วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 369

"วิธีไหน" ตอนแรกอี้เทียนเฉิงมีท่าทีอ่อนแรง แต่เมื่อได้ยินว่ามีวิธีเขาก็รีบลุกขึ้นมาทันที

"หาช่องโหว่"

เมื่อได้ยินวิธี อี้เทียนเฉิงก็ยิ้มอย่างขมขื่น "พูดเหมือนกับง่ายนักแหละ"

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดถึงวิธีนี้ แต่ในความเป็นจริงเรื่องนี้ยากมาก แม่เลี้ยงของเขาไม่ใช่คนโง่ ไม่มีทางทิ้งร่องรอยให้พวกเขาหาเจอแน่

"ไม่ต้องเป็นของจริงก็ได้ ในเมื่อเธอเอาเงินไป พวกเราก็แค่ต้องสร้างหลักฐานเท็จขึ้นมา"

"พี่จะบอกว่า..." อี้เทียนเฉิงตาโต "พวกเราทำขึ้นมาเองหรอ ไม่ได้มั้ง"

เย่จิงเหยียนพยักหน้าให้เขา

ใช่สิ

ทำไมเขาถึงไม่คิดถึงวิธีนี้ ในเมื่อเอาเงินไปผู้หญิงคนนั้นต้องอยู่ไม่สุข เพียงแค่เขาวางกับดัก ผู้หญิงคนนั้นก็จะพาตัวเองมาติดกับเอง

ต้วนอีเหยานั่งฟังไปด้วยพลางๆ ดีที่ขณะที่เย่จิงเหยียนพูด มือเขาก็ไม่หยุด ทำให้ปากเธอไม่ว่าง

เมื่ออาหารพร่องไปพอสมควรแล้ว เย่จิงเหยียนก็เอาทิชชู่เปียกเช็ดมือ และถามเธอเสียงอ่อนโยน "อิ่มรึยัง"

ต้วนอีเหยาพยักหน้าเขินๆ อาหารบนโต๊ะเธอกินคนเดียวเกือบทั้งหมดจะไม่ให้อิ่มได้ยังไง

"งั้นพวกเราไปกันเถอะ"

เย่จิงเหยียนลุกขึ้นยืนจูงมือต้วนอีเหยา

"เดี๋ยวก่อน" อี้เทียนเฉิงมายืนขวางหน้าเย่จิงเหยียน "คุณควรจะช่วยไม่ใช่หรอ"

"ช่วยคิดแผนแล้วไง ปัญหาต่อจากนี้ก็แก้เองแล้วกัน"

"อย่าสิ" อี้เทียนเฉิงคร่ำครวญ เขาจัดการคนเดียวไม่ได้หรอก ไม่อย่างนั้นยังไม่ทันเริ่ม เขาก็แพ้แล้ว

"ฉันมาพักผ่อนนะ ไม่ได้มาเพื่อช่วยแก้ปัยหาง่อยๆนี่" พูดจบเย่จิงเหยียนก็เดินจูงมือต้วนอีเหยาออกไปโดยไม่หันกลับมาอีก

ต้วนอีเหยาหันไปมองอีกครั้งอย่างกังวล อี้เทียนเฉิงรีบทำท่าหมดอาลัยตายอยากทันที

"เขาดูน่าสงสารมากนะคะ" ต้วนอีเหยาเห็นท่าทางอย่างนั้นของเขาก็รู้สึกเห็นใจขึ้นมา

อี้เทียนเฉิงได้ยินก้รีบพยักหน้าเห็นด้วยรัวๆ จนมึนหัวแล้วจึงหยุดทำ

"จิงเหยียน..."

"อะไร" เย่จิงเหยียนหยุดเดินอย่างหงุดหงิด ประโยคเมื่อกี้ที่เธอพูดเขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แต่ครั้งนี้เธอเรียกชื่อเขา จึงจำต้องขานกลับ

ถ้าเธอเรียกเขาตอนปกติ เขาจะดีใจมาก แต่นี่เธอกลับเรียกเขาเพื่อผู้ชายคนอื่น จึงทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ

"พวกเราช่วยเขาเถอะ"

"คุณอยากให้ผมช่วยเขาจริงๆหรอ"

"อืมๆ" ต้วนอีเหยาพยักหน้า เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับงานของพวกเขาเธอจึงไม่เข้าใจ แต่ถ้าเป็นเรื่องออกแรงเธอคงช่วยเองไปแล้ว แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใช้สมอง จึงต้องเป็นหน้าที่ของเย่จิงเหยียน

"งั้นวันพักผ่อนของเราก็เสียไปน่ะสิ"

"วันพักของเรามีอีกเยอะแยะ แต่เรื่องในบ้านเราจะปล่อยไว้นานไปไม่ได้นะ"

เย่จิงเหยียนเงียบไปนานมาก สุดท้ายก็ถอนหายใจพูด "โอเค"

"ขอบคุณครับพี่สะใภ้"

อี้เทียนเฉิงเห็นว่าเย่จิงเหยียนตอบตอกลงก็ดีใจกระโดดโหยงเหยง ซึ่งขัดกับชุดประจำชาติของเขามาก

"ไม่เป็นไรค่ะ" ต้วนอีเหยาตอบกลับอย่างเกรงใจ

......

ทั้งคู่พูดคุยกันจน เย่จิงเหยียนที่ยืนอยู่ข้างๆต้องข่มอารมณ์โกรธและพูดว่า "คนที่บอกจะช่วยแกคือฉัน"

"อ้อ ขอบคุณมากครับพี่"

อี้เทียนเฉิงกลับเชื่อฟังอย่างเดิม เขารู้ว่าช่วงเวลานี้ไม่ควรทำให้เย่จิงเหยียนโกรธ ถ้าเขาโกรธขึ้นมาแล้วกลับคำจะทำยังไงล่ะ

"ไปกันเถอะ" เย่จิงเหยียนมองเานิดหน่อยและพาต้วนอีเหยาเดินไป

"เห้ยๆๆ" อี้เทียนเฉิงรีบวิ่งมาขวางเขาไว้ "บอกว่าจะช่วยผมแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมยังจะไปอีก"

"จะเริ่มตอนนี้เลยหรอ"

"ยิ่งเร็วยิ่งดีใช่มั้ยล่ะ"

เย่จิงเหยียนหน้านิ่ง "ตอนนี้ฉันยังคิดวิธีดีๆไม่ออก"

อี้เทียนเฉิงถาม "งั้นจะเริ่มตอนไหนล่ะ"

"หลังวันนี้ค่อยว่ากัน"

เขาเดินผ่านอี้เทียนเฉิงไปอย่างรวดเร็ว

คิดไม่ออกอะไรล่ะ อี้เทียนเฉิงกระทืบเท้า

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาคิดออกตั้งนานแล้วจะพูดความคิดของตัวเองออกมาได้ยังไง มีอะไรก็แค่บอกกันมาตรงๆ ไม่เห็นจำเป็นต้องหาข้ออ้างเลย

ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้เขาไม่คุยเล่นกับต้วนอีเหยาก็ดี ดูตอนนี้สิ ต้องทนร้อนรนไปอีกหลายวัน

....

"พวกเราจะไปไหน" ต้วนอีเหยาเดินตามหลังเย่จิงเหยียนด้วยความงงงวย เมื่อกี้ตอบตกลงแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมอยู่ดีๆก็จะไม่ช่วยแล้ว

"พาคุณไปเดินเล่นริมทะเล"

เย่จิงเหยียนเห็นเธอเหม่อลอย ก็หยุดเดิน และหันมามองหน้าเธอ "ตอนนี้ห้ามคิดถึงคนอื่น มองผมเท่านั้น"

"อ้อ...."

เธอตอบอย่างเกินจริง ทำให้เย่จิงเหยียนไม่พอใจมาก ทั้งคู่ยืนจ้องตากันอยู่กลางทาง

"ติ๊ดๆ"

รถขับมาจากไกลๆ ทำให้ต้วนอีเหยาได้สติรีบดึงเขาเข้าข้างทางทันที

"คุณทำอะไร รู้มั้ยว่ามันอันตราย" ต้วนอีเหยาโกรธมาก เธอปล่อยมือเย่จิงเหยียนโกรธๆ

"คุณจะคิดถึงคนอื่นอีกมั้ย"

ประโยคเดียวทำให้ต้วนอีเหยาหน่ายใจทันที "ฉันไม่ได้คิดถึงคนอื่น"

"ไม่ได้คิดก็ดี"

เย่จิงเหยียนลูบหัวเธอเบาๆ และแอบยิ้มอย่างขมขื่น

หลังจากนี้หนึ่งเดือนเขาจะพาเธอไปผ่าตัด ถึงตอนนั้นไม่ว่าการผ่าตัดจะสำเร็จมั้ย เธอก็จะโทษแต่ตัวเอง ไม่รู้ว่าต้องใช้พลังงานสักแค่ไหนถึงจะทำให้เธอมีแรงใจขึ้นมาได้

ตอนนี้เขาอยากใช้เวลาอยู่กับเธอให้นานที่สุด ใช้เวลาหนึ่งเดือนนี้ด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่อยากทะเลาะ ไม่อยากให้มีเรื่องทุกข์ใจใดๆ

ต้วนอีเหยาแกล้งไม่เข้าใจความคิดของเขา และพยักหน้าลง

ท่าทางกวนๆของเธอไม่ได้ทำให้เย่จิงเหยียนไม่พอใจ ทั้งคู่กลับมาคืนดีกัน และเดินไปบนหาดด้วยกัน

ดวงอาทิตย์ค่อยๆลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเริ่มกลายเป็นสีทองส่องไปทั่ว จนแม้แต่ร่างของต้วนอีเหยาก็เป็นสีทองเช่นกัน