วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 305

ต้วนอีเหยายักไหล่และพูดว่า "ฉันเหมือนกำลังโกรธหรอ? จะว่าไป ทำไมฉันต้องโกรธเธอด้วย? เราเคยเป็นเพื่อนกันตอนเด็ก โตมาก็เจอกันไม่กี่ครั้ง ก็แค่นั้นเอง ฉันจะไปโกธรเธอได้ยังไง? "

เย่จิงเหยียนตกตะลึงกับสิ่งที่เธอพูด แต่พูดอะไรไม่ได้เพราะที่เธอพูดคือความจริง

"อีเหยา ฉันผิดไปแล้ว ตอนนั้นฉันไม่น่าพูดกับเธอแบบนั้นที่ประตูบริษัทเลย ฉันก็ไม่ควรถามเธอแบบนั้นด้วย ฉันกังวลมากไปเอง ขอโทษนะ"

"อืม เรื่องนี้เมื่อกี้เธอก็พูดแล้ว ฉันให้อภัย" ต้วนอีเหยามองไปที่เขาอย่างไม่แยแส

เห็นท่าทีของต้วนอีเหยา เย่จิงเหยียนไม่สามารถพูดอะไรในใจได้มาก มองดวงตาที่อารมณ์ไม่ดีของเธอ ถามอย่างเป็นห่วงว่า "อาการบาดเจ็บของเธอเป็นยังไงบ้าง?"

“เมื่อกี้ก็บอกไปแล้ว เดี๋ยวก็ดี ”

" เธอ......ตอนนี้เธอเกลียดฉันมากใช่ไหม?!" ดวงตาของเย่จิงเหยียนน่าสงสารมาก ต้วนอีเหยาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอ่อนลง

เธอถอนหายใจและพูดว่า "เย่จิงเหยียน ฉันไม่ได้เกลียดเธอ"

เย่จิงเหยียนเป็นเหมือนเด็กที่ได้รับบาดเจ็บ " แต่ตอนนี้เธอไม่สนใจฉันเลย ไม่มองแม้แต่หน้าฉัน เป็นเพราะฉันสารภาพกับเธอ หรือเพราะความลับที่ฉันบอกเธอ...... "

"เย่จิงเหยียน ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน ฉันก็กลับไปคิดเรื่องนี้คิดแล้วคิดอีก แต่ว่า มันเป็นไปไม่ได้ ทำไมฉันต้องให้ความหวังเธอ? " ต้วนอีเหยาเป็นคนที่ตรงไปตรงไป มีอะไรก็พูดตรงๆ

“ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้?”

ต้วนอีเหยาให้เหตุผลว่า“ ดูสิ พวกเราสองคนไม่รู้จักกันและกันด้วยซ้ำ อารมณ์ฉันเป็นยังไงเธอก็ไม่รู้ เธอมีนิสัยยังไงฉันก็ไม่รู้ นี่คือเหตุผลที่หนึ่ง เหตุผลที่สอง เธอเป็นหัวหน้าใหญ่สิ่งที่จำเป็นคือเด็กสาวหน้าตาดี ออกงานสังคมกับเธอได้ ทำงานด้วยกันและใช้ชีวิตร่วมกับเธอ แน่นอนว่าฉันทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันอาจถูกเรียกตัวไปได้ทุกเมื่อและฉันไม่อยากถูกตั้งคำถามทุกครั้งที่กลับมา ไปไหน ทำอะไร”

ประโยคสุดท้ายของต้วนอีเหยาเป็นการเสียดสีเย่จิงเหยียนอย่างเห็นได้ เขายังไม่ทันอ้าปากอธิบาย เธอก็พูดต่อ“ มาพูดถึงสเปคของฉัน ฉันแค่อยากหาคนที่เอาใจใส่ในการใช้ชีวิต เวลาที่ฉันไม่อยู่เขาจะดูแลบ้านได้ แบบเธอมันคงไม่ได้...... "

"ทำไมฉันจะทำไม่ได้? ฉันทำได้" เย่จิงเหยียนพูดอย่างกังวล

ต้วนอีเหยาเอื้อมมือไปห้ามเขาไม่ให้พูด "เย่จิงเหยียน อย่าพูดออกมาอย่างเต็มปาก เธอทำมันได้ช่วงหนึ่ง แต่ทำตลอดชีวิตได้ไหมล่ะ? เธอหนะ หน้าตาก็ไม่เลย ฐานะครอบครัวก็ดี มีผู้หญิงหลายคนชอบ เธอไล่ตามเธอ ฉันไม่อยากรู้สึกเอาแต่กังวลเป็นห่วงเวลาออกไปปฏิบัติหน้าที่ ว่าเธอจะนอกใจ สวมเขาให้ฉันไหม”

"อีเหยา เธอดูถูกฉันเกินไปแล้ว ถ้าฉันเป็นคนแบบนั้น ผ่านมายี่สิบเจ็ดปีแล้วทำไมยังไม่เคยมีความรักล่ะ?" น้ำเสียงของเย่จิงเหยียนกลายเป็นจริงจัง เขาสามารถยอมรับความจริงที่ว่าต้วนอีเหยาไม่ได้ชอบเขา แต่รู้สึกยอมรับเหตุผลแบบนี้

ต้วนอีเหยาสะบัดมือของเธอ "เอาล่ะ ต่อให้เธอไม่ได้เป็นแบบนั้น ฉันก็ไม่ได้ชอบเธอ"

"ทำไม? ฉันไม่ดีตรงไหน ฉันเปลี่ยนได้" เย่จิงเหยียนเหมือนจะกลายเป็นคนคลั่งและถามเธอ

ต้วนอีเหยาถูกคำถามของเขาทำให้อึ้ง " ไม่ใบ่เธอไม่ดี แต่เราสองคนยังไม่รู้จักกันดีพอ แถมฉันก็ไม่มีคสามรู้สึกอะไรกับเธอ"

"นั่นหมายความว่า ถ้าเราเจอกันบ่อยขึ้นเพื่อทำความเข้าใจให้ลึกซึ้งขึ้น บางทีเธออาจจะชอบฉันใช่ไหม?"

"ห้ะ?" ต้วนอีเหยาอึ้ง "ฉันพูดแบบนี้เมื่อไหร่?

"เธอบอกว่าเราไม่รู้จักกันดี และไม่เข้าใจกัน" เย่จิงเหยียนมองไปที่เธอกำลังตะลึงและพูดอย่างรวดเร็ว “ วันนั้นที่ฉันสารภาพกับเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะไปชอบคนอื่น เธอยังไม่ต้องตอบตกลงฉันตอนนี้ เรามาเป็นเพื่อนกันก่อน ไม่สิ พวกเราเป็นเพื่อนกันมาอยู่แล้ว เธอไม่ต้องเอาไปคิดมากนะ เห็นฉันเป็นเย่จิงเหยียนเหมือนเดิมก็พอแล้ว ไปเถอะ ฉันจะไปเดินเป็นเพื่อน "

เย่จิงเหยียนจ้องไปที่เธอ เธอสับสนราวกับว่ามีดาวเต็มรอบๆหัว และค่อยๆเดินจากไป

ชิงหลงที่ฟังอยู่ข้างๆ เขาเข้าใจเหตุผลทั้งสองประการ หนึ่งกัปตันกับไอ่หนุ่มหน้าขาวคนนี้รู้จักกันตั้งแต่เด็ก สองผู้ชายคนนี้ตัวหอมมีเสน่ห์เกินไป

หนุ่มหน้าขาวคนนี้ กำลังถอนหายใจ ด้วยความโล่งอกและเตือนตัวเองตลอดเวลาว่าอย่ากังวล ให้เธอทำใจก่อนก็แล้วกัน ยังไงความสัมพันธ์ดีๆก็ต้องเริ่มจากเพื่อนแล้วค่อยๆเป็นค่อยๆไป

ทั้งสามคนเดินไปได้ครึ่งทาง ต้วนอีเหยาเพิ่งจะเพิ่งจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูด มองไปที่เย่จิงเหยียนและถามว่า "ฉันตกอยู่ในแผนหลอกของเธอแล้วใช่ไหม?"

เย่จิงเหยียนยกมือขึ้นเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ของเขา "ไม่ใช่ไม่ใช่ ฉันจะกล้าหลอกเธอได้ยังไง? เธอก็ทำเหมือนว่าวันนั้นฉันไม่ได้พูดอะไรไป พวกเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเหมือนวันนั้น"

"แต่เธอพูดมาอย่างชัดเจนแล้ว" ต้วนอีเหยาพูดตรงๆ

“ ถ้าอย่างนั้นเธอก็คิดว่าฉันเมาแล้วพูดเรื่องไร้สาระ ถึงคำพวกนี้จะเป็นจริง แต่เธอก็ไม่ต้องเก็บไปคิดมากหรอก เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหน้าบริษัทของฉัน จอนนั้นสมองฉันมันไม่ทำงานจริงๆ ถ้าเธออยากด่าก็ด่าเลย ถ้าฉันกล้าพูดว่าไม่แม้แต่คำเดียว ฉันก็คงไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้วล่ะ” เย่จิงเหยียนยอมทำทุกอย่าง ขอแค่เธอยกโทษให้ ต่อให้ตอนนี้ต้วนอีเหยาบอกให้เขากระโดดตึก เขาก็จะทำ เพราะยังไงก็ไม่ตายอยู่ดี

ในที่สุดต้วนอีเหยาก็อมยิ้มและพูดเบาๆว่า "เย่จิงเหยียน ทำไมเธอต้องมาเสียเวลากับฉันนานขนาดนี้? เธอเองก็ยี่สิบเจ็บแล้ว อายุก็ไม่น้อย ควรแต่งงานได้แล้ว!!"

"ก็ไม่ใช่ว่ารอเธอหรอ...... " เย่จิงเหยียนแค่อ้าปากก็พูดออกมา พูดจบเขาก็รีบตบหน้าผากของเขาแรงๆและขอโทษ "ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว"

“เธออย่ามารอฉันเลย ฉันยังไม่รู้เลยจะแต่งงานได้เมื่อไหร่ ฉันคิดว่าผู้หญิงที่อยู่หน้าประตูบริษัทคนนั้นก็ดีมากนะ ตัวผอมสูง หน้าตาก็ไม่เลว อารมณ์ดีและสวยด้วย " ต้วนอีเหยาพูดตามตรง ตอนนี้เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเย่จิงเหยียน รลคิดอะไรก็พูดออกมาหมด

"ที่ประตูบริษัท ?" เย่จิงเหยียนนึกสักครู่ "อ่อ ที่เธอพูดคือหนานกงฉิง เธอมีโครงการที่ทำงานร่วมกับบริษัทของเรา พวกเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น เราเพิ่งเจอกันวันนั้นและคุยแต่เรื่องงาน "

หลังจากอธิบายเสร็จ เย่จิงเหยียนก็รู้ทันที หรือเป็นเพราะหนานกงฉิงทำให้เธอเข้าใจผิด?!

เพราะงั้นถึงเย็นชากับตัวเองขนาดนี้?!

"อีเหยา ฉะนกับเธอไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ เธออย่าเข้าใจผิดนะ" เย่จิงเหยียนย้ำอีกครั้ง

ต้วนอีเหยา รู้สึกอายเล็กน้อย พูดในใจ ที่แท้ก็เป็นเพื่อนร่วมงาน ตอนนั้นเธอเข้าใจผิด แต่เรื่องนี้จะยอมรับไม่ได้ มันน่าอับอายเกินไป เขาจึงแสร้งทำเป็นเมินเฉยและพูดว่า "ฉันไม่ได้เข้าใจผิด ฉันแค่รู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นน่ารักและเธอเข้ากับเธอได้ดี เธอก็ลองดูสิ"

เย่จิงเหยียนโค้งงอริมฝีปากของเขา "เหมาะกันตรงไหน? ไม่เหมาะสักนิด” ในใจของเขา มีเพียงต้วนอีเหยาเท่านั้นที่เข้ากับเขาได้ดีที่สุด

ชิงหลงก็เข้ามาขัดจังหวะและพูดว่า "รู้สึกผู้หญิงวันนั้นสวยกว่าอีก"

"คนไหน?" เย่จิงเหยียนอยู่ในความงง ทำไมมีผู้หญิงปรากฏตัวขึ้นอีกคน

ต้วนอีเหยายังคงขยิบตาให้ชิงหลงบอกเขาว่าอย่าพูด แต่ชิงหลงไม่เห็น กำลังจะพูด "เด็กผู้หญิงคนนั้นไงที่ตาสีม่วง" ในขณะนั้น มีเสียงเรียกดังมาแต่ไกล

"พี่ พี่ชาย-"

สามคนเงยหน้าขึ้นมอง คนหนึ่งสวมชุดสีขาวผมยาวและผ้าคลุมไหล่ ใบหน้าสีพีช หญิงสาวที่มีดวงตาสีม่วงส่องแสงคู่หนึ่งเดินมาหาพวกเขาอย่างมีความสุข

ชิงหลงตกตะลึง วันนั้นแค่มองจากไกลๆยังสวยขนาดนั้น วันนี้ได้ดูใกล้ๆ เหมือนนางฟ้ามาจากสวรรค์เลย

ต้วนอีเหยายังได้สัมผัสกับความประหลาดใจใน สายตาของเธอจ้องมองไปที่นางฟ้าที่กำลังมา

มีเพียงเย่จิงเหยียนเท่านั้นที่มองอย่างรังเกียจ“ เธอมาทำอะไร?”

แค่แวบเดียวเย่ชวูเสวียก็ดูออกว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างๆพี่ชายเธอคือพี่สาว เธอก็ดีใจเป็นอย่างมาก ที่แท้พี่สาวคนนี้ก็อยู่ในโรงพยาบาลนี้ด้วย มันคุ้มจริงๆ ทีนี้พี่ก็ไม่ต้องหน้าหงิกหน้างอทุกวันแล้ว

"พี่ พ่อบอกว่าวันนี้พี่มาเยี่ยมปู ทำไมพี่ไม่ชวนฉันมาด้วย? " ในขณะที่เย่ชวูเสวียกำลังพูด แต่สายตาก็จ้องอยู่ที่ตัวต้วนอีเหยา

“ เธอยุ่งอยู่ไม่ใช่หรอ?”

"พี่ไม่เคยถามฉันด้วยซ้ำ รู้ได้ไงว่าฉันกำลังยุ่ง?" ดวงตาสีม่วงของเย่ชวูเสวียเปล่งประกาย เดินไปที่ต้วนอีเหยาและพูดด้วยรอยยิ้ม " นี่ก็คือพี่สาวคนนั้นสินะ สวัสดี ฉันชื่อเย่ชวูเสวีย เป็นน้องสาวของเย่จิงเหยียน "

ต้วนอีเหยามีปฏิกิริยาอย่างกะทันหัน พวกเขา ... เป็นพี่น้องกัน?

ใช่สิ เย่จิงเหยียนเคยบอกเธอว่าเขามีน้องสาวหนึ่งคน แต่เขาไม่ได่บอกว่าน้องสาวตัวเองสวยขนาดนี้

"สวัสดี ฉันต้วนอีเหยา" ต้วนอีเหยาใช้เสียงที่นุ่มนวลของตัวเอง ดวงตาของเธออดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่เย่ชวูเสวีย รู้สึกอยู่ในใจทำไมผิวถึงขาวและดูดีมากขนาดนี้ มันวาวและหุ่นดีมาก

เย่ชวูเสวียคุ้นเคยกับการจ้องมองแบบนี้มานานแล้ว ยิ้มอย่างซุกซนและพูดว่า "ฉันรู้มานานแล้ว ฉะนคุ้นเคยกับชื่อพี่มาก"

ต้วนอีเหยาประหลาดใจมาก "เธอรู้ได้อย่างไง?"

เย่ชวูเสวียเหลือบมองไปที่เย่จิงเหยียน เห็นว่าเขาไม่ห้าม ดังนั้นเธอจึงจับแขนของต้วนอีเหยาอย่างสนิทสนมและพูดว่า " ถ้างั้นก็ต้องขอบคุณพี่ฉันแล้วล่ะ ตั้งแต่ฉันจำความได้ ก็รู้ว่าพี่ชายของฉันมีคนในใจชื่อ ต้วนอีเหยา แค่เธอส่งจดหมายมา วันนั้นทั้งวันก็ไม่ทำอะไรละ เอาแต่นั่งอ่านจดหมายนั้นวนไปมาหลายสิบรอบ......"

"หรูอี้ ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ" เย่จิงเหยียนพูดเองก็ไม่รู้อะไร แต่พอมีคนที่สามมาพูดเขารู้สึกเขินอายขึ้นมา แถมยังต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้

เย่ชวูเสวียซ่อนตัวอยู่ข้างๆต้วนอีเหยา "โฮ่ พี่ก็เอาแต่รังแกฉัน ทีอยู่ต่อหน้าพี่สาวเชื่องอย่างกับลูกแมว"

"ฉันรังแกเธอ?" เย่จิงเหยียนหัวเราะทั้งน้ำตา "คุณหนู เธอไม่รังแกฉันก็บุญแล้ว จะไปเยี่ยมคุณปู่ไม่ใช่หรอ? ยังไม่รีบไปอีก?"

ไม่ง่ายเลยที่เย่ชวูเสวียจะได้เจอกับต้วนอีเหยาใกล้ชิดแบบนี้ จะยอมไปง่ายๆได้อย่างไง เธอพูดด้วยรอยยิ้มว่า " ไม่รีบไม่รีบ ฉันจะคุยกับพี่สาว" สายตาเหลือบไปเห็นข้างๆต้วยอีเหยายังมีผู้ชายอีกคน เห็นเธอมองไป เขาก็เขินแก้มแดงทันที รีบหันหน้าไปอีกทาง

เย่ชวูเสวียเป็นคนตลก ผู้ชายคนนี้ก็ค่อนข้างขี้อาย

"สวัสดี ฉันชื่อเย่ชวูเสวีย" เย่ชวูเสวียยื่นมือออกไปอย่างเป็นกันเอง มือที่บอบบางของเขาสวยงามราวกับหยก

หัวของชิงหลงหันไปมา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาเริ่มพูดตะกุกตะกัก เช็ดมือที่ขากางเกงก่อนจะจับมือเธอ แต่เขาก็รีบปล่อยออก เขากลัวว่าความเขินของเขาจะจับแรงไป

"สะ สวัสดี เรียกฉันว่าชิงหลงก็ได้" ชิงหลงไม่ได้แนะนำชื่อของเขา พวกเขามักจะอ้างถึงชื่อรหัสเท่านั้น

เย่ชวูเสวียยิ้มอย่างสดใสและพูดด้วยความประหลาดใจ "เฮ้อ เป็นสัตว์เทพโบราณอีกตัวหนึ่ง"

ชิงหลงมองเธออย่างสงสัย อะไรคือ “อีก”?

เย่ชวูเสวียอธิบายว่า "ฉันมีลูกพี่ลูกน้องสองคนที่เป็นฝาแฝด ชื่อเล่นของพวกเขารวมกันเรียกว่า ฉีหลิน ฉันก็เลยชอบเรียกพวกเขาว่าสัตว์เทพตัวน้อย"

"อ่อๆ เป็นแบบนี้นี่เอง" ในสายตาเธอรู้สึกว่าชิงหลงซื่อๆใสๆ

เย่จิงเหยียนไม่อยากให้น้องสาวโปรยเสน่ห์ไปทุกหนแห่ง เขาจึงลากเธอมาและกระซิบข้างหูของเขา "ไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นถ้ามีอะไร ฉันจะไม่ช่วยอีก"

เย่ชวูเสวียเม้มปากเล็กๆของเธอและจ้องกลับมาที่เขา เหมือนสัตว์ร้าย

“ พี่สาว คุยกับพี่ฉันก่อนนะ ฉันจะไปหาคุณปู่ ถ้ามีเวลาฉันจะไปหา......อย่ามาดึงฉัน ฉันไปเองได้......”

พาน้องสาวไปได้ไม่กี่เมตร เย่จิงเหยียนกลับไปที่ต้วนอีเหยาและพูดอย่างอายๆว่า "ยัยตัวแสบก็วุ่นวายแบบนี้แหละ พวกเธออย่าใส่ใจเลยนะ"

"เธอนิสัยดีมาก" ต้วนอีเหยาพูดชื่นชม

เย่จิงเหยียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้“ พวกเราตามใจเธอจนเสียคน เธอไม่เคยเห็นตอนที่เธอโมโห เหิมเกริมไปมาก ที่บ้านไม่มีใครเอาเธออยู่เลย”

ต้วนอี้เหยามองไปที่ร่างเพรียวๆของเธออย่างไม่อยากเชื่อ“ เป็นไปได้ยังไง?”

"แต่ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ ทำได้แค่แลกเปลี่ยนข้อตกลงเท่านั้น"

ต้วนอีเหยามองกลับมาที่เขาด้วยความประหลาดใจ ดวงตาตกตะลึงเล็กน้อย

เย่จิงเหยียน “ฟุบ” โน้มตัวเข้ามาใกล้และข้างๆหูของเธอว่า "พลังของเธอแข็งแกร่งกว่าฉันหลายเท่า"

ต้วนอีเหยาตกใจมากขึ้น "เธอก็มี?"

เย่จิงเหยียนไม่ได้โกหก“ อืม เธอก็มี”

ต้วนอีเหยาเริ่มอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ สาวสวยและน่ารักคนนี้มีพลังที่ทรงพลังซ่อนอยู่ในร่างกาย

"ใช่สิ" เย่จิงเหยียนถามชิงหลง "ผู้หญิงที่คนนั้นคือใครนะ?"

ก่อนที่ชิงหลงจะพูดเขาได้รับสายตาเตือนจากต้วนอีเหยา และเปลี่ยนคำพูดทันที บอกว่า "ไม่รู้จัก ก็แค่วันนั้นฉันกับกัปตันเห็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง"

"อ่อ พวกเธอดูเหมือน......จะว่างทุกวันนิ...... "

ชิงหลงหัวเราะเบาๆสองครั้ง โชคดีที่กัปตันเตือน ถ้าเผลอบอกไปว่าพวกเขาคิดว่าน้องสาวมู่จิงเหยียนเป็นแฟนเขา กัปตันกลต้องโกรธแน่ๆ มันน่าอายเกินไป

"เออ ฉันก็ออกมานานพอสมควรแล้ว ฉันกับชิงหลงกลับก่อนนะ" ทันใดนั้นสมองของต้วนอีเหยาก็ได้รับข้อมูลนั้น ทำให้เธอรู้สึกสับสนไปหมด และตั้งสติจัดระบบความคิดดีๆ

"ฉันส่งไปเอง"

ทั้งสามคนวาปไปชั้นหกทันที เย่จิงเหยียนส่งเธอไปที่ประตูของห้องพักผู้ป่วยและพูดอำลา "ถ้างั้นพักผ่อนเยอะๆนะ ฉันจะไปเยี่ยมปู่ก่อน”

"อืม" ต้วนอีเหยาโบกมือให้เขา "ไปเถอะ ไปเถอะ"

เย่จิงเหยียนอยากให้ชิงหลงไปก่อน จากนั้นเขาจะพูดกับต้วนอีเหยาสองสามรำ แต่ชิงหลงเดินเข้าไปในห้องพักและนอนลงบนโซฟา

“เขา เขาอยู่ในห้องพักผู้ป่วยนี้ด้วยหรอ?” เย่จิงเหยียนถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูปกติที่สุด

"ใช่ มันเปลืองงบถ้าเปิดอีกห้อง บ๊ายบาย" ต้วนอีเหยาไม่พูดอะไรมากและปิดประตูห้อง "ปั๊ง"

เย่จิงเหยียนยืนอยู่ที่ประตูเป็นเวลานานโดยไม่พูดอะไร เปลืองเงิน? เขาจ่ายเงินค่าห้องอีกห้องให้ก็ได้

เมื่อคิดถึงเช่นนี้ เย่จิงเหยียนก็ยกมือขึ้นกำลังจะเคาะประตู แต่จู่ๆความคิดก็ผุดออกมา ไม่สิ ค่าห้องคืนนึงก็ไม่เท่าไหร่เอง ชิงหลงอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องเธอหรือเปล่า นึกย้อนไปเหตุการณ์ในวันนั้น ต้วนอีเหยาน่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส

ยังดียังดี ที่ครั้งที่ตัวเองไม่ผลุนผลัน ไม่งั้นยิ่งถูกต้วนอีเหยารำคาญแน่เลย

ต้วนอีเหยาที่กำลังแอบฟังอยู่ที่ประตู ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินไปไกล จึงกลับไปที่เตียง กอดอกและครุ่นคิด ถ้าอย่างนั้น ฉันเข้าใจเขาผิดหรอ?

แต่ว่าความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ที่มีต่อเขา......ก็ยังไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น

ช่างเขาเถอะ จะว่าไป ตอนนี้ฉันต้องรีบรักษาอาการบาดเจ็บให้หาย

ทางนี้ เย่จิงเหยียนกลับไปที่ห้องของคุณผู้ที่อยู่ชั้นสามอย่างสดชื่นและถูกเย่ชวูเสวียแกล้งทันทีที่เข้ามา

"อันแน คุณชายเย่กลับมาแล้ว ไหนมาดูสิ้ มาดูหน่อย มดขึ้นตัวหมดแล้วมั้ง"

เย่จิงเหยียนไม่สามารถหยุดรอยยิ้มที่มุมตาของเขาได้ แม้แต่คำเยาะเย้ยของเย่ชวูเสวียก็ไม่อยู่ในใจ เขาเดินไปหาปู่จับมือและพูดว่า "คุณปู่ ผมดูหลายวันมานี้อาการดีขึ้นเยอะเลย"

ดวงตาของคุณปู่เต็มไปด้วยความสดใส แถมยังอ้าปากถามเขาได้ว่า "แฟนของแกล่ะ?"