วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 271

“ เรื่อนนี้ไม่มีปัญหาหรอก อย่างที่เธอบอก ถือว่าฉันไปเรียนรู้แล้วกัน ฉันก็รู้ว่าควรสนใจเรื่องไหน"

“ งั้นเอาเถอะ ทันทีที่รู้สึกว่าร่างกายไม่ไหวต้องรีบหยุดทันทีโอเคไหม?" เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างจริงจัง ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าสุขภาพของลูก

“ รู้แล้วหน่ะ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ”

มู่เวยเวยพิงไหล่ของเขาด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าและมองออกไปนอกหน้าต่างรถ มันจะดีมากถ้าเป็นแบบนี้ตลอด ไม่มีอันตรายไม่มีการบาดเจ็บ ทำงานเลิกงานไปวันๆ และดูผิงอันค่อยๆโต

ในขณะที่กำลังรับประทานอาหารค่ำ เย่ฉ่าวเฉินบอกข่าวดีกับผิงอันและโทรหาพ่อแม่ของเพื่อนตัวน้อยของเขาทุกเขา

ทุกคนมีความสุขมากที่ได้รับคำเชิญ มันเป็นเกียรติมากที่ได้รับคำเชิญจากเย่ฉ่าวเฉิน

เดิมทีมู่เวยเวยต้องการเรียกซีหรานมาด้วยกัน แต่นึกขึ้นได้ว่าท้องของเธอใหญ่ขึ้นมากแล้ว และมีผู้คนมากมายในสวนสนุก หากกระทบโดนเธออาจจะเป็นอันตรายได้

เช้าตรู่ของวันหยุดสุดสัปดาห์ ผิงอันรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากเขาพูดมากตลอดทาง จนทำให้มู่เวยเวยรู้สึกเวียนไปทั้งหัว

เมื่อไปถึงสวนสนุก เพื่อนๆคนอื่นมารออยู่ที่นั่นแล้ว ทันทีที่กลุ่มเพื่อนเจอกันก็เริ่มวิ่งไล่จับ

"สวัสดี ไม่เจอกันนานเลย"

"คุณชายเย่ คุณนายเย่สวัสดี" หลังจากทักทายกัน ทุกคนก็เดินไปที่สวนสนุก

ทันทีที่พวกเขาเห็นตัวการ์ตูนต่างๆ เด็กผู้ชายก็วิ่งเข้าไปหา

ผู้ดูแลสวนสนุกรู้ว่าเย่ฉ่าวเฉินกำลังมา เขาจึงยืนรออยู่ที่ประตูเพื่อทักทายเขา

“ คุณเย่ คุณมาแล้ว” ผู้จัดการทักทายอย่างอบอุ่น

"ไม่ต้องดูแลเรา ไปทำหน้าที่ของคุณเถอะ" เย่ฉ่าวเฉินจับมือของมู่เวยเวยด้วยความอบอุ่นที่ไม่เคยมีมาก่อน

ผู้จัดการก็ดีใจและพูดว่า "รับทราบ"

เย่ฉ่าวเฉินต้องดูแลมู่เวยเวย และกลัวผิงอันจะเกิดอะไรขึ้นด้วย เขาจึงพูดกับจางเหอและเสี่ยวฟางที่อยู่ข้างหลังว่า "พวกเธอสองคนไปอยู่กับผิงอัน ที่นี่คนเยอะ อย่าให้เขาวิ่งไปไหน "

"ครับ คุณชาย”

เย่ฉ่าวเฉินกอดภรรยาไว้ในอ้อมแขนของเขาเพราะกลัวว่าจะมีคนมาโดนตัวเธอ "เหนื่อยหรือยัง?"

"ใครจะไปอ่อนแอขนาดนั้น เดินมาได้ไม่กี่ก้าวเอง" มู่เวยเวยมองไปที่สวนสนุกที่มีชีวิตชีวาและพูดด้วยอารมณ์ดี "ฉันก็มีส่วนร่วมในการสร้างมันนะ"

"ใช่แล้ว โชคดีที่เธอไม่คัดค้านไม่งั้นฉันคงลำบากแย่" เย่ฉ่าวเฉินแกล้งพูดหยอกเธอ

มู่เวยเวยหัวเราะ“ ตอนนั้นฉันเป็นแค่หุ่นเชิด ต่อให้คัดค้านเธอก็ไม่มีประโยชน์ ใช่สิ สวนสนุกที่ฮ่องกงที่นั่นล่ะว่ายังไง?

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มอย่างดูถูก "จะยังไงอีกล่ะ? หลังจากที่คุณจากไป ฉันก็กักขังฉู่เซวียนไว้ นายท่านฉู่ยกหุ้นให้ฉันครึ่งนึงเพื่อที่จะช่วยชีวิตลูกชายของเขา"

มู่เวยเวยค่อนข้างประหลาดใจ“ ถ้าอย่างนั้นก็ทำเงินได้มากเลยสิ”

"ดูเหมือนว่าตอนนี้ผลลัพธ์จะออกมาดี แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้รับหุ้นครึ่งนั้นไว้ ฉันขอแค่ให้เธอและผิงอันกลับมาหาฉัน"

มู่เวยเวยยิ้ม สายตาของเธอไล่มองผิงอันดูเขาวิ่งไปมาท่ามกลางตัวการ์ตูนต่างๆ

เป็นเวลานานแล้วที่ฉันไม่เห็นเขายิ้มมีความสุขแบบนี้ เด็กยังไงก็ต้องมีช่วงเวลาของเด็ก

ใกล้เที่ยง มีผู้คนเข้ามาในสวนสนุกมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากผิงอันเล่นจนเหนื่อยแล้วก็เดินไปหามู่เวยเวย เงยหน้าขึ้นให้แม่เช็ดเหงื่อ ดื่มน้ำสองสามคำ แล้วไปวิ่งเล่นต่อ

พนักงานที่สวมตุ๊กตาเป็ดโดนัลด์เดินผ่านมู่เวยเวยและสัมผัสเธอโดยบังเอิญ เย่ฉ่าวเฉินรีบพยุงเธอและตำหนิอย่างเย็นชา“ เดินดูตาม้าตาเรือหน่อย”

พนักงานที่อยู่ในชุดตุ๊กตารีบขอโทษ "ฉันขอโทษ ขอโทษ"

“ ไปเถอะ ทีหลังระวังหน่อย”

"ครับ" เป็ดโดนัลด์จากไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เย่ฉ่าวเฉินก้มลงถามมู่เวยเวยว่ามีเป็นอะไรไหม เขาก็หันกลับมาดูทั้งสองคน

ในจังหวะที่มู่เวยเวยเงยหน้าขึ้น สายตาไปสบกับเป็ดโดนัลด์ดั๊กโดยบังเอิญ หลังจากทั้งสองมองหน้ากันไม่กี่วินาที เป็ดโดนัลด์ก็หายไปในท่ามกลางผู้คน

สัญชาตญาณที่อธิบายไม่ได้อยู่ในใจของผู้หญิง เธอรู้สึกว่าเป็ดโดนัลด์ตัวนี้แปลกๆ เสียงก็ค่อนข้างคุ้นเคยราวกับว่าเธอได้ยินมันที่ไหนสักแห่ง

“ มองอะไรหรอ?” เย่ฉ่าวเฉินมองตามสายตาของเธอ ไม่เห็นมีอะไรเลย

"เปล่า ไม่มีอะไร" มู่เวยเวยคิดกับตัวเองว่าน่าจะเป็นอาการเบลอของคนตั้งครรภ์ คิดมากเกินไป

"เดี๋ยวฉันพาเธอไปนั่งพักตรงนุ้น" เย่ฉ่าวเฉินพยุงตัวเธอและเดินไปยังพื้นที่นั่งเล่นพร้อมร่มกันแดด

ผิงอันกำลังเล่นอยู่ในพื้นที่ดิสนีย์ข้างๆ ซึ่งเต็มไปด้วยตัวการ์ตูนคลาสสิกของดิสนีย์และเด็กๆก็เล่นกับเจ้าหญิงเจ้าชายและมิกกี้เมาส์

ในขณะเดียวกัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเด็กทั้งสองคนล้มลงกับพื้นและร้องไห้เสียงดัง ผู้ปกครองหลายคนรีบเข้าไปดู จากนั้นพวกเขาก็ทะเลาะกับเจ้าหน้าที่ กล่าวหาว่าเจ้าหน้าที่ไม่ระวังทำให้เด็กๆล้ม

เจ้าหน้าที่สวมเสื้อผ้าตุ๊กตาที่มีน้ำหนักมาก ต้องขอโทษอย่างต่อเนื่อง แต่ผู้ปกครองไม่พอใจบอกว่าเด็กได้รับบาดเจ็บและเรียกร้องค่าชดเชย

การถกเถียงดังกล่าวทำให้ ทำให้ทุกคนให้ความสนใจไปที่การทะเลาะ ทันใดนั้นก็มีมือข้างหนึ่งจับแขนผิงอัน

ผิงอันหันไปมือ มันคือเจ้าเป็ดโดนัลด์

"เด็กน้อย จำฉันได้ไหม?"

ผิงอันส่ายหัวด้วยความสับสน เมื่อเป็ดโดนัลด์เปิดตาออกมา ความทรงจำของเขาก็ปรากฏขึ้น เขาก็ตะโกนด้วยความประหลาดใจว่า “ ตูตู”

"จู่ๆ—" เป็ดโดนัลด์พูดกับเขาเบาๆ และพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ "ตูตู จะพาไปที่ๆหนึ่งโอเคไหม?"

ผิงอันลังเล“ไม่ได้ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะเป็นห่วง”

"ช่วยตูตูทำอะไรหน่อย ถ้าเสร็จแล้วตูตูก็จะพากลับมาหาพ่อแม่"

ผิงอันคิดสักพักก็ยังไม่เห็นด้วย“ ไม่ได้ ”

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่การตัดสินใจของเขาเพราะวินาทีต่อมา เป็ดโดนัลด์ก็จับเขาไว้ในอ้อมแขน ปิดปากไว้หลบเข้าข้างทางและหนีไปจากด้านหลัง

การถกเถียงก่อนหน้านี้ยังคงทะเลาะกันอยู่ จางเหอมองหาผิงอันในฝูงชนที่แออัด หลังจากมองหาจนทั่วก็พบว่าผิงอันหายไปแล้ว

หัวใจของเขาเต้นแรงรัวๆและเขาพูดกับเสี่ยวฟางที่อยู่ข้างๆเขา "ทำไมไม่เห็นคุณชายน้อยแล้ว?"

เสี่ยวฟางก็ผงะและรีบเดินออกไปจากฝูงชน ปรากฏว่า ไม่มีร่องรอยของผิงอันแล้วจริงๆ

เวรเอ้ย! เสี่ยวฟางอุทานออกมาอย่างรุนแรงในใจ

จางเหอไม่กล้าที่จะรอช้า รีบเดินไปหาเย่ฉ่าวเฉินที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตร หอบและพูดว่า " คุณชาย คุณชายน้อยหายไปแล้ว"

"อะไรนะ?" เย่ฉ่าวเฉินลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างกะทันหัน ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก "นานแค่ไหนแล้ว?"

“สองนาทีก่อนยังเห็นเล่นกับสโนไวท์อยู่เลย” จางเหอใจแทบจะวิ่งทะลุออกมา

ทันใดนั้นมู่เวยเวยก็จำได้ว่าเสียงของเจ้าเป็ดโดนัลด์คล้ายเสียงใคร

เธอจับมือเย่ฉ่าสเฉินและพูดอย่างลุกลี้ลุกลน "เป็ดโดนัลด์ที่ชนฉันเมื่อกี้ เสียงเหมือนของกาวีนเลย"

“ แน่ใจหรอ?”

"ฉันไม่ค่อยแน่ใจ เสียงเขาเบามาก แต่หลังจากที่เขาชนเราและเดินจากไป เขาก็หันมามองพวกเราจากไกลๆ" มู่เวยเวยนึกถึงรายละเอียดนี้

เย่ฉ่าวเฉินกำหมัดแน่น "โอเค เดี๋ยววันนี้เรามาคิดบัญชีเก่าและใหม่ด้วยกันเถอะ จางเหอ ระดมทุกคนและปิดทางเข้าสวนสนุกทั้งหมด"

"ครับ" จางเหอรับคำสั่งและจากไป

เย่ฉ่าวเฉินโทรหาเย่ยิงทันที "ฉู่เซวียนยังอยู่ที่เมืองFไหม?"

"อยู่ ฉันเฝ้าติดตามเขาตลอด"

"จับมันกลับมาที่เมืองA" น้ำเสียงของเย่ฉ่าวเฉินโกรธมาก

"ครับ เจ้านาย"

จากนั้นเย่ฉ่าวเฉินก็โทรหาผู้จัดการของสวนสนุกอีกครั้ง "แจ้งเจ้าหน้าที่ทุกคนในสวนสนุก ให้ตามหาเด็กคนหนึ่ง ฉันจะส่งรูปถ่ายให้คุณ และสังเกตมาสคอตเป็ดโดนัลด์ให้ดี"

ผู้จัดการถามอย่างงงๆ "ประธานเย่ ลูกใครหาย?"

"ของฉัน" เย่เฉาเฉินกัดฟันและวางสายโทรศัพท์

ในไม่ช้า รูปถ่ายล่าสุดของผิงอันก็ถูกส่งไปที่โทรศัพท์ของพนักงานทุกคนในสวนสนุก พร้อมกับประโยคที่แนบมาด้านล่าง: นี่คือลูกของประธานเย่ ใครหาเจอมีรางวัลให้

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เย่ฉ่าวเฉินก็มีเวลาดูแลมู่เวยเวยที่อยู่ข้างๆ เห็รใบหน้าของเธอซีดเซียว จึงถามว่า " ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล"

มู่เวยเวยหายใจเข้าลึกๆ สะบัดมือแล้วพูดว่า "ไม่ต้อล ฉันสบายดี หาตัวผิงอันก่อน"

หลังจากหลายสิ่งหลายอย่าง มู่เวยเวยไม่ใช่ผู้หญิงที่เธอเคยเป็นอีกต่อไป หัวใจของเธอแข็งแกร่งมากและเธอสามารถทนต่อแรงกระแทกได้

" หาตัวผิงอันเป็นเรื่องสำคัญ แต่เธอก็สำคัญเหมือนกันนะ จางเหอและคนอื่นๆกำลังไปหาแล้ว ที่นี่อันตรายเกินไป ฉันจะพาเธอกลับไปพักที่ห้อง" สิ่งที่เย่ฉ่าวิฉินกลัวที่สุดคือกลัวว่ากาวินจะมากับพรรคพวก เขาจะไม่ยอมให้มู่เวยเวยเป็นอะไรไปอีก

มือของมู่เวยเวยสั่น เธอก็อยากไปหาผิงอันเหมือนกัน แต่เธอรู้ดีการที่เธอไม่เป็นอะไรคงเป็นการช่วยที่ดีที่สุด จึงทำได้แค่พยักหน้าตอบว่า "โอเค"

เย่ฉ่าวเฉินเป็นกังวลและกอดเวยเวยไว้แน่น "ฉันอุ้มเธอไปน่าจะไวกว่า"

ลมพัดผ่านใต้เท้าของเย่เฉาเฉิน พยายามหลีกเลี่ยงการปะทะของทุกคน รีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของเขา วางลายนิ้วมือของเธอแล้วเปิดประตูเข้าไป วางมู่เวยเวยลงบนโซฟาและจูบที่หน้าผากเธอ "รออยู่ที่นี่ก่อนนะ ฉันจะให้พนักงานหญิงมาอยู่ด้วย อย่าคิดฟุ่งซ่าน เชื่อฉัน ฉันจะพาลูกกลับมา "

"เธอรีบไปเถอะ ฉันไม่เป็นอะไร" มู่เวยเวยเร่งให้เขาออกไป

เย่ฉ่าวเฉินไม่กล้ารอช้า รีบออกจากห้องทำงาน ปิดประตูข้างทาง

มู่เวยเวยอยู่ไม่สุข นั่นเป็นลูกชายของเธอ จะให้เธอไม่เป็นห่วงได้ยังไง?

เวยเวยเดินไปที่หน้าต่างและมองออกไป มีเพียงครอื่นมากมายในสายตาของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะคิดว่า กาวีนจับผิงอันไปทำไม? จับไปเป็นตัวต่อรองหรอ หรือว่าเอาไปเป็นที่ระบายความโกรธของเขา หรือแค่อยากพาผิงอันไป? ทั้งสามข้อก็เป็นไปได้หมด

เพราะความกังวลใจของเธอทำให้ท้องของเธอเจ็บอย่างกะทันหัน มู่เวยเวยหายใจเข้าลึกๆสองสามครั้งอย่างรวดเร็ว กลับไปที่โซฟา เสียงเคาะประตูดังขึ้น

มู่เวยเวยพิงเอวของเธอแล้วเดินไปหลังประตูและถามอย่างระมัดระวัง "ใคร?"

เสียงผู้หญิงอ่อนโยนดังมาจากนอกประตู "คุณนายเย่ พวกเราเป็นพนักงานของสวน ประธานเย่ให้พวกเรามาอยู่เป็นเพื่อนคุณ"

พวกเรา? แล้วมากี่คนกันแน่?

มู่เวยเวยเปิดประตู เห็นว่ามีเด็กสาวสองคนในชุดทำงาน ยืนอยู่ข้างนอกคนหนึ่งถือจานผลไม้สดในมือ

"สวัสดีค่ะ คุณนายเย่" เด็กผู้หญิงคนหนึ่งทักทายอย่างสุภาพ มู่เวยเวยก็เหลือบมองไปที่ทับทรวงบนเสื้อผ้าของเธอ เธอเป็นพนักงานของสวนสนุก

เธอเปิดประตูให้เด็กสาวทั้งสองเข้ามาและปิดประตู

“รบกวนหน่อนนะ" เธอบอก

สาวๆวางของในมือลงบนโต๊ะดูเธอ ยืนนิ่งและรีบพูดว่า "คุณนายเย่ รีบนั่งลงก่อน"

มู่เวยเวยนั่งบนโซฟาอีกครั้ง อาการปวดท้องของเธอดูจะบรรเทาลงมาก เพื่อที่จะเบี่ยงเบนความสนใจเธอจึงถามทั้งสองคนว่า “พวกเธอทำตำแหน่งอะไรกันในสวนสนุก?”

“ ฉันอยู่ในสำนักงาน มีหน้าที่ต้อนรับ เสิร์ฟชาและน้ำเปล่าให้แขกเป็นหลัก”

อีกคนพูดว่า "ฉันเป็นล่าม แต่ฉันทำงานแค่ช่วงบ่ายเท่านั้น"

"อ๋อ พวกเธอยังสาวอยู่เลย มีแฟนกันหรือยัง?"

ทั้งสามคนคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ข้างนอกกำลังลุกเป็นไฟ

เวลาผ่านไปกว่าสิบนาที ผิงอันดูเหมือนจะหายไปจากอากาศ ไม่มีข่าวใดๆ แม้ว่าสวนสนุกจะมีขนาดใหญ่ แต่พนักงานก็เยอะเหมือนกันทักคนช่วยกันมองหาเด็กท่ามกลางผู้คนที่เดินผ่านไปมา

เมื่อเย่ฉ่าสเฉินกำลังจะคลั่ง จางเหอก็วิ่งไปพร้อมกับชุดเป็ดโดนัลด์ในมือ “คุณชาย ฉันเจอสิ่งนี้ในถังขยะ”

“ ตรงไหน?” เย่ฉ่าวเฉินถามอย่างประหม่า

"ที่ม้าหมุน"

ทันใดนั้นเย่ฉ่าวเฉินก็จำอะไรบางอย่างได้ หันหลังกลับและวิ่งไปที่ห้องตรวจสอบ จางเหอตามไปทันทีโดยไม่พูดอะไร

ห้องตรวจตรานั้นน่ากลัว เย่ฉ่าวเฉินวิ่งเข้ามาและพูดกับเจ้าหน้าที่ว่า "เปิดกล้องวงจรที่อยู่ใกล้กับม้าหมุนทั้งหมดให้ฉันหน่อย"

เจ้าหน้าที่ได้รับข้อความจากกลุ่มเหมือนกัน ว่าลูกชายของประธานหายไป เขาจึงไม่กล้าขัดคำสั่งและรีบคลิกเมาส์อย่างชำนาญ จอภาพทั้งหมดในมุมทั้งสี่ของพื้นที่ม้าหมุนแสดงอยู่บนหน้าจอ

“ย้อนเวลากลับไปประมาณยี่สิบนาที” น้ำเสียงของเย่ฉ่าวเฉินตึงเครียด เขาใช้เวลาประมาณห้านาทีในการวิ่งมา จางเหอใช้เวลาค้นหายี่สิบนาทีก็นานที่สุด

หน้าจอเดินถอยหลังอย่างรวดเร็ว เย่ฉ่าวเฉินจ้องที่หน้าจอและถามจางเหอ "ถังขยะที่แกเจออยู่แถวไหน?"

"ที่มุมตะวันออกเฉียงใต้ของม้าหมุน"

เมื่อเจ้าหน้าที่ได้ยินคำพูดของจางเหอ ก่อนที่เย่ฉ่าวเฉินจะสั่ง เขาก็พูดขึ้นว่า "มุมตะวันออกเฉียงใต้คือจอภาพหมายเลข 3"

เย่ฉ่าวเฉินเหลือบสายตาไปที่หมายเลข 3 และหน้าจอก็เล่นได้ตามปกติ แต่ถังขยะอยู่ที่ไหน?

“ ถังขยะอยู่ไหน? ” เขาถามอย่างสงสัย

จางเหอ มองเข้าไปใกล้ๆและพูดว่า "อยู่หลังป้าย มันถูกบังไว้"

ภาพค่อยๆซูมใกล้ สามนาทีต่อมา ชายสวมกางเกงขาสั้นสีขาวแขนสั้นสีดำเดินเข้ามาที่ถังขยะ เขาถือชุดเป็ดโดนัลด์สีสดใสในขณะที่อีกคนอุ้มเด็ก เด็กคนนั้นเอนศีรษะลงไหล่ของเขา เย่ฉ่าวเฉินจำศีรษะเล็กๆของผิงอันได้ และเสื้อผ้าที่เขาใส่ในวันนี้

"ปั๊ง!" เย่ฉ่าวเฉินตบโต๊ะและพูดอย่างโหดเหี้ยม "ไอ่สารเลวนี่จับผิงอันไปทำไมวะ?

ไม่นาน ชายคนนั้นก็อุ้มผิงอันออกไปและหายตัวไป

เขามักจะหันหลังให้กล้องจึงมองไม่เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

ม้าหมุนอยู่ใจกลางสวนสนุกมีถนนทุกทิศทาง และเป็นเครื่องเล่นยอดนิยมทำให้ผู้เล่นหลั่งไหลเข้ามาจำนวนมาก เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบในการตรวจสอบค้นหาภาพในบริเวณใกล้เคียงหลายแห่งแต่พบใคร

“ทำไมถึงไม่เห็นแล้ว?” เขาพูดกับตัวเอง