วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 370

ต้วนอีเหยาแตะจมูกแล้วมองไปที่เย่จิงเหยียนยิ้มๆ เมื่อเห็นเขาไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา เธอก็อดไม่ได้ที่จะดึงแขนเสื้อของเขา

“หืม เป็นอะไร” เย่จิงเหยียนเหมือนเพิ่งได้สติ เขามองต้วนอีเหยาด้วยรอยยิ้ม

“ฉันหิว แล้วเริ่มกินข้าวได้รึยัง”

“ได้สิ” เย่จิงเหยียนยื่นมือออกมาลูบหัวของเธอ เรื่องนี้ไม่ต้องถามเขาก็ได้ หิวแล้วก็กินเลย

ต้วนอีเหยาหยิบตะเกียบข้างๆขึ้นมา เมื่อเรียกพวกเขาแล้วพวกเขายังไม่ยอมลงมือทานอาหารเธอก็เริ่มรู้สึกขัดเขินเล็กน้อย แต่จะวางตะเกียบลงก็ไม่ทันแล้ว

เธอข่มความอายใช้ตะเกียบคีบอาหารชิ้นที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด

“อื้ม” เมื่อส่งอาหารเข้าปาก ตาของต้วนอีเหยาก็เป็นประกายทันที อาหารที่นี่ไม่ทำให้เธอผิดหวังจริงๆ

“ชอบก็ดี ชอบก็ดี” อี้เทียนเฉิงยิ้มออกมาอย่างดีใจ และแอบขยิบตาให้คนที่อยู่หน้าประตู

บริกรที่รออยู่รู้หน้าที่รีบเดินออกไปเงียบๆทันที เหลือไว้เพียงแค่คนที่เข้ามาคนแรกสุด

ต้วนอีเหยามัวแต่สนใจรสอาหารที่อยู่ตรงหน้า จึงไม่ได้สังเกตุเห็นเรื่องพวกนี้เลย และเย่จิงเหยียนก็มัวแต่สนใจต้วนอีเหยา เรื่องอื่นเขาจึงไม่ได้สนใจมองมากนัก

“พี่สะใภ้ชอบก็ดีแล้ว เพราะเป็นอาหารเช้า ดังนั้นผมเลยเตรียมแบบรสไม่จัดมาก หวังว่าพี่จะไม่รังเกียจ”

“ไม่ๆๆ” ต้วนอีเหยาโบกมือ “มันดีมากแล้ว”

ถ้าอย่างนี้เขาว่ารสเบา งั้นปกติที่เธอกินซาลาเปา หมั่นโถจะเรียกว่าอะไรล่ะ

อี้เทียนเฉิงยิ้มและมองไปที่เย่จิงเหยียน “พี่ใหญ่กินสิ”

เย่จิงเหยียนเหลือบไปมองเขานิดหนึ่ง และค่อยๆหยิบตะเกียบขึ้นมาชิมอาหารที่ต้วนอีเหยากินไปเมื่อกี้

“เป็นยังไงบ้าง”

อี้เทียนเฉิงและต้วนอีเหยามองเขาอย่างคาดหวัง

เพราะไม่อยากให้ต้วนอีเหยาผิดหวัง เขาจึงพยักหน้าเล็กน้อย “ก็ดี”

คำชมนี้ทำให้อี้เทียนเฉิงอดรู้สึกภูมิใจไม่ได้ ราวกับได้รับคำชมจากคนหลายร้อยล้านคน

กว่าจะได้รับคำชมจากเย่จิงเหยียนไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงแม้เมื่อก่อนเขาจะมากินข้าวที่นี่บ่อยๆ แต่เขาก็ไม่เคยบอกว่าอร่อยมาก่อน พวกเขาจึงคิดว่าเป็นแค่เพราะความเคยชิน ไม่อยากเปลี่ยนร้านอาหาร แต่ในที่สุดวันนี้ก็ได้ยินเขาชมออกมา

.....

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ เย่จิงเหยียนกับอี้เทียนเฉิงก็คุยกันว่าจะกลับไปดูที่บ้านตระกูลอี้หน่อย ต้วนอีเหยาจึงลุกขึ้นตาม

แต่เธอไม่ทันได้สังเกตสิ่งที่วางอยู่ตรงหน้า เมื่อเธอยืนขึ้นเสื้อของเธอจึงไปปัดโดนของบนโต๊ะตกลงมาข้างๆเท้าจนหมด และเสื้อผ้าก็เลอะเช่นกัน

“เป็นอะไร” เย่จิงเหยียนได้ยินเสียงจึงหันไปมองเมื่อเห็นเธอยืนอยู่กับที่หน้าบึ้ง เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

“ทำไมไม่ระวัง คุณอย่าขยับ”

บนพื้นมีเศษแก้วแตกกระจัดกระจายไปหมด เขาเดินเข้าไปกอดต้วนอีเหยาพลางบอก “แกไปเตรียมเครื่องบินก่อน ฉันจะพาต้วนอีเหยาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

พูดจบเขาก็ไม่รอให้อี้เทียนเฉิงตอบ รีบอุ้มต้วนอีเหยาเดินผ่านเขาไปทางร้านเสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที

“จิงเหยียน ปล่อยฉันลง”

สายตาแปลกๆระหว่างทางทำให้ต้วนอีเหยาเดี๋ยวรู้สึกอึดอัด เธอจึงดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากแขนของเย่จิงเหยียน แต่ก็กลัวจะตกลงมาดังนั้นเธอจึงขยับเบาๆเท่านั้น

“อย่าขยับ” เย่จิงเหยียนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา เธอไม่กลัวจริงๆสินะ ถ้าเธอยังดิ้นอย่างนี้ต่อไป เขาอาจจะอุ้มไม่ไหวก็ได้

เมื่อเธอได้ยินเสียงของเขา เธอก็อดไม่ได้ที่จะเกร็งตัวขึ้นมา ไม่กล้าที่จะขยับอีก “ถึงรึยัง อีกไกลแค่ไหน”

“จะถึงแล้ว” เย่จิงเหยียนตอบกลับอย่างไม่พอใจ

ผู้หญิงคนนี้ต้องอยากออกไปจากอ้อมแขนเขามากขนาดไหนกัน เพิ่งเดินมาได้นิดเดียวก็ถามเรื่องนี้ไม่ต่ำกว่าสิบรอบแล้ว

“อ้อ....”

หลังจากตอบอย่างนั้นเสร็จ เธอก็ไม่ถามอีกแล้ว เย่จิงเหยียนอุ้มเธอมาไกลมาก ในที่สุดก็หยุดลงที่ร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง

“ยินดีต้อนรับ” พนักงานใช้ภาษาอังกฤษและภาษาจีนพูดพร้อมกัน

“ไปเลือกชุดที่ตัวเองชอบเปลี่ยนซะ” เย่จิงเหยียน ลากต้วนอีเหยาเข้าไป จากนั้นก็หาเก้าอี้นั่งรอ

“ค่ะ” ต้วนอีเหยาอึดอัดเล็กน้อย เธอเลือกเสื้อยืดกางเกงยีนส์และเข้าไปลองในห้องลองชุด

เย่จิงเหยียนหยิบนิตยสารข้างๆขึ้นมาอ่าน จากนั้นไม่นานห้องลองชุดก็เปิดออก พร้อมกับต้วนอีเหยาที่เดินออกมาจากข้างใน

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างคาดหวัง แต่เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่เธอใส่ เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครั้ง

“ทำไมใส่ชุดนี้”

“มีอะไรไม่ถูกหรอ” เธอหมุนตัวหน้ากระจก หนึ่งรอบ นี่ก็เป็นสไตล์ที่เธอใส่อยู่ปกติไม่ใช่หรอ

“อืม ไม่สวย” เย่จิงเหยียนวางนิตยสารลง และพูดอย่างจริงจัง

“แต่ฉัน.... รู้สึกว่าสวยมากเลยนะ”

เธอลูบเสื้อผ้าตัวเองเบาๆด้วยความไม่เข้าใจ พนักงานที่อยู่ข้างข้างสายตาดีมาก เธอจึงรีบหยิบกระโปรงอีกตัวหนึ่งขึ้นมา

“คุณผู้หญิงลองดูตัวนี้มั้ยคะ”

“ชุดเดรสหรอคะ” ต้วนอีเหยาตกใจ “ไม่ๆๆ ฉันใส่กระโปรงไม่เหมาะค่ะ”

ตั้งแต่เล็กเธอเป็นทหารมาโดยตลอด เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์จึงทำให้เธอเดินได้สะดวกกว่า ถ้าเธอใส่ชุดกระโปรงกลัวว่าแม้แต่จะเดินก็เดินไม่ได้

“ใช่ค่ะ ชุดเดรสตัวนี้ฮิตมากเลยนะคะในปีนี้ มีคนชอบเยอะมาก คุณผู้หญิงรูปร่างสวย ใส่แล้วต้องสวยมากแน่แน่ๆค่ะ”

พนักงานพยายามโปรโมทชุดของตัวเองอย่างเต็มที่ เย่จิงเหยียนเท้าคางสังเกตชุดตัวนั้นอย่างละเอียด ชุดนั้นเป็นชุดสีขาวแขนกุด กระโปรงพองเล็กน้อย

“เอาไปลองสิ” เย่จิงเหยียน กล่าวอย่างครุ่นคิด

ชุดนี้อยู่ในขอบเขตที่เขารับได้

“โอเค” ในเมื่อเย่จิงเหยียนพูด เธอก็ไม่อยากเสียเวลา ดังนั้นจึงหยิบชุด และเดินเข้าไปในห้องลอง

เย่จิงเหยียนนั่งอยู่บนโซฟา ยังคงนั่งอ่านนิตยสารอย่างอดทน และครั้งนี้ก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าใช้เวลาค่อนข้างนาน

เขาดูนาฬิกาแล้วดูนาฬิกาอีก เวลาผ่านไปสิบนาทีแล้ว ต้วนอีเหยายังไม่ยอมออกมาจากห้องลองชุด ตามปกติแล้ว ใส่กระโปรงใช้เวลาน้อยกว่าใส่กางเกงมาก

พนักงานเห็นว่าเขารอไม่ไหวแล้ว จึงเดินไปหน้าห้องลองชุดและเคาะประตู “คุณผู้หญิงมีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ”

“ไม่...ไม่มีค่ะ” ต้วนอีเหยา ตอบกลับมาจากข้างใน

“ถ้าไม่มีปัญหาก็ออกมาเถอะ” เย่จิงเหยียนไม่รู้ว่าเดินมาอยู่หน้าประตูตั้งแต่เมื่อไหร่

ต้วนอีเหยาเงียบอยู่ข้างในอีกพักใหญ่ จากนั้นก็ได้ยินเสียง “แกรก” พร้อมกับเธอที่ออกมาจากประตูช้าๆ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอใส่กระโปรง แต่เมื่อเธอต้องยืนต่อหน้าเย่จิงเหยียน ก็ยังรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

ครั้งก่อนในงานแต่งงานของเขา ไป๋จิ่นอิ๋ง เลือกชุดที่โป๊กว่านี้ให้เธอ เธอก็สามารถใส่ได้ แต่เมื่อต้องคิดว่าเย่จิงเหยียนยืนอยู่ตรงหน้า เธอก็รู้สึกเขินเล็กน้อย

เขารู้จักเธอดีเกินไป ใส่ชุดอย่างนี้จึงทำให้เธออดเขินขึ้นมาไม่ได้

เย่จิงเหยียนมองตามรอยแยกของประตู ก่อนจะเห็นต้วนอีเหยาค่อยๆปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเขา เธอใส่ชุดสีขาว ใบหน้านิ่งสงบราวกับนางฟ้า

“เป็นยังไงบ้าง” เธอเห็นเขาเงียบไปนาน จึงถามออกมาอย่างประหม่า