วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 315

ต้วนอีเหยามองหน้าเขา "นี่ตกลงนายกำลังช่วยเย่จิงเหยียนพูด หรือห้ามให้ฉันคบกับเขากันแน่?"

ชิงหลง พูดด้วยสีหน้าจริงจัง "ผมอยู่ข้างกัปตันอยู่แล้วครับ เพราะฉะนั้นเลยอยากให้กัปตันคิดให้ดีๆครับ"

ต้วนอีเหยาถอนหายใจ "นายว่าทำไมชอบใครสักคนทำไมซับซ้อนแบบนี้นะ?"

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมยังไม่เคยมีแฟน" ชิงหลงตอบ

"อ่าใช่ ฉันลืมเรื่องพวกนายเลย เอางี้ดีกว่า รอกลับไปครั้งนี้ ฉันจะให้จัดให้มีงานนัดหาคู่บ่อยๆ ถึงตอนนั้นนายต้องพยายามเอานะ โอเคไหม?"

"จริงหรือครับ?" ชิงหลงตาเป็นประกาย

"ฉันเคยโกหกนายหรือ?"

"เยี่ยมไปเลยครับ ฮ่าๆๆ กัปตันวางใจได้ ผมจะทำตัวดีๆครับ"

ต้วนอีเหยายื่นไอศกรีมที่อยู่ในมือให้เขา และพูดว่า "ไม่ใช่แค่นายที่พยายามนะ ทุกคนต้องพยายามด้วย"

"รับทราบครับ ผมจะรีบบอกให้ทุกคนรู้เรื่องนี้ครับ" ชิงหลงพูดจบหันไปมองเห็นร้านเกม จึงชักชวนเธอ กัปตัน เราไปเล่นเกมกันครับ"

"ไปซิ" ต้วนอีเหยามุ่งหน้าไปทางร้านเกม ส่วนเรื่องของเย่จิงเหยียน เอาไว้ค่อยคิดพรุ่งนี้แล้วกัน ไม่แน่ตื่นมาเธออาจจะผุดคิดอะไรมาบ้างก็ได้

ทางด้านเย่จิงเหยียน

หลังจากถูกต้วนอีเหยาตัดสายไป เขาก็ยิ่งดื่มหนักเข้าไปอีก ทำให้เขาเมาหนักกว่าเดิม นอนหลับตาอยู่บนโซฟา

สักพักมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมานั่งข้างๆเขา เขาลืมตามองเธอ ถามอย่างสะลึมสะลือว่า "จ้าวเสวียน?"

"ค่ะ ฉันเอง ท่านประธานโอเคไหมคะ? ให้ฉันไปส่งเถอะ"

เย่จิงเหยียนส่ายหัว "ไม่กลับ ไม่อยากกลับ" ถ้ากลับไปพ่อต้องหัวเราะเยาะเขาแน่ๆ

จ้าวเสวียนยื่นหน้าเข้าไปใกล้และกระซิบว่า "ถ้างั้นประธานจะดื่มต่อใช่ไหมคะ? เดี๋ยวฉันดื่มเป็นเพื่อนค่ะ"

"อืม ดื่ม ฉันไม่ได้เมา" เย่จิงเหยียนพูดอย่างมึนๆ

จ้าวเสวียนกวักมือเรียกพนักงาน "สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง มีอะไรให้รับใช้คะ?"

"วิสกี้แก้วหนึ่ง" จ้าวเสวียนพูด

"ค่ะ" ตอนที่พนักงานสาวสวยเดินออกไป ได้เหลือบมองไปทางเย่จิงเหยียน ผู้ชายแบบนี้ผู้หญิงหน้าไหนบ้างจะไม่ชอบ?

จ้าวเสวียนมองเย่จิงเหยียน หน้าตาเขาแดงเล็กน้อย ท่าทางดูสะลึมสะลือ รอมาตั้งนาน ในที่สุดวันนี้ก็ได้โอกาส

เด็กเสริ์ฟยื่นแก้วมาให้จ้าวเสวียน เธออาศัยจังหวะเทยาลงไป แกว่งแก้วเล็กน้อยจนยาละลาย และยื่นให้เย่จิงเหยียน "ประธานคะ ดื่มนี่ซิคะ"

เพราะเย่จิงเหยียนก็เมามากระดับหนึ่งแล้ว จึงไม่ทันได้ระวังอะไร รับแก้วจากเธอมาดื่มพรวดเดียวหมด

จ้าวเสวียนกลัวเย่จิงเหยียนจะเมาไม่มากพอ จึงเทเหล้าให้เขาเพิ่ม และเนียนๆดทให้ตัวเองด้วย "ประธานเย่คะ เป็นเกียรติชนแก้วกับฉันหน่อยนะคะ ขอบคุณสำหรับการดูแลมาตลอดค่ะ"

เย่จิงเหยียนไม่ได้พูดอะไร รับแก้วมาและดื่มพรวดเดียว

เขาดื่มติดต่อกันสามแก้วรวด ตอนนี้เขาเมาเต็มที่แล้ว

จ้าวเสวียนมองดูเวลาได้ที่แล้ว รีบไปเช็คบิล จากนั้นแบกเย่จิงเหยียนเดินออกจากบาร์ไป

ถึงแม้ค่าเหล้าวันนี้จะเทียบเท่ากับเงินเดือนตั้งสามเดือน แต่พอคิดถึงสิ่งที่จะได้รับวันนี้ เธอก็ไม่รู้สึกเสียดายเลยสักนิด

เธอโบกรถพาเขามาถึงโรงแรม จากนั้นโยนเขาลงบนเตียง หนักจริงๆ

อยู่ๆเย่จิงเหยียนก็ชันตัวขึ้น และตะโกนว่า "อีเหยา อย่าไป"

จ้าวเสวียนหายเหนื่อย ก็รีบถอดเสื้อผ้าของเย่จิงเหยียนออก ไม่เหลือแม้กระทั่งกางเกงใน ตอนที่เธอทำเธอรู้สึกหน้าแดงร้อนผ่าวๆ

"เย่จิงเหยียน ฉันชอบคุณขนาดนี้ ทำไมคุณมองไม่เห็นบ้าง? นังนั่นมีอะไรดี? นับตั้งแต่วันนี้ คุณเป็นของฉันแล้ว" เธอจูบเบาๆและเดินเข้าห้องน้ำไป

จากนั้นเอาร่างกายเปลือยเปล่า เข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มเดียวกัน ทั้งกอดเขา จูบเขาตั้งแต่ปาก ลำคอ ไล่มาเรื่อยๆตรงแผงอก แต่เพราะเย่จิงเหยียนเมามาก และเพราะฤทธิ์ยา ทำให้เขาไม่ได้ตอบสนองอะไร แต่เธอไม่ได้สนใจอะไร

จ้าวเสวียนมองเย่จิงเหยียนเงียบๆ และฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ต้องทำอะไรสักอย่างที่ทำให้เขาดิ้นไม่หลุด

เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอก็ไปหยิบมีดกันคิ้วในกระเป๋ามา กัดฟันปาดเข้าไปที่นิ้วของเธอ

เย่จิงเหยียน คุณหนีฉันไม่พ้นแน่

เมื่อเธอจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก็นอนหลับไป

วันรุ่งขึ้น ต้วนอีเหยาตื่นตั้งแต่เช้า และตัดสินใจแล้วว่าจะเชื่อเย่จิงเหยียนสักครั้งหนึ่ง

คิดได้ดังนั้นเธอก็กดโทรศัพท์หาเขา แต่ไม่ทันรับก็วางสายไป เมื่อวานปฏิเสธเขาไปแบบนั้น วันนี้ลองส่งข้อความไปก่อนดีกว่า

ทางด้านฝากของโรงแรม จ้าวเสวียนตื่นเช้ามากๆ ผู้ชายที่เธอชอบนอนอยู่ข้างๆแบบนี้ จะหลับลงได้อย่างไร พระเจ้า ทำไมเขาถึงได้เพอร์เฟ็คแบบนี้นะ และตั้งแต่วันนี้ไป เขาคือของเธอแล้ว

ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเย่จิงเหยียนดังขึ้น มีข้อความเข้า จ้าวเสวียนยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์เขามาเปิดดู ชื่อที่เมมไว้คือ ที่รักของผม

จ้าวเสวียนจ้องเขม็ง หรือจะเป็นนังนั่น?

เธออยากรู้ว่าต้วนอีเหยาส่งอะไรมา แต่เพราะโทรศัพท์ของเขาต้องใช้ลายนิ้วมือปลดล็อค เธอจึงยกนิ้วของเขาทุกนิ้วมาลอง จนในที่สุดก็ปลดล็อคได้

เธอเปิดอ่าน : ตื่นหรือยัง?

จ้าวเสวียนถือวิสาสะตอบกลับ : ตื่นแล้ว

เธอรีบเปิดระบบสั่นเพราะกลัวว่าฝั่งนั้นจะโทรมา สักพักก็มีเสียงข้อความเข้า : นายอยู่ไหน? ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย

จ้าวเสวียนมองดูข้อความที่เธอส่งมา ดีใจจนแทบจะกรี้ดออกมา โชคของเธอมาถึงแล้ว เธอกดพิมตอบว่า : เมื่อวานฉันเมามาก เลยมาพักที่โรงแรม คุณมานี่ซิ"

จากนั้นเธอก็ส่งโลเคชั่นและเบอร์ห้องให้เธอ

เพียงอึดใจเดียวก็มีข้อความส่งกลับ : โอเค

เมื่อเธอส่งข้อความเสร็จ ก็รีบทำลายหลักฐาน แม้กระทั่งในถังขยะก็ลบทิ้งหมด ก่อนจะวางโทรศัพท์คืน เธอไม่ลืมที่จะเช็ดลายนิ้วมือเธอ และปรับโหมดเสียงคืน

ตอนนี้เธอคิดว่า ถ้าเย่จิงเหยียนตื่นแล้ว จะแสดงท่าทีอย่างไรดี

ต้วนอีเหยาคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน เธอจะลองเปิดอกคุยกับเย่จิงเหยียนดูสักครั้ง บอกให้เขารู้ความรู้สึกในใจเธอ เขาคือผู้ชายคนแรกที่เธอชอบ เธออยากจะตั้งใจกับมันที่สุด และคาดหวังมากว่ามันจะจบอย่างสวยงาม

เธอลุกขึ้นและเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นไปหาผู้ที่เธอชอบ

บรรยากาศยามเช้าของเมืองช่างสดชื่น ต้วนอีเหยาสูดบรรยากาศและเริ่มเดินทาง

เมื่อขึ้นรถเธอก็บอกชื่อโรงแรมกับคนขับ

ตัดภาพมาทางเย่จิงเหยียน เขาเริ่มรู้สึกตัว

ความรู้สึกแรกเขาสัมผัสได้ถึง ผิวนุ่มๆและอุ่น จากนั้นเขาก็ตกใจรีบลืมตา มองเห็นจ้าวเสวียนหลับอยู่ข้างๆเขา

สมองของเย่จิงเหยียนคิด นี่..นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมจ้าวเสวียนนอนอยู่กับเขา? เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น?

มองดูทั้งสองไม่ได้ใส่เสื้อผ้า และเขาเองก็เหมือนจะ..ไม่ได้ใส่กางเกงใน

เย่จิงเหยียนตกใจรีบลุกขึ้น สะบัดหัวและหวังว่านี่จะเป็นแค่ฝัน แต่ไม่ว่าเขาจะสะบัดหัวกี่ที่ หญิงที่นอนอยู่ตรงนี้ยังคงเป็นจ้าวเสวียน

เขามองดูรอบๆ ที่นี่น่าเป็นโรงแรมที่ไหนสักที่ บนพื้นเกลื่อนกลาดไปด้วยเสื้อผ้าของเขาทั้งคู่ เย่จิงเหยียนรีบหยิบกางเกงมาสวม และผลักจ้าวเสวียนออก

จ้าวเสวียนแสร้งทำเหมือนเพิ่งตื่น จากนั้นแกล้งทำท่าทีตกใจดึงผ้าห่มมาปิดคอ และพูดว่า "ประธานคะ คุณ...คุณตื่นแล้ว"

"เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น?" เย่จิงเหยียนถาม

จ้าวเสวียนตอบด้วยท่าทีเขินอายว่า "เมื่อวานฉันไปดื่มกับเพื่อนๆ และบังเอิญเจอกับประธาน ตอนแรกแค่จะเข้าไปถามว่าท่านประธานโอเคหรือเปล่า ท่านประธานเมามาก เลยลากฉันเข้ามาดื่มด้วย ดื่มไปดื่มมา ก็พาฉันมาที่โรงแรมด้วย..."

เย่จิงเหยียนตกใจจนไม่รู้จะสีหน้าอย่างไร เพราะเขาไม่เคยเมามาก่อน เขาเลยไม่รู้ว่าเมาอาการเป็นอย่างไง แต่ถ้าเมื่อวานนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงไม่มีความรู้สึกหรือความทรงจำอะไรเลย

"เธอพูดจริงหรือ?" เย่จิงเหยียนถาม

จ้าวเสวียนบีบน้ำตา และพูดว่า "ประธานเย่ ฉันจะโกหกเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรคะ?"

เย่จิงเหยียนมองเห็นเธอร้องไห้ ใจรู้สึกสงสาร ถ้าเป็นเรื่องจริง เธอก็คือผู้ถูกกระทำ

จ้าวเสวียนร้องไห้ฟูมฟายและพูดต่อว่า "เมื่อวานท่านประธานเอาแต่ตะโกนชื่อต้วนอีเหยา แถมยังคิดว่าฉันเป็นเธออีก ฉันรู้ค่ะว่าท่านประธานชอบเธอมาก แต่คุณสบายใจได้นะคะ ฉันจะไม่รบกวนอะไรท่าประธานค่ะ"