วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 15

ทันใดนั้นความโกรธของเย่ฉ่าวเฉินก็พุ่งขึ้นถึงขีดสุด แจกันโบราณที่ตั้งอยู่มุมห้องทั้งสอง แตกออกเป็นเสี่ยงๆทันทีจากรังสีความโกรธที่แผ่ออกมาจากร่างกายเขา นั่นทำให้มู่เวยเวยสั่นไม่หยุดด้วยความกลัว

เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะ และคำรามด้วยความโกรธ “ดี ดีมาก ในที่สุดคุณก็ยอมรับว่าตัวเองเป็นอีตัว”

เขาพูดพลางเดินออกมาจากหลังโต๊ะทำงาน มู่เวยเวยมองเขา และเห็นว่าดวงตาสีฟ้าของเขา ราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไป น่ากลัว น่ากลัวสุดๆ

เมื่อรับรู้ได้ถึงอันตราย มู่เวยเวยก็ก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ ในขณะที่คิดจะหนีนั้น เพียงแค่เธอขยับก้าวเดียว ประตูที่อยู่ด้านหลังก็ปิดลงดัง ‘ปัง’ ราวกับรู้ล่วงหน้า

ความกลัวในใจของเธอยิ่งถลำลึกขึ้น ยังไม่ทันที่มู่เวยเวยจะตอบสนอง เย่ฉ่าวเฉินก็รีบวิ่งเข้าไป ดันเธอติดกับประตูทันที

เธอร้องออกมาอย่างตกใจ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เธอพูดอย่างสะอื้นว่า “อย่า....”

ความกลัวเข้ามาอีกครั้งเมื่อมองเห็นสายตาเย็นยะเยือกของเขา มู่เวยเวยตัวสั่น ยืนแทบไม่อยู่

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มหยัน “หน้าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นสิ”

เมื่อเขาพูดจบ มู่เวยเวยก็สั่นหนักกว่าเดิม น้ำตาของเธอหยดลงบนแขนของเขา ทำให้เขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดใจ

“ไม่ต้องร้อง ผู้หญิงอย่างพวกเธอชอบบีบน้ำตาเรียกร้องความสนใจหรอ” ภาพบางอย่างแวบขึ้นมาในหัวเขา ทำให้เขาขมวดคิ้วขึ้นมา

“อึก..” เมื่อถูกเขาพูดให้รู้สึกอับอาย มู่เวยเวยก็พยายามกลั้นน้ำตา แต่ก็ทำไม่ได้ จึงได้แต่กัดริมฝีปากแน่น