วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 364

รถแท็กซี่กำลังแล่นไปตามถนน แต่เย่จิงเหยียนยังคงเร่ง ตอนนี้ต้วนอีเหยาทรงตัวได้แล้ว แต่เขาก็ยังคงกังวล

ที่ประตูโรงพยาบาล เย่จิงเหยียนไม่พูดอะไรสักคำ อุ้มต้วนอีเหยาและเดินเข้าไป พวกเขาได้หมอไว้แล้วจึงไม่ต้องต่อแถวเหมือนคนอื่นๆ

ชายสูงอายุคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ห้องทำงาน ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา เขาเงยหน้าขึ้น เห็นเย่จิงเหยียนผลักประตูเข้ามา เขาก็ยิ้มุมปาก

"หนี่ห่าว" ชายคนหนึ่งบอกทักทายด้วยภาษาจีน

เย่จิงเหยียนคุ้นเคยกับเขา อุ้มต้วนอีเหยาไปนั่งบนเก้าอี้ "หลุยส์ ดูหูเธอก่อน!"

หลุยส์จ้องไปที่ต้วนอีเหยาอย่างสงสัยสักพัก จากนั้นพยักหน้าและยื่นมือขยับเธอเข้ามาใกล้เขาเล็กน้อย

เขาเพ่งมองไปที่ใบหูของอีเหยา สีหน้าเคร่งขรึม“ หูของเธอร้ายแรงมาก เมื่อกี้ยังระคายเคืองอีก จะรักษาให้หายมันยากมาก”

เย่จิงเหยียนนึกถึงสถานการณ์จอนที่อีเหยาอยู่สนามบินและถามว่า "เมื่อกี้เธอยังได้ยินฉัน แต่ตอนนี้ไม่ได้ยินแล้ว มันเกิดอะไรขึ้น?"

"ร่างกายของคนเราอาจฟื้นฟูการทำงานของร่างกายบางอย่างได้ เมื่อสัมผัสกับสิ่งกระตุ้นจากภายนอก เธอรู้สึกตกใจทันที เพราะงั้นระบบการได้ยินของเธอจึงปิด"

“ แล้วจะรักษาเธอให้หายได้ยังไง?”

หลุยส์ผายมือ “ ฉันไม่รู้”

"แต่ด้วยเครื่องช่วยฟังที่พัฒนาขึ้นใหม่ของเรา เธอน่าจะได้ยินเสียง แต่ว่าเวลาคุยต้องตะโกนคุยกับเธอ"

เย่จิงเหยียนมองไปที่ต้วนอีเหยาและพูดว่า " เอามาลองดูก่อน!"

หลุยส์พยักหน้าให้เขาอย่างสุภาพ ออกจากห้องทำงานไปเอาอุปกรณ์ ต้วนอีเหยาไม่รู้ว่าพวกเขาพูดอะไร เธอจ้องมองไปที่เย่จิงเหยียนด้วยความกังวล

เย่จิงเหยียนลูบผมของเธอและพูดกับเธอว่า "ฉันจะหาทางรักษาเธอให้หาย อีเหยา......"

ต้วนอีเหยาพยักหน้าราวกับว่าเข้าใจ เมื่อพูดถึงอาการของเธอแล้วเธอยอมรับได้ แต่เธอกังวลว่าจะมีผลอะไรต่อเด็กในท้อง......

อีกหน่อย้าเด็กคลอดออกมา แม้แต่เสียงร้องไห้ของเขาเธอก็จะไม่ได้ยิน และไม่สามารถสอนคำศัพท์ให้เขาด้วย

พวกเขามองหน้ากันสักพัก หลุยส์ก็เดินเข้ามาพร้อมกล่อง ทั้งคู่ก็หันมาสนใจเขา

หลุยส์ไม่พูดอะไร เปิดกล่องต่อหน้าพวกเขาและมีเครื่องจักรโปร่งใสขนาดเล็กปรากฏขึ้นในมือของเขา

"ให้เธอลองใส่ดู"

เย่จิงเหยียนหยิบเครื่องช่วยฟังใส่ให้ต้วนอีเหยาอย่างระมัดระวัง "ได้ยินไหม?"

น้ำเสียงของเขาสั่น ผสมกับความวิตกกังวล แม้แต่ตัวเองก็แทบจะไม่ได้ยิน

ต้วนอีเหยาสวมเครื่องช่วยฟังแล้ว แต่รอบๆก็ยังคงมีแต่ความเงียบ มองไปสายตาที่คาดหวังของเย่จิงเหยียน ส่ายหัวอย่างว่างเปล่า

เย่จิงเหยียนก้มหน้าด้วยความหงุดหงิด มันก็ยังไม่ได้อยู่ดี ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

หลุยส์โบกมือ “ ไม่ใช่แบบนี้ เสียงดังๆหน่อย!”

"เครื่องช่วยฟังช่วยให้เธอฟื้นการได้ยินได้นิดหน่อยเท่านั้น แกต้องพูดดังกว่านี้ เพื่อให้เธอได้ยินจริงๆ"

เย่จิงเหยียนเข้าใจและเพิ่มเสียงของเขา "อีเหยา!"

ต้วนอีเหยารู้สึกเพียงว่ามีเสียงเรียกเธอเล็กน้อยในหูของเธอ เธอพยักหน้าเบาๆ เงยหน้าขึ้นก็เห็นเย่จิงเหยียนยิ้มให้เธออย่างตื่นเต้น

ทันทีที่กลับมามีสติ เธอก็อยู่ในอ้อมกอด แล้วเธอดิ้นตัวไปมา แต่สุดท้ายก็ยื่นมือออกไปและตบที่หลังเขาเบาๆ

ชายที่อยู่ตรงหน้า เพราะเธอเขาจึงเป็นทุกข์มาก เธอเจอกับความสิ้นหวังหลายครั้งและในที่สุดก็กลับมาได้ยิน

ต้วนอีเหยารู้สึกเพียงว่าเสื้อผ้าบนไหล่ของเธอเปียกไปหมด เธอไม่สามารถหาคำพูดที่จะปลอบโยนเขาได้ในขณะนี้ เขาไม่ต้องการให้ใครรู้ด้านที่เปราะบางของเขา

หลังจากรอให้เขาผ่อนคลายลงแล้ว หลุยส์ก็เงยหน้าขึ้นมองเอกสาร "เครื่องช่วยฟังนี้บรรเทาอาการของเธอได้ในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น เราควรเตรียมผ่าตัดให้เร็วที่สุด"

"ไม่......ไม่......”ไม่เอา!

ต้วนอีเหยาโบกมือด้วยความตกใจ ถ้าเธอผ่าตัดตอนนี้จะส่งผลกระทบต่อเด็กในท้องหรือเปล่า? ร่างกายของเธอเริ่มอ่อนแอ จะไม่มีผลกับเด็กจริงหรอ?

เย่จิงเหยียนรู้ถึงความกังวลของเธอและถามว่า "จำเป็นต้องผ่าตัดตอนนี้เลยหรอ? รอไปก่อนได้ไหม? สักหนึ่งปีจากนี้...... "

"หนึ่งปี?" หลุยส์ส่ายหัวซ้ำๆ "No No! นี่จะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง แล้วการผ่าตัดจะทำให้เธอมีอันตรายมากขึ้นอีกด้วย"

เย่จิงเหยียนมองไปที่ต้วนอีเหยาอย่างลังเลและเห็นว่าเธอยังคงส่ายหัว

“ อีเหยา เธอเหนื่อยไหม?”

ต้วนอีเหยาถึงกับผงะเขาไม่คาดคิดว่าเขาจะประนีประนอมได้เร็วขนาดนี้ หลังจากนั่งเครื่องบินมาเกือบทั้งวัน รู้สึกกลัวและเหนื่อยมาก เธอจึงพยักหน้า

“ งั้นฉันจะพาเธอไปพักผ่อนก่อน”

เย่จิงเหยียนดูจริงใจ เขาพูดอย่างหนักแน่นมองไปที่ต้วนอีเหยา ให้เธอสบายใจและค่อยๆลุก

จนชายคนนั้นพยักหน้าแล้วบอกว่า “โอเค”

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกช่วยต้วนอีเหยา เมื่อเดินไปที่ประตูเขาก็มองกลับไปที่หลุยส์

หลุยส์เข้าใจความหมายในดวงตาของเขา ด้วยรอยยิ้มที่โล่งใจเขาก้มหัวลงและอ่านเอกสารต่อ

พวกเขาไม่ได้ไปไกล มีห้องพักผู้ป่วยอยู่ข้างๆและไม่มีใครอยู่ข้างใน เย่จิงเหยียนจึงดึงต้วนอีเหยาเข้ามากอด

หลังจากห่มผ้าให้เธอแล้ว เย่จิงเหยียนก็โน้มตัวเข้ามาใกล้หูของเธอ พูดอย่างเสียงดังฟังชัดว่า "เธอนอนพักก่อนนะ ฉันจะไปหาอะไรมาให้กิน"

ต้วนอีเหยาพยักหน้า หลับตาอย่างเชื่อฟังและหายใจเข้าออกที่หลังมือของเย่จิงเหยียน

เขาแตะหน้าผากของเธอเบาๆ เมื่อเห็นว่าเธอหลับแล้วก็ค่อยๆเอามือออกและเดินออกไป

เสียงล็อคประตูดังทำให้ต้วนอีเหยาลืมตา เธอมองไปที่เท้าของเย่จิงเหยียน เปิดประตูและโดดลงไป

ร่างของเย่จิงเหยียนลอยลงมา ปรากฏตัวอยู่ในลิฟต์

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้โกหกเธอ ต้วนอีเหยาก็รู้สึกโล่งใจ ปิดประตูกลับไปที่เตียง

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ ลิฟต์ก็เปิดออกหลังจากที่เธอเดินเข้าห้อง เย่จิงเหยียนเดินออกจากที่นั่นอย่างใจเย็น

ก่อนที่เย่จิงเหยียนออกไป เขาสังเกตเห็นว่ามีการเคลื่อนไหวเล็กน้อยบนเตียง ไม่เพียงแต่หูของเธอไม่ดีแต่ยังมีอาการอะไรบางอย่างด้วย

เขาจึงแกล้วเดินเข้าไปในลิฟต์โดยเจตนา รอจนกว่าเธอจะโล่งใจและกลับมา

เย่จิงเหยียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาเหมือนหนังสายลับ พยายามปกปิดกันและกัน

เขากลับไปที่ห้องทำงานของหลุยส์และล็อคประตู

หลุยส์เงยหน้าขึ้น เห็นท่าทางประหม่าของเย่จิงเหยียนจึงถามว่า "ไม่ต้องกังวล ห้องทำงานของฉันกันเสียงได้ดี ยิ่งไปกว่านั้นหูของเธอไม่ได้ยินหรอก"

เย่จิงเหยียนรู้สึกโล่งใจที่ได้กลับมา “ หลุยส์ ฉันมีคำถามจะถาม”

"ถามสิ" หลุยส์ทำหน้าตาพร้อมตอบ

เขารู้อยู่แล้วว่าจะกลับมาถามเขาแน่นอน เมื่อเห็นเขาหันหน้ามา เขาพยักหน้าตอบอย่างชัดเจน ก็เลยรออยู่ที่ห้องทำงานไม่ออกไปไหน

“ การผ่าตัดมีความเสี่ยงไหม?”

หลุยส์กุมมือ มองหน้าเย่จิงเหยียน “ การดำเนินการใดๆก็มีความเสี่ยง เหตุผลที่เราได้รับความไว้วางใจจากผู้อื่นคือการลดความเสี่ยงให้น้อยที่สุด”

"อีเหยา...... เธอกำลังท้อง" เย่จิงเหยียนพูดด้วยความไม่แน่ใจ

"ใช่ ข้อมูลที่แกให้ฉันก่อนหน้านี้มันอธิบายไว้แล้ว แต่ผนังมดลูกของเธอบางและเธอไม่เหมาะที่จะมีลูก!"

เมื่อหลุยส์เห็นข้อมูลเขาก็ลังเล มันต้องเป็นเรื่องมหัศจรรย์แน่ๆ ที่คนอย่างต้วนอีเหยาจะตั้งครรภ์ แต่เป็นไปได้ว่าเด็กที่เกิดมาจะผิดปกติเพราะ เขาไม่ได้พูดต่อให้จบ

"อะไร?"

เย่จิงเหยียนมองเขาด้วยความประหลาดใจ ไม่มีใครบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้

"ฉันหมายความว่าตอนนี้เธออ่อนแอมากและเด็กจะดูดซึมสารอาหารของเธอ ทำให้เธออ่อนแอและกระตุ้นให้เกิดความเจ็บป่วยได้ง่าย"

หลุยส์แก้ตัวว่าคิดคำที่สมเหตุสมผล

อย่างไรก็ตาม เย่จิงเหยียนยังคงลังเล

เด็กคนนั้นก็เป็นเลือดเนื้อของเขาเช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่อยากเอาเด็กออก แต่ถ้าเทียบกับอ่เหยา เขาไม่ลังเลที่จะเลือกเธอ

หลุยส์ขมวดคิ้ว “ยังไงดี?”

เย่จิงเหยียนไม่พูด

หลุยส์นิ่งเงียบเคราของเขาสั่นเล็กน้อยเพราะลมหายใจ ทำให้เขาดูน่ารักเป็นพิเศษ

"หากต้องรอจนกว่าเด็กจะคลอด เธออาจพลาดช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการรักษา"

หลุยส์ไม่ได้อธิบายโดยตรง เขาแค่ให้ทางเลือก เขารู้ว่าเขามีแผนในใจ แต่เขาไม่กล้าเผชิญหน้ากับมัน

"ขอคิดดูก่อน"

เย่จิงเหยียนลุกขึ้นและถูกหลุยส์เรียกไว้ “ ภายในห้าเดือน ถ้าเธอไม่สามารถผ่าตัดได้ โอกาสที่จะฟื้นตัวก็จะไม่มีอีกแล้ว”

เขาพยักหน้าอย่างเงียบๆ และเดินออกไปที่ประตู ด้วยขั้นตอนที่หนักหน่วง แม้ว่าเขาจะยังคงยืนตัวตรง แต่บางทีตัวเขาเองก็ไม่ได้สังเกตตัวเขานั้นห่อเหี่ยว

หลุยส์ส่ายหัวและถอนหายใจ ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่ดีที่สุดสำหรับสำหรับอย่างใดอย่างหนึ่ง เมื่อผู้คนเลือกได้มันจะต้องเป็นเลือดและโหดร้าย

เย่จิงเหยียนเดินคนเดียวบนถนน จิตใจของเขาสับสน ทำไมถึงโยนคำถามปรนัยที่ยุ่งยากให้เขาทุกครั้งที่เขาต้องเลือก

“บัวลอย บัวลอยไหมบัวลอย”

ทันใดนั้นคำพูดที่จริงใจของจีนสองสามคำล้อมรอบหูของเย่จิงเหยียน เขาเงยหน้าขึ้นมองและอดสงสัยไม่ได้ว่ามีเสียงร้องของชาวจีนบนท้องถนนในต่างประเทศนี้ได้ยังไง

รถเข็นคันหนึ่งเข็นเข้าหาเขาอย่างช้าๆ ด้านหลังเป็นผู้หญิงตัวเล็กร่างผอม เย่จิงเหยียนยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น

เดินไปถามว่า "บัวลอยขายยังไง?"

“ สิบหยวน”

เด็กหญิงตัวเล็กๆเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัยว่าคนที่มีเสียงดีเช่นนี้จะเป็นยังไง หลังจากเห็นว่าเป็นเย่จิงเหยียน เธอก็ตะลึง

เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่มีเธอสมบัติที่ไร้ที่ติเช่นนี้ในชีวิต แม้ว่าหนุ่มหล่อชาวต่างชาติที่มีจมูกสูงและตาโตจะอยู่ต่างประเทศ แต่เธอก็ยังคงชอบรูปลักษณ์แบบจีน

เมื่อเห็นเธอตกตะลึงเย่จิงเหยียนก็ขมวดคิ้ว “ฉันเอาบัวลอยหนึ่งชาม”

“ อ่อ...ได้ค่ะ ได้”

เด็กหญิงตัวเล็กๆรีบทำบัวลอยอย่างรวดเร็ว "นี่ค่ะ คุณผู้ชาย"

เย่จิงเหยียนหยิบบัวลอยมาและให้เธอสิบเหรียญ กำลังจะจากไปคนผิวดำสองสามคนโผล่มาจากไหนไม่รู้และล้อมรอบแผงขายบัวลอย

“ พวกแกจะทำอะไร?” เด็กหญิงตัวเล็กๆรู้สึกกลัวในใจ แต่เธอไม่ได้ร้องขอความเมตตาแม้แต่น้อย

เธอพูดภาษาจีนและคนผิวดำไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร พวกเขาเพียงแค่ล้อมรอบเธอด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ โดยไม่สนใจเย่จิงเหยียนที่อยู่ด้านข้าง

เด็กหญิงตัวเล็กเดินถอยหลัง เงยหน้าขึ้นมองเย่จิงเหยียนอย่างน่าสงสาร หวังว่าเขาจะช่วยได้