วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 239

“ลูกอยู่กับฉันที่นี่ เธอไปไหนไม่ได้” กาวินกล่าวอย่างมั่นใจ เด็กคือชะตากรรมของเธอ แม้เธอจะฆ่าตัวเองตาย ก็ให้เด็กเป็นอะไรไปไม่ได้

กาวินพูดถูก มู่เวยเวยก็เพียงแค่ไปล้างมือเท่านั้น ตอนล้างมืออยู่ริมลำธาร เธออดนึกถึงตอนอยู่ในถ้ำขึ้นมาไม่ได้ รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ราวกับว่ามีดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งจ้องมองมาที่ตัวเอง

จึงรีบกลับไปฐานทัพ หัวใจของมู่เวยเวยสงบขึ้นมากแล้ว แม้ว่าคนเหล่านี้จะไม่ใช่คนดี แต่อย่างไรพวกเขาก็เป็นมนุษย์

อลิซยังไม่ชินกับท่าทางอ่อนปวกเปียกและขี้ขลาดของเธอ จึงพูดกระแนะกระแหน “หน้าตาอย่างกับเห็นผี มีอะไรให้กลัวขนาดนั้น?”

มู่เวยเวยไม่ได้ตอบโต้กลับ ได้แต่ยอบรับว่า “ฉันไม่ใช่พวกเธอ ที่ทั้งชีวิตมีแต่การต่อสู้และเข่นฆ่า ใครตายก็เอาไปฝัง ฉันเป็นแค่คนธรรมดา แน่นอนว่าฉันต้องกลัวอยู่แล้ว”

“หึ” อลิซส่งเสียงเบาๆ อย่างดูถูก เธอไม่ได้พูดอะไร ตั้งแต่คืนนั้นที่มู่เวยเวยวางยาเธอ ความรู้สึกดีๆ และความเห็นอกเห็นใจอันน้อยนิดที่เธอมีต่อมู่เวยเวยก็หายไปอย่างสมบูรณ์แบบ

เด็กน้อยที่นอนหลับเต็มอื่ม ก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา มองเห็นกาวินกำลังอุ้มตัวเองอยู่ เขาก็ขยี้ตาแล้วยื่นแขนหาคนเป็นแม่ให้เป็นคนอุ้ม

มู่เวยเวยยื่นมือทั้งสองข้างไปด้านหลัง กล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ตอนนี้แม่อุ้มหนูไม่ไหวแล้วนะ ให้คุณลุงอุ้มก่อนดีไหมจ๊ะ?” แม้ว่าจะล้างมือมาแล้ว แต่ทั้งเนื้อทั้งตัวก็ยังมีกลิ่น และอีกอย่างค้างคาวมากมายพวกนั้นก็บินผ่านตัวเธอ จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีเชื้อโรคเกาะติดอยู่ตามเสื้อผ้า จะทำอย่างไร?

กาวินที่ได้ยินคำว่า “ลุง” มีอะไรบางอย่างฉายอยู่ในแววตา เธอจะโยนภาระหน้าที่ให้เขา โดยที่ไม่ถามความคิดเห็นจากตัวเขาก่อน เด็กคนนี้เป็นหน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบงั้นเหรอ?

เด็กน้อยดูเหมือนจะเข้าใจที่แม่พูด ดวงตากลมโตมองมาที่กาวิน วางศีรษะเล็กๆ ลงบนหน้าอกเขาอย่างว่านอนสอนง่าย ราวกับว่ายังคงง่วงอยู่

กาวินก้มมองท่าทีเล็กๆ น้อยๆของเขา แล้วถอนหายใจอยู่ในใจ ดูเหมือนเขาจะทำอะไรเด็กชายตัวเล็กๆ นี้ไม่ได้

อลิซรู้สึกขัดหูขัดตากับภาพตรงหน้า จึงหันหน้าไปมองถ้ำ ท่าทีของเจ้านายที่มีต่อเด็กและผู้หญิงคนนี้ ยิ่งมองอลิซยิ่งไม่เข้าใจ จะบอกว่าเขาดีกับมู่เวยเวย แต่โหดเหี้ยมกับคนอื่นๆ จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูก อย่างเมื่อครู่ก็เพิ่งปล่อยให้เธอเข้าไปในถ้ำคนเดียว แต่บางครั้งเขาก็อดทนกับเธอมากเช่นกัน อย่างครั้งที่แล้ว อลิซถูกมู่เวยเวยวางยาแล้วแอบวิ่งหนีเข้าป่า เมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของจางเหิง เจ้านายก็ไม่ได้โกรธอะไร และไม่ลงโทษเธอ

เจ้านายกำลังคิดอะไรอยู่? แปลกจริงๆ

หลังจากนั้นสิบนาที จางหางและอีกสองคนก็วิ่งออกมาอย่างทุลักทุเล ค้างคาวนับไม่ถ้วนบินตามมาทางด้านหลัง จนกระทั่งพวกเขาออกมาพ้นปากถ้ำ ค้างคาวพวกนั้นจึงบินกลับเข้าไป

“ข้างในมีอะไร?” ฉ่ายรีบถามขึ้น แต่กาวินที่อุ้มเด็กอยู่ไม่ได้เข้ามาใกล้

สีหน้าทั้งสามคนดูแย่มาก แต่ก็ยังดีกว่ามู่เวยเวย เมื่อหายใจคงที่ จางหางจึงพูดขึ้นว่า “ในนั้นมีโครงกระดูกมากมายกระจัดกระจายไปทั่ว มีมีดมีดาบของประเภทนั้นอยู่จำนวนไม่น้อย และยังมีโลงศพอีกหลายโลงที่ถูกเปิดออก แต่ข้างในนั้นไม่มีอะไรนอกจากโครงกระดูกไม่กี่ชิ้น”

หนึ่งในนั้นยื่นมีดสั้นให้ฉ่าย “ผมเอาออกมาจากข้างในนั้น คุณดูสิ”

ฉ่ายสวมถุงมือแล้วรับมันมาด้วยสีหน้าจริงจัง เป็นมีดสั้นธรรมดาๆ ใบมีดเป็นสนิม และบนด้ามมีตัวอักษรสลักไว้อย่างชัดเจน

“ข้างบนเขียนว่าอะไร?” กาวินถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ชิง กวังซวี่ปีที่สามสิบสี่ หมิ่น ร้านหลี่” ฉ่ายพูดออกมาทีละคำ

“หมายความว่ายังไง?”

“ก็หมายความว่า มีดเล่มนี้ถูกทำขึ้นโดยร้านขายอาวุธชื่อร้านหลี่ ที่อยู่ในยุคหมิ่นใต้ ในปีที่สามสิบสี่ของจักรพรรดิกวังซวี่ในราชวงศ์ชิง” ฉ่ายจ้องมองมีดสั้นอย่างละเอียด และอธิบายต่อว่า “ปีที่สามสิบสี่ของกวังซี่คือปีหนึ่งพันเก้าร้อยแปด ในสมัยนั้น อาวุธทุกชิ้นจะมีบัตรประจำตัว ทำขึ้นเมื่อไหร่ มาจากที่ไหนเป็นต้น ทั้งหมดเป็นข้อบังคับเข้มงวด รูปแบบของมีดสั้นเล่มนี้เป็นแบบธรรมดา ใบมีดไม่คมมาก คงจะถูกจ้างทำโดยชาวบ้านที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร”

จางเหิงหันกลับไปแล้วถามขึ้น “แบบนี้แสดงว่าคนที่ตายอยู่ข้างในก็คือคนจากปลายราชวงศ์ชิง?”

ฉ่ายส่ายหน้า “ไม่เสมอไป อาจอยู่ในช่วงสาธารณรัฐจีนได้เหมือนกัน หรืออาจจะหลังจากนั้น เพราะถึงยังไงดาบพวกนี้ก็ถูกส่งต่อเป็นทอดๆ อยู่ดี”

“ฉ่ายนายคิดยังไงกับของที่อยู่ข้างในนั้น?” กาวินเอ่ยถามอย่างจริงจัง เขาเป็นนักธุรกิจ ไม่เข้าใจเรื่องอะไรพวกนี้

ฉ่ายดันแว่นตาขึ้นไปบนสันจมูก เดินไปรอบๆ ถ้ำแล้วพูดว่า “ที่นี่น่าจะเป็นถ้ำคนตาย”

“ถ้ำคนตาย?” กาวินตกตะลึง

“ใช่ ในยุคชนชาติม้งจะมีพิธีการทำศพอยู่ประเภทหนึ่ง ก็คือเมื่อมีคนตายจะไม่ถูกนำไปฝัง แต่จะถูกเอาไปไว้ในถ้ำหลังภูเขา ถ้ำนี้จะอยู่บนภูเขาหลัก ล้อมรอบด้วยภูเขาทั้งซ้ายขวา ด้านหน้ามีลำธารเล็กๆ ตามแบบฮวงจุ้ยที่ดี ภูเขาสวยน้ำใส เป็นสถานที่เสริมฮวงจุ้ยอย่างมาก”

คำพูดของฉ่ายทำให้ทุกคนตกใจจนอ้าปากค้าง และตะลึงไปกับความรู้รอบด้านของเขา

“โดยทั่วไป ถ้ำคนตายของชนเผ่าม้งจะมีขนาดใหญ่มาก ฝังศพได้เป็นจำนวนมหาศาล แต่ในถ้ำนี้กลับมีโลงศพเพียงไม่กี่โลง ตามหลักฮวงจุ้ยที่ดี คงจะเป็นหลุมฝังศพของคนมีเงินหรือผู้ที่มีอำนาจในยุคนั้น คนในสมัยก่อนเชื่อว่ามียมโลก ดังนั้นเวลาฝังศพจึงมีสิ่งของมากมายฝังไปพร้อมกับคนตาย เพื่อจะได้มีชีวิตร่ำรวยสะดวกสบายหลังจากตายไป แต่สิ่งของเหล่านี้คงดึงดูดพวกโจรมาจำนวนไม่น้อย ถ้าผมเดาไม่ผิด คนที่ตายอยู่ภายในถ้ำคงเป็นโจรที่มาปล้นสุสาน”

“ในเมื่อพวกที่มาเป็นโจรปล้นสุสาน แล้วทำไมถึงตาย?” จางเหิงอดถามขึ้นมาไม่ได้

สีหน้าของฉ่ายเรียบเฉย “อาจเพราะแบ่งสมบัติกันไม่ลงตัว หรือบางทีอาจจะพบเจอกับสิ่งที่ไม่ดีเข้า สมัยนั้นชนเผ่าม้งมีไสยศาสตร์มากมาย เป็นชนชาติที่มีความลึกลับมาก”

เวลานี้ได้เพิ่มเติมความรู้ที่ไม่ค่อยจะมีในหัว แต่ในหัวกาวินกลับมีแต่ความคิดเพียงว่า ยังหาสมบัติไม่พบ

ตอนนี้ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง เพื่อหลีกเลี่ยงจากการค้างคืนในป่า กาวินจึงสั่งให้ทุกคนลงจากเขา และเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนเขาก็ไม่ได้ส่งให้คนอื่น ได้แต่กอดอยู่หน้าอกอย่างนั้น

มู่เวยเวยรู้สึกกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ตอนที่ลงจากเขาเธอเดินอยู่ตรงกลาง แต่ถึงจะทำเช่นนี้แผ่นหลังของเธอก็ยังเสียววาบ เธอก้าวเร็วๆ เพียงไม่กี่ก้าวก็อยู่ด้านหลังของฉ่ายแล้ว จึงกระซิบของคำปรึกษา “ฉ่ายนายคิดว่าบนโลกนี้มีผีไหม?”

ฉ่ายกับมู่เวยเวยไม่ได้เป็นศัตรูต่อกัน ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียต่อความสัมพันธ์นี้ ดังนั้นท่าทีที่เขามีต่อเธอจึงค่อนข้างดี เขาหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินแบบนี้ “ผีมีจริงที่ไหน? เป็นเพียงแค่สิ่งที่คนเราจินตนาการขึ้นมาเท่านั้น”

“แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา เป็นความรู้สึกที่น่าสะพรึงกลัว” มู่เวยเวยพูดแล้วกระชับอ้อมแขน ดวงตาจ้องมองไปรอบๆ อย่างว่างเปล่า

ฉ่ายพูดปลอบใจเธอ “โดยเฉพาะเรื่องนี้คุณต้องใช้จิตใจล้วนๆ เมื่อคุณมีเรื่องที่ให้คิดอยู่ในใจ จะเกิดความสงสัยก็เป็นเรื่องปกติ ดูเหมือนว่าคุณจะกลัวจริงๆ นะ”

มู่เวยเวยยิ่งรู้สึกหดหู่ “แล้วเมื่อไหร่ที่ความรู้สึกพวกนี้จะหายไป” หากยังสงสัยอยู่แบบนี้ งั้นคืนนี้คงไม่ต้องหลับต้องนอน เธอรับรู้ได้ล่วงหน้า คืนนี้เธอต้องนอนไม่หลับแน่ๆ

“คิดถึงสิ่งที่มีความสุขให้มาก อย่าเอาแต่นึกถึงสิ่งที่เห็นอยู่ในถ้ำตลอดเวลา”

มู่เวยเวยใกล้จะร้องไห้อยู่แล้ว “ฉันก็ไม่อยากนึกถึงอยู่ตลอดเวลาเหมือนกัน แต่ภาพเหล่านั้นยังแล่นเข้ามาในหัวไม่หยุด ฉันหยุดมันไม่ได้”

ฉ่ายเห็นอกเห็นใจเธอ “งั้นก็ไม่มีวิธีอื่น นอกจากคุณต้องพึ่งตัวเอง”

ความวิตกกังวลทางจิตใจต้องใช้ยารักษาทางจิตใจเข้าสู้ แต่ยารักษาจิตใจของเธออยู่ที่ไหนล่ะ? มู่เวยเวยมองไปยังกาวินที่เดินอยู่ข้างหน้า ต้องโทษเขาทั้งหมด ที่ให้เธอเข้าไปข้างในจนทำให้เธอกล้วจนสติหลุดแบบนี้

จางเหิงและอลิซเดินอยู่ด้านหลัง หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย “ข้างในนั้นมันน่ากลัวจริงๆ เหรอ?”

จางเหิงเหลือบมองเธอ แล้วตอบเบาๆ “คุณไม่ควรเห็นมันไปชั่วชีวิต ค้างคาวนับไม่ถ้วนเกาะอยู่บนผนังถ้ำ แค่เห็นก็ทำให้ผู้คนหนาวสั่น”

อลิซตัวสั่นและถามขึ้นอีกครั้ง “งั้นนายเคยเห็นปลาตัวใหญ่ที่มู่เวยเวยพูดถึงหรือเปล่า?”

“ไม่” จางเหิงมองทะลุไปถึงแผ่นหลังเบาะบางนั้น ต้องขอบคุณเธอคนนี้ ตอนที่พวกเขาเดินผ่านบ่อน้ำ หัวใจของทั้งสามคนแทบจะหยุดเต้น เพราะกลัวว่าจะมีปลาตัวใหญ่กระโดดขึ้นมากัดกินพวกเขา ได้ยินเพียงแค่เสียงซู่ๆ ใต้น้ำ แต่กลับไม่เห็นปลาตัวใหญ่

แม้ว่าจางเหิงจะเป็นคนที่กล้าหาญมาก แต่เฉพาะตอนเผชิญหน้ากับมนุษย์เท่านั้น เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้จักเช่นนี้ ทุกคนย่อมหวาดกลัว ไม่ว่าใคร

“เธอขี้ขลาดจริงๆ” อลิซพูดอย่างดูถูก

“อะไรนะ?” จางเหิงไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร

อลิซส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”

เมื่อถึงตีนเขาท้องฟ้าก็มืดแล้ว ขับรถไปบนท้องถนนอยู่นาน กว่าจะพบกับเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่ง

เพราะในเวลานี้ โรงแรมทั้งหมดเต็มเกือบหมดแล้ว และในที่สุดก็เจอโรงแรมที่ยังว่าง แต่ห้องพักไม่เพียงพอ จึงต้องอยู่รวมกัน ไม่ว่าพวกผู้ชายจะเบียดเสียดกันแค่ไหน แน่นอนว่ามู่เวยเวยและอลิซต้องพักอยู่ด้วยกัน

เมื่อเข้าไปในห้อง มู่เวยเวยก็ปรี่เข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว กลิ่นเหม็นเปรี้ยวบนร่างกายทำให้เธอแทบทนต่อไปไม่ไหว

อลิซไม่ได้พูดอะไร เธอออกไปรับประทานอาหารข้างนอก มู่เวยเวยหลังจากที่อยู่ในห้องน้ำเกือบสิบนาที เมื่อได้ยินเสียงประตูจึงคิดว่าเป็นอลิซที่กลับเข้ามา เธอไม่ได้ถามอะไร ใช้สบู่สามก้อนถูไปที่ผิวของตัวเองแรงๆ เธอต้องการล้างกลิ่นลมหายใจของถ้ำที่แปดเปื้อนมาออกให้หมด เธอถูไปเรื่อยๆ จนร่างกายเปลี่ยนเป็นสีแดง จึงจำใจต้องหยุด

ใช้ผ้าขนหนูผืนใหญ่ซับน้ำบนร่างกายให้แห้ง แล้วมู่เวยเวยก็ต้องตกใจ เธอรีบเกินไปจนลืมหยิบเสื้อผ้าเข้ามาเปลี่ยน

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าอลิซอยู่ในห้อง มู่เวยเวยก็ตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “อลิซ เธอช่วยหยิบชุดที่สะอาดให้ฉันสักชุดหน่อยได้ไหม? ฉันลืมเอามาด้วย”

ด้านนอกไร้ความเคลื่อนไหว

มู่เวยเวยรู้ว่าอลิซแค้นเธอมาก แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือก จึงต้องอ้อนวอนอีกครั้ง “อลิซ เห็นแก่ที่เราเป็นผู้หญิงเหมือนกันเถอะนะ เธอจะช่วยฉันสักครั้งได้ไหม?”

ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าเดินอยู่ในห้อง มู่เวยเวยดีใจรีบพูดขึ้นว่า “เสื้อผ้าอยู่ในกระเป๋าเป้ของฉัน หยิบมาแค่สองตัวก็ได้ แล้วก็กางเกงในอยู่ในกระเป๋าเล็กๆ ข้างๆ รบกวนเธอช่วยหยิบมาให้ฉันด้วยนะ ขอบคุณมากๆ”

สองนาทีต่อมา เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ห้องน้ำเรื่อยๆ มู่เวยเวยแง้มประตูออก ยื่นแขนเรียวยาวสีชมพูออกมา “ส่งมา”

เสื้อผ้าถูกยัดเข้ามาในมือของเธออย่างลวกๆ จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป มู่เวยเวยไม่ได้สนใจท่าทีของเธอ แค่อลิซใจดีนำเสื้อผ้ามาให้เธอก็กรุณามากแล้ว

หลังจากที่มู่เวยเวยแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย จึงเดินออกมาข้างนอกพร้อมกับเช็ดผมไปด้วย “ขอบ…” ก่อนที่คำว่า “คุณ” จะเอ่ยออกมา มู่เวยเวยก็ต้องยืนตัวแข็งทื่อ อลิซที่นั่งอยู่ในห้องนี้ไปไหน กาวินคนที่ชอบทำหน้าบึ้งตึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่

“คุณ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” มู่เวยเวยแสร้งทำใจเย็นถามขึ้น แม้ในใจแทบคลั่งอยู่แล้ว

กาวินมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย พยักหน้าไปทางเด็กบนเตียง “เขาหลับแล้ว ฉันเอาเขามาส่ง”

มู่เวยเวยมองไปยังเด็กน้อย เขาหลับไปแล้ว

“งั้นคุณปล่อยเขาไว้ก็ได้หนิ ทำไมยังอยู่ที่นี่?” มู่เวยเวยถามอีกครั้ง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนที่หยิบกางเกงในและเสื้อผ้าให้เธอคือเขา ใบหน้าของหญิงสาวก็ร้อนผ่าว

“แล้วถ้าเขาตกจะทำยังไง?” น้ำเสียงของกาวินยังคงเรียบเฉย ตอนนี้เด็กน้อยพลิกตัวไปมาอยู่บ่อยครั้ง หากไม่มีใครเห็นก็อันตรายจริงๆ แต่อย่างไรก็ตามนี่ก็ไม่ใช่เหตุผลว่าทำไมเขาถึงเข้ามาโดยไม่เคาะประตู

“งั้นทำไมคุณไม่เคาะประตู?”

กาวินมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่มีความหวั่นไหวสักนิด “มู่เวยเวยผู้หญิงไม่มีน้ำมีนวลแบบเธอ ฉันไม่สนใจหรอก”

มู่เวยเวยก้มหน้ามองตัวเอง แล้วรีบปิดหน้าอกไว้โดยอัตโนมัติ เพราะว่าอาบน้ำเพิ่งเสร็จ เธอจึงไม่ได้ใส่เสื้อชั้นใน

“ฉันเบาะบาง เชิญคุณกาวินออกไปด้วยค่ะ”

กาวินเลิกคิ้ว ขายาวลุกจากเตียง แล้วหยุดลงเมื่อเดินผ่านหน้าเธอ

มู่เวยเวยก้าวถอยหลังไปด้วยความกลัว จ้องเข้าไปในแววตาของเขา ราวกับตัวเม่นน้อยที่เตรียมป้องกันภัย

“มู่เวยเวย เธอน่าเกลียดขนาดนี้ เย่ฉ่าวเฉินจูบเธอลงได้ยังไง?” กาวินพูดด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย?”

กาวินไม่ได้โกรธ แต่กลับโน้มตัวเข้าไปใกล้ มองไม่เห็นอารมณ์ที่อยู่ในแววตาลึกลับของเธอ “มีดีแค่ผิวพรรณ ส่วนอื่นก็ไม่มีอะไรดี”

“แล้วยังไง? เย่ฉ่าวเฉินชอบก็พอแล้ว” มู่เวยเวยตอบโต้กลับไปอย่างไม่ยอมแพ้

“เฮ่อ มั่นใจตัวเองซะจริง” กาวินยิ้มร้าย ลมหายใจของเขารดไปบนใบหน้าของมู่เวยเวย ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ตรงกันข้าม หากเป็นเย่ฉ่าวเฉิน มู่เวยเวยคงใจเต้นแรงแทบระเบิดออกมา

“กาวิน คุณออกไปได้แล้ว” มู่เวยเวยไล่เขาออกไป

“รีบเหรอ? ฉัน…”