วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 276

เย่ฉ่าวเฉินกับมู่เทียนเย่ยืนท่ามกลางพายุทราย ไร้การเคลื่อนไหว

"ครืด——"

เสียงตามกันมา เฮลิคอปเตอร์ลอยตัวขึ้นกลางอากาศ ออกไปทิศทางของทะเล

หนึ่งนาที สองนาที สามนาที.....

เพิ่งจะถึงห้านาที เสียงโทรศัพท์ของเย่ฉ่าวเฉินดัง "ติง"ขึ้น เขาเลื่อนปลดล็อค ปรากฎว่ามีที่อยู่ส่งมา

เย่ฉ่าวเฉินส่งที่อยู่ให้ทุกคนทันที จากนั้นก็เงยศีรษะมองเฮลิคอปเตอร์บนพระอาทิตย์ในยามเย็น

"ถ้าเขาให้ที่อยู่มาผิดจะทำอย่างไร?"มู่เทียนเย่ถามอย่างกังวลใจ

"อย่างนั้นฉันก็จับเขามาถามต่อ" เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างราบเรียบ

"ไกลขนาดนี้แล้ว นายสามารถไปได้เหรอ?"

เย่ฉ่าวเฉินหันศรีษะกลับไปมองเขาแวบหนึ่ง "นายกำลังสงสัยในความสามารถของฉัน?"

"ฉันแค่แปลกใจ"

เย่ฉ่าวเฉินหยิ่งทะนงตัว"แน่นอนว่าได้"

สองคนรอข่าวอยู่บนหาดทราย หนึ่งในร้อยของเมืองAที่จะได้รับสถานที่นั้นให้มาชุมนุมในเวลาเดียวกัน เมื่อจางเห่อใช้เท้าถีบประตูห้องพักของโรงแรมในเวลานั้น ใจของเขาก็ร่วงมาอยู่ที่ท้อง

ผิงอันทิ้งขวดน้ำที่อยู่ในมือลง โผเข้ามาหาเขา เสียงสดใสไพเราะเรียก"คุณอาเห่อ"

จางเห่อโค้งเอวลงอุ้มเขามากอดไว้ ดวงตากลั้นน้ำตาไม่ไหว ในที่สุดก็หาเขาเจอแล้ว

ชายวัยรุ่นที่อยู่ในห้องมองเห็นคนเข้ามาจำนวนมาก วิ่งอย่างรวดเร็วไปที่ริมหน้าต่างต้องการจะหลบหนี แต่ทว่าถูกคนที่มาลากคอลงมาได้ ล้มลงที่พื้นอย่างรุนแรง

จางเห่อที่อุ้มผิงอันอยู่เหยียบที่แผ่นหลังของเขา พูดเสียงเย็นว่า"เจ้านายของมึงหอบเงินหนีไปแล้ว มึงถูกเขาทิ้งแล้ว"

ชายวันรุ่นหันศีรษะกลับมาพูดอย่างเคียดแค้น"เป็นไปไม่ได้ เขาบอกว่าหลังจากได้เงินแล้วจะโทรหากู ให้กูไปกับเขา"

"น่าตลกสิ้นดี ถ้าหากว่าไม่ใช่เขาบอกที่อยู่กู กูจะมาถึงที่นี่อย่างรวดเร็วได้อย่างไร?ไม่ต้องคิดเพ้อเจอหวังลมๆแล้งๆแล้ว เอาตัวไป"

ชายวันรุ่นรู้สึกว่าแย่แล้ว โดยถูกคนจำนวนหนึ่งลากเขาขึ้นมาจากพื้น ในสมองมีแค่คำเดียว เขาเป็นหมากตัวหนึ่งจริงๆ?

จางเห่อรีบโทรศัพท์หาเย่ฉ่าวเฉิน พูดอย่างตื่นเต้นดีใจว่า"คุณชาย หาคุณชายน้อยเจอแล้ว"

"ดี ดีมาก ผิงอันเป็นอย่างไรบ้าง?"

ผิงอันเข้ามาใกล้ด้านข้างโทรศัพท์ พูดเสียงดังว่า"พ่อๆ ผมคิดถึงแม่แล้ว แม่สบายดีไหม?น้องสาวคนเล็กสบายดีไหม?"

เย่ฉ่าวเฉินเสียงอบอุ่นเหมือนน้ำ พูดอย่างใจเย็นว่า"แม่สบายดี น้องสาวคนเล็กก็สบายดี พวกเขารอผิงอันกลับมาอยู่นะ"

"พ่อครับ ผมก็คิดถึงพ่อนะ"โอกาสไม่มากที่ผิงอันจะพูดจาไพเราะกับเขา คำพูดสั้นๆแต่ทว่าทำให้ดวงตาเย่ฉ่าวเฉินร้อนผ่าว

"ลูกชาย พ่อก็คิดถึงลูก พ่อจะรีบกลับไป เอาโทรศัพท์ให้คุณอาเห่อนะ"

ผิงอันยื่นโทรศัพท์ให้จางเห่ออย่างว่าง่าย "คุณชาย"

"พาผิงอันไปที่ตระกูลมู่ เดินทางอย่างระมัดระวังนะ"

"ครับ"จบบทสนทนา จางเห่อพูดกับผิงอันอย่างมีความสุขว่า"ไปกัน คุณอาเห่อจะพาหนูไปเจอแม่"

"ได้เลย——"

ชายทะเล เย่ฉ่าวเฉินทอดถอนหายใจออกมายาวอย่างโล่งอก คิ้วที่ขมวดก็คลายออก "หาผิงอันเจอแล้ว"

"ฉันได้ยินแล้ว"มู่เทียนเย่พูดอย่างปลื้มใจ

เฮลิคอปเตอร์ขับผ่านขอบฟ้า เหลือแค่จุดดำนั้นจุดเดียว เย่ฉ่าวเฉินล้วงรีโมทออกมา ยิ้มราบเรียบพูดว่า"ควรส่งเขาออกเดินทางได้แล้ว"

พูดจบ กดรีโมทอย่างไม่ลังเลใจ เห็นจุดสีดำนั้นเป็นเพียงลูกไฟ หลังจากนั้นก็ค่อยๆหล่นลงไปในทะเล

ในเวลานั้น ในยามตะวันรอนท้องทะเลกลายเป็นแผ่นไฟ ลูกไฟหล่นลงมากระทบกับผิวทะเลกลายเป็นสีเดียวกัน ไม่ได้ทำให้คนที่อยู่บนชายหาดสงสัย ถึงแม้จะมีเสียงระเบิดออกมาก็โดนกลืนจมไปกับน้ำทะเลแล้ว

"น่าเสียดายจริงๆ ในวันนี้ไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา"น้ำเสียงของมู่เทียนเย่มีความเสียดายอยู่

"เอาอย่างนี้ไหม ฉันจะย้อนเวลากลับมา ให้เขากลับมาให้นายดู?" เย่ฉ่าวเฉินหัวเราะยั่วเย้า

มู่เทียนเย่ประหลาดใจเบิกตากว้าง"ได้สิ มาสิ"

"เหอๆ ฉันหลอกนาย ฉันไม่ใช่พระเจ้านะ"

มู่เทียนเย่ถีบออกไป"ท่านประธาน คาดไม่ถึงว่านายจะเอาฉันมาหัวเราะเยาะ"

เย่ฉ่าวเฉินกระโดดหลบด้านข้าง หัวเราะคิกคักพูดว่า"ไม่ใช่ว่านายถามเหรอ? ฉันก็พูดไปเรื่อยเลย"

ในที่สุดก็ตัดทิ้งความกังวลที่มีอยู่ในใจได้ อารมณ์ของทั้งสองคนดีขึ้นมาก ร้องฮัมเพลงเบาๆขึ้นรถกลับบ้าน

มู่เทียนเย่คาดเข็มขัดนิรภัยอยู่ก็ถามขึ้นว่า"ทำไมนายถึงเลือกวิธีการนี้ล่ะ?ในกรณีที่เขาให้นายหรือฉันนั่งไปด้วย ถึงเวลานั้นจะทำอย่างไร?"

"นายโง่เหรอ หรือว่านายไม่รู้ว่าจะต้องกระโดดลงจากเครื่องบิน?"

มู่เทียนเย่ยื่นฝ่ามือไปทักทาย"นายว่าใคร?"

ครั้งนี้เย่ฉ่าวเฉินไม่ได้หลบหลีก ศรีษะถูกตีลงมา แต่ว่าเขาไม่มีอารมณ์ที่จะไปโต้เถียงกับมู่เทียนเย่ ริมฝีปากแสยะยิ้มขึ้นมาในรัศมีที่ดูดี "ฉันก็แค่ให้มันลิ้มลองรสชาติของลูกระเบิด ครั้งก่อนอีกนิดหนึ่งก็ส่งฉันไปเจอพญายมแล้ว โชคดีที่ฉันวาสนาดีมีชีวิตรอด ไม่รู้ว่าครั้งนี้เขาจะมีชะตาชีวิตอย่างนี้ไหม"

"อย่าพูดอย่างนี้เด็ดขาด ในกรณีที่เขาวาสนาดีมีชีวิตอยู่ล่ะ?"

"มีความสามารถก็มาสิ ฉันก็ไม่เชื่อว่าจะสู้เขาไม่ได้ " เย่ฉ่าวเฉินมีความชั่วร้ายที่เล็ดลอดผ่านทางสายตา

มู่เทียนเย่ยืดเอวบิดขี้เกียจอย่างสบาย พูดยั่วเย้าว่า"เฮ้อ น่าเสียดายเฮลิคอปเตอร์ลำนั้นจริงๆ ยังมีสิบล้านบาทอีก อย่างนั้นก็ถือว่าจ่ายเงินฟรีไปทั้งหมด"

"เพียงแค่สามารถช่วยผิงอัน ไม่ต้องพูดถึงสิบล้าน ให้เขาห้าสิบล้านจริงๆ ชดเชยกับเฮลิคอปเตอร์ลำนั้นอีก ฉันก็ยินยอมที่จะทำ"

ที่แท้ ภายนอกเย่ฉ่าวเฉินบอกว่าให้กาวินห้าสิบล้าน ที่จริงด้านในมีแค่สิบล้าน เหลืออีกสี่สิบล้านเขาให้ผู้จัดการธนาคารหาเงินปลอมแบงค์หนึ่งร้อยหยวนวางไว้ในกระเป๋าชั้นล่างสุด วันนี้เลยใช้เทคนิคเงินปลอมผสมกับเงินจริง

"กำลังดี ที่ตอนนั้นเผาให้เขาแล้ว"มู่เทียนเย่หัวเราะ

ใครบอกว่าไม่ใช่?

รถขับอย่างรวดเร็ว ถ้าไม่ใช่ว่ามู่เทียนเย่อยู่บนรถ เย่ฉ่าวเฉินอยากใช้การทำงานพิเศษของเขาหายตัวกลับไปกอดลูกชายของเขา

ล้อรถเกือบจะออกไปจากที่ตรงนั้น ตอนที่เปลี่ยนทิศทาง เย่ฉ่าวเฉินมองเห็นรถดริฟต์คันหนึ่งสวยมาก แต่ทว่าอีกนิดหนึ่งก็ชนเข้ากับรถยนต์ที่เปลี่ยนเส้นทางกะทันหัน

มู่เทียนเย่จับที่คันจับของรถ หันศีรษะกลับมาด่าเย่ฉ่าวเฉิน"นายขับช้าหน่อยได้ไหม? ก็ไม่ได้รีบที่จะไปเมรุนะ"

"ฉันก็ขับรถอย่างนี้แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว ไม่ชอบก็ลงรถไป "เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างไม่เกรงใจเขาไปหนึ่งประโยค นั่งรถคนอื่นยังพูดมากไร้สาระอีก

"เฮ้ หาผิงอันเจอแล้ว นายกวนตีนใช่ไหม?"มู่เทียนเย่พูดแล้วกำไม้กำมือ กดหัวแม่มือลงดังกร๊อบๆ

เย่ฉ่าวเฉินเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง "นายอย่าแตะต้องฉันนะ ฉันขับรถอยู่ อยากจะแหย่สู้กับฉันรอให้พวกเรากลับไปก่อน ฉันจะฝึกฝีมือเป็นเพื่อนนายเอง นานมากแล้วที่ไม่ได้ออกกำลังเคลื่อนไหวมือกับเท้า"

"ได้สิ พวกเรามาประลองฝีมือกัน แต่ว่าต้องมีนิมิตรหมายชัยชนะ ไม่อย่างนั้นการแข่งขันก็ไม่มีความหมาย"

"ได้ อยากได้อะไร?"

มู่เทียนเย่หัวเราะแล้วพูดว่า"ก่อนหน้านี้ฉันเห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ในโรงรถ Bugatti Veyron นายซื้อมาใหม่สินะ"

"ห้ะ นั่นเป็นรถคันใหม่ที่ฉันเพิ่งซื้อมา ไม่เคยขับสักครั้งเดียว " เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างเจ็บปวดหัวใจ เขาคนนี้ไม่งานอดิเรกอะไร ก็แค่ชอบรถ เพราะฉะนั้นเลยสร้างโรงจอดรถสามที่ ข้างในจอดรถที่เขารักไว้ทั้งหมด

มู่เทียนเย่หัวเราะเยาะเย้ยเขา"ก็ไม่ใช่แค่รถคันหนึ่งเหรอ? ทำไมตัดใจทิ้งไม่ลง?"

"มีอะไรที่จะตัดใจทิ้งไม่ลง?อย่างนั้นฉันวางเดิมพันรถ แล้วนายล่ะ?"

มู่เทียนเย่คิดแล้วคิดอีกแล้วพูดว่า"ชายทะเลมีคฤหาสน์อยู่หลังหนึ่งนายชอบไม่ใช่เหรอ? ราคาก็พอๆกับรถของนาย ฉันเดิมพันด้วยคฤหาสน์"

"ตกลง อย่างนั้นก็พูดแล้วไม่คืนคำ"

"ใครกลับคำพูดคนนั้นเป็นหมา"

ตลอดเส้นทางการพูดคุยมีทั้งเสียงหัวเราะ รถขับเคลื่อนเข้าประตูคฤหาสน์ตระกูลมู่ มองไกลๆเห็นมู่เวยเวยและคนจำนวนหนึ่งนั่งอยู่ในเก้าอี้โยกที่สนามหญ้า ผิงอันกำลังโล้ชิงช้ามีจางเห่อดูแลอยู่ข้างๆ

รถกำลังจอด เย่ฉ่าวเฉินรีบเดินไปหาสองแม่ลูก

ผิงอันสายตาเฉียบแหลมมองเห็นเขา ลงมาจากชิงช้าอีกด้านวิ่งมาหาเขา พร้อมทั้งร้องเรียกเสียงดังว่า"พ่อ——"

เย่ฉ่าวเฉินฮึกเหิม ไม่เพียงรีบเร่งฝีเท้า เดินมาถึงหน้าผิงอันก็โอบกอดเขาไว้ในอ้อมแขน ร่างเล็กแต่ทว่ามีพลังมากมาย ชั่วพริบตาเดียวก็ช่วยให้เขารอดพ้นจากจิตใจที่ห่อเหี่ยวเป็นเวลานาน

เย่ฉ่าวเฉินรับรู้ได้ถึงการเต้นของหัวใจของร่างเล็ก ปลายจมูกได้กลิ่นนมอ่อนๆของเขา ในเวลานี้เย่ฉ่าวเฉินถึงรู้สึกว่าลูกชายกลับมาแล้วจริงๆ

เกิดอยู่นาน ผิงอันดึงแล้วดึงอีกที่หูของเย่ฉ่าวเฉิน เสียงเล็กพูดว่า"พ่อครับ ผมหิวแล้ว พวกเรากินข้าวกันได้หรือยังครับ?"

เย่ฉ่าวเฉินยิ้มอย่างอบอุ่น "แน่นอนว่าได้แล้ว ลูกกำลังรอกินข้าวพร้อมพวกเราเหรอ?"

ผิงอันผงกศีรษะ "แม่กับคุณป้าบอกแล้ว ต้องรอผู้กล้าทั้งสองคนกลับมาก่อนถึงจะกินข้าวได้"

"โอเค อย่างนั้นพวกเราไปกันเถอะ"

เย่ฉ่าวเฉินอุ้มผิงอันเดินไปทางภรรยา มู่เวยเวยยืนอยู่ไกลๆ ใช้รอยยิ้มที่อบอุ่นที่สุดยิ้มต้อนรับเขากลับมา

"คุณกลับมาแล้ว"มู่เวยเวยยิ้มแล้วพูด

"ฉันกลับมาแล้ว"เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างละมุนเหมือนกัน และยังไม่ผิดคำพูดเอาลูกของพวกเรากลับคืนมาได้แล้ว

มู่เวยเวยดึงแขนเขามา"ไปกันเถอะ พวกเราไปกินข้าวกัน เพื่อฉลองที่ปลอดภัยกลับมา วันนี้ทำอาหารเต็มโต๊ะเลยนะ"

"ว้าว ผมชอบ"ผิงอันโห่ร้องดีใจอยู่บนข้อพับแขนของเย่ฉ่าวเฉิน

"คนตะกละ"เย่ฉ่าวเฉินพูดหยอกล้อ

พวกเขาเดินมาที่ห้องอาหาร โต๊ะอาหารที่ใหญ่วางอาหารที่น่าอร่อยและดีไว้เต็มไปหมดจริงๆ มีทั้งอาหารฤทธิ์ร้อนและเย็น เมนูอาหารละเอียดงดงามทำให้คนหลงใหล เสี่ยวซีหร่านเดินท้องโตทักทายทุกคนแล้วนั่งลง มู่เทียนเย่ไปที่ตู้เก็บเหล้าหยิบไวน์แดงที่หมักบ่มไว้เป็นเวลานานมาหนึ่งขวด

"วันนี้ฉันกับเย่ฉ่าวเฉินไม่เมาจะไม่หยุด พวกเธอเป็นผู้หญิงทั้งสองคนไม่ต้องสนใจ "มู่เทียนเย่พูดอย่างกล้าหาญ

เสี่ยวซีหร่านมองที่ขวดเหล้า สายตาแสดงออกถึงความวอนขอ"ถ้าหากว่าฉันไม่ได้ตั้งครรภ์ ฉันก็อยากจะดื่มสักแก้ว"

ผิงอันยืนขึ้นบนเก้าอี้พูดเสียงดังว่า"คุณลุง ผมเป็นผู้ชาย ผมดื่มเหล้าได้ไหม?"

มู่เทียนเย่หัวเราะฮ่าๆ"ตอนนี้หนูยังไม่ใช่ผู้ชายลูก ตอนนี้หนูยังเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ เพราะฉะนั้นดื่มเหล้าไม่ได้"

"อย่างนั้นแล้วเมื่อไหร่ผมถึงจะดื่มได้ครับ?"ผิงอันกระพริบตาโตพูด

"รอจนโตอายุ18ปีบรรลุนิติภาวะก็ดื่มได้แล้ว"