วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 144

โรงพยาบาล

หนานกงเฮ่าอยากเอาใจมู่เวยเวย และได้ให้เชฟที่บ้านทำอาหารส่งมาให้เธอแต่เช้า

" เวยเวย เธอลองกินซุปปลานี้ดูสิ ฉันบอกให้พวกเขาเคี่ยวนานมาก " หนานกงเฮ่าตักซุปปลาขึ้นมาตรงหน้าเธอด้วยตัวเอง

มู่เวยเวยใช้ช้อนชิมดู ปรากฏว่ามันอร่อยมาก

หนานกงเฮ่ามองเธอด้วยสายตาที่คาดหวัง " เป็นยังไงบ้าง? "

" อร่อยมาก "มู่เวยเวยตอบไปตามความจริง

หนานกงเฮ่าหัวเราะด้วยความดีใจ " เธอชอบก็ดีแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะให้พวกเขาทำเมนูอื่นๆมาให้เธอชิมนะ "

พรุ่งนี้? นี่เขาจะมาทุกวันเลยหรอ?

กำลังจะปฏิเสธ หนานกงเฮ่าก็มีสายเรียกเข้า เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูจากนั้นก็เดินออกไปรับสายด้านนอก มู่เวยเวยยื่นหูออกไปฟังอย่างตั้งใจ

" แม่ ผมรู้แล้ว.....ผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้......"

ในที่สุดคุณก็ถูกเรียกตัวไปสักที มู่เวยเวยแทบจะทนไม่ไหวกับการจู้จี้จุกจิกของเขาแล้ว

หลังจากหนานกงเฮ่าคุยโทรศัพท์เสร็จก็เดินเข้ามายังห้องผู้ป่วย พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

" เวยเวย เธอค่อยๆกินนะ ฉันมีธุระที่ต้องจัดการนิดหน่อย จานชามพวกนี้เดี๋ยวจะมีคนมาเก็บเอง "

" อ้อ " มู่เวยเวยก้มหน้ากินข้าวโดยไม่ได้สนใจเขาเลย หนานกงเฮ่าก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร มองเธอสักพักก็หันหลังเดินออกไป

พอเขาเดินไปไกลแล้ว มู่เวยเวยลุกมายืนที่หน้าห้องว่าเขาไปแล้ว

ทั้งเช้าของวันนี้ อึดอัดจะตายอยู่แล้ว

เธอค่อยๆดื่มซุปปลาให้หมด มู่เวยเวยเดินไปมาอยู่ในห้อง ในใจก็ถึงเรื่องทนายของเย่ฉ่าวเฉินจะมาเมื่อไหร่?

เธอในตอนนี้แค่คิดถึงเรื่องหย่ากับเย่ฉ่าวเฉินเธอก็ดีใจมาก ถ้าเป็นแบบนี้เขาก็ไม่สามารถใช้เหตุผลอะไรมากักขังเธอไว้อีกแล้ว

" เธอก็ดูไม่ได้เป็นอะไรมากนะ " เสียงเข้มของผู้ชายดังขึ้นจากข้างหลัง

มู่เวยเวยรีบหันไปดู เย่ฉ่าวเฉินบืนอยู่หน้าประตู ในมือเขาถือกล่องอาหารกลางวันอยู่

" ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาแบบนี้ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก " เย่ฉ่าวเฉินเดินเข้ามาและสังเกตเห็นอาหารที่หลากหลายวางอยู่บนโต๊ะเขาก็ขมวดคิ้วแล้วถามด้วยความสงสัย " เธอกินข้าวแล้วหรอ? "

มู่เวยเวยมองเขาอย่างเย็นชาโดยไม่ได้พูดอะไร

" ถ้าอย่างนั้นก็กินเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ " เย่ฉ่าวเฉินเอาอาหารที่เตรียมมาวางไว้บนโต๊ะ

มู่เวยเวยหยิบมีดปอกผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะเล็งไปที่เขา แล้วพูดว่า " ออกไป! "

เย่ฉ่าวเฉินตกใจเล็กน้อย และเงยหน้าขึ้นมามองเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูก " ฉันแค่อยากกินข้าวเงียบๆ "

" ออกไป ----- " มู่เวยเวยตะโกนออกมา เริ่มมีอารมณ์โกรธ " ฉันบอกให้คุณออกไป ไม่งั้นฉันจะฆ่าคุณ "

เย่ฉ่าวเฉินพยายามพูดปลอบเธอ " เวยเวย เธอใจเย็นๆหน่อยได้ไหม...... "

" ฉันไม่อยากได้ยินคำพูดของคุณ ออกไป เย่ฉ่าวเฉิน ฉันบอกให้คุณออกไป......" มีดปอกผลไม้ในมือก็มู่เวยเวยสะบัดไปมา เย่ฉ่าวเฉินกลังว่าจะพลาดโดนเธอจึงไม่กล้าเข้าไปแย่ง

หมอและพยาบาลได้ยินเสียงดังมาจากทางนี้ ก็รีบวิ่งไปดู พอเห็นเหตุการณ์ก็รีบลากตัวเย่ฉ่าวเฉินให้ออกไป

หมอประจำของเธอพูดปลอบเธอว่า " โอเคแล้ว เขาไปแล้ว เวยเวยคุณอย่าใจร้อนวางมีดในมือลงก่อน "

มือของมู่เวยเวยสั่น เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองบ้าไปแล้วจริงๆ

" ติง ---- " เสียงมีดตกลงพื้น มู่เวยเวยนั่งกอดเข่าตัวเอง น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้

หมอประจำตัวเธอเห็นว่าเธอสงบลงแล้ว จึงเดินเข้ามาลูบหลังเธอแล้วพูดปลอบเธอว่า

" โอเคแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว "

นอกห้องผู้ป่วย เย่ฉ่าวเฉินมองเธอผ่านกระจกห้อง ทำให้เขารู้สึกว่ามีมีดปักลงที่ใจ แต่ก่อนเธอเคยกลัวที่จะต่อปากต่อคำกับเขาสักที่ไหน เขารู้สึกว่าเธอมีชีวิตชีวา และเต็มไปด้วยความกล้า ในสายตาของเธอมีเขาอยู่เสมอ

แต่ตอนนี้ เธอเก็บตัวอยู่ในมุมมืด ร้องไห้งอแง ตัวเขาเองเข้าใกล้เธอไม่ได้เลยแม้แต่ก้าวเดียว

เขาบีบบังคับเธอให้ต้องมาถึงจุดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

" คุณเย่ ต่อไปหากคุณไม่มีเรื่องสำคัญก็ไม่ต้องมาแล้วนะคะ อารมณ์ช่วงนี้ของเธอดีขึ้นมาก บางทียังพูดเล่นกับพยาบาลเลย แต่ว่าพอคุณมา เธอก็กลับไปเป็นแบบเดิม "

สายตาของเย่ฉ่าวเฉินยังคงมองไปที่เธอ ผ่านไปสักพักก็ต่อยๆพูดว่า " ฉันรู้แล้ว "

ในเวลาสิบเอ็ดโมงตรง หนานกงเฮ่าก็มาหามู่เวยเวยที่ห้องผู้ป่วย นอกจากจะเตรียมอาหารที่น่ากินมาให้เธอแล้วยังได้เตรียมดอกกุหลาบช่อใหญ่มาให้เธออีกด้วย

" ขอให้เธอหายไวไวนะ ชอบไหม? "

มู่เวยเวยรับดอกกุหลาบมาแล้วฝืนยิ้มพูดว่า " หนานกงเฮ่า ฉันไม่ชอบดอกกุหลาบ "

" แล้วเธอชอบดอกอะไร? ฉันจะไปซื้อมาให้เธอเดี๋ยวนี้ "

มู่เวยเวยพูดว่า " ฉันไม่ชอบดอกไม้ คุณไม่ต้องให้ดอกไม้กับฉัน "

" โอเค ฉันเข้าใจแล้ว " หนานกงเฮ่าไม่โกรธและตอบด้วยความยินดี

เย็นวันนั้น หนานกงเฮ่าได้เตรียมของขวัญสุดพิเศษมาซึ่งก็คือผลงานของแฟชั่นดีไซเนอร์ชื่อดังของฝรั่งเศส

มู่เวยเวยตกใจ เธอมองดูอย่างกับได้ของที่เธอรัก " คุณได้มันมาได้ยังไง? นี่มันมีค่ามากเลยนะ "

หนานกงเฮ่าเห็นเธอดีใจขนาดนี้ก็รู้เลยว่าของขวัญชิ้นนี้เหมาะสมแล้วที่จะมอบให้เธอ คำแนะนำของเฉียวซินโยวก็ใช้ได้นะเนี่ย

" ขอแค่เธอมีความสุข นอกจากพระจันทร์บนฟ้าแล้ว สิ่งที่เธออยากได้ฉันก็จะเอามาวางไว้ตรงหน้าเธอให้ได้ " หนานกงเฮ่าพูดอย่างซาบซึ้ง

มู่เวยเวยขนลุกไปทั้งตัว แต่ก็ยังคงยิ้มแล้วพูดว่า " ขอบคุณนะ หนานกง "

หนานกงเฮ่ายิ้มออกมาอย่างมีความสุข ดูเหมือนว่าความพยายามของเขาไม่ได้เสียเปล่า แค่เพียงเวลาสั้นๆแค่สองวัน ท่าทีของมู่เวยเวยที่มีต่อเขาเปลี่บยไปมาก

มู่เวยเวยดูผลงานออกแบบนั้นอย่างตั้งใจ ผมเธอตกมาบังหน้าเธอ หนานกงเฮ่าใช้มือเก็บผมทัดหูให้เธออย่างสนิทสนม มู่เวยเวยไม่ได้ปฏิเสธทำให้หนานกงเฮ่ายิ่งดีใจมากขึ้นไปอีก

เพื่อเอาชนะใจมู่เวยเวย หนานกงเฮ่าพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะซื้อผลงานที่ราคาสูงของดีไซเนอร์คนดังมาครอบครอง ขอแค่ผลงานตกอยู่ในมือเขา เขาก็จะเอามาวางไว้ให้มู่เวยเวยตรงหน้าทันที

ทันใดนั้น มู่เวยเวยก็มองหน้าเขา รอยยิ้มบนหน้าก็ยิ้มมากขึ้นเรื่อยๆ ความสัมพันธ์ของทั้งสองดีขึ้นมาก ราวกับว่าเรื่องบาดหมางแต่ก่อนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

......

วันหยุดสุดสัปดาห์ ห้องหนังสือ ที่ คฤหาสน์ตระกูลเย่

" เมื่อครั้งที่แล้วให้นายไปสืบเรื่องหนานกงเฮ่า ได้เรื่องยังไงบ้าง? " เย่ฉ่าวเฉินถามจางเห่อ

" หนานกงเฮ่าไม่ได้เคลื่อนไหวทำเรื่องอะไรเป็นพิเศษ ไม่มีหลักฐานใดๆที่จะแสดงให้เห็นว่าเรื่องครั้งที่แล้วมันเกี่ยวข้องกับเขา แต่ว่า..... " จู่ๆจางเห่อก็หยุดพูด

เย่ฉ่าวเฉินมองหน้าเขา " พูด "

" ช่วงนี้หนานกงเฮ่าไปโรงพยาบาลบ่อย "

" เขาป่วยหรอ? " เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้ว

จางเห่อกุมมือตัวเอง แล้วพูด " ป่าวครับ เขาไปเยี่ยมคุณผู้หญิง "

เย่ฉ่าวเฉินทำหน้าผิดหวัง เขาคิดถึงอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะครั้งนั้น ตอนนั้นก็รู้สึกเหมือนกันว่าจานชามพวกนั้นประณีตมากไม่เหมือนกับของโรงพยาบาลหรือโรงแรม ที่แท้ก็เป็นของบ้านหนานกงเฮ่า

" ทำไมไม่บอกฉันให้เช้ากว่านี้? " เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกอิจฉา

จางเห่อก้มหน้า " พวกผมก็พึ่งรู้ครับ ข้างกายเขามีการ์ด พวกเราเข้าไปใกล้เขามากไม่ได้"

"ไอ้โง่! " เย่ฉ่าวเฉินด่าออกมา

ทันใดนั้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เย่ฉ่าวเฉินตะโกนถามด้วยความโกรธ " ใคร? "

" คุณชาย ฉันเอง "

" เข้ามา "

พ่อบ้านหวังเปิดประตูเข้ามา ในมือถือพัสดุอยู่ " คุณชาย มีของพึ่งส่งมาครับ "

เย่ฉ่าวเฉินรับมา เปิดออก ข้างในมีกระดาษสองสามแผ่น พอหยิบออกมาดูก็โกรธขึ้นมาทันที " อยากหย่า ฝันไปเถอะ! " จากนั้นเขาก็โยนกระดาษพวกนั้นทิ้งลงบนโต๊ะแล้วถีบประตูออกไปเลย

จางเห่อและพ่อบ้านหวังมองหน้ากัน แล้วรีบเดินตามเขาไป

พ่อบ้านหวังเก็บกระดาษที่ตกอยู่ขึ้นมาดู ในกระดาษเขียนไว้ว่า ข้อตกลงในการหย่า

ที่เซ็นชื่อฝ่ายชายว่างอยู่ แต่ฝ่ายหญิงเซ็นเรียบร้อยแล้ว มู่เวยเวย

......

เมื่อหลายชั่วโมงก่อน

มู่เวยเวยตื่นมาแต่เช้าแล้วรู้สึกเวียนหัว พอแพทย์ประจำตัวมาตรวจดูแล้วปรากฏว่ามีไข้เล็กน้อย ให้เธอพักผ่อนก่อนถ้ายังมีไข้อยู่ก็จะให้กินยา

ในตอนที่เธอกำลังจะหลับ หนานกงเฮ่าก็เข้ามา

" เวยเวย ฉันได้ยินหมอบอกว่าเธอไข้ขึ้น? " หนานกงเฮ่าวางของลง และเดินเข้ามาใช้มือแตะที่หน้าผากเธอ " มีไข้เล็กน้อย ตอนนี้เป็นไงบ้าง? อยากดื่มน้ำไหม? "

มู่เวยเวยพยักหน้า เธอคอแห้งมากแล้ว

หนานกงเฮ่าเทน้ำอุ่นๆแล้วป้อนให้เธอ " ค่อยๆกินนะ "

มู่เวยเวยดื่มน้ำแล้วรู้สึกดีขึ้นมาก

" หนานกง ทำไมมาเช้าขนาดนี้ล่ะ? "

หนานกงเฮ่านั่งลงข้างเตียงเธอ ก้มหน้าพูดกับเธออย่างอ่อนโยน " วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันกลัวว่าเธอจะเบื่อเลยมาอยู่เป็นเพื่อน "

" ขอบคุณนะ หนานกง " มู่เวยเวยพูดเบาๆ " ฉันยังรู้สึกง่วงมากๆ ฉันขอนอนก่อนนะ "

หนังตาของหนานกงเฮ่ากระตุก แล้วแตะไปที่ไหล่เธอเบาๆ " เวยเวยอย่าพึ่งนอน ฉันเอาเอกสารบางอย่างมา เธอเซ็นชื่อก่อนแล้วค่อยนอนนะ "

" มันคืออะไร----- " มู่เวยเวยอยู่ในสภาพที่ไร้เรี่ยวแรง หัวใจเธอเต้นเร็วมาก ในที่สุดหางเขาก็โผล่แล้ว

เห็นว่าหนานกงเฮ่าหยิบเอกสารบางอย่างขึ้นมาวางไว้ตรงหน้าเธอแล้วพูดว่า " เธออยากหย่ากับเย่ฉ่าวเฉินไม่ใช่หรอ? เชื่อฉัน เซ็นชื่อตรงนี้ เธอก็จะหย่ากับเขาสำเร็จ "

" จริงหรอ? ได้จริงๆใช่ไหม? " มู่เวยเวยพยามลุกออกจากเตียงแล้วรับเอกสารพวกนั้นมาดู ใบแรกเขียนไว้ว่าข้อตกลงในการหย่า

ข้อตกลงในการหย่า? มู่เวยเวยรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที มันทำได้ง่ายดายขนาดนั้นเลยหรอ ถ้ารู้ว่าเป้าหมายของหนานกงเฮ่าเป็นเรื่องนี้เธอก็คงให้ความร่วมมือไปตั้งนานแล้ว

" เวยเวย เธอโอเคไหม? " หนานกงเฮ่าถามด้วยน้ำเสียงที่กังวล

มู่เวยเวยค่อยๆหันไป แล้วยิ้มบอกว่า " หนานกง ฉันเวียนหัวนิดหน่อย "

หนานกงเฮ่ารู้สึกดีใจ ยื่นปากกาให้กับเธอแล้วพูดว่า " เวยเวย เซ็นเถอะ เซ็นเสร็จเธอก็จะหลุดพ้นจากเย่ฉ่าวเฉินแล้ว "

มู่เวยเวยรับปากกามา แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นเซ็นชื่อลงตรงที่ชื่อของฝ่ายหญิงต้องเซ็น หนานกงเฮ่ายื่นเอกสารอีกใบหนึ่งแล้วชี้ไปตรงจุดหนึ่งพูดว่า " เซ็นตรงนี้ด้วย "

มู่เวยเวยไม่ได้ปฏิเสธ แล้วเซ็นชื่อตัวเองลงไป

เพียงแปบเดียว การเซ็นชื่อสิ้นสุดลง หนานกงเฮ่ารู้สึกโล่งอกแล้วเอาเอกสารข้อตกลงในการหย่าเก็บไว้เป็นอย่างดี จากนั้นก็ลูบผมเธออย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า " โอเคแล้ว นอนเถอะคนดี ที่เหลือฉันจัดการเอง "

มู่เวยเวยพยักหน้า แล้วนอนปิดตาลง

แค่นี้ก็เสร็จแล้วหรอ? เธอยังไม่ได้อ่านเอกสารนั้นอย่างจริงจังเลย แต่ว่าจะอ่านหรือไม่อ่านก็เหมือนกัน ถึงยังไงเธอก็จะออกมาแต่ตัวอยู่แล้ว เงินทองของตระกูลเย่เธอไม่ต้องการแม้แต่บาทเดียว

แต่ว่า เย่ฉ่าวเฉินจะยอมเซ็นไหม?

จากนิสัยของเขาแล้ว ถ้าเซ็นสิแปลก

ช่างเถอะ ถึงยังไงก้าวแรกก็ถือว่าดำเนินไปได้ดี ขอแค่ได้ออกจากชีวิตเย่ฉ่าวเฉิน หนานกงเฮ่าจะทำอะไรก็ตามใจเขาเถอะ

เพียงแต่ว่ามู่เวยเวยลืมคิดไปว่า สิ่งที่ตัวเองทำลงไปมันคือหนีเสือปะจระเข้

เธอตื่นขึ้นมาในตอนเย็น เธอรู้สึกดีขึ้นมา ไข้ก็ลดแล้ว

หนานกงเฮ่าเอาน้ำอุ่นๆมาให้เธอ " คุณหมอบอกแล้วว่าเป็นไข้มักจะคอแห้ง รีบดื่นน้ำสักหน่อยนะ "

" อ้อ " มู่เวยเวยยื่นมือไปรับน้ำมาดื่ม เมื่อคิดถึงเอกสารข้อตกลงในการหย่านั่น เย่ฉ่าวเฉินน่าจะเห็นแล้วนะ

กำลังคิดอยู่ ประตูห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก คนที่เธอพึ่งนึกเธอก็ปรากฏตัวตรงหน้าประตู

อย่างกับว่าเป็นโจโฉ

เย่ฉ่าวเฉินเดินเข้ามา แล้วมองไปที่หนานกงเฮ่า " หนานกงเฮ่า ทำไมนายถึงอยู่ที่นี่? "

หนานกงเฮ่านั่งอยู่ข้างเตียงและไม่ได้ลุกขึ้น และเอาตัวบังมู่เวยเวยไว้ แล้วพูดอย่างอ่อนโยน " เวยเวยป่วย ฉันมาดูแลเธอ "

เย่ฉ่าวเฉินโกรธมาก " มู่เวยเวยเป็นภรรยาของฉัน ไม่ต้องรบกวนหนานกงเฮ่านายมาดูแลหรอก "

หนานกงเฮ่าพูดท้าทายเขา " เย่ฉ่าวเฉิน ถ้าไม่ใช่เพราะนาย เวยเวยจะอยู่ในสภาพแบบนี้ไหม? นี่นายจะกล้าพูดอย่างเต็มปากว่าเธอคือภรรยาหรอ? นายเคยยกย่องเธอในฐานะภรรยาด้วย?

" นี่มันเป็นเรื่องภายในของตระกูลเย่ ไม่ใช่เรื่องของนาย! " เย่ฉ่าวเฉินกำหมัดแน่นเหมือนพร้อมจะต่อยอยู่ตลอดเวลา

หนานกงเฮ่าแสยะยิ้ม " ถ้าคนที่นายแต่งงานด้วยเป็นคนอื่น ฉันก็ไม่ยุ่งหรอก แต่ว่าคนที่นายแต่งงานด้วยคือเวยเวย ฉันไม่ยุ่งไม่ได้ "

" นายถอยไป ฉันจะคุยกับเธอ " เย่ฉ่าวเฉินเดินผ่านเขาไป มองไปที่มู่เวยเวย

" ไม่ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ คุณออกไป " มู่เวยเวยตะโกนมาในขณะที่ยังหลบอยู่หนานกงเฮ่า

เย่ฉ่าวเฉินยื่นมือไปดึงเธอให้ออกมาจากด้านหลังหนานกงเฮ่า แล้วจ้องเธอด้วยสายตาน่ากลัว " มู่เวยเวย เธอเป็นคนเซ็นชื่อในเอกสารข้อตกลงในการหย่าหรอ? "

มู่เวยเวยทุบแขนของเขาสุดแรง และพูดด้วยความตื่นตระหนก " ฉันเป็นคนเซ็นเอง ฉันจะหย่ากับคุณ คุณมันปีศาจร้าย ฉันต้องการหย่ากับคุณ "

" หย่า? จากนั้นก็ให้เธอสมหวังกับหนานกงเฮ่า? มู่เวยเวย ฝันไปเถอะ "

หนานกงเฮ่าแกะมือเขาออก แล้วบังตัวมู่เวยเวยไว้ " เย่ฉ่าวเฉิน เชิญนายออกจากที่นี่ด้วย เวยเวยไม่อยากเห็นหน้านาย "

" นายหุบปากไปเลย! " เย่ฉ่าวเฉินจ้องหน้าหนานกงเฮ่าด้วยความโกรธ " นี่มันเป็นเรื่องระหว่างสามีภรรยา นายมีสิทธิ์อะไรมายืนพูดอยู่ตรงนี้? "

หนานกงเฮ่ายักไหล่ " เอาล่ะ ฉันไม่เถียงกับคนแบบนาย แต่ว่าเย่ฉ่าวเฉิน เพื่อศักดิ์ศรีของนาย นายยอมเซ็นหย่าแต่โดยดีเถอะ "

เย่ฉ่าวเฉินสู้ไม่ถอย " ฉันบอกไปแล้ว ฉันไม่เซ็น แม้มู่เวยเวยตายไปแล้ว ป้ายหน้าศพเธอก็ต้องเขียนไว้ว่าภรรยาของเย่ฉ่าวเฉิน ถ้านายอยากใช้ชีวิตร่วมกับเธอก็ขอพรเอาชาติหน้านะ "

คำพูดของเย่ฉ่าวเฉินเหมือนดาบอาบยาพิษ ซึ่งทำให้มู่เวยเวยสั่นสะท้าน

" ได้ ถ้าอย่างนั้นเราก็รอเจอกันในชั้นศาล " หนานกงเฮ่าพูด

เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะออกมาด้วยความเยาะเย้ย " หนานกงเฮ่า นายทำแบบนี้พ่อแม่นายเห็นด้วยรึป่าว? นายคิดว่าพวกท่านจะยอมให้นายแต่งงานกับผู้หญิงที่เคยแต่งงานแล้วอย่างนั้นหรอ? นายลืมไปแล้วหรอครั้งที่แล้วพวกท่านเตือนนายว่ายังไง? "