วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 37

"คืนนั้นคือคุณหรอคะ" มู่เวยเวยเอ่ยถาม มือทั้งสองข้างกำแน่นอย่างไม่สบายใจ

แต่เมื่อหนานกงเฮ่าได้ฟังคำถามของเธอก็แปลกใจ แล้วเผยอยิ้มออกมา "อะไรคือคืนนั้นงั้นหรอ ผมเป็นเพื่อนของฉ่าวเฉิน เราเจอกันวันงานแต่งงานของพวกคุณไง จำได้มั้ยครับ"

มู่เวยเวยนิ่งค้าง แล้วนึกย้อนไปวันนั้น พิธีแต่งงานในโบสถ์ระหว่างเธอกับเย่ฉ่าวเฉิน แม้ว่าจะยิ่งใหญ่ แต่ทั้งหมดถูกจัดเตรียมโดยเย่ฉ่าวเฉิน เชิญแขกมาเพียงไม่กี่คน แม้แต่ครอบครัวมู่จางรุ่ยก็ไม่ได้เชิญ เชิญแต่คนสนิทจริงๆ มีบาทหลวงทำพิธี แล้วก็คนร่วมงานที่ใส่สูทสีดำอีกไม่กี่คน

มู่เวยเวยเองในตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจมาก อาจเป็นเพราะเธออารมณ์ไม่ค่อยดี จึงไม่มีภาพจำของคุณหนานกงคนนี้

"เอ่อ....." มู่เวยเวยลูบท้ายทอยแก้เขิน แล้วขอโทษ "ฉันจำไม่ค่อยได้ค่ะ ขอโทษด้วยจริงๆ....."

หนานกงเฮ่าแสดงแววตาผิดหวังออกมาแวบหนึ่ง แล้วกลับมาเป็นปกติ เขายิ้มบาง "ไม่เป็นไรครับ งั้นเรามาเริ่มทำความรู้จักกันใหม่นับตั้งแต่ตอนนี้เลย ครั้งต่อไปหวังว่าคุณจะยังจำได้นะครับ"

มู่เวยเวยรีบโบกมือปฏิเสธ "ไม่ค่ะ ครั้งหน้าไม่ลืมแน่นอน นามสกุลคู่แบบคุณไม่ค่อยได้เจอ ฉันต้องจำได้แน่ค่ะ"

พูดจบมู่เวยเวยก็นึกขึ้นได้ รีบหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าในมือเตรียมจะคืนให้กับเขา แต่เห็นว่ามีร่องรอยความเปียกชื้นจากน้ำตาของตัวเอง ก็รีบดึงมือกลับมาอย่างเขินๆ "ขอโทษด้วยนะคะ ทำให้ผ้าเช็ดหน้าของคุณเปื้อนเลย งั้นให้ฉันเอากลับไปซักก่อนแล้วคราวหน้าจะคืนให้นะคะ"

"โอเค" หนานกงเฮ่าพยักหน้า และยิ้มตอบ

มู่เวยเวยเพ่งมองเขา แล้วเม้มปากคิดไตร่ตรองดูอีกครั้ง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนผู้ชายในคืนนั้น แต่ว่าคุณชายหนานกงที่ว่า......ก็ใช้นามสกุลคู่ แต่ก็ใช่ว่าคนที่นามสกุลหนานกงจะใช่ผู้ชายในคืนนั้นทั้งหมดซะหน่อย

ขณะครุ่นคิดอยู่นั้น มือของมู่เวยเวยที่กำอยู่ก็คลายออก แต่เมื่อเธอขยับ ก็กระเทือนไปถึงแผ่นหลังทำให้เจ็บแปลบขึ้นมา