วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 138

หลังจากที่เฉียวซินโยวกลับไป เงาของใครสักคนกำลังเดินก้มหน้าลงมา ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง เย่ฉ่าวเหยียนยืน

มองเธออยู่ ก่อนจะเดินเข้าไป

"คุณกลับมาแล้ว"เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

มู่เวยเวยเงยหน้าขึ้นมอง เย่ฉ่าวเหยียนยืนอยู่ใต้แสงจันทร์ เรือนร่างราวกับเทพบุตรมาจุติ

"ฉ่าวเหยียน" มู่เวยเวยทักทายเขา

"วันนี้ทำไมกลับมาดึก? งานยุ่งเหรอ?" เย่ฉ่าวเหยียนถามออกไปอย่างนั้นมู่เวยเวยพยักหน้าตอบรับ "มีนัดไปดื่มกาแฟ สรุปถูกปล่อยให้รอเก้อ"

เย่ฉ่าวเหยียนรู้ว่าคนนั้นคือใคร เพียงแค่คาดไม่ถึงว่าเธอจะพูดออกมา

"คนสำคัญ?ดูเหมือนคุณจะไม่มีความสุข"

มู่เวยเวยฝืนยิ้มออกมา ตอบกลับแบบคลุมเครือ "ก็ดีนะคะ สำคัญไหมก็สำคัญ ถ้าไม่สำคัญก็เหมือนกับเป็นคนแปลกหน้า"

เย่ฉ่าวเหยียนทำไม่รู้ไม่ชี้ "อ๋อ" ไม่เซ้าซี้เรื่องนี้อีก "ผมดูท่าทางคุณเหนื่อยมาก รีบไปพักผ่อนเถอะครับ"

"อืม" มู่เวยเวยเดินเข้าไปในคฤหาสน์สองสามก้าวก็ต้องหยุด หันกลับมาพูด "ฉ่าวเหยียน

เรื่องครั้งที่แล้ว ฉันยังไม่ได้ขอบคุณคุณสักที"

"เกรงใจอะไรกัน ไม่ว่าอย่างไรก็ตามคุณช่วยผม ผมช่วยคุณ ก็จำไม่ค่อยได้แล้ว"

เย่ฉ่าวเหยียนเดินเล่นต่อ คำพูดจบลงใต้ความมืดนั้น

จากที่เธออึดอัดใจมานานรู้สึกอุ่นใจขึ้นมา ควรหรือไม่ควร....ที่จะคุยเรื่องนั้นกับเขา? หรือว่าเขาจะไม่เหมือนเดิมไม่ได้ รออีกสักพักก่อน รอให้ฝั่งตรงข้ามรั่วไหลมามากกว่านี้ รอให้มั่นใจกว่านี้ ค่อยพูดกับเขา

......

การเซ็นสัญญาระหว่างเย่ฮวางอินเตอร์เนชั่นแนลกรุ๊ปกับนิตยสารแฟชั่นอยู่ในขั้นตอน

ดำเนินงาน มู่เวยเวยได้รับอนุญาตให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับหัวข้อนี้ ทางนิตยสารนัดถ่ายภาพในวันนี้ตอนบ่าย ถือโอกาสนี้สัมภาษณ์เลย

สาวน้อยยิ้มตาหยีพูดว่า "คุณมู่ คุณไม่ต้องตื่นเต้นนะคะ พวกเรามาสัมภาษณ์ ไม่ใช่สถานที่ละครหรือว่าสถานีวิทยุ" การตอบคำถามไม่ได้เคร่งเครียดขนาดนั้นค่ะ ถ้าเกิดว่ามีปัญหาอะไร ตอนบ่ายทางเราจะแจ้งให้ทราบค่ะ

มู่เวยเวยคลายความตื่นเต้นลง แต่ก็ยังมีความกังวลอยู่บ้าง " ถ้าปกติเป็นคำถามอย่างไร ใจฉันมีความกังวล"

สาวน้อยกำลังใช้ความคิด "อืม....ประมาณว่ามีความสนใจการออกแบบตั้งแต่เมื่อไหร่ เคยมีอะไรที่สนใจบ้าง

ความคาดหวังที่อยากให้เป็นจริงมีอะไรบ้าง เป็นสิ่งที่คุณตอบได้แน่นอน ไม่ต้องกังวลค่ะ"

"อ๋อ ....ขอบคุณค่ะ"

ตอนบ่าย เห่อเหม่ยหลิงพามู่เวยเวยไปที่ห้องถ่ายรูปของนิตยาสารแฟชั่น ดูจากหน้าและรูปร่างของเธอ ช่าง

แต่งหน้ากับสไตล์ลิสคุยกันเสร็จก็ลงมือทันที ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงผู้หญิงมีภูมิฐานคนหนึ่งพาผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตา

สดใสงามพริ้งเข้ามายืนอยู่ด้านหน้าแสงไฟ ยืนตรงข้ามช่างถ่ายภาพที่ไม่คุ้นเคย มู่เวยเวยรู้สึกเกร็ง ช่างถ่ายภาพ

ให้หมุนอยู่หลายรอบ แขนและขาของเธอแข็งทื่อเหมือนทุบปูนปลาสเตอร์

"คนสวย เธอไม่เคยถ่ายรูปเหรอ? ทำไมเกร็งอย่างนั้น?" ช่างถ่ายภาพเหมือนเหนื่อยหน่าย

มู่เวยเวยรู้ว่าตัวเองทำได้ไม่ดี รีบพูดขอโทษ "ขอโทษค่ะๆ ฉันไม่เคยถ่ายแบบนี้..."

''หลายคนที่ไม่เคยถ่าย ตอนนี้เธอต้องทำเหมือนตัวเองเป็นนางแบบ เธอก็คิดว่าเธอเป็นนักออกแบบ ตอนนี้ตรง

หน้าเธอมีแบบหนึ่งชิ้น เธออยากออกแบบชุดมาแบบไหน ไม่ต้องสนใจกล้องฉัน"

ได้ฟังคำอธิบายของช่างถ่ายภาพ มู่เวยเวยผ่อนคลายลงมาก เริ่มทำตัวสบายอยู่ในสภาวะที่ดี

"ดี...ถูกต้อง....อย่างนั้นเลย.......ดีมาก...OK เปลี่ยนชุดถัดไป......"

สองสามชั่วโมงต่อจากนั้น รูปภาพทั้งหมดถ่ายเสร็จเรียบร้อย มู่เวยเวยมองผู้หญิงที่อยู่ในคอมพิวเตอร์ เกิดอาการตาค้าง

นี่....นี่คือตัวเองเหรอ? สวยเกินไปแล้ว

"มู่เวยเวย ถอดเครื่องประดับออกแล้ว พวกเรามาสัมภาษณ์" ผู้หญิงตัวสูงใส่แว่นเดินมาพูด ในมือของเธอถือเครื่องบันทึกเสียงกับโน๊ตบุ๊คอยู่

เป็นคำเดียวกับที่สาวน้อยคนนั้นพูด คำถามที่แท้ก็เป็นแบบนี้ ชอบการเป็นนักออกแบบตั้งแต่เมื่อไหร่ ? เคยมีเรื่องราวที่รู้สึกว่าประทับใจไหม? สิ่งที่คาดหวังอยากให้เป็นจริงมีอะไรเป็นต้น มู่เวยเวยตั้งใจพูดประสบการณ์

ของตัวเอง แต่หลักแหลมมองข้ามเรื่องครอบครัว

"ฉันเคยเห็นผลงานการออกแบบของคุณ แท้ที่จริงมีแรงบันดาลใจมาก แต่คุณเป็นเพียงนักศึกษา ทำไมถึงมีความปารถนาที่แข็งแกร่ง อยากมีโอกาสที่จะมีชื่อเสียง?"

คำถามของผู้สัมภาษณ์หลักแหลมมาก ทิ่มแทงใจมู่เวยเวยสักพักหนึ่ง เธอนึกถึงภาพนั้นจ้องมองที่สายตาเธอแล้วพูด " ฉันมีญาติที่หายไปค่ะ ฉันตามหาเขาไม่เจอ ฉันคิดว่าถ้าหากฉันสามารถไปยืนในจุดที่สูงขึ้น เขาอาจจะหาฉันเจอและกลับมาหาฉัน"

ผู้สัมภาษณ์แปลกใจกับการตอบคำถามของเธอ มองเธอสักพักหนึ่ง พูดว่า"ฉันจะนำบทสัมภาษณ์นี้ตีพิมพ์ในนิตยสารค่ะ หวังว่าญาติของคุณจะได้อ่าน"

มู่เวยเวยแสบจมูกเล็กน้อย พูดเสียงเบา "ขอบคุณค่ะ"

เธอตบที่บ่าของมู่เวยเวยเบาๆ พูดว่า "ก่อนที่ฉันจะมาสัมภาษณ์ ฉันหาข้อมูลของคุณมาแล้วค่ะ ฉันนับถือความจริงใจในการตอบคำถามของคุณมากค่ะ หวังว่าครั้งหน้าพวกเราจะได้ร่วมงานกันอีกนะคะ"

"อืม ตกลงค่ะ"

.........

พาร่างกายที่เหนื่อยล้ากลับคฤหาสน์ อาบน้ำเสร็จและนอนบนเตียง หลับตาลงยังไม่ได้ทันได้ฝันถึงอะไร ได้ยิน

เสียง "อา——"ดังขึ้นมา มู่เวยเวยตกใจตัวสั่น รีบลุกขึ้นจากเตียงออกไปดู มีหลายคนรวมถึงเย่ฉ่าวเฉินรีบเดินตามทางเดินเพื่อไปดู ฝั่งนั้นคือห้องนอนของเฉียวซินโยว

ผู้หญิงคนนี้มีลวดลายอะไรอีก?

เหนื่อยที่จะสนใจ ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว มู่เวยเวยกลับหลังหันไปนอนต่อ เธออยากหนีไปให้ไกลจากตรงนี้ แต่ทว่าไม่เข้าใจ ถ้าหากไปก็เข้าทางของเธอ หลังจากนั้นไม่กี่นาที พ่อบ้านหวังเคาะประตู

"คุณหนู คุณชายเชิญคุณให้ไปพบครับ"

มู่เวยเวยรู้ว่าไม่ใช่เรื่องดี ใครจะไปรู้ว่าเฉียวซินโยวคิดทำอะไรกับเธออีก "คุณบอกเขา ฉันนอนแล้ว"

"อย่างนั้น....คุณหนู คุณชายพูดว่า ถ้าคุณไม่ไป เขาจะมาเชิญคุณด้วยตัวเอง ..."พ่อบ้านหวังกล่าวอย่างรีบร้อน

"คุณหนู คุณไปเถอะนะ อย่าแข็งข้อกับคุณชายเลย"

มู่เวยเวยลุกขึ้นด้วยความหงุดหงิด "คุณอาหวัง ฉันรู้แล้วค่ะ ฉันเปลี่ยนชุดเสร็จจะตามไป"

"คุณหนู คุณรีบหน่อยนะครับ คุณชายอารมณ์ไม่ดี"

"รู้แล้วๆ"

มู่เวยเวยเปลี่ยนชุดเป็นกระโปรงอย่างฉับไว เพิ่งจะสระผมไปยังไม่แห้งเท่าไหร่ ด้านหลังคล้ายกับน้ำตก สวมรองเท้าแตะเปิดประตูออกไป คุณอาหวังรอหน้าประตูห้อง "คุณหนู รีบไปเถอะครับ ช้ากว่านี้เกรงว่าคุณชายจะโมโห

ใส่คุณ"

"เชอะ คุณอาหวัง สรุปเกิดอะไรขึ้นคะ!"

"อาก็ไม่แน่ใจ เหมือนว่าคอมพิวเตอร์ของเฉียวซินโยวจะปรากฎสิ่งที่น่ากลัว"สิ่งที่ปรากฎในคอมพิวเตอร์นั้นเกี่ยว

อะไรกับเธอ?

เมื่อเข้ามาในห้องของเฉียวซินโยว เธอนั่งร้องไห้ที่โซฟา เย่ฉ่าวเฉินมองที่คอมพิวเตอร์ ตาแข็งกระด้าง เย่ฉ่าวเหยียนพิงผนังอยู่ มองเห็นเธอเข้ามาไม่พูดอะไรแล้วหัวเราะเธอ

"ตามฉันมามีอะไร ?" มู่เวยเวยถามอย่างเย็นชา

เย่ฉ่าวเฉินหันมาจ้องตาเขม็ง กัดฟันกรอดเรียกเธอ "เธอมานี่"

มู่เวยเวยชั่งใจ เดินเข้าไปหาเขา "ว่าอย่างไร?"

เย่ฉ่าวเฉินจับที่ผมของเธอ สั่งให้มองที่คอมพิวเตอร์ "เธอดูด้วยตัวเธอเอง นี่คือไร?"

เย่ฉ่าวเหยียนเห็นการกระทำของเขา มือเคลื่อนไหวเล็กน้อยค่อยๆกำแน่นอย่างเชื่องช้า ใบหน้าไร้ความรู้สึก

เพราะว่าใกล้เกินไป มู่เวยเวยมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนจมกองเลือด ผู้หญิงคนนี้ผมยาว แขนขาถูกมัดไว้กับเตียง เลือดเริ่มไหลจากข้อมือกับหัวเข่า หน้าขาวซีด ปากเต็มไปด้วยเลือด สายตาอ้างว้างมองไปด้านหน้า

คล้ายกับมองเธออยู่

ที่แปลกคือเป็นหน้าของเฉียวซินโยว

หนังศีรษะมู่เวยเวยออกอาการชา อยากจะอาเจียนออกมา ถามเขา"ก็ไม่ใช่แค่รูปเคลื่อนไหวเหรอ? เกี่ยวอะไรกับฉัน?"

เย่ฉ่าวเฉินดึงผมของเธอ เอาหน้าของเธอออก ใช้เม้าส์ลากคำพูดออกมา "เธอดูเองว่าเกี่ยวข้องกับเธอไหม?"

มู่เวยเวยหลีกเลี่ยงจากการที่เขาจะดึงผม เธอจับผมทั้งหมดรวบไว้ที่มือแล้วเข้าไปอ่าน

เฉียวซินโยว ฉันจะบอกเธอ รีบไสหัวออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลเย่ อย่ามาให้มู่เวยเวยเห็นหน้าอีก และห้ามทำ

เรื่องไม่ดีกับมู่เวยเวยอีก ถ้าไม่อย่างนั้น ผู้หญิงในรูปจะเป็นเธอ ฉันพูดจริงทำจริง

ผู้ส่งคือ มู่เทียนเย่

"ว้าว——" มู่เวยเวยหัวเราะออกมา "เข้าใจอะไรผิดไปไหม พี่ชายของฉันเป็นคนโง่?" จะส่งemailแบบนี้มาให้เธอ

เหรอ?

"มู่เวยเวย! "เย่ฉ่าวเฉินพูดเสียงดังตัดบทเธอ "เธอ...."

ตอนนี้ กลิ่นของมะนาวรสชาติจืดๆลอยเข้ามาที่จมูกเขา ทำให้เขานึกถึงความทรงจำ เย่ฉ่าวเฉินชะงักงันอยู่กับที่

แววตาคู่สีฟ้าจ้องเขม็งใส่เธอ ในใจภาวนาตัดขาด "ไม่ใช่เธอ ไม่ใช่เธอ"

มู่เวยเวยจ้องมองท่าทีของเขา "ฉันทำไมเหรอ?หรือว่าฉันพูดอะไรผิดไป?" อ้อ ข้างบนเขียนว่ามู่เทียนเย่ก็เป็นหลักฐานว่าเขาส่ง?

เพราะว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ใบหน้าเธอขาวเนียนเหมือนผิวเด็ก คำพูดที่เอ่ยออกมาทำให้เย่ฉ่าวเฉินละสายตาไม่ได้เลย

มู่เวยเวยเห็นเขาเงียบไป คิดว่าเขากำลังฟังที่เธอพูดอยู่ พูดต่อ "เย่ฉ่าวเฉิน ถ้าคุณคิดว่าข้อความนี้พี่ชายฉันเป็นคนส่ง คุณเอาที่อยู่IPด้านบนนั้นไปตรวจสอบ คุณเรียกฉันมาถามเพื่ออะไร? "ฉันยืนยันคำเดิม ไม่รู้!

"มู่เวยเวย นอกจากมู่เทียนเย่แล้ว ใครจะทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้? " เย่ฉ่าวเฉินตื่นจากภวังค์ จ้องมองที่เธอ

"เหอะๆ คุณรู้สึกว่าไร้สาระใช่ไหม ถ้าเขามีเวลาขนาดนี้ควรที่จะคิดวิธีมาเจอฉันดีกว่า?"

"มู่เวยเวย เธออย่าดีใจเกินไป ไม่ช้าหรือเร็วฉันจะเอามู่เทียนเย่ออกมาให้ได้ ให้เธอได้เห็นกับตาตัวเองว่าเขาจะตายยังไง！"

"ได้!ถ้าอย่างนั้นคุณตาหาเขาให้เจอ หาเจอแล้วรบกวนช่วยบอกฉันด้วย ฉันไม่ได้เจอเขานานมากแล้ว มีเรื่องอยากจะถามเขา" มู่เวยเวยพูดจบ สะบัดผมก้าวอย่างรวดเร็วออกจากห้องนอนเฉียวซินโยว

เย่ฉ่าวเหยียนก็ไม่รู้จะอยู่ต่อทำไม ได้เดินตามเธอออกมาจากห้องนั้น

"ยังปวดศีรษะอยู่ไหม? "เขาถาม

มู่เวยเวยนวดคลึงที่ศีรษะ พูดด้วยความโมโห "จะไม่เจ็บได้อย่างไร?เย่ฉ่าวเฉินเหมือนคนบ้า!" เอ่อ....ขอโทษค่ะ ฉันลืมไปว่าไม่ใช่พี่ชายคุณ"

เย่ฉ่าวเหยียนปากกระตุกขึ้นพูด "ไม่เป็นไรครับ ผมก็รู้สึกว่าเขาทำอย่างนั้นกับผู้หญิงไม่ดีเลย"

มู่เวยเวยถอนหายใจ "ฉันชินแล้วค่ะ แต่ว่าเรื่องคืนนี้ความจริง.....ช่างเถอะ" ฉันไปพักผ่อนก่อนนะคะ

"อืม ฝันดี"

........

ภายในห้องของเฉียวซินโยว เย่ฉ่าวเฉินลบภาพนั้นออกจากคอมพิวเตอร์ เห็นเธอร้องไห้สะอึกสะอื้น อดใจไม่ได้ เดินไปโต๊ะที่อยู่ข้างเธอ หยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้เธอ "หยุดร้องไห้นะ เรื่องนี้ผมจะให้จางเห่อตรวจสอบอีกครั้ง"

เฉียวซินโยวเอียงศีรษะไปหาเขา จับแน่นที่เอวร้องไห้หนักขึ้น "ฉ่าวเฉิน ฉันกลัวมากค่ะ"

"กลัวอะไร?" เย่ฉ่าวเฉินใจอ่อนยวบ ตบที่บ่าเธอเบาๆ "มู่เทียนเย่ยังไม่กล้าโผล่หน้าออกมาเลย เขาทำอะไรคุณไม่ได้หรอก"

เฉียวซินโยวจับที่เอวเขาแน่นขึ้น พาร่างกายเข้าแนบชิดเขา "ฉ่าวเฉิน คุณอย่าทำเป็นไม่สนใจฉันนะคะ ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนทำเรื่องไม่ดี แต่ช่วงนี้คุณไม่สนใจฉัน ฉันเสียใจจะตายอยู่แล้ว" พอพูดว่าเสียใจน้ำตาของผู้หญิงก็ไหลออกมาไม่กี่นาทีก็เปื้อนที่เสื้อเชิ้ตของเขา

"คุณ....." จากที่เย่ฉ่าวเฉินใจแข็ง พอเห็นน้ำตาเธอก็เริ่มใจอ่อนอยู่ไม่น้อยและเพิ่มขึ้นจากที่เมื่อกี้เห็นในมิตรไมตรีของเธอ เขาพูดเสียงเย็นชาว่า "ต่อไปคุณก็ระงับอารมณ์"

เฉียวซินโยวพยักหน้าเหมือนรับรู้ "อืมอืม ต่อไปนี้ฉันจะเชื่อฟังคุณ จะไม่ทำเรื่องอย่างนั้นอีก"

เย่ฉ่าวเฉินผละออกจากเธอ "พอแล้ว เลิกร้องไห้ได้แล้ว ผมยังมีเรื่องต้องทำ คุณรีบนอนนะ"

เฉียวซินโยวจับที่ปลายเสื้อเขา ไม่อยากให้เขาไป "ตอนนี้ฉัน....ไม่กล้านอน แค่หลับตาลงก็เห็นภาพนั้น"

"นอนไม่หลับก็ฟังเพลง ผมต้องไปแล้ว" เย่ฉ่าวเฉินดึงมือเธอออกและเดินจากไป

เฉียวซินโยวหันหลังมองตามแผ่นหลังของเขา ใบหน้ายิ้มอย่างผู้ชนะ ไม่คิดเลยว่า วันนี้จะยังได้รับโชค นึกไม่ถึงว่าเย่ฉ่าวเฉินจะกลับมาใส่ใจอีก ถ้าอย่างนั้น เพียงแค่เธอพยายามใกล้ชิดก็สามารถนำหัวใจของเขากลับมาอยู่ในมือเธอได้อีกครั้ง

ฝั่งนี้ มู่เวยเวยนั่งบนเตียงหวนกลับมาคิดเรื่องที่เกิดขึ้น

จะเป็นไปได้อย่างไรที่พี่ชายเขาจะมาก่อกวนเฉียวซินโยว ทั้งหมดนี้ไม่ใช่นิสัยของเขา ถ้าจะหาก็ต้องเป็นเย่ฉ่าวเฉิน เดิมทีคนแบบเฉียวซินโยวพี่ชายเขาไม่สนใจหรอก

คนที่อยู่เบื้องหลัง....

กำลังนึกคิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นประตูได้เปิดออก เสียงเดินที่คุ้นหู เป็นเย่ฉ่าวเฉิน

"คุณมาทำอะไร?" ไม่ต้องปลอบคนสวยของคุณเข้านอนเหรอ?

เย่ฉ่าวเฉินเดินไปพร้อมกับถอดเสื้อผ้า ก่อนจะถึงเตียงร่างก็เปลือยแล้ว เมื้อกี้เธอทำให้เขามีอารมณ์เร่าร้อนใน

ความรัก เพราะฉะนั้นอดทนไม่ไหวจนต้องออกมาจากเฉียวซินโยว มาหาเธอเพื่อระบายอารมณ์

"เธอดูฉันเป็นอย่างนี้ แล้วคิดว่าจะทำอะไร?"