วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 332

เย่จิงเหยียนเงียบครู่หนึ่งและพูดต่อว่า "เมื่อวานตอนเย็น จ้าวเสวียนแท้ง"

"หะอะไรนะ?" ต้วนอีเหยาตกใจ เรื่องนี้เกินสิ่งที่เธอเดาไว้เลย "เกิดอะไรขึ้น?"

เย่จิงเหยียนค่อยๆเล่าให้เธอฟัง สีหน้าของต้วนอีเหยาค่อยๆเปลี่ยน ค่อยๆเปลี่ยน เมื่อเขาพูดจบ เธอจึงถามว่า "ทำไมนายถึงทำเรื่องแบบนี้ได้?"

"ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ" เย่จิงเหยียนกล่าวอย่างหมดแรง ถอนหายใจและพูดต่อว่า "เรื่องนี้ผมผิด ผมยอมรับทุกอย่าง เธออยากได้อะไรผมให้ได้ทุกอย่าง เว้นแต่เรื่องที่จะให้ผมแต่งงานกับเธอ ผมให้ไม่ได้จริงๆ"

ต้วนอีเหยามองดู และรู้ว่าเขาก็ทรมานมากไม่น้อยเลย เธอก็ไม่สามารถพูดตำหนิอะไรเขาได้ "แล้วเรื่องนี้ฉันไปเกี่ยวด้วยได้อย่างไร?"

"ปัญหามันอยู่ตรงนี้" เย่เลื่อนหาข่าวในโทรศัพท์ จากนั้นส่งให้เธอดู "คุณดูเอง"

เรื่องนี้อย่างไรซะต้วนอีเหยาก็ต้องรู้ น่าจะดีกว่าถ้าเขาบอกเธอด้วยตัวเอง

ต้วนอีเหยาค่อยๆอ่านข่าวอย่างละเอียด สีหน้าเปลี่ยนเป็นโมโห "แม่ง！ฉันกลายเป็นชู้ซะงั้น"

เย่จิงเหยียนค่อยๆพูดกับเธอ "ตั้งแต่เริ่มจนตอนนี้คนที่ผมรักมีคนเดียวก็คือคุณ แต่มันมีพวกที่อาศัยเรื่องนี้เล่นงานผม และดึงคุณลงมาเกี่ยว อีเหยาผมขอโทษ"

ต้วนอีเหยาอึ้งไปชั่วครู่ "มินาล่ะวันนี้พวกพยาบาลเอาแต่มองหน้าฉัน ที่แท้เป็นเพราะเรื่องนี้เอง"

"ขอโทษ ผมไม่รู้จริงๆว่าพวกมันจะใช้เรื่องนี้เล่นสกปรก มันจะด่าผมหรือเล่นงานผมยังไงก็ได้ผมไม่สน แต่ที่ผมแคร์คือคุณ" เย่จิงเหยียนอธิบาย ผู้หญิงที่เขาชอบมาหลายปี โดนด่าแบบนี้ แล้วเขาจะสบายใจได้อย่างไร?

ต้วนอีเหยาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน จนไม่รู้ว่าควรจะขำหรือโกรธดี "ฉันเคยอยู่แต่ในนิตยาสารของกองทหาร คิดไม่ถึงเลยนะว่าวันนี้จะมาเป็นข่าวซุบซิบ"

"คุณไม่โกรธหรือ?" เย่จิงเหยียนแปลกใจ

"โกรธซิ จะไม่โกรธได้ไง?" ต้วนอีเหยาตอบ "แบบนี้ทำให้ภาพลักษณ์ของทหารอย่างเราเสียอย่างมาก"

เย่จิงเหยียนอึ้งเล็กน้อย ทำไมไม่เหมือนอย่างที่เขาคิดไว้?

"ผมส่งคนไปสืบหาสำนักข่าวนี้แล้ว ไม่นานน่าจะรู้"

ต้วนอีเหยามองหน้าเขาและถามว่า "แล้ววันนี้นายมาทำไม? โทรมาก็ได้แล้วมั้ง?"

"ผม..." เย่จิงเหยียนหยุด และนค่อยๆพูดต่อว่า "เรื่องนี้ผมอยากบอกคุณด้วยตัวเอง ผมกลัวคุณจะคิดมาก"

"เอาล่ะ ฉันรู้แล้ว นายกลับไปได้แล้ว" ต้วนอีเหยาไล่แขก

แต่เย่จิงเหยียนก็ไม่ได้ขยับ ยั่งนั่งอยู่อย่างนั้น

"อะไรของนาย?" ต้วนอีเหยาถามเสียงเรียบ

"อีเหยา ผมไม่ได้นอนมาสองคืนแล้ว" เย่จิงเหยียนพูดน้ำเสียงอ้อน

ต้วนอีเหยาใจเต้นนิดๆ "แล้วยังไง? เกี่ยวอะไรกับฉัน?"

"ผมนอนกับคุณที่นี่สักคืนได้ไหม?" เย่จิงเหยียนเห็นท่าทีเธอกำลังจะปฏิเสธ รีบพูดแทรกว่า "นอนตรงโซฟาก็ได้"

"นายไม่กลัวโดนแอบถ่ายหรือ ยิ่งโดนเม้าว่าเป็นชู้พอดี" ต้วนอีเหยาพูดเหน็บ

"คุณไม่ใช่ชู้ และไม่เคยใช่ พรุ่งนี้ผมจะแนะนำกับนักข่าวเอง เคลียร์ทุกอย่างให้ชัดเจน"

ต้วนอีเหยาจ้องเขาตาเขม็ง แต่เมื่อรู้ว่าไล่ยังไงก็ไม่ไป เธอจึงหยิบหนังสือมาอ่านต่อ

เย่จิงเหยียนก็ไม่เกรงใจ เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาเสร็จ ก็เดินออกมานอนบนโซฟา โซฟายาวแค่เมตรห้าสิบเท่านั้น เขาจึงทำได้แค่นอนขดตัวอยู่บนนั้น

ไม่นานเขาก็หลับไป

ต้วนอีเหยาได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอของเขา ก็หันไปมอง ไม่เจอแค่สองวันแต่เขาดูโทรมขึ้น ขอบตาก็ลึก เคราที่คางก็ขึ้นเล็กน้อย

อยู่ๆก็รู้สึกสงสาร เรื่องเริ่มจากดื่มเหล้าวันนั้นแค่เรื่องเล็กๆ แต่วันนี้กลับกลายเป็นเกิดเรื่องต่อมาไม่รู้จบ

เธอสามารถให้อภัยเขาได้ แต่มันก็เหมือนมีอุปสรรคในใจเล็กๆที่ทำให้เธอก้าวผ่านมันไปไม่ได้ ยิ่งตอนนี้ไม่มีเด็กอยู่แล้ว ต้วนอีเหยารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฆาตกรทางอ้อมอย่างไรไม่รู้

ถ้าวันนั้นเธอไม่ได้โรงแรม เขาทั้งสองอาจจะใช้ชีวิตกันต่อไป เด็กก็คงไม่ต้องมาตายแบบนี้

และเธอก็เชื่อว่า เย่จิงเหยียนไม่ใช่คนที่จะตั้งใจทำให้จ้าวเสวียนแท้งลูกได้

ลมเย็นพัดเข้ามาหลังฝนตก ถึงแม้จะเป็นหน้าร้อน แต่ก็ทำให้อากาศหนาวขึ้นมาได้ ต้วนอีเหยารู้สึกใจอ่อน ส่งข้อความให้ชิงหลงที่อยู่ข้างห้อง เอาผ้าห่มบางกับหมอนเข้ามาให้

"ลูกพี่หนาวหรือ" ชิงหลงถาม

"เบาหน่อย" ต้วนอีเหยาปราม พลางหันไปทางโซฟา "ห่มผ้าให้เขาด้วย"

ชิงหลงมองไปทางเย่จิงเหยียน ตกใจเล็กน้อย "ลูกพี่ เขามาตอนไหนเนี้ย?"

"เพิ่งมาเมื่อกี้ ไล่ยังไงก็ไม่ไป" ต้วนอีเหยาพูด

ชิงหลงโยนผ้าห่มกับหมอนให้เธอ และพูดว่า "ลูุกพี่ห่มให้เขาเองเถอะ ผู้ชายห่มให้ผู้ชาย รู้สึกสยิวยังไงไม่รู้"

"หยุดเลย" ต้วนอีเหยาขำออกมา "ในกองก็มีแต่ผู้ชายนะ"

"ในกองผมก็ไม่เคยห่มผ้าให้ใครครับ ลูกพี่ทำเองเถอะ ผมเล่นเกมค้างไว้ ต้องรีบไป" พูดจบ เขาก็รีบเดินออกไป

ชิงหลงไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขาทำไมต้องย้อนแย้งแบบนี้ แต่เขาดูออกว่าเย่จิงเหยียนชอบหัวหน้าเขาจริงๆ และดูออกอีกว่า หัววหน้าของเขาก็ชอบเย่จิงเหยียนอยู่ไม่น้อย

ต้วนอีเหยาหมดคำจะพูด ลงจากเตียงไปห่มผ้าให้เขา จากนั้นเอาหมอนหนุนหัวให้เขา คงจะสบายกว่าเมื่อกี้นะ

จากนั้นเดินกลับมาที่เตียง และอ่านหนังสือต่อ โดยไม่ทันสังเกตว่ามีคนกำลังแอบยิ้มอยู่

ถึงแม้คืนนี้เตียงนี่จะไม่เหมาะกับเขาเท่าไหร่ แต่เขาก็มีความสุขมากจริงๆ

รุ่งเช้า ตอนที่เย่จิงเหยียนกำลังจะออกไป