วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 236

มู่เทียนเย่ ยืนพิงขอบรั้ว ถามว่า “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”

เสี่ยวซีหร่านมองไปข้างหน้า พูดด้วยน้ำเสียงสับสน “คนที่นั่งข้างๆเย่ฉ่าวเฉินคนนั้น อ้วก”

มู่เทียนเย่ตาโต ด้วยความตกใจ

จากนั้นทั้งสองก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน โดยไม่ได้นัดหมาย

“ฮ่าๆๆเย่ฉ่าวเฉินต้องเกลียดฉันมากแน่ๆ พระเจ้าเขาคงจะเป็นบ้าตายแล้ว” เสี่ยวซีหร่านหัวเราะอย่างบ้าคลั่งในอ้อมกอดของมู่เทียนเย่

ทางมู่เทียนเย่ก็ไม่ได้หัวเราะแบบนี้มานานมากแล้ว เขารู้สึกเหมือนความทุกข์ในใจเบาบางลง

ตรงกับสิ่งที่เสี่ยวซีหร่านคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด

ตอนที่รถไฟเหาะเคลื่อนที่ไปได้แค่ครึ่งทาง คนที่นั่งข้างๆเย่ฉ่าวเฉินก็อ้วกออกมา เสื้อของเย่ฉ่าวเฉินเต็มไปด้วยอ้วก.....

เย่ฉ่าวเฉินท่าทางเหมือนคนจะคลั่ง เขาไม่ได้เป็นคนรักสะอาดขนาดนั้น แต่เหตุการณ์แบบนี้ก็เกินที่จะทนจริงๆ

พระเจ้า เขาคงกินอะไรไม่ได้ไปสามวัน

แต่ก็จะโทษใครไม่ได้ เพราะตอนแรกมีสาวสวยเลือกจะนั่งข้างเขา แต่เขากลับปฏิเสธ และหันไปเลือกให้ชายหนุ่มที่ดูเรียบร้อยให้นั่งข้างๆแทน

รถไฟเหาะยังคงเคลื่อนที่ต่อ ชายหนุ่มยังมีอาการกระอักกระอ่วนอยากจะอ้วกอยู่ เย่ฉ่าวเฉินได้แต่คิดในใจ เขาอยากตายมันซะตอนนี้เลย ทำไมมันนานแบบนี้ เมื่อไหร่รถไฟจะหยุดวิ่ง

ในที่สุดรถไฟก็หยุดวิ่ง เย่ฉ่าวเฉินใช้เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิด ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออก และโยนเสื้อลงบนพื้น

ภาพลักษณ์ที่เขาสั่งสมมาตลอดสามสิบปี บัดนี้มันได้พังทลายลงไปในพริบตา

จางเห่อที่ยืนรออยู่ข้างล่าง เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น จึงเตรียมถอดสูทไว้ให้เย่ฉ่าวเฉิน เมื่อเห็นเย่ฉ่าวเฉินถอดเสื้อเสร็จก็รีบวิ่งเอาเสื้อเข้าไปให้คุณชาย

เพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆไม่ถึงนาที เขาก็ได้ยินเสียงชื่นชมหุ่นของเย่ฉ่าวเฉินแล้ว

เย่ฉ่าวเฉินใส่เสื้อสูทอย่างรวดเร็ว จากนั้นพูดกัดฟันกรอดๆว่า “ไปอาบน้ำ”

ถึงแม้จะเป็นแค่สูทธรรมดาๆตัวหนึ่ง แต่พอมันมาอยู่บนตัวของเย่ฉ่าวเฉินแล้ว กลับดูไม่ธรรมดาเลย สีเสื้อตัดกันกับผิวอกขาวๆของเขา ไม่ว่าผู้ชายผู้หญิงต่างก็พากันจับจ้องและรีบถ่ายรูปเก็บไว้

จบกัน เย่ฉ่าวเฉินคงเป็นเป็นหัวข้อข่าวพรุ่งนี้แน่นอน

สวนสนุกของเขาที่เพิ่งเปิดตัวให้เข้าเล่นวันนี้วันแรก แต่เจ้าของกลับถูกอ้วกใส่ และเดินแก้ผ้า ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน เรื่องนี้ก็ต้องเป็นข่าวแน่นอน

เย่ฉ่าวเฉินเดินเดินด้วยสีหน้าบึ้งตึง จางเห่อที่อยู่ข้างๆ กระซิบบอกเขาว่า “คุณชายครับ ข้างหน้ามีสวนน้ำอยู่ ภายในมีห้องอาบน้ำด้วย คุณชายไปที่นั่นไหมครับ ถือโอกาสเล่นเครื่องเล่นอันสุดท้ายพอดี”

เย่ฉ่าวเฉินหันไปจ้องเขาตาเขม็ง ตอนนี้อกเขาจะแตกตายอยู่แล้ว จางเห่อยังมีหน้ามาชวนให้เขาเล่นเครื่องเล่นอีก ช่างกล้ามาก.....

จางเห่อรับรู้ได้ถึงพลังงานอำมหิต รีบพูดต่อว่า “คุณชายครับ ผมสั่งให้คนไปเอาชุดให้แล้วนะครับ”

ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้มีแต่คนมอง เขาคงจะตะโกนลั่นแล้ว

เขาหายใจเข้าออกสงบจิตสงบใจ จากนั้นกัดฟันพูดต่อว่า “นายหุบปาก！”

จางเห่อรีบรับคำสั่ง จริงๆแล้วเขาก็มีความสุขอยู่ไม่น้อย เพราะตั้งแต่ที่เขาอยู่กับเย่ฉ่าวเฉินมา เขาไม่เคยเห็นเย่ฉ่าวเฉินตกอยู่ในสภาพย่ำแย่แบบนี้มาก่อน

เมื่อถึงห้องอาบน้ำของสวนน้ำ เย่ฉ่าวเฉินรีบดุ่มๆเข้าไป จากนั้นก็โยนเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยความอับอายและความเหม็นอยู่ออกมาข้างนอก

จางเห่อรีบเก็บเสื้อผ้าพวกนั้นออกไป จากนั้นเร่งให้คนเอาเสื้อผ้าใหม่มาให้

ที่สวนสนุกแห่งนี้ ถูกออกแบบให้สร้างห้องพักออกมาหนึ่งห้อง เพื่อที่บางครั้งเย่ฉ่าวเฉินจะเข้ามาอยู่ และจางเห่อก็ได้จัดเตรียมเสื้อผ้าไม่กี่ชุดกับรองเท้าไม่กี่คู่วางไว้ในห้องนั้น คิดไม่ถึงเลยว่าของที่เขาเตรียม จะได้ใช้เร็วขนาดนี้

ในห้องอาบน้ำ

เย่ฉ่าวเฉินชะล้างตัวด้วยอย่างแรง อารมณ์ฉุนเฉียวในใจยังไม่จางลง

“เสี่ยวซีหร่าน ฝากไว้ก่อนเถอะ” เย่ฉ่าวเฉินกัดฟันกรอด

เขาล้างสบู่สามรอบ สระผมอีกสองรอบ จากนั้นยังประโคมครีมเข้าไปอีกครึ่งขวด ถึงได้รู้สึกว่ากลิ่นของ”มัน”จางลง

เมื่อเขาออกมาก็รีบแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่จางเห่อเตรียมให้ จากนั้นเรียกเขามาถามว่า “นายดมซิ ยังมีกลิ่นไหม?”

จางเห่อ เดินเข้ามาใกล้เขา จากนั้นดมอยู่พักหนึ่ง ตอบกลับว่า “คุณชายครับ ตอนนี้มีแต่กลิ่นของโลชั่นครับ”

เย่ฉ่าวเฉินได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขานั่งพักอยู่ในห้องครู่หนึ่งเสร็จ เตรียมจะออกไปทำธุระต่อให้เสร็จ เสี่ยวซีหร่านก็โทรเข้ามา

เขารับสายด้วยความโกรธแค้น ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร ปลายก็มีเสียงหัวชอบใจดังออกมา “เย่ฉ่าวเฉิน กลิ่นเป็นอย่างไรบ้างล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”

เย่ฉ่าวเฉินนึกภาพและความรู้สึกตอนนั้น ก็รู้สึกได้กลิ่นขึ้นมา เขาค่อยๆพูดกับเธอด้วยความแค้นว่า “เสี่ยวซีหร่าน ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสี่ยวซีหร่านยังคงหัวเราะชอบใจ จากนั้นตอบกลับว่า “เย่ฉ่าวเฉิน นายก็อย่าเพิ่งรีบด่วนจบซิ พักพอหรือยัง? ตอนนี้นายยังมีอีกอันหนึ่งยังไม่ได้เล่นเลย รีบมาเล่นซิ ฉันยอมหิวเพื่อที่จะเฝ้าดูนายแสดงเลยนะ ถ้านายเล่นเสร็จแล้ว เดี๋ยวเราไปกินข้าวด้วยกัน”

เย่ฉ่าวเฉินโกรธจนจะปาโทรศัพท์ทิ้ง ถามกลับว่า “เธอบอกว่าไม่กินข้าวกับฉันไม่ใช่หรือ?”

“พี่สาวตอนนี้ฉันสนใจจะไปแล้วอ่าค่ะ” เสี่ยวซีหร่านยั่วให้เย่ฉ่าวเฉินโกรธจัด

“เสี่ยวซีหร่าน หน้าของเธอใหญ่จริงๆ”

“เฉยๆน้า ทำไมคำพูดนายแลดูไร้สาระจัง? หรือว่าเพราะเครื่องเล่นเมื่อกี้ทำสมองนายเอ๋อไปแล้ว ลุกไหวไหมจ้ะ”

เย่ฉ่าวเฉินมองดูขาของเขาที่เกือบจะหมดแรงลุกยืน ตอบกลับว่า “ก็แค่นี้เอง ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

“นายแน่ใจ?”

เย่ฉ่าวเฉินกลัวว่าเธอจะเล่นอะไรบ้าๆอีก จึงรีบพูดต่อว่า “ฉันกับเธอไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกัน แล้วทำไมเธอต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย”

“ฉันมีความสุขนี่นา” เสี่ยวซีหร่านตอบกลับด้วยน้ำเสียงยียวน

เย่ฉ่าวเฉินได้ยินแบบนั้น ก็ยิ่งโกรธจนควันออกหู “ดี ดีมาก คำตอบนี้ฉันชอบ เสี่ยวซีหร่าน เธอระวังตัวเอาไว้แล้วกัน”

“เย่ฉ่าวเฉิน นายอย่าเอาโม้ นายอยากจะทำอะไรก็รีบทำ ฉันรออยู่” เสี่ยวซีหร่านตอบกลับอย่างจองหองและอวดดี เธอเป็นคนมีความมั่นใจสูงมาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกับเงินหรือกับคน เพราะฉะนั้นเธอไม่กลัวคำที่เย่ฉ่าวเฉินพูดสักนิดเดียว และเมื่อได้ยินเสียงเย่ฉ่าวเฉินถอนหายใจอย่างแรง ก็พูดขึ้นว่า "เย่ฉ่าวเฉิน นายรีบจัเการธุระของนายให้เสร็จดีกว่า ไม่งั้นพวกฉันจะกลับละ แล้วข้อตกลงของเราก็จะกลายเป็นโมฆะ"

"เสี่ยวซีหร่าน!!" เย่ฉ่าวเฉินตะโกนด้วยความโกรธ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนหน้าด้านแบบนี้มาก่อนเลย

"นายจะเรียกฉันหาสวรรค์วิมานอะไร รีบไปซิ ฉันให้เวลานายแค่ 2 นาที ถ้ายังไม่ออกมาเสนอที่สวนสนุก ฉันก็จะไม่อยู่ดูแล้วน้า"

เย่ฉ่าวเฉินตัดสายไปด้วยความแค้นและเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งลงบนเตียง พลางเดินออกไปสบถไป "แม่งเอ้ย! ยัยคนนี้ อย่าให้ฉันจับตัวได้นะ ไม่อย่างนั้นแล้วเธอจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต"

แต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำได้อย่างที่ใจคิดไหม เพราะมู่เวยเวยคงไม่ยอม และอีกด่านที่สำคัญก็คือมู่เทียนเย่ เพราะถ้าเขาแตะต้องภรรยาของมู่เทียนเยาแม้แต่ปลายเล็บ เขาคงโดนฆ่าตายแน่ๆ

ถึงสวนน้ำ เครื่องเล่นนี้ดูเหมือนจะไม่ง่าย แต่ไม่ยากเท่ารถไฟเหาะ

สมรภูมิใหญ่ๆ เขาก็ผ่านมันมาได้หมดแล้ว นับประสาอะไรกับอันนี้ เย่ฉ่าวเฉินเตรียมตัวใส่ชุดกันฝนจากนั้นหลับตานั่งรอรถไฟมา “ซ่า~” เสียงน้ำกระเซ็น

ถึงแม้เขาจะใส่ชุดกันฝน แต่ก็ยังทำให้กางเกงของเขาเปียกชุ่มอยู่ดี

“มีชุดเปลี่ยนอีกไหม?” เย่ฉ่าวเฉินถามจางเห่อ พลางสะบัดน้ำออก

“ไม่มีแล้วครับ ไม่ได้พกมาด้วย วางไว้ที่ห้องครับ” จางเห่อตอบ

“จางเห่อ นายทำดีมาก ทำดีมากจริงๆ” เย่ฉ่าวเฉินกล่าวประชดเสียงแข็ง จากนั้นถามว่า “โทรศัพท์อยู่ไหน?”

จางเห่อยื่นโทรศัพท์ให้เขา

เย่ฉ่าวเฉินรีบกดโทรหาที่เบอร์นั้น ไม่ถึงอึดใจปลายสายก็รับ “เสี่ยวซีหร่านล่ะ?”

“ฮ่า เสร็จละหรือ?”

“ฉันถามเธอว่าอยู่ไหน เสี่ยวซีหร่านนี่เธออย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอไว้จริงๆแน่” เย่ฉ่าวเฉินพูดพลางหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดหน้าเช็ดตา

“ฉันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว นายหันมามองทางขวาซิ เห็นดาดฟ้าของโรงแรมไหม? ฉันจะรอนายอยู่ที่นี่”

เย่ฉ่าวเฉินมองตามไปทางดาดฟ้าของโรงแรมและถามว่า “คนที่ฉันต้องการล่ะอยู่ไหน?”

“นายมาถึงเดี๋ยวก็เห็นเองแหละหน่า”

เย่ฉ่าวเฉินกัดฟัดกรอด และบอกเธอว่า “หวังว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”

ยังไม่ทันที่เย่ฉ่าวเฉินจะพูดจบปลายก็ “ตู้ดๆๆๆ”ไปซะก่อน ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยไว้หน้าเขาเลยสักครั้ง

เย่ฉ่าวเฉินโยนผ้าเช็ดตัวให้จางเห่อ จากนั้นรีบดิ่งไปทางโรงแรมนั้น

“คุณชายครับ ต้องการกำลังคนเพิ่มไหมครับ?” จางเห่อรีบถาม

“ไม่ต้อง” เย่ฉ่าวเฉินปฏิเสธทันควัน เพราะถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวของเขาที่ต้องจัดการ คนยิ่งเยอะยิ่งจะทำให้วุ่นวาย

สิบนาทีผ่านไป เย่ฉ่าวเฉินก็เดินมาถึงชั้นหนึ่งของโรงแรม เขารู้สึกกดดันและเครียด เหมือนกำลังจะไปสัมภาษณ์งานครั้งแรก เขาเกรงว่าถ้าคนคนนั้นไม่ใช่มู่เทียนเย่ขึ้นมาจะทำอย่างไร? เรื่องขายขี้หน้าทั้งหมดที่เขายอมทำในวันนี้ก็จะเสียเปล่างั้นหรือ?

ลิฟต์ขึ้นไปถึงแค่ชั้นบนสุดเท่านั้น แต่ถ้าต้องการจะขึ้นไปที่ดาดฟ้า ต้องเดินขึ้นบันไดไปอีกชั้นหนึ่ง

เย่ฉ่าวเฉินค่อยๆเดินขึ้นไปทีละก้าวๆ ขาเริ่มอ่อนแรง เมื่อถึงเขาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตู ไม่กล้าที่จะเปิดออกไป

จากตั้งแต่ที่บริษัทมู่ซือแย่งงานของบริษัทเขาไป จากตั้งแต่ที่มู่เวยเวยบอกว่าเห็นมุ่เทียนเย่ และจากตั้งแต่เขามองเคยมองเห็นด้านหลังของมู่เทียนเย่ด้วยตาตัวเอง เย่ฉ่าวเฉินก็เริ่มมีความหวังว่าเขาจะยังคงมีชีวิตอยู่จริงๆ แต่ยิ่งคาดหวังสูงเท่าไหร่ ความผิดหวังก็จะยิ่งสูงมากเท่านั้น เย่ฉ่าวเฉินกลัวว่าสิ่งที่เดาเอาไว้มันจะไม่ใช่เรื่องจริง กลัวว่ามู่เทียนเย่จะตายไปแล้วจริงๆ

เขายอมรับผลที่มันจะเกิดได้ แต่เวยเวยล่ะ เขาไม่อยากให้เธอเกลียดเขาไปชั่วชีวิต

เขาหายใจเข้าออกอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นรวบรวมความกล้าและเปิดประตูออกไป

ดาดฟ้าว่างเปล่ามาก เย่ฉ่าวเฉินมองไปรอบๆ เห็นเสี่ยวซีหร่านยืนพิงขอบรั้วอยู่ ใบหน้าเธอกำลังขำเขา

ใจของเย่ฉ่าวเฉินตกไปอยู่กับพื้น

“เป็นอะไรไป? เห็นหน้าฉันแล้วไม่สบายใจหรือ?” เสี่ยวซีหร่านถามเขา

เย่ฉ่าวเฉินปรี่เข้าไปเข้าไปหาเธอ และถามด้วยความโกรธเกรี้ยวว่า “เขาล่ะ?”

“เขาไหน?” เสี่ยวซีหร่านยั่วโมโห

เย่ฉ่าวเฉินเตรียมจะกระชากแขนเธอ ก็ได้ยินเสียงผู้ชายจากข้างหลังพูดว่า “แกกล้าแตะเธอหรือ?”