วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 259

นักข่าวมองมาที่ผม ผมก็มองกลับไป นักข่าวสาวคนหนึ่งหน้าแดงและเอ่ยถามเสียงเบา “เย่ฉ่าวเหยียน คุณมีแฟนหรือยังคะ?”

“ว้าว——” มีเสียงหัวเราะดังขึ้น ทำลายบรรยากาศตึงเครียดทันที

เย่ฉ่าวเหยียนชะงักไปสักพัก เรื่องนี้เกี่ยวกับพี่ใหญ่ตรงไหน? ทำไมต้องดึงขึ้นมาซุบซิบ? แต่เขาก็ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว “ตอนนี้ยังไม่มีครับ”

นักข่าวสาวตื่นเต้นอย่างมาก อีกคนถามขึ้น “งั้นคุณชอบผู้หญิงแบบไหนคะ? ต่างชาติ หรือในประเทศเรา?”

เย่ฉ่าวเหยียนพูดอย่างสง่าผ่าเผย “แม้ว่าผมจะเรียนที่ต่างประเทศ แต่หัวใจยังเก่า ผมชอบผู้หญิงประเทศเทศเราครับ”

“เพราะอะไร?”

“เพราะผมรู้สึกว่าผู้หญิงประเทศเราสวยมาก ใจดี นิสัยดี ทุ่มเทให้กับความรัก ผมชอบความรักที่คอยดูแลซึ่งกันและกันไปจนแก่เฒ่า” เมื่อเย่ฉ่าวเหยียนพูดออกไปแบบนี้ ไม่เพียงแต่เอาใจนักข่าวสาวที่อยู่ในสถานการณ์ตรงนั้น แต่ยังทำให้สาวๆ หลายหมื่นคนที่ดูวิดีโอถ่ายทอดสดอยู่ถึงกลับกรีดร้องออกมา พวกเธอตะโกนป่าวประกาศว่า เย่ฉ่าวเหยียนเป็นสามียุคใหม่

“คุณยังไม่ได้ตอบ คุณชอบผู้หญิงแบบไหน?” นักข่าวสาวทวงคำตอบที่เพิ่งถามไปอย่างกล้าหาญ

ใบหน้าเลือนลางของมู่เวยเวยฉายเข้ามาในหัวของเย่ฉ่าวเหยียน แต่ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว “ความรักขึ้นอยู่กับโชคชะตา บางครั้งแค่เงยหน้าขึ้น แล้วมองย้อนกลับไปผมก็มองเห็นเธอแล้ว ใจเต้นแรงเมื่อความรักมาถึง ไม่เกี่ยวกับรูปลักษณ์ภายนอก ไม่เกี่ยวชาติตระกูล เพียงแค่ความรู้สึกล้วนๆ”

มีเสียงสูดหายใจดังขึ้น นานแล้วที่ไม่ได้เห็นมุมมองความรักเรียบง่ายแบบนี้ ณ เวลานี้ ความรู้สึกของทุกคนต่อเย่ฉ่าวเหยียนเพิ่มมากขึ้น ไม่ใช่เรื่องดีที่จะทำให้มันยุ่งยาก ถึงขนาดเริ่มช่วยเขาพูด

“จากความคิดเห็นของคุณ ใครเป็นคนตั้งใจวางแผนใส่ร้ายคุณชายเย่ในครั้งนี้?”

“ผมเอาแต่อ่านหนังสือ ไม่ค่อยสนใจเรื่องบริษัท จึงไม่รู้ว่าพี่ชายไปทำอะไรให้ใครขุ่นเคืองบ้าง แต่สำหรับข่าวลือนี้ พวกเราแจ้งตำรวจเรียบร้อยแล้ว เชื่อว่ากฎหมายจะให้ความยุติธรรมแก่เรา” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เย่ฉ่าวเหยียนก็ยิ้ม พูดเชิงหยอกล้อ “ผมกับพี่ชายเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกัน ถ้าเขาเป็นตัวประหลาดในสายตาคนอื่น เป็นมนุษย์ต่างดาว ตามพันธุกรรมแล้วผมก็ควรมีพลังวิเศษนี้ด้วย ทุกคนคิดว่าผมมีไหม?”

นักข่าวสาวคนหนึ่งพูดเย้ายวน “คุณหล่อก็พอแล้ว”

เย่ฉ่าวเหยียนเอียงศีรษะแล้วยิ้ม “อันที่จริงผมก็อยากมีพลังแบบนี้นะ หายตัวไปไหนก็ได้ ไปได้ทุกที่ที่ต้องการ นี่เหมือนจะเป็นความปรารถนาของทุกคนเมื่อเรายังเป็นเด็ก”

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกว่าเขาเป็นคนจริงใจมากขึ้น และยังคลี่คลายความลับของเย่ฉ่าวเฉินให้โลกได้รับรู้

การสัมภาษณ์จบลงด้วยบรรยากาศสนุกสนาน เมื่อถึงตอนเที่ยง เย่ฉ่าวเหยียนเชิญนักข่าวหลายสิบคนร่วมรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน เพราะพวกเขายังอายุไม่มากจึงค่อยข้างช่างพูดช่างคุย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเย่ฉ่าวเหยียน เขาได้ประสบการณ์ความรู้มากมาย ไม่มีมาดของคุณชาย ไม่ว่าพูดคุยกับใครก็สุภาพ ดังนั้นทุกคนไม่ว่านักข่าวชายหรือหญิงก็ประทับใจเขา

หลังรับประทานอาหาร เย่ฉ่าวเหยียนให้อาหวังมอบอั่งเปาให้แก่ทุกคน แน่นอนว่าทุกคนตื่นเต้นจนตัวสั่น

เย่ฉ่าวเหยียนยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ไม่กี่วันมานี่ทุกคนทำงานหนัก ในเทศกาลตรุษจีนที่จะมาถึงในสองวันนี้ คิดซะว่าเป็นของขวัญปีใหม่จากเย่ฮวาง ด้านในมีตั๋วสองสามใบสำหรับเข้าชมสวนสนุกครับ”

แน่นอนว่านอกจากตั๋วเข้าชมสวนสนุกแล้ว ยังมีเงินอีกสองพันหยวน

ทุกคนรู้อยู่แก่ใจ จึงกล่าวขอบคุณอย่างร่าเริง “แค่นี้ก็ขอบคุณมากแล้ว”

เย่ฉ่าวเหยียนยังเอาอกเอาใจด้วยการนำรถหรูทั้งหมดของตระกูลเย่ออกไปส่งนักข่าวถึงสถานี เพราะได้เตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นรถจึงเพียงพอ

เมื่อมองรถคันสุดท้ายเคลื่อนออก รอยยิ้มของเย่ฉ่าวเหยียนก็จางหายไป ราวกับเป็นคนละคนเมื่อก่อนหน้านี้

การต่อสู้กับข้อวิพากษ์วิจารของมวลชนครั้งนี้ ถือว่าสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง ที่เหลือเขาต้องไปปิดปากพวกคนใหญ่คนโตเหล่านั้น ไม่งั้นเรื่องนี้ก็เหมือนตบตาพวกเขา ทำให้โพสต์ต่อไปไม่หยุด

สำหรับตระกูลเย่ เงินไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด ตราบใดที่ยังตกลงกันได้ด้วยเงิน เขาไม่ยึดติดกับมัน

สองชั่วโมงหลังจากเย่ฉ่าวเหยียนแถลงการ ความคิดเห็นของผู้คนบนอินเตอร์เน็ตมีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก ทุกคนที่เคยให้ความสนใจกับเย่ฉ่าวเฉินเริ่มหันมาสนใจเย่ฉ่าวเหยียนน้องชายของเขา

คนบนสื่อโดนเสน่ห์ของเย่ฉ่าวเหยียนเข้าเต็มๆ นอกจากจะช่วยชี้แจงว่าเรื่องนี้เป็นแค่ข่าวลือ ยังยกย่องเย่ฉ่าวเหยียนตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดเกี่ยวกับสุภาพบุรุษสไตล์ร่วมสมัย เป็นสามีคนใหม่ที่คู่ควรของเหล่าสาวๆ เป็นต้น คำพูดดีๆ ทั้งหมดกล่าวถึงแต่เขา

ณ เวลานี้ เย่ฉ่าวเหยียนกลายเป็นขนมหวานของผู้หญิงทั่วประเทศ ไม่มีใครสนใจวิดีโอที่เขาอธิบายอีกต่อไป

……

ริมทะเล

มู่เทียนเย่นั่งสูบบุหรี่อยู่บนก้อนหิน เดิมทีเขาเลิกสูบบุหรี่ไปแล้ว แต่วันสองวันมานี้เขาเป็นกังวลใจมากไป จึงกลับมาสูบอีกครั้ง

ความมืดบนท้องทะเล แต่กลับไม่มีควันเพราะลมพัดหมอกควันหายไป

จางเห่อขาเจ็บเดินเข้ามาแล้วนั่งลงข้างๆ มู่เทียนเย่ยื่นบุหรี่ให้เขา เขาหยิบไฟแช็กออกมาช่วยเขาจุดไฟ

ถ้าเป็นเวลาปกติ จางเห่อไม่กล้าแม้แต่จะคิดปฏิบัติตัวแบบนี้ แต่ไม่กี่วันมานี้ทั้งสองคนมีการติดต่อกันมากขึ้น ความสัมพันธ์ยิ่งใกล้ชิดสนิทสนม

จางเห่อหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ พ่นลมออกเป็นวงกลม เขามีรอยคล้ำใต้ดวงตา

ชายหนุ่มสองคนสูบบุหรี่อย่างเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไร

การค้นหาในทะเลขยายขอบเขตออกไป น้ำทะเลหนาวเย็น ไลฟ์การ์ดตัวสั่นเทาด้วยความเหน็บหนาวทุกครั้งที่ขึ้นมาจากท้องทะเล มู่เทียนเย่มองดูพวกเขาอย่างอดไม่ได้ แต่กลับไม่มีอะไรเลย

ไม่มีใครกล้าพูดว่าล้มเลิก เพราะไม่มีใครแบกรับความรับผิดชอบนี้ไว้ได้ แม้ว่าทุกคนจะมีลางสังหรณ์ไม่ดีอยู่ในใจ

กลางดึก มู่เวยเวยตกอยู่ในฝันร้ายอีกครั้ง ครั้งนี้ เย่ฉ่าวเฉินอยู่บนเกาะเล็กๆ ที่ไม่มีใครรู้จัก แร้งกำลังจิกทึ้งร่างกายของเขา มู่เวยเวยรีบวิ่งไปไล่พวกมันออก เมื่อมองดูอีกครั้ง เย่ฉ่าวเฉินเหลือเพียงแค่โครงกระดูก

“อร้าย——” มู่เวยเวยกรีดร้องแล้วตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นมาที่หน้าผากและแผ่นหลัง

เธออ้าปากค้าง ใบหน้าของเย่ฉ่าวเฉินปรากฏขึ้นมาในแววตา

ประตูถูกผลักออกเสียงดัง ไฟในห้องพลันสว่างขึ้น เสียงฝีเท้าที่ดูกระวนกระวายเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จากนั้นเย่ฉ่าวเหยียนก็ปรากฏตัวสู่สายตา “เป็นอะไร? ฝันร้ายเหรอ?”

มู่เวยเวยพยักหน้า “อืม”

เย่ฉ่าวเหยียนเห็นเธอเหงื่อออก จึงยื่นกระดาษทิชชู่ให้ แล้วนั่งลงข้างเตียงพลางเอ่ยถาม “ฝันว่าอะไร?”

มือชุ่มเหงื่อของมู่เวยเวยหยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาเต็มไปด้วยความตื่นกลัวและความโศกเศร้า

“ฉันฝันว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับฉ่าวเฉิน”

“ร้ายแรงไหม?” น้ำเสียงของเย่ฉ่าวเหยียนนุ่มนวล ราวกับกลัวว่าจะทำให้เธอตกใจ

มู่เวยเวยกลืนน้ำลายแล้วพยักหน้า “ร้ายแรง ร้ายแรงมาก”

เย่ฉ่าวเหยียนเข้าใจความสิ้นหวังในแววตาของเธอ คิดอยากเอื้อมมือเข้าไปกอดให้ความอบอุ่นแก่เธอ แต่ก็ต้องหักห้ามตัวเองไว้ เขารู้ดีว่าการกระทำครั้งนี้ไม่เหมาะสม

“เวยเวย พี่ใหญ่สบายดี”

มู่เวยเวยไม่ได้พูดอะไร เพราะที่ได้ยินมันคือเย่ฉ่าวเหยียนกำลังปลอบเธอ แม้ว่าตัวเองเขาเองจะเป็นทุกข์ก็ตาม

มู่เวยเวยเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เธอถามขึ้น “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เย่ฉ่าวเหยียนสารภาพว่า “ผมนอนไม่หลับ กำลังจะออกไปสูบบุหรี่ตรงทางเดิน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคุณดังออกมาจากห้อง คิดว่าคงมีอะไรเกิดขึ้นเลยเข้ามาดู”

ตอนนี้มู่เวยเวยได้กลิ่นบุหรี่จางๆ บนตัวเขา

เย่ฉ่าวเฉินเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเขา เป็นสายเลือดเดียวกับเขาบนโลกใบนี้นอกจากคุณปู่และผิงอัน สองพี่น้องเติบโตมาด้วยกัน เขาจะไม่เป็นกังวลได้อย่างไร? และจะนอนหลับสนิทได้อย่างไร?

ช่วงบ่ายมู่เวยเวยย้ายจากห้องผู้ป่วยไปที่ห้องนอน เตียงกว้างใหญ่ และนอนหลับได้อย่างสงบ

มองไปที่มือเรียวยาวของเขา มู่เวยเวยนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “มือของคุณดีขึ้นหรือยัง?”

เย่ฉ่าวเหยียนกระดิกนิ้วเบาๆ “อืม หายดีแล้ว”

“งั้นก็ดี ดีแล้ว” มู่เวยเวยก้มศีรษะมองดูผิงอัน

เย่ฉ่าวเหยียนเจ็บปวดขึ้นมาในใจ ระหว่างพวกเขาทำได้แค่พูดคุยกัน เพียงแค่เท่านี้สินะ

“คุณนอนต่อเถอะ” เย่ฉ่าวเหยียนลุกขึ้นแล้วกล่าวลา

“อืม ฝันดีนะ” มู่เวยเวยกล่าวอย่างสุภาพ

กลางดึกหลังจากที่เย่ฉ่าวเหยียนจากไป มู่เวยเวยนอนไม่หลับเป็นเวลานาน เธอคิดไม่ตกถึงผลที่ออกมาไม่ดี สุดท้ายเธอก็ค้นพบว่าตัวเองแข็งแกร่งกว่าที่คิด บางทีสาหตุคงเป็นเพราะความเงียบเหงา

วันรุ่งขึ้นคือวันส่งท้ายปีเก่าจีน

สิ่งแรกที่มู่เวยเวยทำเมื่อตื่นขึ้นมาคือโทรหามู่เทียนเย่ สอบถามเกี่ยวกับการค้นหาเย่ฉ่าวเฉิน แต่ก็ยังไม่ได้ข่าวใดๆ เช่นเคย

“เท้าของเธอดีขึ้นหรือยัง?” มู่เทียนเย่ถาม

“อืม ดีขึ้นมาแล้ว” มู่เวยเวยหยุดไปสักพัก แล้วเอ่ยต่อ “พี่มีอะไรปิดบังฉัน ฉันไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เหมือนเมื่อก่อน ฉันรับไหว”

มู่เทียนเย่เงียบอยู่นาน ถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้นว่า “อันที่จริง ในช่วงเช้าวันที่สองเราพบเสื้อสูทอยู่ในทะเล จางเห่อยืนยันว่าเป็นของเย่ฉ่าวเฉิน พี่ไม่กล้าบอกแก…”

ทางด้านมู่เวยเวยเม้มริมฝีปากแน่น น้ำตาไหลพราก ไม่แปลกใจที่เธอฝันว่าเย่ฉ่าวเฉินตกลงไปในทะเล

มู่เทียนเย่ดูเหมือนจะได้ยินเสียงร้องไห้เงียบๆ ของมู่เวยเวย จึงเรียกเบาๆ “เวยเวย”

มู่เวยเวยกดตัดสายโทรศัพท์ จากนั้นนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วร้องไห้ออกมา

เขาตายแล้วจริงๆ ใช่ไหม? ไปโดยไม่ได้บอกลากันสักคำ ไปจากเธอและลูก ไปจากบ้านหลังนี้งั้นเหรอ?

เมื่อคืนมู่เวยเวยเพ้อฝันว่าตัวเองแข็งแกร่งสามารถรับได้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้ เพียงแค่ได้ยินว่าเสื้อสูทถูกกู้ขึ้นมาจากทะเล หัวใจก็ปวดร้าวและทรมานเกินจะทนไหว หากวันหนึ่งมีคนมาบอกเธอว่าเย่ฉ่าวเฉินตายแล้ว ตอนนั้นเธอจะทำอย่างไร?

เสียงสะอื้นคร่ำครวญราวกับท้องฟ้าร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า ผิงอันที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา เด็กน้อยขยี้ตา หันไปมองผู้เป็นแม่ที่ร้องไห้อยู่ด้านหลังตัวเอง จึงรีบลุกขึ้นหมุนตัวเป็นวงกลมกลับไปอยู่ตรงหน้ามู่เวยเวย จากนั้นมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม แล้วเข้าไปในอ้อมกอดของเธอ

“หม่าม้า ไม่ร้องไห้” ผิงอันใช้มืออ้วนๆ ปาดน้ำตาให้แม่ น้ำตาก็คลอเบ้าตามไปด้วย

มู่เวยเวยคว้าเขาเข้ามากอดเหมือนคนกำลังจมน้ำที่กอดหุ่นไล่กา เธอกอดเด็กน้อยไว้แน่น ยิ่งร้องไห้อย่างเศร้ารันทด

ด้านนอกห้อง

เสี่ยวซีหร่านลังเลว่าจะเคาะประตูเข้าไปดีไหม เย่ฉ่าวเหยียนที่เดินผ่านมาจึงหยุดฝีเท้าลง

“ซีหร่าน คุณยืนทำอะไร?”

เสี่ยวซีหร่านชี้ไปที่ห้องนอนของมู่เวยเวย ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เมื่อกี้เทียนเย่เพิ่งโทรมาหาฉันบอกว่าเวยเวยร้องไห้ ให้ฉันมาปลอบเธอสักหน่อย”

เย่ฉ่าวเหยียนถามขึ้น “เธอร้องไห้ทำไม?”

“เธอรู้เรื่องเสื้อสูทตัวนั้นแล้ว”

แววตาของเย่ฉ่าวเหยียนฉายความเศร้าใจ กำกำปั้นแน่นขึ้น “งั้นคุณก็เข้าไปดูเธอสักหน่อยเถอะ”

เสี่ยวซีหร่านขมวดคิ้ว “ฉันก็อยากเข้าไป แต่ฉันคิดว่าปล่อยให้เธอร้องไห้ไปสักพักก่อน เก็บเอาไว้ในใจมาตลอดมันไม่ดีเลย”

“อืม ก็ใช่” เย่ฉ่าวเหยียนพูดจบก็จะเดินลงไปชั้นล่าง แต่ถูกเสี่ยวซีหร่านเรียกไว้ก่อน

“คุณ โอเคใช่ไหม?” ปกติเสี่ยวซีหร่านไม่ค่อยใส่ใจผู้ชายคนอื่น

เย่ฉ่าวเหยียนไม่ได้หันกลับไป เขาไม่อยากให้เสี่ยวซีหร่านเห็นน้ำตาของเขา เสียงหายใจหนักแน่น แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ผมไม่เป็นไร”

เสี่ยวซีหร่านถอนหายใจอยู่ภายในใจ ชายหนุ่มบอกว่าไม่เป็นไร แต่แผ่นหลังของเขากลับทรยศความรู้สึกของเขาแล้ว

เธอให้เวลามู่เวยเวยประมาณห้าหกนาที ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

บนเตียง ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่กลายเป็นบ่อน้ำตา เดิมทีเย่ผิงอันไม่ได้ร้องไห้ แต่เมื่อมู่เวยเวยร้องไห้อย่างทุกข์ทรมาน เขาก็ทนไม่ไหวร้องไห้ตาม

เสี่ยวซีหร่านไม่รู้จะทำอย่างไร เดินเข้าไปข้างหน้าแล้วตบไหล่เธอเบาๆ “เอาล่ะๆ ร้องไห้มากพอแล้ว เธอร้องไห้ลูกก็ร้องตาม มันก็แค่เสื้อที่ถูกกู้ขึ้นมา ศพก็ยังไม่เจอ รอให้ถึงวันนั้นก่อนเธอค่อยร้องไห้ก็ยังทันนะ”

มู่เวยเวยโผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม จ้องมองเธอด้วยน้ำตา สูดจมูกแล้วพูดว่า “เสี่ยวซีหร่าน นี่เป็นวิธีที่เธอปลอบคนอื่นเหรอ?”

เสี่ยวซีหร่านยักไหล่ “ก็ฉันพูดความจริงหนิ ตอนนี้เย่ฉ่าวเฉินเพียงแค่หายตัวไปเธอยังร้องไห้ขนาดนี้ เผื่อว่าวันหนึ่งเขากลับมา น้ำตาที่เธอเสียไปก็ไร้ประโยชน์?”

“งั้นฉัน ฉันเศร้าไม่ได้ใช่ไหม?” มู่เวยเวยสะอื้น

“ได้ ได้แน่นอน” เสี่ยวซีหร่านมองลงที่เธอ การแสดงออกเชิงว่าไม่คุ้มค่าพอ “แต่ตอนนี้เย่ฉ่าวเฉินยังไม่ตายเธอห้ามร้องไห้ เฮ้! สองวันก่อนฉันยังคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมากๆ ไม่คิดว่าจะหวาดกลัวขนาดนี้”

มู่เวยเวยใช้ผ้าห่มเช็ดน้ำตา ความโศกเศร้าในใจเหือดหายไปมาก

เสี่ยวซีหร่านอุ้มผิงอันออกมาจากผ้าห่ม และก็ดึงผ้าห่มดึงมาเช็ดน้ำตาให้เขาด้วย “เด็กดีร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว”

มู่เวยเวยค่อยๆ เหลือบมองลูกอย่างช้าๆ ดวงตากลมโตเป็นประกายมีอาการบวมขึ้นจริงๆ เธอพับปกคอเสื้อชุดนอน แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงคัดจมูก “เธอพยุงฉันไปเข้าห้องนอนหน่อย”

เสี่ยวซีหร่านกลอกตาไปมา “ฉันพยุงเธอไปก็ได้ แต่เธอต้องสัญญากับฉันเรื่องหนึ่ง”

“อะไร?” มู่เวยเวยขมวดคิ้ว

คำพูดของเสี่ยวซีหร่านเต็มไปด้วยสัจธรรม “ตอนที่ยังค้นหาเย่ฉ่าวเฉินไม่พบ ฉันจะบอกว่าไม่ว่าหมายถึงตายไปแล้วหรือยังมีชีวิตอยู่ ตราบใดที่ยังหาไม่พบ เธอห้ามร้องไห้เด็ดขาด ใช้ชีวิตตัวเองให้ดี คิดซะว่าเขาไปเที่ยวแล้วยังไม่กลับมา”

มู่เวยเวยชะงักไปสองสามวินาที แล้วพยักหน้า เธอรู้ดีว่าเสี่ยวซีหร่านหวังดีกับเธอ

“ฉันไม่ได้ยิน” เสี่ยวซีหร่านจงใจทำให้เธอลำบากใจ

มู่เวยเวยพูดอย่างหมดหนทาง “ฉันรับปาก ก่อนที่จะหาเย่ฉ่าวเฉินพบ ฉันจะใช้ชีวิตให้ดี”

“แบบนี้สิ” เสี่ยวซีหร่านยื่นมือออกมา “มา ฉันจะพยุงเธอไปห้องน้ำ”

มู่เวยเวยเดินกะเผลกไปห้องน้ำโดยได้รับการช่วยเหลือจากเสี่ยวซีหร่าน เพื่อไปล้างหน้าล้างตา

เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ขา ทำให้ขึ้นลงไม่ค่อยสะดวก คนรับใช้จึงนำอาหารเช้าไปส่งให้เธอถึงห้องนอน แน่นอนว่ารวมถึงของเสี่ยวซีหร่านและผิงอันด้วย

ตอนที่สาวใช้กำลังจะออกไป มู่เวยเวยเอ่ยขึ้น “รอให้คุณชายรองทานข้าวเสร็จ บอกเขาให้มาหาฉันหน่อยนะ”

“ค่ะ คุณผู้หญิง”

เสี่ยวซีหร่านดื่มนมอุ่นๆ เงยหน้าขึ้นถาม “เธอจะทำอะไร?”