วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 193

เย่ฉ่าวเฉินยังไม่ได้พูด แต่ทว่ามู่อี้เหยาทนไม่ไหวแล้ว "เธอด่าใคร?"

มู่เวยเวยยิ้มเยือกเย็นมองเธอ "ฉันพูดกับเย่ฉ่าวเฉิน คำไหนที่ด่าเธอ?"

"เธออย่าคิดว่าพูดจาเยาะเย้ยดูถูกแล้วฉันจะฟังไม่ออก"แต่ไหนแต่ไรมู่อี้เหยาไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ เมื่อก่อนอยู่ตระกูลมู่ก็ทะเลาะกับมู่เวยเวย ตอนนี้อยู่กับตระกูลฟางก็ทะเลาะกับลูกพี่ลูกน้อง ฝีปากฝึกมาตั้งนานแล้ว

เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับเย่ฉ่าวเฉิน เธอลดตัวเองลงมาเป็นพนักงานทำความสะอาดที่เย่ฮวาง แต่ทว่าตอนนี้มีผู้หญิงยั่วยวนมีสเน่ห์น่าหลงใหลหนึ่งคน แล้วก็ยังชัดเจนว่าเย่ฉ่าวเฉินปฏิบัติต่อเธอแบบไม่ใช่คนทั่วไป เธอจะไม่โกรธได้อย่างไร?

มู่เวยเวยยิ้มออกมาอย่างสดใส ลูกพี่ลูกน้องคนนี้โตแค่อายุแต่อายุสมองไม่โต?

"ดูเหมือนว่าเธอจะจะรู้จักตัวเองดีพอ พาตัวเองมาอยู่ในมาตรฐานที่ต่ำ"

มู่อี้เหยาโกรธจนหน้าแดง ถ้าหากไม่ใช่มีเย่ฉ่าวเฉินยืนอยู่ เธอจะต้องไปฉีกรอยยิ้มบนใบหน้าของผู้หญิงคนนี้

"เธอคิดว่าเธออยู่สูง? เธอก็เป็นแค่เมียน้อยของพี่เขยฉัน" มู่อี้เหยาขาดสติด่าเสียงดังขึ้นมากลางห้องโถง

"มู่อี้เหยา!" เย่ฉ่าวเฉินระเบิดเสียงดังออกมา

"หรือว่าไม่จริง? ใบหน้าผู้หญิงคนนี้ก็คือเมียน้อย ยังแกล้งทำเป็นน่าสงสาร พี่เขย คุณอย่าถูกรูปลักษณ์ภายนอกของเธอมาหลอก ผู้หญิงประเภทนี้ทำเพื่อเงินของคุณ"

เย่ฉ่าวเฉินกัดฟัน เขาอยากเอาผู้หญิงคนนี้ออกไปทิ้งหน้าประตูบริษัท เธอสมองไม่พัฒนา?

แต่ทว่ามู่เวยเวยมองเธอเป็นเพียงแค่อากาศ"ดูเหมือนว่าฉันจำเป็นจะต้องแนะนำตัวเองแล้ว คุณผู้หญิงคะ ฉันเป็นผู้ถือหุ้นของบริษัทฮ่องกงMK และตอนนี้ยังเป็นเพื่อนร่วมงานกันกับบริษัทเย่ฮวางอินเตอร์เนชั่นแนลกรุ๊ป คุณพูดว่าฉันทำเพื่อเงินของเย่ฉ่าวเฉิน ต้องขอโทษจริงๆ มรดกของตระกูลฉู่ก็ไม่ได้น้อยไปกว่าเย่ฉ่าวเฉิน ฉันไม่ได้สนใจเงินของเขาแม้แต่นิดเดียว"

มู่อี้เหยาชะงักไป เธอรู้แค่ผิวเผินไม่เคยได้ยินชื่อของบริษัทฮ่องกงMK แต่แค่ฟังตระกูลฉู่ไม่ได้ด้อยไปกว่าเย่ฉ่าวเฉิน ในใจเธอเสียงดังกึกไปพักหนึ่ง ยังคิดว่าเธอแค่หน้าตาสวยเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าเบื้องหลังจะลึกเช่นนี้?

อย่างนั้นแล้วโอกาสที่จะชนะของเธอก็ยิ่งจะไม่มี?

"ยืนทำอะไรอยู่ตรงนี้?ยังไม่ไปทำงานอีก?" เย่ฉ่าวเฉินตะคอกใส่เธอ แต่ทว่าในใจกำลังคิด ต้องไปสอบถามกับฝ่ายธุรการที่ทำงานอยู่ฝ่ายหลัง พรุ่งนี้ต้องให้มู่อี้เหยาออกไป ข้ออ้างก็ไม่ต้องหา วันนี้มาทำงานเธอก็แส่หาเรื่องให้กับตัวเองแล้ว

เพิ่งจะมาทำงานวันแรกก็เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น ให้เธออยู่ต่อไปก็ยังไม่รู้ว่าจะอย่างไรอีก

มู่อี้เหยากลืนความโมโหนี้ลงไป มองมู่เวยเวยด้วยสายตาเหมือนห้ำหั่น หลังจากนั้นก็เดินไปทางลิฟท์

หลังจากฉากนั้นจบไป กลุ่มคนที่มองอยู่ไกลๆก็สลายตัวออกจนหมด รวมถึงสาวน้อยที่อยู่หน้าFrontก็กลับมานั่งที่ของตัวเอง เหมือนไม่ได้สนใจเรื่องที่เกิดขึ้น

รอยหยักที่อ่อนโยนในใบหน้าของเย่ฉ่าวเฉินลดลง มองแล้วมองอีกที่แผลบริเวณแขนของเธอ พูดเบาๆว่า"ขึ้นไปเถอะ ที่ห้องทำงานของฉันมียาขี้ผึ้ง"

มู่เวยเวยแกล้งทำเป็นหน้ามุ่ยอย่างน่าสงสาร "เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมรุนแรงอย่างนี้ ชนคนแล้วยังจะมาโทษฉัน"

เย่ฉ่าวเฉินพาเธอเดินไปทางลิฟท์ ถอนหายใจออกมา "เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของเวยเวย"

"อ้อ~มิน่าล่ะเรียกคุณว่าพี่เขย" มู่เวยเวยพูดเหมือนหึงหวง

"ความสัมพันธ์เธอกับเวยเวยก็ไม่ดี มากจนกระทั่งเป็นคู่อริกัน" อีกด้านก็พูด อีกด้านก็กดปุ่มลิฟท์

"อย่างนั้นแล้วคุณก็ยังให้เธอมาทำงานที่บริษัท?" คำนี้คือมู่เวยเวยถามแทนตัวเอง

เย่ฉ่าวเฉินยักไหล่ พูดอย่างไม่อะไรว่า"เมื่อวานมู่อี้เหยากับแม่ของเธอมาที่บริษัท ขอร้องให้ฉันจัดการเรื่องงานให้ ไม่อย่างนั้นก็เหลือแค่หิวจนอดตาย ผมก็เห็นว่าพวกเขาเคยเป็นญาติของเวยเวยก็เลยให้เข้ามาทำงานที่บริษัท"

มู่เวยเวยคิดเงียบๆ คุณป้าเป็นคนฉลาดหลักแหลมจะหิวอดตายได้อย่างไร เธอให้มู่อี้เหยามาทำงานที่บริษัท กลัวว่าจะไม่ใช่เรื่องดี ยังจะผลักลูกสาวให้เย่ฉ่าวเฉินอีก

"เมื่อกี้ฉันได้ยินคุณพูดว่าเธอทำงานที่ฝ่ายธุรการที่อยู่ฝ่ายหลัง?ทำงานอะไร?" มู่เวยเวยถามอย่างประหลาดใจ

"ทำความสะอาด"

"ห้ะ?ทำความสะอาด?" มู่เวยเวยตกใจมาก มู่อี้เหยาเป็นคุณหนูประเภทที่ถูกตามใจ ผ้าห่มของตัวเองยังไม่ยอมเก็บ ให้เธอไปทำความสะอาด?

"อย่างนั้นก็ไม่มีวิธีแล้ว ฉันทำตามระเบียบของบริษัท ผู้จัดการฝ่ายบุคคลสัมภาษณ์ อะไรก็ไม่เข้าใจ ทำได้แค่เพียงการใช้แรงแล้ว "

มู่เวยเวยเห็นด้วยกับคำพูดนี้ ตอนแรกมู่อี้เหยาเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนก็ใช้เงินจ่าย สามปีก่อนหน้านี้ มู่จางรุ่ยยังไม่ได้คุมอำนาจ ถึงแม้ว่าเขาอยากจะยัดเงินให้ลูกสาวเข้ามหาวิทยาลัยดีๆก็ไม่มีหนทาง

"ไม่ว่าอย่างไรก็เรียกคุณว่าพี่เขย คุณก็ให้เธอไปเป็นพนักงานเบื้องต้นของแผนกไหนก็ได้"

เย่ฉ่าวเฉินก้มศีรษะมองเธอลึกๆ พูดว่า"จุดมุ่งหมายที่เธอมาเย่ฮวางไม่ได้โง่ ฉันไม่สามารถให้โอกาสเธอ"

โอกาสอะไร เย่ฉ่าวเฉินไม่พูด มู่เวยเวยก็ได้ฟังแค่สิ่งนี้เพราะเขาไม่ยอมพูดออกมา

"อย่างนั้นคุณก็สามารถที่จะทำให้เธอออกไปจากบริษัทตรงๆเลย เสียแรงมากมายทำไม"

"วางใจ พรุ่งนี้เธอก็จะออกไปจากบริษัท อีกทั้งยังออกอย่างเปิดเผยชัดเจน"

มู่เวยเวยผ่อนคลายลง ในใจลึกๆของเธอคือเกลียดลูกพี่ลูกน้องคนนี้ อะไรก็แย่งไปจากเธอ อีกทั้งยังกลอุบายเลวทรามต่ำช้า เธอยังกลัวมู่อี้เหยาคิดแผนการณ์ที่จะพัวพันกับเย่ฉ่าวเฉิน

รักแรกถูกแย่ง นี่คือเงามืดในใจเธอ ถึงแม้ว่ารักแรกนั้นผู้ชายจะเลว

ถึงห้องทำงาน เย่ฉ่าวเฉินวางเอกสารวางบนโต๊ะ เอายาขี้ผึ้งหนึ่งขวดออกมาจากลิ้นชัก จูงมู่เวยเวยมานั่งลงบนโซฟา ทายาให้พร้อมกับถามว่า"เจ็บไหม?"

"ได้อยู่" มู่เวยเวยก้มศีรษะมองดู ยาขวดนี้หมอหานเป็นคนผลิต ไม่รู้ว่าเขาวางไว้ที่ห้องทำงานหนึ่งขวดตั้งแต่เมื่อไหร่

ยาทาที่บริเวณแขน เย็นๆรู้สึกสบายมาก

"ช่วงไม่กี่วันมานี้ทำไมเธอดูยุ่งๆ?ฉันนัดเธอไปรับประทานอาหารก็ไม่มีเวลา"

"พี่ลากให้ฉันเรียนทั้งวัน บอกลอยไปลอยมาแบบแปลนก็อ่านไม่เข้าใจ เดิมทีเช้าวันนี้ถังซื่อเซวียนต้องเป็นคนมาส่งเอกสาร ฉันแย่งเขามา"มู่เวยเวยพูดหัวเราะคิกคัก

เย่ฉ่าวเฉินเหลือบตาขึ้น"ซู่เซวียนจะฝึกอบรมให้เธอเป็นผู้หญิงแกร่ง"

"ถึงอย่างไรก็เป็นธุรกิจของพวกเราตระกูลฉู่ ก็ต้องเข้าใจบ้างเล็กน้อย ไม่สามารถทำให้ตระกูลฉู่ขายหน้าได้"

"ฉู่เซวียนพูด?"

"ใช่สิ"

แขนสองข้างที่ได้รับบาดเจ็บทายาแล้ว เย่ฉ่าวเฉินก็ทาที่หัวเข่าให้อีก มู่เวยเวยรีบพูดว่า"หัวเข่าฉันทำเอง คุณไปทำงานเถอะ"

"ไม่เป็นไร ตอนเช้าเพิ่งจะมา งานไม่เยอะ"

มู่เวยเวยดื้อรั้นดึงดันไม่ได้ ก็ปล่อยให้เขาทำไป นึกถึงเรื่องที่ปรึกษากับฉู่เซวียนขึ้นมาได้ พูดอย่างระแวดระวังว่า"ฉ่าวเฉิน ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องหนึ่งเรื่อง"

เย่ฉ่าวเฉินเห็นเธอที่พูดอย่างจริงจัง เย่ฉ่าวเฉินเงยศีรษะมองเธออัตโนมัติ พูดว่า"เธอกับฉันต้องขอร้องด้วยเหรอ? พูดเถอะ เพียงแค่ฉันสามารถช่วยได้ ฉันไม่มีทางบอกปัด"

"คืออย่างนี้นะ พวกเราMKกับพวกคุณเย่ฮวางลงทุนสร้างสวนสนุกด้วยกันเป็นการมาลงทุนโครงการแรกที่จีนแผ่นดินใหญ่ แน่นอนว่านี่เป็นครั้งแรก แต่ทว่าไม่มีทางเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไปพวกเราจะมาลงทุนที่นี่เพิ่มมากขึ้น แต่ที่น่าเสียดายก็คือพวกเรารู้จักคนที่นี่น้อยเกินไป และก็ไม่มีเส้นสาย เพราะฉะนั้น ฉันอยากให้คุณช่วยสร้างสัมพันธ์ให้พวกเรา " คำพูดนี้ฉู่เซวียนเป็นคนสอนมู่เวยเวย เธอตั้งใจท่องจำอยู่หลายรอบ

เย่ฉ่าวเฉินฟังก็เข้าใจแล้ว อีกด้านก็ตั้งใจทายา อีกด้านก็ยิ้มพูดว่า"นี่คือฉู่เซวียนสั่งให้เธอมาพูด"

มู่เวยเวยยิ้ม "ไม่เคยปิดบังคุณได้เลย พี่ชายฉันเป็นนกยูงที่ทะนงตัว แน่นอนว่าไม่ลดอีโก้ลงจากหน้าหรอก เพราะฉะนั้นก็ต้องเป็นฉันมาพูด"

เย่ฉ่าวเฉินยิ้ม คำอุปมานี้ของเธอถูกต้อง ซู่เซวียนก็แค่นกยูงหนึ่งตัว

"ว่าอย่างไร" มู่เวยเวยผลักที่ไหล่เขาเบาๆ คำพูดอ่อนหวานนุ่นนวล

"ไม่มีปัญหา พวกคุณอยากผ่านในรูปแบบไหน"

มู่เวยเวยเห็นเขาสัญญา ที่อึดอัดอยู่ในใจก็เปลี่ยนเป็นใจชื้นขึ้นมา ยิ้มเล็กน้อยพูดว่า"อาจจะเชิญแขกรับประทานอาหาร ไม่อย่างนั้นก็จัดงานเลี้ยงสังสรรค์ที่บ้านคุณ เชิญคนที่มีชื่อเสียงในเมืองAมา ถึงเวลานั้นคุณแนะนำพี่ชายฉันให้รู้จักก็พอ อย่างอื่นก็ไม่ต้องเป็นห่วง แน่นอนว่าเงินพวกเราจะเป็นคนจัดการจ่ายเอง"

เย่ฉ่าวเฉินฟังถึงคำสุดท้าย ขมวดคิ้วมองที่เธอ สายตารู้สึกไม่พอใจ"เงินเล็กน้อยฉันเย่ฉ่าวเฉินควักได้ แต่ว่า....เชิญแขกก็จะต้องมีข้ออ้างสิ"

"วันเกิดของคุณคือเมื่อไหร่?" มู่เวยเวยถาม เธอไม่รู้วันเกิดเขาจริงๆ

"เดือนสาม ผ่านไปตั้งนานแล้ว" ในระหว่างที่พูด เย่ฉ่าวเฉินได้เช็ดแผลทั้งหมดเสร็จแล้ว "ช่างเถอะ เรื่องนี้ฉันคิดเอง ถึงเวลาจะโทรไปบอกเธอเอง แต่ว่า ช่วงนี้ยังไม่ต้องใส่กระโปรงนะ"

มู่เวยเวยแปลกใจ "ทำไมถึงไม่สามารถใส่กระโปรงได้?"

เย่ฉ่าวเฉินแสยะปาก ชี้ไปที่หัวเข่าของเธอ "ถึงแม้ว่ายานี้จะเป็นยาหมุนเวียนเลือดสลายคั่ง แต่ไม่ใช่ยาที่รักษาได้ทุกอย่าง ที่สามารถกำจัดรอยแผลได้ทั้งหมด คาดว่าตอนบ่ายหัวเขาของเธอก็เขียวแล้ว"

มู่เวยเวยก้มศีรษะมองดู ก็ยังไม่เข้าใจความหมายของเขา"เขียวก็เขียว แค่ไม่น่ามองเท่านั้น ทำไมถึงไม่สามารถใส่กระโปรงได้?"

เย่ฉ่าวเฉินมองสีหน้าที่มึนงงของเธอ ยิ่งยิ้มอย่างมีเลศนัย "เธอซื่อบื้อเหรอ แผลของเธออยู่ที่หัวเข่า ยังเขียวอีก คนอื่นจะคิดอย่างไร?"

มู่เวยเวยสมองเริ่มคิดวนกลับมา หัวเข่า เขียวแล้ว........

ทันใดนั้น มู่เวยเวยมีอาการเขินอาย ใบหน้าแดงเหมือนลูกแอปเปิ้ล กำปั้นเล็กทุบเข้าที่ไหล่ของเขา"เย่ฉ่าวเฉิน ทำไมคุณถึงร้ายอย่างนี้?"

"ฮ่าๆๆๆ " เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะเสียงดังขึ้น ในที่สุดเด็กโง่คนนี้ก็เข้าใจแล้ว พูดยั่วยุต่อหน้าเธอว่า"ฉันไม่บอกเธอถึงจะเรียกว่าร้าย บอกเธอแล้วยังว่าฉันร้าย?"

"ก็คือร้าย " มู่เวยเวยสายตาลอกแลก เย่ฉ่าวเฉินสายตาอ่อนโยนในใจรู้สึกแขนขาอ่อนแรง ควบคุมตัวเองไม่ได้จูบลงที่ริมฝีปากเธอ

มู่เวยเวยตกใจไปสักพักหนึ่ง สองมือผลักเขาออกไป แต่ว่าเย่ฉ่าวเฉินไม่ได้เปิดโอกาสนั้นให้เธอ รอเขาจูบจนพอใจ มู่เวยเวยหายใจหอบพูดว่า"คุณทำอะไร ที่นี่ห้องทำงานนะ"

เย่ฉ่าวเฉินใช้มือแตะเบาๆที่ริมฝีปากแดงฉ่ำของเธอ สายตาคู่สีม่วงของเขาจ้องมองสายตาของเธอ ยิ้มอย่างเบาบางพูดว่า"จัดงานเลี้ยง ชักใยอยู่เบื้องหลังให้พี่ชายเธอ ฉันไม่ต้องการเงิน แต่ฉันต้องการของที่ล้ำค่ากว่านั้น"

"อะไร?"

"งานเลี้ยงคืนนั้นเธอต้องอยู่ที่คฤหาสน์ของฉัน" เย่ฉ่าวเฉินเสียงทุ้มต่ำอย่างมีเลศนัย

มู่เวยเวยหน้าแดงมากขึ้น "เย่ฉ่าวเฉิน คุณนี่จริงๆเลย....."

"ตกลงไหม?"

"ทำงานเสร็จค่อยคุย" มู่เวยเวยหันหน้าหนีไม่มองเขา แต่ทว่าสายตาก็ยังมีความเขินอายอยู่

เย่ฉ่าวเฉินเห็นเธอที่ทำท่าทางอย่างนั้น ใจคันยุกยิกๆ แต่ทว่าอดไม่ได้ที่จะจูบเธออีกหนึ่งครั้ง

..........

สองคนด้านบนที่จูบกันอย่างดูดดื่ม แต่ทว่ามู่อี้เหยาที่อยู่ด้านล่างได้รับการตักเตือนอย่างหนัก

"เพราะว่าเธอมาสาย วันนี้ทุกคนต้องทำงานเพิ่มมากขึ้น ตอนนี้ ไปทำความสะอาดห้องน้ำ " ผู้หญิงวัยกลางคนที่พูดอย่างเรียบเฉย เธอไม่เชื่อข่าวซุบซิบกัน ที่ว่าผู้หญิงคนนี้สนิทสนมกับประธานเย่ สนิทสนมกับประธานเย่จะมาทำความสะอาดอย่างนี้เหรอ?

มู่อี้เหยากักเก็บอารมณ์โมโหไว้และมาที่ชั้นห้า ขาหนึ่งข้างถีบประตูห้องน้ำหญิงออก ด้านในมีเสียงแหลมดังออกมา "อา——ใครอยู่ด้านนอก——"

"ผีเรียกอะไรกัน"มู่อี้เหยาไม่ยอมแพ้ ร้องตอบโต้ด้านใน

ผู้หญิงที่อยู่ด้านในออกมาอย่างรวดเร็ว มองเสื้อผ้าที่เธอใส่ รู้ว่าเธอเป็นพนักงานทำความสะอาดของชั้นนี้ โกรธขึ้นมาทันที "นี่เธอเป็นอะไรของเธอ? อยากทำให้คนตกใจตายเหรอ"

"ตกใจตายแล้วใช่ไหม?เธอก็ไม่ใช่ว่าปกติดีอยู่?" มู่อี้เหยาจ้องเขม็งใส่เธอ เดินไปถึงอ่างน้ำ แต่ทว่าเธอไม่รู้จะทำอะไร

ผู้หญิงคนนั้นถูกเธอทำให้โมโหแทบจะระเบิด กระทืบเท้าพูดว่า"เธอ.....ฉันจะร้องเรียนเธอ"

แน่นอน มู่อี้เหยาไม่ได้เก็บเรื่องร้องเรียนมาใส่ใจ ตอนนี้ที่เธอโมโหคือ การทำความสะอาดห้องน้ำต้องเริ่มจากการทำตรงไหนก่อน

แผนกธุรการที่อยู่แนวหลัง

ยังไม่ถึงสองชั่วโมง ผู้รับผิดชอบแผนกธุรการที่อยู่แนวหลังก็ได้รับโทรศัพท์ร้องเรียนไปแล้วสี่ครั้ง ร้องเรียงแค่คนเดียวคือมู่อี้เหยา

มีร้องเรียนว่ามู่อี้เหยาจงใจกระเซ็นน้ำใส่ มีร้องเรียนว่ามู่อี้เหยาด่าทอ สรุปเปรียบเทียบกันแต่ละเรื่องก็คือทำเกินไป

ผู้หญิงวัยกลางคนเดินมาที่ชั้นห้าด้วยความโมโห มองเห็นในห้องน้ำหญิงเต็มไปด้วยน้ำ ด้านข้างก็เละเทะไปหมด และตัวการที่ทำผิดนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่ทางเดิน

ผู้หญิงวัยกลางคนหลังจากที่พยายามสงบจิตใจทำให้ปกติแล้ว เดินไปพูดเสียงเยือกเย็นว่า"มู่อี้เหยา เกิดอะไรขึ้นกับห้องน้ำ?"

"ฉันกำลังใช้น้ำทำความสะอาดห้องน้ำ" มู่อี้เหยาไม่ได้ละสายตาจากโทรศัพท์ พูดอย่างไม่รู้หนาวรู้ร้อน

"ทำไมไม้ใช้ไม้เช็ดพื้น?"

"สามารถใช้น้ำได้แล้วทำไมต้องใช้ไม้เช็ดพื้นด้วย?"มู่อี้เหยาไม่อยากจับไม้เช็ดพื้นสกปรกนั่น

ผู้หญิงวัยกลางคนรู้สึกว่าตัวเองใช้เสียงนี้คืออดทนมากแล้ว "เธอใช้น้ำล้าง คนที่มาเข้าห้องน้ำเกิดลื่นขี้นมาจะทำอย่างไร?"

ในเวลาเดียวกัน มู่อี้เหยาไม่ได้สนเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง "พวกเธอล้มแล้วเกี่ยวข้องอะไรกับฉัน?"

"เธอ........" ผู้หญิงวัยกลางคนหมดคำที่จะพูดกับเธอแล้วจริงๆ เก็บกดอารมณ์ที่อยากจะระเบิดใส่เธอ"พรุ่งนี้เธอไม่ต้องมาทำงานแล้วนะ พวกเราแผนกธุรการที่อยู่แนวหลังรับผิดไม่ไหวกับคนชั้นสูงน่าเคารพอย่างเธอ"

มู่อี้เหยาวางโทรศัพท์ขณะที่กำลังเล่นเกมส์อยู่ลง ยิ้มดูถูกเหยียดหยามพูดว่า"เธอบอกให้ฉันไม่ต้องมาทำงานแล้ว?ประธานเย่เป็นพี่เขยของฉัน ฉันมาที่นี่เขาก็เป็นคนยินยอม เธอมีความสามารถก็ไปหาพี่เขยฉันสิ"

"มู่อี้เหยา เธอยังพูดไร้สาระอวดอ้างถึงประธานเย่ออกมาอีก ถ้าเขาเป็นพี่เขยของเธอจริง เธอจะต้องถูกส่งมาล้างห้องน้ำไหม?" ผู้หญิงวัยกลางคนพูดกระตุ้นถากกางเธอเห็นเธอจะโต้แย้ง รีบพูดต่ออีกว่า"เดิมทีระยะการฝึกงานคือหนึ่งอาทิตย์ แต่เธอฝึกงานเสร็จก่อนกำหนดแล้ว ตอนบ่ายนี้ก็ไสหัวไป"

พูดจบ ผู้หญิงวัยกลางคนก็หมุนตัวเดินออกไป มุ่งตรงไปที่แผนกฝ่ายบุคคล เหลือไว้เพียงมู่อี้เหยาที่โกรธอยู่เพียงลำพัง

เมื่อวานยังพูดอย่างดิบดีว่าจะไม่เถียงหัวหน้างาน ตั้งใจทำงาน สมองถูกมู่อี้เหยาโยนไว้ด้านหลังหมด เธอยังยกตัวเองขึ้นอยู่สูง ยี่สี่กว่าปีที่ชินกับความผิดปกติอย่างนี้ จะเปลี่ยนไปได้อย่างไร?

"ประธานซุน มู่อี้เหยาคนนี้ รีบให้เธอออกไปนะคะ แผนกของพวกฉันไม่ต้องการคนอย่างนี้ " ผู้หญิงวัยกลางคนพูดด้วยความโมโห

ผู้จัดการแผนกฝ่ายบุคคลชะงักไปสักพักหนึ่ง มู่อี้เหยาทำงานยังไม่ถึงครึ่งวันนะ ก็ทำให้ผู้จัดการแผนกธุรการที่อยู่แนวหลังกลายเป็นเจ็บช้ำขนาดนี้แล้ว

"เกิดอะไรขึ้น เธอพูดช้าๆ"

ผู้หญิงวัยกลางคนบรรยายการกระทำทั้งหมดของมู่อี้เหยาเสร็จพูดว่า"ฉันไม่สนใจว่าเธอจะมีความสัมพันธ์อย่างไรกับประธานเย่ สรุปก็คือแผนกของพวกฉันไม่เอาเธอ คุณจะเอาเธอไปยัดไว้ที่ไหนก็ตามสบายเลย"

ผู้จัดการซุนถอนหายใจออกมา เขามองตาเดียวก็ดูออกว่ามู่อี้เหยาไม่ใช่คนยอมคน เขามองไม่ผิดสักนิดหนึ่งเลย