วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 272

มู่เวยเวยเริ่มรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่บริเวณไหล่ ซึ่งมาจากน้ำตาลูกผู้ชาย

เธอไม่เคยเห็นน้ำตาของเขามาก่อน จึงรู้สึกใจเต้นไม่เป็นส่ำ เพราะความจริงแล้ว แม้จะเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งแค่ไหน เมื่อมีเรื่องที่ยากลำบาก ก็แสดงออกว่าเสียใจได้ทั้งนั้น

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ที่น้ำตาหยุดไหล เธอปล่อยให้เขาซบไหล่อยู่อย่างนั้น จนรู้สึกถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอ แสดงว่าเขาหลับแล้ว

"จางเห่อ เข้ามาหน่อย" มู่เวยเวยพูดเสียงเบา

จางเห่อผลักประตูเข้ามา

"ช่วยฉันประคองเย่ฉ่าวเฉินหน่อยค่ะ ฉันไม่มีแรงแล้ว" มู่เวยเวยกระซิบบอก

จางเห่อเข้าไปยืนด้านหน้า แล้วค่อยๆขยับร่างกายเย่ฉ่าวเฉินออกจากมู่เวยเวย จากนั้นก็ประคองพาไปที่เตียง

บาดแผลที่บริเวณหน้าอกของเย่ฉ่าวเฉิน เมื่อขยับตัวก็มีเลือดซึมออกมา จนผ้าพันแผลกลายเป็นสีแดง

"คุณหนูยังโอเคใช่ไหมครับ" จางเห่อเห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จึงถามด้วยความเป็นห่วง

มู่เวยเวยส่ายหน้าอย่างเหนื่อยล้า "ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่รู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่"

"งั้นเชิญคุณเข้าไปนอนพักที่เตียงด้านในก่อนนะครับ ส่วนคุณชายผมดูแลเองครับ ถ้าตื่นแล้วผมจะเข้าไปเรียกคุณหนูครับ"

มู่เวยเวยก้มมองเย่ฉ่าวเฉิน พยักหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ "อืม โอเคค่ะ"

แล้วเดินเข้าไปด้านหน้าช้าๆ จางเห่อกลัวว่าเธอจะล้ม จึงอยากเข้าไปช่วยประคอง คิดไปคิดมา สุดท้ายก็เข้าไปช่วยไว้

มู่เวยเวยขึ้นไปนอนบนเตียง น้ำตาที่เอ่อล้นก็ไหลออกมา เธอเป็นกังวลและกลัวไม่แพ้เย่ฉ่าวเฉินเลย แต่ตอนนี้เธอจะได้รับอันตรายไม่ได้ เพราะในท้องของเธอยังมีอีกหนึ่งชีวิต

ประตูห้องพักผู้ป่วยที่ด้านนอกถูกเปิดออก และมีเสียงมู่เทียนเย่ตามมา "มู่เวยเวยล่ะ"

มู่เวยเวยได้ยินเสียงพี่ชาย ก็รีบเช็ดน้ำตา เพราะเธอไม่อยากให้พี่ชายเห็นแล้วเป็นห่วง

"คุณหนูเพิ่งเข้าไปพักด้านในครับ " เสียงของจางเห่อตอบกลับไป

มู่เทียนเย่เดินไปที่เตียงผู้ป่วยมองเย่ฉ่าวเฉิน แล้วถามขึ้นว่า "หมอบอกว่าไงบ้าง"

"เสียเลือดมาก แต่ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ"

มู่เทียนเย่พยักหน้า พลางมองเข้าไปด้านใน มูเวยเวยตั้งครรภ์จึงนอนตะแคงอยู่ เขามองไปที่แพขนตาที่เปียกชุ่ม จึงถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า "พอเลย ไม่ต้องแกล้งแล้ว พี่รู้ว่าเราไม่ได้หลับจริงๆ"

มู่เวยเวยจำใจลืมตาขึ้นมา พูดเสียงกระเง้ากระงอด "พี่ชายอ่ะ จะยอมให้ฉันแสดงละครต่ออีกสักนิดก็ไม่ได้"

"ร้องไห้อีกแล้ว ดูสิตาบวมหมดแล้วเนี่ย" มู่เทียนเย่ใช้ปลายนิ้วปาดน้ำตาที่หางตาของเธอ "เธอกำลังท้องอยู่นะ ใช้อารมณ์มากไป มันมีผลต่อเด็กในท้องได้นะ"

มู่เวยเวยหัวเราะเบาๆ "พี่คะ ตอนนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องเด็กไปแล้วหรอคะ"

"แน่นอน" มู่เทียนเย่เลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง แล้วกุมมือเรียวของเธอ "ตอนแรกซีหร่านก็อยากมาเจอเธอด้วยนะ แต่เธอไม่สะดวกจริงๆ พี่เลยไม่ให้มา"

"อืม พี่สะไภ้น่าจะท้องใหญ่กว่าฉันเยอะเลย ไม่ให้มาดีแล้วค่ะ ให้เธอพักดีกว่าค่ะ"

ก่อนหน้านี้มู่เทียนเย่และเสี่ยวซีหร่านได้รับเชิญให้ไปงานแต่งงาน มู่เวยเวยก็เริ่มเรียกเธอว่าพี่สะไภ้แล้ว

"เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พี่ส่งคนไปที่เมืองAแล้ว ผิงอันต้องไม่เป็นอะไร" มู่เทียนเย่ปลอบโยนเธอ ไม่ใช่แค่คนของเขา แต่มีคนของเย่ฉ่าวเฉินด้วย นอกจากนี้ยังขอความช่วยเหลือจากทางการให้ช่วยค้นหาด้วย ตอนนี้เมืองAล้อมกำลังไว้แน่นหนา ไม่ปล่อยให้กาวินหนีออกไปได้ง่ายๆแน่

มู่เวยเวยมองออกไปนอกหน้าต่าง มองใบไม้ปลิวไสว แล้วพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ "การทำให้เด็กคนนี้ปลอดภัยช่างยากลำบากเหลือเกิน ฉันหวังว่าสวรรค์จะปราณี ให้เขาได้เติบโตอย่างแข็งแรง"

"ผิงอันมีสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปไม่มี คงต้องผ่านการทดสอบที่ไม่ธรรมดาสักหน่อย ได้ในสิ่งที่ควรจะได้ อีกอย่างผิงอันเป็นเด็กฉลาด ผู้คนรักมากมาย เขาต้องไม่เป็นอะไร "

"ตอนนี้ฉันก็ทำได้แค่ปลอบใจตัวเอง ไม่งั้นคงทนไม่ได้แน่ๆ" มู่เวยเวยยิ้มอย่างทรมานใจ

มู่เทียนเย่ตบไหล่เบาๆเพื่อปลอบใจเธอ "ทุกอย่างมันจะดีขึ้น เชื่อพี่สิ แต่เธอก็ต้องดูแลตัวเองให้ดี ดูแลลูกในท้องให้ดี เรื่องอื่นไม่ต้องกังวล พี่กับเย่ฉ่าวเฉินต้องตามหาผิงอันให้เจอแน่ๆ"

"ฉันทราบค่ะพี่ชาย ฉันไม่ได้เป็นสาวน้อยเหมือนก่อนแล้วนะ ตอนนี้เป็นคุณแม่ลูกสองแล้วนะคะ " มู่เวยเวยยิ้มอย่างเต็มใจ

"งั้นเธอก็พักผ่อนได้แล้ว พี่ไปก่อนนะ"

"ค่ะ"

มู่เทียนเย่ลุกขึ้นแล้วสวมกอดเธออีกครั้ง "ไม่ดื้อนะ นอนเถอะ"

มู่เวยเวยหลับตาลง ได้ยินเสียงฝีเท้าค่อยๆห่างออกไป

ซอยหนานหลัวเป็นย่านที่มีประชากรเยอะที่สุด และเป็นย่านใจกลางเมืองA ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินกลับที่พักพร้อมอาหารสองสามกล่อง สังเกตเห็นตำรวจถือรูปในมือ ยืนห่างออกไปไม่กี่เมตร เขาก้าวช้าลง เข้าไปไกลเรื่อยๆ

เมื่อเขาเดินผ่าน ตำรวจก็ถามเขาว่า "สวัสดีครับ ขอสอบถามหน่อยว่าเคยเห็นเด็กคนหนึ่งไหม หน้าตาเหมือนในรูป อายุไม่เกินสองขวบ เป็นเด็กผู้ชาย"

ชายหนุ่มคนนั้นกวาดสายตามองครู่หนึ่ง แล้วส่ายหน้าพร้อมบอกว่า "ไม่เคยเห็นมาก่อนครับ"

"คุณแน่ใจหรอครับ ดูให้ละเอียดอีกครั้งสิครับ"

"แน่ใจครับ เด็กคนนี้แววตาไม่ธรรมดา ถ้าเคยเจอต้องจำได้แน่นอน"

"ขอบคุณครับ"

ตำรวจทั้งสองก็ดึงรูปถ่ายกลับมา แล้วไปสอบถามคนอื่นต่อ

ชายหนุ่มยืนมองแผ่นหลังเขาพวกเขาผ่านไป แล้วรีบก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว กลับมาที่ห้องเช่าเล็กๆ เคาะประตูอย่างหวาดระแวง

"ปัง" ประตูเปิดออก

"ทำไมเพิ่งกลับมา" หญิงสาวถามอย่างไม่พอใจ

ชายหนุ่มนำอาหารที่ซื้อมาไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วพูดด้วยเสียงเข้มว่า "ฉันเพิ่งเจอตำรวจมา พวกมันกำลังตามหาเด็กคนหนึ่งอยู่"

แววตากาวินเดือดดาล "ทำไมออกตามหาเร็วนัก โคตรเร็วเลย แม่งเอ๊ย"

ชายหนุ่มนิ่งนอนใจไม่ได้ "เร็วเข้า เราต้องรีบย้ายที่อยู่ ดูท่าพวกมันคงแทบพลิกแผ่นดินเมืองAออกตามหาแล้ว"

กาวินมองดูผิงอันที่นั่งเล่นรูบิคเงียบๆบนเตียง พูดด้วยเสียงเย็น "ฉันประเมินเย่ฉ่าวเฉินต่ำไป ไม่คิดว่ามันกับสายตรวจจะสนิทกันแบบนี้"

"หัวหน้า พวกเราจะย้ายไปที่ไหนดี คาดว่าอีกสองวันพวกตำรวจคงตามมาเจอ"

กาวินหงุดหงิด ดึงตะเกียบออกมา พลางเปิดกล่องข้าวออก แล้วพูดว่า "ลองไปหาดูในอินเทอร์เน็ต ตอนนี้กินข้าวก่อน"

ทั้งคู่มองหน้ากัน แล้วนั่งกินข้าวกันเงียบๆ

กาวินหงุดหงิดมาก อึดอัดมานาน เขาไม่เคยตกต่ำขนาดนี้มาก่อน โดนคนตามล่าตัว ต้องมาอยู่ห้องซอมซ่อเก่าๆ แล้วยังกินได้แค่อาหารน่าเบื่อๆแบบนี้อีก

เมื่อผิงอันได้ยินว่าให้กินข้าว ก็โยนรูบิคทิ้งลงบนเตียง แล้วรีบกระโดดไปที่ข้างโต๊ะอาหาร พูดอ้อนวอน "ตูตู หนูก็อยากกินข้าว"

กาวินหมดความอดทน จึงหยิบกล่องอาหารที่มีกับข้าวราดอยู่ขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ และไม่สนว่าอาหารจะเผ็ดหรือไม่ เหมาะสำหรับเด็กหรือเปล่า แล้วยัดใส่มือ "ไปนั่งกินตรงนู้นไป"

ผิงอัน ร้องโอ้ รับกล่องข้าว แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ของตัวเอง เปิดกล่องออกมามีผักและเต้าหู้ผัดซอสอยู่ไม่กี่ชิ้น แล้วก็มีหมูสามชั้นอีกสองสามชิ้น ด้านล่างก็เป็นข้าวสวย

ผิงอันที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีมาตั้งแต่เด็ก สำหรับอาหารแบบนี้เขาไปเคยแตะสักนิด แต่ทว่าตอนนี้ เพื่อไม่ให้ท้องหิว เขาจึงต้องฝืนกินเข้าไป

เขาไม่รู้ว่าตูตูจะพาเขาไปไหน จะเหมือนที่เขาบอกไหม ว่าจะพาเขาไปขายให้นักวิทยาศาสตร์อะไรสักอย่าง ซึ่งเขาเองก็ยังเด็กมาก จึงไม่เข้าใจที่พูดว่าหมายถึงอะไร ตอนนี้คิดเพียงว่าอยากให้คุณพ่อคุณแม่มาหา เขาอยากกลับบ้าน

เย่ฉ่าวเฉินตื่นขึ้นมาอีกครั้งเวลาก็ล่วงเลยไปสองทุ่มแล้ว เขาแทบจะลืมความสติหลุดเมื่อตอนบ่าย จนตอนนี้อารมณ์เริ่มกลับสู่ปกติ

"เย่ยิงพาฉู่เซวียนกลับมาแล้วหรอ " เย่ฉ่าวเฉินพิงหัวเตียงผู้ปวยพลางถามจางเห่อ

จางเห่อพยักหน้า "พากลับมาแล้วครับ ท่านอยากเจอไหมครับ"

"ให้เย่ยิงไปถามมันแล้วกันว่า มันไปทำอะไรที่มณฑลF"

"เย่ยิงไปถามมาแล้วครับ เขาบอกว่าไปเที่ยว"

"เหอะ " เย่ฉ่าวเฉินยิ้มเยาะ "เที่ยวงั้นหรอ หลอกเด็กสามขวบหรือไง ฉันสงสัยว่าเขาเจอเย่ยิงสะกดรอยตามเขาอยู่ มันอาจจะเป็นแผนที่เบี่ยงเบนความสนใจเราให้ไปที่มณฑลF แล้วก็ไม่สนอันตรายที่อยู่รอบตัว"

เย่ยิงพยักหน้า เขาก็มีความคิดเช่นนี้เหมือนกัน

"เอ่อใช่ รถออฟโรดที่จอดอยู่หน้าประตูสวนสนุก ถ่ายติดป้ายทะเบียนไหม"

"ถ่ายได้แล้วครับ ทางตำรวจตามหารถเจอแล้ว ด้านในไม่มีใคร น่าจะจะทิ้งรถหนีไปแล้ว แต่รถคันนั้นก็เป็นฝีมือพวกมันขโมยมาครับ"

"โอเค ดูท่าพวกเลวนั่นจะจับตามองฉันอยู่ ฉันสะเพร่าเอง ที่นานขนาดนี้แล้วยังหาไม่เจอ"

มู่เวยเวยดินถือแก้วน้ำอุ่นเข้ามา "อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ พวกเราทุกคนไม่เคยรู้หน้าตาที่แท้จริงของกาวิน เขาเลยนำพวกเราอยู่หนึ่งก้าว คงไม่ต้องพูดถึงการซ่อนตัวอยู่ในความมืด"

เย่ฉ่าวเฉินรับแก้วน้ำในมือเธอ แล้วดึงข้อมือให้เธอนั่งลงข้างๆ "เรื่องนี้ให้จางเห่อไปจัดการก็พอแล้ว เธอก็ระวังตัวหน่อย"

"ฉันไม่เป็นไรค่ะ เพิ่งไปยืดเส้นยืดสายมาเมื่อครู่นี้เอง"

เย่ฉ่าวเฉินทอดมองไปที่สายตาเหนื่อยล้าของภรรยา ในใจก็เจ็บแปลบขึ้นมา "เวยเวย เธอไปพักที่บ้านมู่เทียนเย่ก่อนดีกว่า ที่โรงพยาบาลนี่ไม่ค่อยสะดวกสบายเท่าไหร่ เธอก็นอนไม่ค่อยหลับด้วย"

มู่เวยเวยส่ายหน้า "ไม่ได้ลำบากอะไรค่ะ พื้นที่ก็กว้างขวาง อยากทานอะไร คุณอาหวังก็หิ้วมาส่งตลอดเลย คุณให้ฉันกลับไปก่อนแบบนี้ฉันเป็นห่วงนะคะ แล้วคงจะยิ่งนอนไม่หลับ"

เย่ฉ่าวเฉินกุมมือเรียวไว้ ลูบเบาๆ รู้สึกว่าผอมซูบกว่าเดิมมาก คนอื่นๆเวลาตั้งครรภ์ส่วนใหญ่จะอวบอ้วนมากกว่าเดิม แต่ทำไมภรรยาของเขากลับผอมซูบแบบนี้ ทำให้ภายในใจเขายิ่งทรมาน

มู่เวยเวยคนดื้อรั้น เย่ฉ่าวเฉินทำได้เพียงยินยอมเท่านั้น

ผ่านไปอีกหนึ่งวัน แผลของเย่ฉ่าวเฉินเริ่มสมานกันดี ทำเอาเหล่าคุณหมอแปลกใจอยู่เหมือนกัน เพราะพวกเขาไม่เคยเห็นคนไข้ที่แผลสมานกันเร็วขนาดนี้

"วันนี้ต้องออกจากโรงพยาบาล ผมอยู่ต่อไม่ได้ " เย่ฉ่าวเฉินบอกกับคุณหมอ

เห็นใบหน้าขึงขังจริงจังของคนไข้ คุณหมอคงพูดอะไรไม่ได้ นอกจากจะอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล

เพื่อไม่ให้มู่เวยเวยอยู่บ้านคนเดียว เมื่อออกจากโรงพยาบาลเย่ฉ่าวเฉินก็พาเธอไปส่งที่คฤหาสน์ตระกูลมู่ เสี่ยวซีหร่านที่หน้าท้องขยายใหญ่ยกมือขึ้นแตะที่อก "คุณไปตามหาผิงอันเถอะค่ะ เวยเวยอยู่กับฉันแล้ว จะดูแลอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม"

"ขอบคุณมาก พี่สะไภ้ " เย่ฉ่าวเฉินเรียกอีกคนตาที่มู่เวยเวยเรียก แต่สำหรับมู่เทียนเย่เขายังไม่เปลี่ยนไปเรียกพี่ใหญ่ เขายังรู้สึกเขิน เพราะมู่เทียนเย่จ้องจะแซวเขาเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว

เย่ฉ่าวเฉินยกมือหยาบลูบเบาๆที่ใบหน้าหวาน พูดอย่างอ่อนโยน "อยู่ที่นี่อย่าดื้อนะ เดี่๋ยวคืนนี้ผมจะกลับมาหา"

"อืม แผลคุณยังไม่หายดี อย่าออกแรงเยอะนะคะ" มู่เวยเวยกำชับ

"รู้แล้วครับ " เย่ฉ่าวเฉินรับปาก จูบที่หน้าผากมน แล้วก้มลงไปพูดกับลูกในท้อง "เป็นเด็กดีนะครับ อย่ารบกวนคุณแม่เยอะนะ รู้ไหม"

เสี่ยวซีหร่านยืนมองเขินอยู่ข้างๆ เป็นครั้งแรกที่เห็นเย่ฉ่าวเฉินอ่อยอิ่งขนาดนี้ จึงเอ่ยปากเร่งเขา "ไม่ต้องร่ำลากันขนาดนี้ก็ได้ค่ะ คืนนี้คุณก็กลับมาแล้ว รีบไปรีบมา ขืนยังไม่ไปอีก เดี๋ยวอีกคนก็งอแงกันพอดี"

"งั้นผมไปแล้วนะ " เย่ฉ่าวเฉินก้าวขขึ้นรถไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

มู่เวยเวยยืนมองรถเคลื่อนไปจนออกนอกประตู จึงหันกลับเขาบ้านพร้อมกับซีหร่าน