วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 36

มู่เวยเวยเจ็บมาก จนต้องงอตัวเพื่อหวังช่วยบรรเทา ซึ่งถ้าขยับมากกว่านี้เธอคงแย่แน่ๆ แล้วเธอก็นิ่งไป

เย่ฉ่าวเฉินเห็นเธอไม่ขยับ ก็ยิ้มเยาะ แล้วยังคงไม่สนใจ ฉุดกระชากดึงมู่เวยเวยลงมาจากรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับ เขากลับขึ้นไปประจำที่เดิมแล้วเหยียบคันเร่งออกรถไปต่อหน้า

เมื่อมู่เวยเวยโดนลากลงมาจากรถ แผ่นหลังก็กระแทกกับพื้น เศษกระจกก็ยิ่งบาดลึกเข้าไปอีก เลือดไหลเยอะขึ้น จนเสื้อกลายเป็นสีแดง เธอนั่งยองๆขดตัวอยู่ที่พื้นแล้วสูดลมหายใจเข้าออกอย่างเจ็บปวด

แต่เป็นเพราะว่าบาดแผลอยู่ข้างหลัง เธอมองไม่เห็น จึงทำได้แค่อดทน

หายใจเข้าลึกๆอยู่หลายครั้งจนมู่เวยเวยรู้สึกค่อยยังชั่ว เธอจึงเงยหน้าขึ้นมามองรอบๆตัว ซึ่งตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว มีเพียงแสงไฟจากถนน เธอถูกทิ้งบนทางสะพานสูง มีแต่รถวิ่ง ไม่มีผู้คนผ่านไปผ่านมา

ทั้งโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ของเธออยู่บนรถของเย่ฉ่าวเฉินทั้งหมด ทำได้เพียงต้องขอความช่วยเหลือจากใครสักคน.....

มู่เวยเวยที่บาดเจ็บจนแทบยืนไม่ไหว ซ้ำยังดึกดื่นแล้วอยู่ที่ข้างถนนแบบนี้ เธอคงไม่สามารถโบกรถได้ เกรงว่าจะไม่มีรถจอดรับเธอไป

"ไอ้คนสารเลว! เย่ฉ่าวเฉิน นายมันชั่ว! ฉันจะสาปแช่งนาย!"

มู่เวยเวยทนไม่ไหวตะโกนด่าออกมา ด้วยความคับแค้นใจ เขาทิ้งเธอ แล้วยังมาทิ้งตรงข้างถนนในสถานที่น่ากลัวแบบนี้อีก

มู๋เวยเวยครุ่นคิดและไม่อาจกลั้นน้ำตาได้ เธออ่อนแอมากๆ เธอได้แต่นึกถึงเหตุการณ์ในบ้านตระกูลมู่ คำพูดของลู่จื่อหาง ถ้อยคำใส่ร้ายป้ายสีของมู่อี้เหยา การกระทำของเย่ฉ่าวเฉิน ..... และสุดท้าย คือ คิดถึงพี่ชาย มู่เทียนเย่.....

พี่คะ พี่อยู่ที่ไหน เมื่อไหร่จะกลับมา ถ้าพี่กลับมาฉันคงไม่โดนพวกเขากระทำแบบนี้.....

พ่อแม่ของมู่เวยเวยทำงานยุ่งมาก ตั้งแต่เด็กๆ มู่เวยเวยเติบโตมาจากการดูแลเอาใจใส่ของมู่เทียนเย่ ในช่วงเวลาแบบนี้เธอจึงอยากหาที่พึ่ง ซึ่งมีแต่มู่เทียนเย่เท่านั้น

น้ำตาไหลรินเป็นสาย มู่เวยเวยฝืนลุกขึ้น เพราะในหัวเธอคิดว่าไม่ควรนั่งอยู่เฉยๆแบบนี้