วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 299

ไม่ ถ้าเธอจะกลัวก็ไม่แปลกใจหรอก ไม่ใช่ทุกคนที่จะยอมรับความแปลกประหลาดของเขาได้

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้น เขากลัวว่าจะไม่ได้เจอเธออีก

แต่เขาไม่เสียใจกับสิ่งที่สารภาพไปวันนี้ พวกเขาไม่มีเวลาเจอกันมากนัก ถ้าไม่พูดครั้งนี้ มาเจอกันอีกทีเธอจะมีแฟนใหม่ไปแล้ว จับมือแฟนพร้อมแนะนำ"จิงเหยียน นี่แฟนฉันเอง"

ในขณะที่ปวดใจในขณะที่ปลอบใจตัวเองในขณะเดียวกันก็โน้มน้าวตัวเองให้ให้อภัยเธอ

ในขณะที่กำลังเจ็บปวด แต่ก็ยอมรับความจริง ไม่เป็นไร นี่มันเป็นสิทธิ์ของเธอ

ถึงยังไงความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น เธอยังอยากเป็นเพื่อนกับเขาได้ ถ้าอย่างงี้ก็แทงเจ็บไปอีกสิ

เย่จิงเหยียนนอนอยู่บนเตียง รู้สึกอ่อนแอและดวงตาของเขาแห้งและฝาด น้ำตาค่อยๆคลอรอบดวงตา น้ำตาไหลลงมาทีละหยด หยดใส่ผ้าห่มสีขาวบริสุทธิ์

เกิดอะไรขึ้นหลังจากนนั้น จิตใจของเย่จิงเหยียนอยู่ในความสับสน เขาไม่รู้ว่าตัวเองเดินเข้าห้องเองเมื่อไหร่ เขาไม่รู้ว่ากลับบ้านได้อย่างไง และไม่รู้ว่ามานอนอยู่บนเตียงตั้งแต่ตอนไหน

เขาเหนื่อยมาก แค่หลับตาและหลับไปแบบนั้น

ห้องนั่งเล่นชั้นล่าง

เย่ฉ่าวเฉิน มู่เวยเวย และลูกสาวของเธอเย่ชวูเสวีย นั่งรอด้วยสีหน้ากังวล

"เฮ้อ ผิงอันรู้สึกเป็นทุกข์" มู่เวยเวยหมดหนทางจะพูดด้วย

เย่ชวูเสวียเม้มปากของเธอและพูดอย่างไม่มั่นใจว่า "ทำไมพี่สาวคนนั้นถึงไม่ชอบพี่ชายของฉัน พี่ชายของฉันเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็มีแต่คนรุมแย่ง"

"เด็กโง่ ทุกคนมีรสนิยมที่แตกต่างกันและมีมาตรฐานในการเลือกคู่ครองที่แตกต่างกัน สิ่งที่เราคิดว่าดี ผู้หญิงคนอื่นๆอาจไม่ชอบ หรือไม่เธอก็ต้องการหาแฟนที่เป็นทหารเหมือนกัน ซึ่งเป็นเรื่องปกติ" มู่เวยเวยพูดอธิบายอย่างอ่อนโยน

เย่ฉ่าวเฉินเห็นด้วยกับภรรยา“ แม่ของพูดถูก พี่ชายเธอไม่ใช่สุภาพบุรุษเทวดาที่ไหน ที่ใครเห็นใครก็รัก เธอเองก็เหมือนกัน อย่าคิดว่าตัวเองสวย ฐานะทางบ้านดี และยังฉลาด ทุกคนก็จะชอบเธอ ถ้าเธอเจอใครสักคนที่ชอบ แต่อีกฝ่ายไม่ชอบ ก็เตรียมตัวร้องไห้ได้เลย”

เย่ชวูเสวียรู้สึกหดหู่ใจ“พ่อ พ่อกำลังพูดถึงพี่ไม่ใช่หรอ ทำไมย้อนมาหนูได้?

" พ่อกำลังสอนป้องกันไว้ก่อนไง ถ้าถึงเวลาเจอจะได้ไม่ทำอะไรและทำอะไรโง่ๆ "

"เฮ้อ ถ้าอีกฝ่ายไม่ชอบฉัน ฉันก็จะไม่แลเขาอีกเลย ไม่ต้องพูดถึงว่าชอบฉันหรอก" เย่ชวูเสวียพูดย่างสาบาน

มู่เวยเวยเหลือบมองไปที่สามีของเธอ เย่ฉ่าวเฉินพูดอย่างหน้าด้าน " เธอมองฉันทำไม? ฉันชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น มันมีหลักฐานดูได้นะ"

" ทำไมต้องร้อนตัวขนาดนี้? ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย" มู่เวยเวยแซวกลับด้วยรอยยิ้ม

เย่ชวูเสวียเชื่อมั่นในความรักของพ่อแม่ ตลอดเวลาประวัติของพวกเขาร่ำรวยมาตลอด ยิ่งพูดก็ยิ่งนึกถึงอดีต

“ โอ้ย ให้ตายสิ หรือว่าพี่จะพูดเรื่องนั้นออกไป ทำให้พี่สาวไม่ชอบเขา?” เย่ชวูเสวียพูดขึ้นมากะทันหัน

มู่เวยเวยตกใจและรีบถามว่า "พูดอะไร?"

“ เมื่อคืนหนูบอกพี่ว่า ถ้าอยากอยู่กับพี่สาวคนนั้น ก็อย่าปิดบัง ทำให้เรื่องของตัวเองชัดเจน” เย่ชวูเสวียขยับสองนิ้วออกไปด้านนอกมองไปที่พ่อแม่ กระพริบตา "รวมถึงความลับในตัวเขาด้วย"

เย่ฉ่าวเฉินและมู่เวยเวยตกตะลึงในเวลาเดียวกัน เย่ชวูเสวียพูดด้วยใบหน้าเศร้า "หนูไม่ได้ตั้งใจ หนูแค่รู้สึกว่าเราไม่ควรโกหกอีกฝ่าย"

“ ถ้าอย่างนั้นเราต้องรอจนกว่าเราจะรู้จักกันดี คุ้นเคยกัน ต้องรู้นิสัยและความน่าเชื่อถือของเขาก่อน ถ้าบอกไม่ทั่ว ตระกูลเย่เราไม่เดือดร้อนแย่หรอ?”

"พ่อ พี่สาวคนนั้นไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก" เย่ชวูเสวียรู้สึกผิดเล็กน้อย

เย่ฉ่าวเฉินตะคอกและพูดว่า“ ผิงอันจะว่าไปแล้วก็มีแต่ความสัมพันธ์ตอนเป็นเด็กเท่านั้น ไม่ได้เจอกันกว่ายี่สิบปี มันยากที่เราจะคาดเดาได้ว่าคนๆหนึ่งจะกลายเป็นอย่างไง ในโลกนี้ก็มี ผู้คนมากมายที่คิดไม่ดี"

มู่เวยเวยขมวดคิ้วและพูดว่า "ฉันเชื่อในวิสัยทัศน์ของลูกชายฉัน ไม่ว่าเด็กสาวคนนั้นจะปฏิเสธเขาด้วยเหตุผลอะไร แต่ถ้าผิงอันบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็หมายความว่าผิงอันเชื่อใจเธอขอร้อง ลูกชายของฉันอายุยี่สิบเจ็ดปีแล้ว เขามีความคิดของตัวเอง”

เมื่อได้ยินสิ่งที่ภรรยาของเขาพูด แม้ว่าเย่ฉ่าวเฉินจะมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันในใจ เขาก็ทำได้เพียงเก็บมันไว้

" ถ้างั้น หนูจะขึ้นไปดูพี่ เขานอนตั้งแต่กลับมายันตอนนี้ นอนไปเจ็ดหรือแปดชั่วโมงแล้ว " เย่ชวูเสวียพูดอย่างเป็นห่วง

มู่เวยเวยส่ายหัวเบา ๆ “ไม่ต้อง ให้พี่นอนเถอะ ตอนนี้ให้นอนคงจะดีที่สุด”

สิ่งที่เย่ฉ่าวเฉินและทั้งสามคนไม่คาดคาดคิดก็คือ เย่จิงเหยียนนอนหลับไปสามวันติด

ระหว่างนั้นพวกเขาผลัดกันเรียกเขา แต่ก็ไม่ตื่นจึงเรียกหมอประจำบ้านมาดู หมอยืนยันว่าเขาแค่นอนหลับ

"แล้วนี่จะทำยังไง? เขาไม่กินไม่ดื่มมาสามวันแล้ว สุขภาพจะเป็นอะไรไปนะ" มู่เวยเวยนั่งบนขอบเตียงจับมือลูกชายของเธอน้ำตาแทบร่วง

“ ไม่ต้องกังวล ฉันจะคิดวิธีแก้ปัญหา” เย่ฉ่าวเฉินจับไหล่ของภรรยาเพื่อปลอบโยน

เย่ชวูเสวียค้นหาแนวคิดข้างๆเธอ " หรือว่า เราจะเอาพี่ไปแช่ในน้ำเย็นจัด แบบที่ในทีวีเขาทำกัน"

“ อย่ามาพูดเหลวไหล” เย่ฉ่าวเฉินตำหนิ

เย่ชวูเสวียเดินไปรอบๆและพูดว่า "หรือไม่ก็ ปิดปากและจมูกของพี่ ถ้าพี่หายใจไม่ออก เขาก็จะรีบตื่นขึ้นมาเอง"

เย่ฉ่าวเฉินจ้องมองลูกสาวด้วยความโกรธ " คิดอะไรที่จริงจังหน่อยได้ไหม?"

"หนูจริงจังมาก" เย่ชวูเสวียทำหน้าจริงจัง "ถึงยังไงก็ไม่มีวิธีอื่น ก็ลองใช้วิธีหนูดูสิ"

" หรูอี้ เธอทำกลแบบนั้นกับผิงอัน ระวังเขาตื่นมาแล้วจะมาคิดบัญชีนะ" เย่ฉ่าวเฉินเตือนเธอ

เย่ชวูเสวียโค้งงอริมฝีปากของเธออย่างเหยียดหยาม "ถ้าอย่างนั้นก็ต้องจับฉันให้ได้ แม่ ถอยไปก่อน"

มู่เวยเวยขยับออก เย่ชวูเสวียยังไม่ทันปิดจมูกของเขา เย่จิงเหยียนก็พูดอย่างอ่อนแรงขึ้นมาทันที " หรูอี้ แกคิดจะฆ่าพี่ชายแท้ๆหรือไง?"

"ฮ่าฮ่า ตื่นแล้ว?" เย่ชวูเสวียหัวเราะโดยไม่มีภาพของผู้หญิง " ดูสิ หนูเก่งล่ะสิ้"

มู่เวยเวยโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้นและกระซิบกับลูกชายของเธอว่า " ผิงอัน ลูกรู้สึกยังไง?"

"แม่ ผมไม่เป็นไร" เสียงของเย่จิงเหยียนแห้งและแหบ

“ยังจะบอกไม่เป็นไร แกหลับไปสามวันเต็มๆเลยนะ ถ้ายังไม่ตื่น หรูอี้คงต้องลงมือแล้วล่ะ” มู่เวยเวยรู้สึกเป็นทุกข์มาก

เย่จิงเหยียนยิ้มเบาๆ "แม่ ผมหิวแล้ว ผมอยากกินโจ๊กที่แม่ทำ"

"ได้สิ แม่จะไปทำให้เดี๋ยวนี้" มู่เวยเวยยลุกขึ้นเพื่อทำอาหาร

เย่ฉ่าวเฉินนั่งที่ภรรยา นั่งมองลูกชายของเขาด้วยความรัก "เกิดอะไรขึ้น?"

ดวงตาของเย่จิงเหยียนกระพริบและเขาเงียบเป็นเวลานาน ก่อนที่จะพูดว่า "พ่อ อย่ามาถามอีกเลย"

"เอาล่ะ ฉันไม่ถามแล้วก็ได้ ถ้ามีแรงก็ลุกขึ้นอาบน้ำ ไม่มีเรื่องอะไรใหญ่เกินในโลกนี้ที่เราจะผ่านมันไปไม่ได้หรอก"

"อืม ผมรู้แล้ว"

เย่ฉ่าวเฉินจับแขนลูกสาวและออกไป แม้ว่าลูกสาวจะไม่เต็มใจก็ตาม

เย่จิงเหยียนมองไปที่เพดานไม้ ความเสียใจของเขาดูเหมือนจะจางหายไป บางทีมันคงเป็นความมึนงง

เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ไม่ไกล แบตเตอร์รีใกล้หมด ในโทรศัพท์ไม่มีสายเรียกเข้า ไม่มีข้อความอะไรส่งมาเลย

ความผิดหวังเข้ามาในใจเขาอีกครั้ง สามวันแล้ว เพียงพอที่จะให้เธอคิดเรื่องราวต่างๆแล้ว แต่นานขนาดนี้แล้วเธอยังไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับอะไรเลย

จากนี้ไป เธอคงไม่มาหาเขาอีกแล้ว

หรือเป็นเขา ที่ไม่เคยหาเธอเจอ

เปิดอัลบั้ม รูปแรกคือรูปของเธอ รูปต่อๆไปก็ยังเป็นเธอ

เย่จิงเหยียนมองตรงไปตรงมาและในวินาทีถัดมา เขาอยากที่จะลบมันทิ้งทั้งหมด แต่ปลายนิ้วของเขายังค้างอยู่ที่ปุ่มลบ แต่ก็กดไม่ลง

สุดท้าย ในขณะที่เขายอมแพ้กำลังจะวางโทรศัพท์ลง ก็มีเสียงดังขึ้น “ติ๊ง” และปิดเครื่องไป

พยายามลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่ห้องน้ำอย่างอ่อนแรง มองไปกระจกก็เห็นบายแก่ที่มีหนวดมีเครา ยิ้มมุมปากออกมา

เย่จิงเหยียน แกปฏิเสธผู้หญิงมานับไม่ถ้วน วันนี้ได้ลิ้มรสของการถูกปฏิเสธแล้ว สมควรได้รับจริงๆ

อาบน้ำ โกนหนวดและเปลี่ยนเสื้อผ้า เย่จิงเหยียนยังเป็นชายหนุ่มรูปงามเนื้อหอม ที่สาวๆต่างก็หลงใหล แต่สายตาของเขากลับเฉยเมย

ลงไปชั้นล่างไปที่ร้านอาหาร โต๊กของมู่เวยเวยทำเสร็จพอดี

“ค่อยๆกิน ระวังร้อนนะ” มู่เวยเวยเตือน

หิวมาตั้งสามวัน เย่จิงเหยียนท้องว่างตั้งแต่แรก ทันทีที่ตักโจ๊กขึ้นมาไม่กี่คำก็รีบป้อนเข้าปากอย่างคำใหญ่ตำโต

เมื่อเห็นกินจนใกล้หมดชาม มู่เวยเวยก็ตักมาอีกชามและวางไว้ข้างๆเขา

ในฐานะคนเป็นแม่ การเฝ้าดูลูกกินอาหารฝีมือตัวเองน่าจะเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด แต่ในขณะนั้นมู่เวยเวยกลับรู้สึกอึดอัด

“ ผิงอัน เกิดอะไรขึ้นหรอ? บอกแม่ได้ไหม?” มู่เวยเวยไม่อยากถาม แต่กลัวว่าเขาจะเก็บไว้ในใจทรมานตัวเอง

มือของเย่จิงเหยียนหยุดชั่วคราว จ้องมองโจ๊กในชาม จากนั้นกระซิบออกมาเบาๆ "เธอไม่ชอบผม"

คำพูดเพียงไม่กี่คำ ทำให้ใจแตกสลาย

พยายามหนักมาหลายปี พยายามทำให้ตัวเองเป็นที่สนใจแต่ตอนนี้ มันไม่ได้ดึงดูดความสนใจของเธอได้เลย

มู่เวยเวยรู้แต่แรกแล้วว่าเป็นเพราะแบบนี้ เธอเดินไปหาลูกชายพร้อมกับถอนหายใจ ลูบหัวเขาเบาๆและถามว่า "แล้วลูกจะทำยังไงต่อไป?"

"ผมไม่รู้ บางทีชาตินี้ก็คงไม่ได้เจอเธออีกแล้ว" เย่จิงเหยียนยังคงเพ้อฝัน เมื่อไม่กี่วันก่อนถ้าเธอไม่สะกดรอยตามเขา เขาก็คงไม่ได้เจอเธอ ตอนนี้เขารู้แล้วว่า ถ้าเธอไม่ติดต่อมา เขาก็ไม่มีทางหาเธอเจอ ต่อให้จะพลิกแผ่นดินหาก็เถอะ”

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เย้จิงเหยียนก็ยิ้มอย่างฝืนๆ ถอนหายใจและพูดว่า "แม่ ฉันไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ดีขึ้น"