วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 270

"ยินดีด้วยนะลูก" เสียงหนึ่งดังมาจากด้านข้าง เสี่ยวซีหร่านเงยหน้ามองก็เห็นพ่อกับแม่ที่ไม่ได้เจอกันนานนม

เสี่ยวซีตกใจเล็กน้อยจากนั้นเดินเข้าไปกอดแม่ แล้วถามว่า "พ่อกับแม่มาได้ไงคะ?"

"เทียนเย่ไปรับพวกเรามาเองน่ะ" พ่อของซีหร่านกล่าวอย่างอ่อนโยน

แม่ของเสี่ยวซีหร่านยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่หน้าลูก และพูดว่า "ลูกจ๋า ในที่สุดก็มีคนดูแทนลูกแทนพ่อกับแม่แล้วนะ พวกเราดีใจมากๆเลย"

เสี่ยวซีหร่านยิ้มเขิน จากนั้นพูดต่อว่า"แม้กระทั่งพ่อกับแม่ยังปิดบังหนูเลย ตกลงเป็นพ่อแม่ของใครกันแน่คะเนี้ย?"

"เทียนเย่เขาอยากเซอร์ไพรส์ลูกน่ะซิ อีกอย่างพ่อกับแม่ก็ว่าวิธีไม่เลว เลยตกลงเห็นด้วย"

"ดูเหมือนพ่อกับแม่อยากเห็นหนูแต่งงานเอามากๆนะคะ"

ขณะที่ทั้งสามกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ผิงอันก็เบียดออกมาจากกลุ่มคน จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงน่าเอ็นดูว่า "คุณน้าครับ งั้นต่อไปผมก็ควรเรียกว่าคุณป้าซินะครับ"

เสี่ยวซีหร่านหน้าแดงด้วยความเขิน "หนูอยากเรียกฉันว่าอะไรนะ?"

"ผมอยากเรียกว่าคุณป้าครับ"

"ทำไมล่ะ?"

ผิงอันตอบกลับอย่างไร้เดียงสาว่า "เพราะคุณลุงบอกว่า ถ้าผมเรียกว่าคุณป้า เขาจะให้อั่งเปาผมเยอะๆครับ"

"ฮ่าๆๆๆๆ" ทุกคนขำพร้อมกัน

มู่เทียนเย่กลัวเสี่ยวซีหร่านจะเคือง จึงรีบมากอดเธอ และกระซิบข้างหูว่า "ไว้หน้าผมบ้างซิ เดี๋ยวกลับไปแล้วจะด่าจะว่าจะทุบตีผมยังไงก็ได้ วันนี้ผมต้องขอคุณแต่งงานนะ"

เสี่ยวซีหร่านผลักเขาเบาๆจากนั้นตอบกลับว่า "ใครใข้ให้นายหายไปตั้งหลายวัน ติดต่อก้ไม่ได้อีก"

"ช่วงที่หายไปผมก็คิดถึงคุณมากเลยนะครับ เกือบจะทนไม่ไหวโทรหาคุณแล้ว"

ช่วงที่ผ่านมามู่เทียนเย่หายไปเพื่อเตรียมการต่างๆ เริ่มแรกคือซื้อเรือยอร์ชลำนี้ จากนั้นไปตามหาโรงงานทำพลุเพื่อจัดทำพลุดอกไม้ไฟพิเศษให้เขา แถมยังบินไปถึงยุโรปเพื่อไปรับพ่อแม่ของเสี่ยวซีหร่านมา สุดท้ายก็ติดต่อเพื่อนๆของเธอทั้งหมดมา แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ก็ได้รับการช่วยเหลือจากเย่ฉ่าวเฉินไม่น้อยเช่นกัน

แต่ถึงจะยุ่งขนาดนี้ เขายังหาเวลาไปเจียเพชรสีชมพูเม็ดงามไว้ให้เธอ

เขาเลือกทะเล เพราะนี่เป็นสถานที่แรกที่ทำให้เขาได้พบกับเธอ

มู่เทียนเย่ค่อยๆพรรณนาสิ่งที่ตนได้จัดการเตรียมไว้ให้เสี่ยวซีหร่านฟัง เธอตื้นตันมากจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

มู่เวยเวยที่ยืนห่างออกไปไม่ไกล ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกซึ้งใจจนน้ำตารื้น กลับกันเย่ฉ่าวเฉินรู้สึกไม่ค่อยดี เพราะยิ่งมู่เทียนเย่ทำดีเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโทษตัวเองที่ให้เวยเวยไม่ได้ เป็นความผิดของเขาทำมักจะทำไม่ดีกับเวยเวย

"ฮัลโหล นี่พวกนายจะกอดกันไปถึงเมื่อไหร่ นี่ทุกคนบนเรือต้องมองดูพวกนายกอดกันหรือไง?" เย่ฉ่าวเฉินกล่าวอย่างเคืองๆ

มู่เทียนเย่หันไปจ้องเขา ก่อนจะค่อยๆละกอดจากกัน

เสี่ยวซีหร่านปาดน้ำตา และเดินไปทักทายเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน

หญิงสวยคนหนึ่งพูดว่า "แฟนเธอนี่ดีกับเธอมากจริงๆ ตอนที่เขาโทรบอกฉัน ฉันคิดว่าเขาโกหกซะอีก ที่ไหนได้ เธอจะแต่งงานแล้วจริงๆ"

"ใช่ๆ ตอนนั้นฉันก็คิดแบบเธอ"

"งั้นพวกเธอมาได้ไง? ไม่กลัวโดนหลอกหรือ?" เสี่ยวซีหร่านถาม

"เพราะเขาซื้อตั๋วเครื่องบินให้ฉันน่ะซิ เพราะงี้เลยคิดว่าน่าจะไม่ใช่เรื่องโกหก ฮ่าๆ"

"ฮ่าๆๆๆๆ ฉันก็เหมือนกัน"

เสี่ยวซีหร่านมองไปรอบๆ คนที่อยู่ตอนนี้มีประมาณ4-50คน ตั๋วเครื่องบินไปกลับของทุกคนแล้วก็... "ขอแต่งงานครั้งนี้น่าจะหมดไม่น้อยเลย"

มู่เทียนเย่ตอบกลับอย่างภาคภูมิใจว่า "ใช่ครับ เงินที่ได้ก็มาจากครั้งก่อนที่ผมแย่งงานของเย่ฉ่าวเฉินมาได้"

เสี่ยวซีหร่านคิดในใจ ถ้าเย่ฉ่าวเฉินได้ยิน จะระเบิดไหมนะ?

ช่วงเวลาค่ำที่บ้านของเย่ฉ่าวเฉิน เมื่อเขาถึงบ้าน ก็ได้พาผิงอันโยนไปที่หน้าประตู ทำให้ผิงอันร้องตะโกนโหวกเหวกบอกว่าห้ามแย่งแม่เขาไป

พ่อบ้านหวังได้ยินเสียงร้องของคุณชายน้อย ก็รีบวิ่งขึ้นมาอุ้มเขาไป

"เบาหน่อยซิ ผิงอันอยู่ข้างนอก" มู่เวยเวยกระซิบ

"ไม่สนใจหรอก สองสามวันนี้เขาติดคุณแจเลย นี่คิดจะแกล้งผมหรือเปล่า" พูดจบ เย่ฉ๋าวเฉินก็เริ่มบรรเลงลีลา

"เจ็บ..." มู่เวยเวยตีไปที่เขาเบาๆ

"โอเคๆ เบาก็ได้"

ปากบอกจะทำเบาๆ แต่การกระทำช่างสวนทาง เขาบรรลงด้วยท่าทีหนักแน่นและดุดัน

อีกด้านหนึ่ง ฝั่งของมู่เทียนเย่ เมื่อพวกเขาเปิดประตูเข้าไป เสี่ยวซีหร่านก็ได้ขึ้นไปอยู่บนตัวของเขาแล้ว พวกเขาจูบกันอย่างดูดดื่ม ไม่ทันรอให้ถึงห้องนอน ก็เริ่มบรรเลงเพลงรักบนโซฟาแล้ว

ชีวิตดำเนินต่อไปด้วยความสงบสุข มู่เวยเวยกลับมาทำงานอีกครั้ง ฉู่เซวียนอยู่ที่เมืองเอสไม่กี่วัน ก็บินไปที่มณฑลFต่อ

เย่ฉ่าวเฉินได้ยินข่าวจากสายเหยี่ยวอินทรีย์ ใจคิดว่านี่เขาไปมณฑลFเพื่อหาแผนที่หรือ? เขายังไม่ล้มเลิกความตั้งใจอีกหรือ? เกินไปจริงๆ

คนแบบเขามักจะทำเรื่องแบบนี้้ เรื่องที่ไม่ควรจะทำ

มู่เวยเวยช่วงนี้รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เพราะประจำเดือนเธอเคลื่อนมาได้สองวันแล้ว

เธอรู้สึกเหมือนมีอะไร แต่ไม่กล้าคิดต่อ คิดในใจว่าถ้าวันนี้ประจำเดือนยังไม่มา พรุ่งนี้เธอจะไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจแล้ว ผลเป็นอย่างไรค่อยบอกเย่ฉ่าวเฉิน เพราะครั้งที่แล้วเย่ฉ่าวเฉินเคยบอกว่า เขาอยากมีลูกอีกคน จากนั้นโดนเวยเวยปฏิเสธไป ก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย แต่ถ้าจะมีจริงๆ เธอก็โอเค ไม่ได้ติดขัดอะไร กลับดีใจด้วยซ้ำ

ตกดึกเย่ฉ่าวเฉินจูบลงที่ข้างหูเธอเบาๆ แต่ก็ถูกมู่เวยเวยผลักออก

"สองสามวันนี้คุณเป็นอะไร? ทำไมไม่ให้ผมแตะต้องตัวเลย" เย่ฉ่าวเฉินงอน

มู่เวยเวยตอบกลับว่า "ช่วงนี้ฉันเหนื่อยๆน่ะ พรุ่งนี้โอเคไหม?"

เย่ฉ่าวเฉินกระซิบข้างหูเธอว่า "ขอครั้งนี้นะ ผมสัญญาว่าจะทำให้เร็วที่สุด"

"ไม่เอาหรอก ฉันเหนื่อยจริงๆ" มู่เวยเวยกล่าวปฏิเสธ เพราะถ้าเธอท้องจริงๆ ทำแบบนี้จะอันตรายมาก รอให้แน่ใจผลพรุ่งนี้ดีกว่า

เย่ฉ๋าวเฉินฮึดฮัด ลงจากเตียง

"นายไปไหน?" มู่เวยเวยถาม

"ไปอาบน้ำเย็นๆ"

"เดี๋ยว" มู่เวยเวยพูดอย่างเขินๆ ไม่กล้าพูดต่อ

เย่ฉ่าวเฉินเห็นแบบนั้นก็รีบปรี่เข้ามาหาเธอ "คุณตกลงหรือ?"

มู่เวยเวยยิ้มรับ จากนั้นผลักเขาออกเบาๆ และกระซิบข้างหูเขา

เย่ฉ่าวเฉินตาเป็นประกาย จากนั้นจูบไปที่ปากเธอ และพูดว่า "ที่รัก คุณนี่ดีกับผมที่สุดเลย" พูดจบ เขาก็เริ่มบรรเลงเพลงรัก

ทันทีที่ได้สัมผัสแท่งอุ่นๆนั้น มู่เวยเวยก็หน้าแดงขึ้นมา ไม่กล้าจะมองหน้าเขา

เธอไม่ได้ช่ำชองอะไรมาก แต่เย่ฉ่าวเฉินก็ได้สอนเธอว่าให้ขึ้นลงตามจังหวะหายใจ

แต่อย่างไรซะ นี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ มู่เวยเวยขยับมือไม่นานก็รู้สึกเมื่อย แต่สิ่งที่อยู่ในมือกลับแข็งขึ้นมา

"ฉันเมื่อยแขน" มู่เวยเวยตอบกลั

เย่ฉ่าวเฉินจูบไปที่แก้มเธอและพูดว่า "ขอต่ออีกนิดนะ"

จนสุดท้ายเย่ฉ่าวเฉินเห็นเธอหมดแรงแล้ว จึงจูบเข้าไปที่ปากเธออย่างดูดดื่ม และเขาก็ถึงจุดสุดยอด

มู่เวยเวยรู้สึกว่ามือร้อนผ่าวๆ ได้ยินเสียงของเย่ฉ่าวเฉินหัวเราะก็หันไปจ้องเขาและบอกว่า "คุณรีบไปหยิบกระดาษมาซิ"

เย่ฉ่าวเฉินขำไปเช็ดคราบต่างๆที่มือของมู่เวยเวยไป แต่มู่เวยเวยรู้สึกเหมือนยังมีกลิ่นอยู่จึงเดินเข้าห้องน้ำไปล้างมือ

มู่เวยเวยเขินอายมาก จึงนอนหันหลังให้เขาทั้งคืน

เที่ยงของอีกวัน มู่เวยเวยโกหกว่าจะไปกินข้าวกับเพื่อน เพื่อออกไปซื้อที่ตรวจครรภ์ เธอซื้อมาทั้งหมดสามอัน และเมื่อกลับมาถึงเธอก็รีบเข้าห้องน้ำไปตรวจ ปรากฎแค่สีแดงหนึ่งขีดเท่านั้น

มู่เวยเวยรู้สึกโล่งอก จากนั้นรีบเอากระดาษห่อที่ตวจครรภ์ไว้และทิ้งลงไปใต้ถังขยะ

คิดในใจ ประจำเดือนน่าจะแค่มาเลทแหละนะ

จากนั้น มู่เวยเวยกลับมานั่งที่เก้าอี้ทำงาน พลางหาข้อมูลทางโทรศัพท์ ในเน็ตบอกว่าต้องตรวจตอนเช้าถึงจะตรงสุด

งั้นถ้าคืนนี้ประจำเดือนยังไม่มาอีก พรุ่งนี้เช้าตรู่เธอจะตรวจอีกรอบ

แต่คืนนี้จะจัดการกับเย่ฉ่าวเฉินอย่างไรดีนะ? ขณะที่คิดอยู่อยู่นั่น เย่ฉ่าวเฉินก็โทรเข้าพอดี

เธอมองหน้าจอโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็้รับสาย "มีอะไรหรือ?"

"คืนนี้ผมมีงานเลี้ยง น่าจะกลับดึก เดี๋ยวตอนเลิกงานผมโทรให้จางเห่อรับคุณไปส่งที่บ้านนะ"

มู่เวยเวยดีใจ เธอไม่ต้องหาข้ออ้างแล้ว

"โอเคๆๆ รับทราบ"

มู่เวยเวยดีใจออกหน้าออกตาไปนิด จนทำให้เย่ฉ่าวเฉินถามว่า "ทำไมหรือ? ผมมีงาานเลี้ยงคุณต้องดีใจขนาดนี้เลยหรือ?"

"เปล่าซะหน่อย ฉันแค่กำลังคิดอยู่ว่าจะนัดซีหร่านมากินข้าวด้วยกัน "

"งั้นก็ดี ให้จางเห่อไปกับคุณด้วย ปลอดภัยดี"

"โอเคค่ะ" มู่เวยเวยวางสาย จากนั้นรีบโทรหาเสี่ยวซีหร่านเพื่อจะนัดกินข้าว แต่ก็ถูกเธอปฏิเสธ

"ฉันค่อนข้างยุ่ง ไว้วันหลังนะ"

มู่เวยเวยถามกลับด้วยความสงสัย "เธอยุ่งอะไรหรือ? ฉันไม่ได้เจอเธอนานมากแล้วนะ"

"ธุริกิจที่เมืองเอสมีเรื่องให้ลำบากนิดหน่อยน่ะซิ ช่วงนี้ฉันกำลังจัดการอยู่"

มู่เวยเวยได้ยินแบบนั้นก็ไม่กล้ารบกวนต่อ รีบพูดว่า "เอาล่ะ งั้นเธอยุ่งไปก่อน เคลียร์เสร็จแล้วค่อยโทรหาฉันนะ"

"โอเคจ้า"

หลังเลิกงาน เธอเดินทางถึงบ้านตระกูลเย่ หลังจากเธอพาผิงอันเข้านอนเรียบร้อยแล้ว ก็กลับมาที่ห้อง จัดการอาบน้ำอาบท่า นอนเล่นโทรศัพท์พลางๆ รู้สึกมึนๆหัวจนผล็อยกลับไป

ตอนที่เย่ฉ่าวเฉินกลับมาถึงก็เป็นเวลาเกือบห้าทุ่มครึ่งแล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าและกลิ่นบุหรี่ แถมยังมีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงในงานอีก

เมื่อถึงห้องนอนก็รีบบึ่งเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นออกมาก็เห็นมุ่เวยเวยหลับพร้อมกับโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ เขารู้ดีว่าเธอรอเขากลับจนหลับไป

เขาค่อยๆหยิบโทรศัพท์ออก และปิดไฟ ทำทุกอย่างอย่างเบามือ เพราะไม่อยากรบกวนให้เธอตื่น จากนั้นเขาก็กอดเธอและหลับไป

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เสียงนาฬิกาปลุกให้มู่เวยเวยตื่น เห็นชายอยู่ตรงหน้าห่างไม่ถึงเซ็น

หน้าของเขาเหมือนกับรูปปั้นงานศิลปะ เพราะว่ามองยังไงก็ไม่เบื่อ

เธอค่อยๆ ดึงมือเขาออก จากนั้นเย่ฉ่าวเฉินก็ค่อยๆลืมตาตื่น สะลึมสะลือถามว่า "คุณตื่นแล้วหรือ? นอนกับผมอีกแปปซิ"

มู่เวยเวยถูกดึงเข้าไปกอดอีกครั้ง "เมื่อวานคุณกลับมาตอนไหน?"

"เกือบเที่ยงคืน" เย่ฉ่าวเฉินหลับตาตอบ

"ดึกขนาดนั้นเลย" มู่เวยเวยขมวดคิ้ว "คงจะไม่ได้กินเหล้ามาเยอะใช่ไหม?"

เย่ฉ่าวเฉินตอบกลับว่า "ไม่เยอะคร้าบ แค่นิดๆหน่อยๆ"

"ฉันไม่เชื่อหรอก" มู่เวยเวยพูดจบก็ฉุกคิดขึ้นมาได้

ประจำเดือนเธอยังไม่มาเลย...

คิดได้ดังนั้นก็ผลักแขนของเย่ฉ่าวเฉินออก และพูดว่า "ออกหน่อย ฉันจะไปห้องน้ำ"

เย่ฉ่าวเฉินค่อยๆคลายกอดเธอ และหลับต่อ

มู่เวยเวยรีบสวมชุดคลุม และค่อยๆเดินไปที่ห้องน้ำ

รอผลไม่กี่นาที เธอก็รีบออกมาเรียกเย่ฉ่าวเฉินตาโต "ฉ่าวเฉิน ตื่นๆๆ"

"เป็นอะไร?" เย่ฉ่าวเฉินขมวดคิ้ว

"คุณดูเอง" มู่เวยเวยยื่นที่ตรวจครรภ์ให้เขา

เย่ฉ่าวเฉินลุกนั่ง จากนั้นค่อยๆเอื้อมมือไปรับที่ตรวจครรภ์มา จากนั้นก็ช็อกไปชั่วครู่ พูดติดๆขัดๆว่า "นี่มัน... นี่มัน...."

เย่ฉ่าวเฉินจ้องที่ที่ตรวจครรภ์ปรากฎแถบสีแดงสองแถบ จากนั้นหันมามองท้องของเวยเวย พูโตาโตอ้าปากค้างว่า "คุณท้องจริงหรือ?"

มู่เวยเวยพยักหน้าช้าๆ

เย่ฉ่าวเฉินโยนที่ตรวจครรภ์ทิ้งและดึงเวยเวยเข้ามากอด ด้วยความดีอกดีใจ "ภรรยาที่รักของผมเก่งที่สุดไปเลย ผมรักคุณที่สุดเลย คุณรู้เรื่องนี้นานหรือยัง ทำไมไม่บอกผม?"

"ประจำเดือนฉันมาช้าไปสี่วันแล้ว ฉันเลยลองตรวจดู"

"บ๊องเอ้ย เพราะงี้ซินะไม่กี่วันที่ผ่านถึงไม่ยอมให้ผมแตะเนื้อต้องตัว" เย่ฉ่าวเฉินถาม

มู่เวยเวยขำเล็กน้อยและตอบกลับว่า "ก็ใช่น่ะซิ ถ้าท้องขึ้นมาจริงๆ ทำไงล่ะ"

เย่ฉ่าวเฉินจุ๊บเธอ จากนั้นพูดว่่า "ผมชอบเด็ก แต่ผมก็รักคุณมากที่สุด ถ้าคุณบอกผมว่าไม่ต้องการ ผมก็ไม่มีวันบังคับขืนใจคุณเด็ดขาด"

"แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกอยากมีอีกคนนะ" มู่เวยเวยตอบกลับพร้อมกับยิ้มให้เขา

เย่ฉ่าวเฉินอึ้งไปเล็กน้อย ถามต่อว่า "ทำไมอยากมีแล้ว ครั้งที่แล้วยังยืนยันเสียงแข็งอยู่เลย"

"อย่างแรกเลยคือ ในเมื่อเขาเลือกจะมาเกิดในท้องของฉันแล้ว ฉันก็ต้องเป็นแม่ที่ดีดูแลเขา อีกอย่าง ฉันเห็นผิงอันมักจะเล่นเหงาๆอยู่คนเดียว ถ้ามีอีกคนมาเป็นเพื่อนเล่นให้เขา คงจะดีไม่น้อยเลย"

"คุณคิดเหมือนผมเลย" เย่ฉ่าวเฉินกล่าว พร้อมกับดึงเธอมากอด และพูดว่า "ตอนที่คุณท้องผิงอัน ผมไม่ได้ดูแลคุณเลย ตอนคลอดผมก็ไม่ได้อยู่ข้างๆ แม้กระทั่งตอนที่เขาเริ่มเติบโตผมก็ไม่ได้อยู่ดู นี่คือปมที่อยู่ในใจผมมาตลอด เพราะแบบนี้ผมเลยอยากทดแทนทุกสิ่ง"

"ฉันก็ไม่ได้ดีไปกว่าคุณหรอก บางครั้งฉันเคยมีความรู้สึกไม่ต้องการผิงอันด้วยซ้ำ คิดแบบนี้แล้วฉันรู้สึกเกลียดตัวเองจริงๆ" มู่เวยเวยกล่าวอย่างเศร้า โชคดีที่ครั้งนั้นเย่ฉ่าวเฉินห้ามไว้ ไม่งั้นตอนนี้เธอคงจะไม่เห็นภาพน่ารักๆของเด็กคนนั้นแล้ว