วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 269

"ยินดีมากๆค่ะ"

มู่เวยเวยอยากไปกะทันหัน เพราะเธอเห็นรายงานในอินเทอร์เน็ตบอกว่างานแต่งงานพรุ่งนี้จะเต็มไปด้วยเพื่อนๆ และยังกล่าวถึงเธอกับเย่ฉ่าวเฉินเป็นพิเศษด้วย

ถ้าพรุ่งนี้เธอไม่ไปเย่ฉ่าวเฉินจะไม่อายหรอ

ในเมื่อเย่ฉ่าวเฉินตอบรับเขาไปแล้ว เธอไม่อยากให้เย่ฉ่าวเฉินอับอายเพราะเหตุผลของเธอ

งานแต่งจัดขึ้นที่โรงแรมริมชายหาดที่หรูหราที่สุดในเมืองA ในงานเต็มไปด้วยกุหลาบสีชมพู และมีซุ้มดอกไม้สดหันหน้าเข้าหาทะเล

เมื่อเย่ฉ่าวเฉินควงมู่เวยเวยปรากฏตัวในงานแต่งก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนไปทันที

เหตุผลอย่างแรกก็เป็นเพราะใครๆต่างก็รู้ว่าเจ้าบ่าวในวันนี้ไม่ถูกกับเย่ฉ่าวเฉิน และเหตุผลข้อที่สองก็คือเย่ฉ่าวเฉินไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณะชนมานานแล้ว เมื่อรวมกับข่าวลือของเขา และเรื่องที่เย่ฉ่าวเหยียนกลับมารับช่วงบริษัทต่อต่างๆ ทุกคนเลยพูดกันไปต่างๆนานา

ดังนั้นการที่เขามาปรากฏตัวอย่างนี้จึงทำให้ทุกคนแปลกใจมาก

วันนี้มู่เวยเวยใส่ชุดธรรมดามาก เป็นชุดกระโปรงสีม่วงอ่อน ประดับด้วยดอกไม้ตรงมุมเล็กน้อย แต่เธอก็ดูโดดเด่นราวกับนางฟ้า

"ประธานเย่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ" คนคุ้นเคยเดินมาทักทายอย่างเป็นกันเอง

"สวัสดีครับ" เย่ฉ่าวเฉินยิ้มอย่างสุภาพ

"เฮ้อ นี่เย่ฉ่าวเฉินไม่ใช่หรอ ลุงไม่ได้เจอแกมานานทีเดียวเชียว" เสียงนี้เป็นเสียงของพ่อหนานกงเฮ่า

เย่ฉ่าวเฉินหันไปมองท่านหนานกงและเฉินชูฮว่าที่ยืนข้างๆ

"คุณลุง คุณป้า ยินดีด้วยนะครับ" เย่ฉ่าวเฉินกล่าวทักทาย

เมื่อเห็นสายตาเย็นชาของเฉินชูฮว่า มู่เวยเวยก็ยังคงรู้สึกทำตัวไม่ถูก

อาจเป็นเพราะท่านหนานกงยังมีธุรกิจที่ต้องเกี่ยวข้องกับเย่ฉ่าวเฉินอยู่ เขาจึงยังยิ้มหัวเราะด้วยได้ แต่เฉินชูฮว่านั้นทำไม่ได้ เพื่อผู้หญิงคนนี้ เย่ฉ่าวเฉินเกือบเอาชีวิตลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอไป เธอจะยอมลดความเกลียดไปง่ายๆได้ยังไง

"เป็นเกียรติแก่ตระกูลหนานกงของเราจริงๆที่เย่ฉ่าวเฉินกับภรรยามาได้"

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มบางๆ "ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ยังไงผมกับหนานกงเฮ่าก็รู้จักกันมานาน แถมยังเป็นเพื่อนร่วมชั้นกับเวินหย่าด้วย ได้มาเป็นสักขีพยานให้พวกเขาสองคน ผมก็ดีใจ"

ท่านหนานกงมองมู่เวยเวยด้วยสายตาอ่านไม่ออก "นี่หลานสะใภ้ใช่มั้ย ไม่น่าเชื่อเลยว่าลูกสาวตระกูลมู่จะสวยขนาดนี้"

"สวัสดีค่ะคุณลุง" มู่เวยเวยทักทายอย่างเป็นมิตร

เย่ฉ่าวเฉินไม่อยากให้เขาถามเกี่ยวกับมู่เวยเวยอีก เขาจึงเปลี่ยนเรื่อง "ได้ยินว่าคุณลุงเข้าโรงพยาบาลเมื่อปีที่แล้ว ตอนนี้ดีขึ้นรึยังครับ"

"ก็เจ้านั่นทำลุงโกรธน่ะสิ โชคดีที่ลุงแข็งแรง ไม่งั้นโดนทำให้โกรธบ่อยๆอย่างนี้คงตายไปแล้ว"

เฉินชูฮว่าดึงแขนเขา และพูดอย่างไม่พอใจ "วันมงคลจะพูดเรื่องพวกนี้ทำไม อัปมงคลจริงๆ"

"มันจะเป็นอะไร พวกผู้หญิงนี่ชอบคิดมากไปเอง" ท่านหนานกงตำหนิภรรยา และหันมาพูดยิ้มๆกับเย่ฉ่าวเฉินอีก "ได้ยินเจ้ากงบอกว่าลูกชายคุณทั้งฉลาดและน่ารัก ทำไมไม่พามาด้วยล่ะ ลุงยังไม่เคยเจอเลย"

มู่เวยเวยพูด "เด็กซนเกินไปค่ะ ฉันกลัวว่าพามาแล้วจะวิ่งป่วนงานไปทั่วเลยไม่ได้พามา"

"เด็กผู้ชายต้องซนอย่างนี้แหละถึงจะดี"

มู่เวยเวยเผยยิ้มออกมาบางๆ

เมื่อเห็นคนเข้ามาไม่น้อยแล้ว ท่านหนานกงก็หันมาบอกเย่ฉ่าวเฉิน "ฉ่าวเฉินนั่งตามสบายเลยนะไม่ต้องเกรงใจ ลุงไปรับแขกก่อน"

"ตามสบายเลยครับคุณลุง"

เมื่อทั้งสองเดินจากไปแล้ว มู่เวยเวยถึงค่อยแอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

เย่ฉ่าวเฉินจับรู้สึกถึงจังหวะการหายใจที่เปลี่ยนไปของเธอได้ จึงแตะหลังมือเธอและถาม "กังวลหรอ"

"นิดหน่อยค่ะ คุณหญิงหนานกงเอาแต่จ้องฉัน จากไม่กังวลก็กังวลขึ้นมา" มู่เวยเวยกระซิบเบาๆ

เย่ฉ่าวเฉินยิ้ม "ไม่ต้องสนใจ ยังไงเธอก็ไม่กล้าทำอะไรคุณหรอก คิดซะว่าเธอเข้าสู่วัยทองก็แล้วกัน"

งานแต่งเริ่มขึ้นเวลาสิบเอ็ดโมงห้าสิบแปดนาที และหลังจากพิธีจบลงก็ไปรับประทานอาหารกันต่อที่โรงแรม

เย่ฉ่าวเฉินและมู่เวยเวยหาอยากที่เงียบๆนั่ง แต่เพราะรัศมีของเย่ฉ่าวเฉินทำให้ไม่ว่าเขาจะเดินไปที่ไหนก็มีแต่คนมอง

คนชั้นสูงในเมืองA มาที่นี่จำนวนมาก

ทุกคนต่างเป็นคนคุ้นเคยกันดี ดังนั้นไม่ว่าจะเดินไปทางไหน เขาก็จะถูกทักทายเสมอ และไม่สามารถแกล้งทำเป็นไม่รู้จักได้

หลังจากทักทายกันไปพอสมควรแล้ว พิธีก็เริ่มขึ้น

พิธีกรเริ่มพูดเปิดงานอยู่ที่หน้าซุ้มดอกไม้ และนั่นก็ทำให้เย่ฉ่าวเฉินมีเวลาส่วนตัวเสียที เขาจึงเดินไปหาที่นั่งกับมู่เวยเวย

มู่เวยเวยกระซิบข้างหูเขา "ความนิยมของประธานเย่ไม่ตกลงเลยนะคะ"

"หรอ" เย่ฉ่าวเฉินรู้สึกเขินเล็กน้อย "ทำไมผมไม่รู้สึกล่ะ"

"ไม่ต้องดีใจเลย ผู้หญิงมองตามคุณทั้งงาน" มู่เวยเวยพูดอย่างหวงๆ

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มอย่างมีความสุข จับมือของเธอขึ้นมาจูบหลังมือด้วยสายตาอ่อนโยน "แต่ผมมีแค่คุณคนเดียวในสายตา"

"ก็ดี"

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังหยอดคำหวานกัน เมื่อหันไปมองไม่ไกล ก็เห็นคนมาใหม่กำลังอยู่ท่ามกลางวงล้อมของผู้คน

หนานกงเฮ่าสวมสูทสีดำหล่อเหลา เสื้อเชิ้ตสีขาว และผูกทักซิโด้ตรงคอ ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเล็กน้อย

มู่เวยเวยไม่ได้เห็นหนานกงเฮ่ามานานแล้ว นอกจากที่เจอเขาตอนคุ้มคลั่งคราวก่อนแล้ว ครั้งนี้เขาดูสงบลงมาก ไม่ได้ดูบ้าคลั่งเหมือนคราวก่อน

เจ้าสาวเวินหย่าที่อยู่ข้างๆ สวมชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ เป็นเสื้อเกาะอก กระโปรงพริ้วยาว และผ้าคลุมผมยาวโปร่ง

จากสายตาที่เป็นมืออาชีพของมู่เวยเวย เธอบอกได้เลยว่าชุดเจ้าสาวนี้มาจากห้องเสื้อชั้นนำในยุโรปแน่นอน แค่เพชรเม็ดเล็กๆที่ประดับอยู่ที่เอวของเธอก็ราคาไม่ใช่เล่นๆแล้ว นับประสาอะไรกับตัวดีไซน์เนอร์ที่ออกแบบชุดนี้

"คุณมองอะไร น่าหลงไหลขนาดนั้นเลยหรอ" เย่ฉ่าวเฉินเห็นเธอเอาแต่จ้องทั้งคู่ เลยถามอย่างไม่เข้าใจ

"ชุดที่เจ้าสาวใส่ต้องเป็นดีไซน์เนอร์ชื่อดังออกแบบแน่นอน" มู่เวยเวยพูดเหม่อๆ

เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างทนไม่ได้ "คนอื่นเขาดูกันว่าเจ้าสาวสวยไม่สวย แต่คุณกลับดูว่าชุดนี้ใครออกแบบเนี่ยนะ"

"มันชินแล้วนี่นา" มู่เวยเวยพูดขำๆ จากนั้นก็มองไปที่เจ้าสาว

เธอเป็นผู้หญิงที่บอบบางและสวยมาก แม้ว่าเธอจะสวยน้อยกว่ากว่าเสี่ยวซีหรานเล็กน้อย แต่เมื่อเทียบกับเธอแล้วมู่เว่ยเว่ยคิดว่าเจ้าสาวดูดีกว่ามาก

"ฉันว่าเธอยิ้มแล้วอ่อนโยนมาก จะเอาหนานกงเฮ่าอยู่หรอ" มู่เวยเวยพูดอย่างสงสัย

เย่ฉ่าวเฉินหันหน้ามา และวางมือลงบนพนักเก้าอี้ของเธอเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ "เคยมีสำนวนจีนว่าไว้ว่า คนเราไม่อาจวัดกันได้ด้วยหน้าตา เวินหย่าไม่ได้อ่อนแอเหมือนภายนอก เธอเป็นคนอ่อนนอกแข็งใน คุณดูดีๆสิ"

มู่เวยเวยมองอย่างตั้งใจ

หนานกงเฮ่ากำลังคุยกับคนข้างๆอย่างหงุดหงิด ทำให้คนฟังถึงกับสั่นเทา แต่ตรงข้ามกับเวินหย่าโดยสิ้นเชิง เธอมีรอยยิ้มบนใบหน้าตลอด พูดอะไรก็ยิ้ม จนเมื่อคนคนนั้นเดินไปแล้ว เธอจึงหันไปพูดกับหนานกงเฮ่า จากนั้นสีหน้าหงุดหงิดของเขาก็หายไป เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มประดับบนใบหน้าทันที

มู่เวยเวยชื่นชมผู้หญิงคนนี้จริงๆ เธอรู้จักหนานกงเฮ่าดี คนดีโอหังแบบนั้น แต่กลับยอมฟังผู้หญิงคนเดียว แสดงว่าเธอสุดยอดมาก

"เห็นรึยัง" เย่ฉ่าวเฉินถาม

มู่เวยเวยหันหน้ามา "เห็นแล้ว พวกเขาเหมาะสมกันจริง"

"จากสายตาผู้ชายด้วยกันมอง ผมว่าหนานกงเฮ่ารักผู้หญิงคนนั้นจริงๆ"

"ทำไมถึงคิดว่าอย่างนั้นล่ะ" มู่เวยเวยแปลกใจ

เย่ฉ่าวเฉินมองตาตอบเธอ "เพราะตอนที่ผู้ชายคนหนึ่งรักผู้หญิงคนหนึ่ง เขาจะยอมแหกกฏทุกอย่าง ยอมก้มหัวให้เธอ และยอมฟังเธอด้วย"

มู่เวยเวยเริ่มใจสั่นหน้าแดงขึ้นมา "คุณหมายถึงตัวเองหรอ"

"ผมก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง" เย่ฉ่าวเฉินพูดหน้าด้านๆ ซึ่งก็หมายความว่า เขาก็เป็นอย่างนี้เช่นกัน

เมื่อถึงเวลาหนานกงเฮ่าก็เดินออกมาหน้าซุ้ม ฉากหลังเป็นท้องทะเล ที่กำลังมีคลื่นซัดหาดอยู่ ราวกับบรรเลงเสียงแห่งรักให้พวกเขา

เจ้าสาวเดินไปที่ทางเดินที่ปูด้วยดอกไม้พร้อมพ่อของเธอ เธอมองไปที่คนที่ปลายทางด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก

เสียงดนตรีค่อยๆดังขึ้น พิธีกรกล่าวถ้อยคำอันเป็นมงคลต่างๆ จากนั้นหนานกงเฮ่าก็ไปยืนรับเจ้าสาวจากพ่อของเธอ และเดินไปที่แห่งความสุขด้วยกัน

มู่เวยเวยมองโดยไม่ละสายตา เธอแอบรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย เธอลืมฉากแต่งงานของเธอเมื่อสองปีก่อนไปแล้ว เพราะเธอถูกเย่ฉ่าวเฉินบังคับให้แต่งงานอย่างไม่มีทางเลือก ดังนั้นเธอจึงตั้งใจลืมงานในครั้งนั้นไป

เมื่อดูคนอื่นแต่งงาน เธอก็รู้สึกอิจฉาจริงๆ

เย่ฉ่าวเฉินเข้าใจความรู้สึกบนใบหน้าของเธอ เขาก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน ถ้าเขารู้ว่าวันหนึ่งเขาจะรักมู่เวยเวยแบบนี้ เขาจะทำดีกับเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ จะปกป้องเธอ ไม่ให้ได้รับอันตรายแม้แต่น้อย

"เวยเวย"

"หืม" มู่เวยเวยไม่ได้หันหน้ามา

"เราแต่งงานกับอีกรอบเถอะ"

มู่เวยเวยตะลึง ก่อนจะยิ้มออกมา "คุณพูดอะไรน่ะ ทำไมถึงอยากแต่งงานอีกรอบ"

"เพราะผมอยากเก็บความทรงจำดีๆไว้"

"ความทรงจำมันกินไม่ได้หรอกนะ ฉันไม่แต่ง แต่งอีกรอบเสี่ยวซีหร่านคงหัวเราะเยาะตายเลย"

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้แสดงความโกรธออกมา เขาจึงดับความคิดนี้ไป

ภายใต้ซุ้มประตู คู่บ่าวสาวกำลังแลกแหวน สาบาน และจูบกอดกันอย่างโรแมนติก

หลังจากจบพิธีทุกคนก็มากินข้าวกันที่โรงแรม เจ้าสาวเปลี่ยนใส่ชุดกี่เพ้าโบราณออกมา เมื่อมู่เวยเวยมองไปก็ถึงกับตกตะลึงทันที

ชุดกี่เพ้านี้ตัดมาอย่างละเอียด รอยปักรูปนกคู่บนเสื้อเป็นการปักด้วยมือล้วนๆ เดี๋ยวนี้การปักแบบนี้หาได้ยากมาก

"คุณดูอะไรอีก"

มู่เวยเวยเบนสายตากลับมา "ฉันจะไปทำงาน"

เย่ฉ่าวเฉินอึ้งไปสองวิ "ได้สิ แต่ทำไมอยู่ดีๆคุณถึงคิดจะไปทำงานล่ะ"

"เพราะฉันอยากออกแบบชุดสวยๆมาก"

เย่ฉ่าวเฉินได้ฟังก็รู้ว่าวันนี้เธอถูกกระตุ้นเข้าแล้ว แต่อย่างนี้ก้ดี เขาจะได้ไปและกลับกับเธอทุกวัน

"โอเค งั้นพรุ่งนี้เราไปบริษัทด้วยกัน"

หนานกงเฮ่ากับเวินหย่ามาชนแก้วทีละโต๊ะ และเพราะเย่ฉ่าวเฉินเป้นคนชั้นสูงจึงถูกจัดให้อยู่หน้าๆ ดังนั้นไม่นานพวกเขาก็มาถึงโต๊ะของเย่ฉ่าวเฉินอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่หนานกงเฮ่าเห็นพวกเขา สีหน้าของเขาก็นิ่งทันที เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นมู่เวยเวยในงานแต่งของเขา เขาคิดว่าจากนิสัยของเธอคงไม่มีทางมาเข้าร่วมงานของเขาแน่

เวินหย่าแตะเขาเบาๆ และพูดอย่างใจกว้าง "ฉ่าวเฉิน ขอบใจมากนะที่มางานของกันกับเฮ่า"

"ฉันบอกว่ามาก็ต้องมาสิ"