วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 34

"ให้ฉันเชื่อคุณงั้นหรอ ได้ งั้นบอกฉันมาสิ ว่าคุณมาทำอะไรที่นี่ คงจะไม่ได้มาหามู่อี้เหยาหรอกใช่ไหม" มู่เวยเวยประชดประชัน "คงจะเป็นเพราะหล่อนยั่วให้มาหาล่ะสิ"

"ผม......" ลู่จื่อหางจะพูดอธิบาย แต่ความจริงมันอยู่ตรงหน้า เขาเลยไม่รู้จะพูดยังไง

เขามาหามู่อี้เหยาจริงๆ แต่ไม่คิดว่าจะเจอกับมู่เวยเวย

ทีแรกจะว่าทิ้งมู่เวยเวย แต่ตอนนี้กลับไม่อยากทิ้งเธอไป คิดถึงเรื่องราวดีๆ แต่ก็ต้านทานความเย้ายวนของมู่อี้เหยาไม่ได้

"นี่ ลู่จื่อหาง คุณบอกขอโทษฉัน คุณควรรู้สึกผิดต่อฉันจริงๆ ไม่ใช่ว่าคุณนอกใจแล้วถึงมาขอโทษ เข้าใจมั้ย" มู่เวยเวยเอ่ยอย่างกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอไม่อยากร้องไห้แล้วแต่ก็ทนไม่ไหวจริงๆ

ครึ่งเดือนก่อน เธอคิดว่าคงไม่สามารถที่จะคิดถึง แล้วกลับไปคบกับแฟนที่คบกันมาปีครึ่งได้จริงๆ เพราะเธอถูกขายให้กับคนแปลกหน้าไป

ซึ่งเธอถือเป็นเหยื่อ

เมื่อเห็นมู่เวยเวยร้องไห้ ลู่จื่อหางก็ใจสั่นขึ้นมา คิดทำในสิ่งที่สุภาพบุรุษควรทำ เขาพุ่งเข้าไปปลอบ "เวยเวย ผมผิดไปแล้ว คุณไม่ต้องร้องนะ หยุดร้องเถอะ คุณตีผมเลยก็ได้ ด่าผมเลย แต่หยุดร้องไห้เถอะนะ "

ลู่จื่อหางขอโทษ แล้วดึงเอาคนที่ยืนอยู่ข้างบนมากอดไว้

มู่เวยเวยฝืนให้เขากอดอยู่ที่ปลายบันได เธอพยายามขัดขืนและผลักออก ในขณะนั้น เย่ฉ่าวเฉินที่เพิ่งออกมาจากห้องมู่อี้เหยา มองลงมาจากชั้นสองเห็นเข้าพอดี

ลู่จื่อหางกอดเธอประมาณห้าวินาที มู่เวยเวยเริ่มรู้สึกตัว น้ำตาเธอหยุดไหล แล้วจึงผละออกจากอ้อมกอดของเขา

"ลู่จื่อหาง คุณไม่รังเกียจหรอ คุณยังกล้าแตะต้องตัวฉันอีก" มู่เวยเวยพูดพร้อมกับปาดน้ำตา เธอก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เมื่อครู่เพิ่งร้องไห้ต่อหน้าลู่จื่อหาง ตอนนี้กลับให้เขากอด เรื่องนี้ยิ่งทำให้เขาทำในสิ่งที่ไม่ควร

เมื่อก่อนเธอหน้ามืดตามัวชอบผู้ชายแบบนี้ไปได้ยังไง

"โอเคได้ ผมจะไม่แตะต้องตัวคุณนะเวยเวย แต่คุณไม่ร้องแล้วนะ ถ้าคุณไม่ร้องไห้แล้วก็โอเค ให้ผมทำอะไรก็ได้......" ลู่จื่อหางคลายแขนออก แต่ในแววตายังเจ็บปวด และแสดงออกว่าแคร์มู่เวยเวยอยู่