกลับบ้านไปเอาของจริงๆนี่นา ดังนั้นเธอจึงตอบ “ใช่”

“หึ ฝันไปเถอะ” ดวงตาสีฟ้าของเย่ฉ่าวเฉินเย็นชาขึ้นมา “ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากผม คุณห้ามออกจากคฤหาสน์นี้แม้แต่ก้าวเดียว”

ผู้ชายคนนี้บ้าอำนาจจริงๆ

“เย่ฉ่าวเฉิน นี่คุณกำลังกักบริเวณฉันนะ ถึงฉันจะแต่งงานกับคุณ แต่ฉันก็มีสิทธิในเสรีภาพส่วนบุคคลอยู่ คุณจะขังฉันอยู่ในคฤหาสน์ไม่ได้” มู่เวยเวยโต้แย้งด้วยท่าทีหนักแน่น

“กักขังหรอ คำนี้ไม่เลว” เย่ฉ่าวเฉินยิ้มอย่างชั่วร้าย “คุณจะแจ้งความก็ได้ ในเมือง A แม้แต่ตำรวจก็นามสกุลเย่ อยากจะรู้จริงๆจะมีตำรวจคนไหนกล้าทำคดีคุณไหม”