วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 384

เธอเคี้ยวช้ามากเพราะกลัวว่าจะกินหมดจากนั้นมู่เวยเวยก็จะปอกให้เธออีก

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอถูกป้อนจนกลายเป็นหุ่นยนต์กินอาหารไปแล้ว ทันทีที่ปากเธอหยุดเคี้ยวก็จะถูกอาหารอีกหลายชนิดป้อนเข้าในปากของเธอ ทำให้เธอไม่สามารถรับมันไว้ได้อีก

มู่เวยเวยนั่งข้างๆเธอ ไม่พูดหรือทำอย่างอื่นเพียงแค่รอให้ต้วนอีเหยากินแอปเปิ้ลในมือจนหมดก็จะยื่นให้เธอต่อ

เย่จิงเหยียนตามเย่ฉ่าวเฉินไปตามคำเชิญและไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ต้วนอีเหยาทำได้แค่ถ่วงเวลาไปทีละนิด

"แม่ หนูออกไปสักแป๊บ!"เย่ชูวเสวียกระโดดลงมาจากห้องของเธอและเห็นต้วนอีเหยานั่งอยู่ตรงข้ามและคุ้นเคยกับภาพที่เห็นนานแล้ว

“จะไปไหน?” มู่เวยเวยถามอย่างไม่ใส่ใจ

"เป็นเพื่อนเจ้าสาวก็ต้องมีชุดใส่นะสิ หนูหาในบ้านมาหลายรอบแล้วแต่ก็ยังไม่เจอชุดที่เหมาะสม"

เธอยังพูดไม่จบแต่มู่เวยเวยรู้แล้วว่าเธอหมายความว่ายังไงและขี้เกียจฟังเธอพูดจบ“ ไปเถอะๆ ยังไงซะที่นี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ทำ”

"โอเค!" เย่ชูวเสวียกำลังจะหันหลังไปอย่างมีความสุข สายตาที่พล่ามัวก็เห็นสายตาที่อ้อนวอนของต้วนอีเหยาจึงทำให้เธอไม่สามารถขยับฝีเท้าได้

เธอมองไปที่ต้วนอีเหยาอย่างสงสัยจากนั้นก็เห็นต้วนอีเหยากำลังกระพริบตาให้และเห็นแม่ของเธอกำลังนั่งเฝ้าเธออยู่ข้างๆ จากนั้นเธอก็เข้าใจ

“ทำไมยังไม่ไป” มู่เวยเวยวางแอปเปิ้ลชิ้นสุดท้ายในมือและทิ้งเปลือกแอปเปิ้ลลงในถังขยะแล้วเงยหน้าขึ้นมองเห็นเย่ชูวเสวียยังคงยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น จึงขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

"เอ่อ ... " เย่ชูวเสวียเกาหัว "หนูคิดๆดูแล้วให้พี่อีเหยาไปเป็นเพื่อนหนูดีกว่า ยังไงก็เป็นงานแต่งงานของพี่เขา"

“ลูกเลือกชุดเพื่อนเจ้าสาวแล้วให้เธอไปกับลูกไปทำอะไร?”

มู่เวยเวยโบกมือให้เย่ชูวเสวีย "ไปๆๆ ไปเองแล้วก็รีบไปรีบกลับ"

"ไม่ใช่สิ เจ้าสาวก็ควรเลือกชุดแต่งงานเหมือนกัน!" หลังจากเย่ชูวเสวียประเมินผ่านสมองของเธอแล้วก็ไม่สามารถคิดเหตุผลอื่นได้ อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่ต้วนอีเหยา มองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกจุกอยู่ในใจ ... ผู้หญิงที่ตั้งครรภ์ช่างน่าสงสารจริงๆ!

"ชุดแต่งงานรอจิงเหยียนกลับมาพวกเขาไปเลือกกันเองได้ ลูกไม่เห็นจำเป็นต้องกังวล"

มู่เวยเวยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง มองกลับไปที่ต้วนอีเหยาซึ่งต่างจากน้ำเสียงที่ดุดันที่พูดกับเย่ชูวเสวียเมื่อครู่ เธอพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ผลไม้ในมือกินเกือบหมดแล้ว ทิ้งเลย กินนี้ให้หมดเถอะ"

ต้วนอีเหยาฝืนยิ้มบนใบหน้า เธอไม่สามารถกินต่อได้อีก แต่มู่เวยเวยยังคงยื่นมาให้เธอ ดังนั้นเธอจึงทำได้แค่รับมันไว้และมองไปที่ผู้ช่วยชีวิตของเธอ

"เอ่อ ... แม่ หนูอ่านมาจากหนังสือ เขาบอกว่าคนท้องต้องออกกำลังกายให้มากๆ พี่อีเหยานั่งอยู่บนโซฟาแบบนี้ไม่ดีมั้ง!"

เย่ชูวเสวียครุ่นคิดอยู่นานก่อนที่เธอจะคิดวิธีนี้ได้ ถ้ามันยังไม่ได้ผลเธอก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว!

เมื่อต้วนอีเหยาได้ยินดังนั้น สำหรับแนวคิดนี้มีเหตุผลอยู่บ้าง เธอจึงรีบพูดออกมาเพื่อช่วยเหลือตัวเอง “ใช่ค่ะ คุณป้า หนูไม่ควรอยู่แต่ในบ้าน อยู่นานเกินไปทำให้รู้สึกเบื่ออยากออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้าง”

มู่เวยเวยคิดถึงตัวเองเมื่อก่อนและรู้สึกสมเหตุสมผลอยู่บ้าง แต่เด็กในท้องเป็นหลานของเธอ ทำให้กังวลมากไปจึงดูแลเธออย่างเป็นห่วง กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ

"ถ้าอย่างนั้นบนถนนพวกเธอก็ระวังให้มากๆ ส่วนฉันไม่ไปด้วยละ"

เมื่อฟังเธอผ่อนคลายลงบ้าง ต้วนอีเหยาก็หายใจออกมาอย่างโล่งใจและยิ้มให้เย่ชูวเสวีย

ท้องของเธอตอนนี้ป่องขึ้นเล็กน้อยแล้วแม้ว่าจะไม่ใหญ่นักแต่เสื้อผ้าก่อนหน้านี้ไม่สามารถใส่ได้อีกต่อไปแล้ว

เย่จิงเหยียนเอากระโปรงที่พวกเขาไปซื้อด้วยกันมาเปลี่ยนใส่ในตู้เสื้อผ้าและเธอก็หยิบมาได้ตัวหนึ่ง แม้ว่ามันจะยาวมากแต่เธอก็ยังรู้สึกไม่คุ้นเคยเล็กน้อย

เธอยืนขึ้นอย่างช้าๆ เย่ชูวเสวียรีบวิ่งไปด้านข้างเธอเพื่อพยุงเธอไว้

"บนถนนก็ระวังๆด้วย เย่ชูวเสวีย ดูแลอีเหยาให้ดีๆด้วย!" มู่เวยเวยเห็นพวกเขาเดินไปถึงตรงประตูก็พูดเตือนพวกเขาอย่างเป็นห่วง

"ไม่ต้องเป็นห่วง ไว้ใจหนูเถอะ!" เย่ชูวเสวียหันกลับมาและตบที่หน้าอกของเธอ

พอรู้สึกถึงความเจ็บปวดเธอจึงรีบหยุดทันทีและมองไปที่มู่เวยเวยด้วยรอยยิ้ม

ท่าทางของเธอยิ่งทำให้มู่เวยเวยกังวลมากขึ้น เด็กขี้แยคนนี้จะดูแลคนท้องได้ไหมนะ?

เมื่อต้วนอีเหยาและเย่ชูวเสวียหายไปจากสายตาของมู่เวยเวย ทั้งคู่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมกัน

“แม่ฉันเปลี่ยนไปแล้ว หรือเข้าสู่ช่วงวัยทองแล้วนะ?” เย่ชูวเสวียพึมพำกับตัวเองพลางคิดถึงมู่เวยเวยที่แตกต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง จึงทำให้เธอสับสนเล็กน้อย

แน่นอนว่าต้วนอีเหยาไม่ได้ยินเสียงพึมพำเบาๆของเธอ ทั้งสองขึ้นรถไปทีละคนและไม่นานนักก็มาถึงที่หมาย

เป็นสถานที่เดียวกับชุดเจ้าสาวที่อีเหยาเลือกก่อนหน้านี้ เป็นสตูดิโออิสระ แต่ครั้งที่แล้วมีเวลาที่จำกัดพวกเขาเพียงแค่เลือกชุดด้านในออกมาเพียงชุดเดียว เย่ชูวเสวียมีเวลาเยอะแยะแน่นอนว่าเขาเลือกที่จะสั่งตัดเย็บขึ้นเอง

"ฉันไม่ชอบไข่มุกไม่ต้องเย็บไว้บนชุด ชายกระโปรงไม่ต้องยาวเกินไปถึงแค่หัวเข่าก็พอ ไม่ต้องมีแขนเสื้อ ... "

หลังจากที่เย่ชูวเสวียวัดตัวเสร็จ เธอก็เริ่มพูดคุยกับชายคนนั้นที่อยู่ในสตูดิโอไม่รู้จบ ต้วนอีเหยาไม่ได้ให้ความสนใจกับคนในวงการแฟชั่นมากนัก แต่ดูๆแล้วรู้สึกว่าชายคนนี้คุ้นๆอยู่บ้าง น่าจะเคยเห็นในนิตยสารเล่มไหนสักเล่ม เธอรู้ดีว่าเขาน่าจะเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากเลยทีเดียวไม่เช่นนั้นแม้แต่คนที่ไม่มีความชำนาญอย่างเธอเองจะมีความประทับใจในตัวเขาได้ยังไง

หลังจากคำสั่งซื้อสิ้นสุดลง เย่ชูวเสวียก็ปรบมือขึ้น เมื่อเห็นต้วนอีเหยาทำสีหน้าจริงจังก็คิดว่าเธอเองก็อยากสั่งตัดสักชุดเช่นกัน

เธอแลบลิ้นออกมาด้วยความรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เธอไม่มีอำนาจในการตัดสินใจสำหรับชุดแต่งงานของพี่อีเหยา “พี่อีเหยา เรารอพี่ใหญ่ว่างแล้วค่อยมาเถอะ ถึงตอนนั้นเขาจะต้องสั่งตัดชุดแต่งงานที่ไม่เหมือนใครให้พี่แน่นอน!”

ต้วนอีเหยาพยักหน้า เธอไม่มีความต้องการอะไรมากมายสำหรับชุดแต่งงานของเธอ เพียงแค่เธอได้อยู่กับคนที่เธอรักแม้ว่าจะไม่มีงานแต่งเธอเองก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว

เพียงแค่ไม่คิดว่ามันจะเสร็จเร็วแบบนี้ ถ้ากลับไปเร็วขนาดนี้มู่เวยเวยต้องยังรออยู่ที่บ้านแน่นอน ถ้าอย่างนั้นก็กลายเป็นเนื้อเข้าปากเสืออีกแล้วนะสิ ตอนนี้รสชาติยังติดอยู่ในปากเธออยู่เลย!

ต้วนอีเหยาหันหน้าไปและเห็นห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เหมือนกับว่าเธอมองเห็นความหวังขึ้นมา ดวงตาเธอก็เป็นประกายขึ้นมา "หรือไม่ เรารออีกสักแป๊บค่อยกลับไปเถอะ ฉันว่าห้างที่อยู่ข้างๆนี้ไม่เลวหรือไม่ก็ไปเดินช้อปปิ้งสักหน่อย! "

"อย่าเลย เราต้องรีบกลับ!" เย่ชูวเสวียอดไม่ได้ที่จะสั่นขึ้นมาเมื่อนึกถึงสายตาของแม่ ในห้างมีคนเยอะสุดแล้ว ถ้าหากเกิดอุบัติเหตุบางอย่างขึ้น เธอส่ายหัวและไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงสิ่งที่ตามมา

ต้วนอีเหยายังคงไม่ยอมแพ้ “ไม่ต้องกังวล ฉันจะระวังตัว ยังไงฉันก็เคยอยู่ในกองทัพมาก่อนไม่ได้รับบาดเจ็บหรอก”

เมื่อเย่ชูวเสวียเห็นว่าเธอยังคงยื่นหยัดก็ไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไป นอกจากนี้เธอเองก็อยากเดินช้อปปิ้งบ้างและแสดงสัญลักษณ์มือไปยังต้วนอีเหยา “ถ้า ... ถ้าอย่างนั้นแค่เดินดูสักพักก็พอนะ!”

"อืม" ต้วนอีเหยาพยักหน้า เวลาในตอนนี้ก็ไม่เช้าแล้ว เดินช้อปปิ้งสักพักเย่จิงเหยียนก็น่าจะกลับมาแล้วแหละ และเธอก็ไม่กลัวที่ต้องไปทรมานจากการกินอีกแล้ว!

ตอนนี้ทุกครั้งที่เธอก้าวไปข้างหน้าท้องของเธอก็รู้สึกอึดอัดและเธอคงไม่ต้องกินอาหารเย็นในคืนนี้แล้ว

เมื่อพวกเขาไปถึงห้างสรรพสินค้า ทั้งสองก็ตรงไปที่โซนเสื้อผ้าและเริ่มเลือกกันอย่างคึกคัก ที่จริงมีเพียงเย่ชูวเสวียที่สนใจอยู่คนเดียว ต้วนอีเหยาเพียงแค่เดินไปรอบๆอย่างลวกๆ ในพริบตาเย่ชูวเสวียก็เปลี่ยนเสื้อผ้าไปหลายชุดแล้ว

“พี่อีเหยา ชุดนี้เป็นยังไงบ้าง?” เย่ชูวเสวียหมุนตัวตรงหน้าต้วนอีเหยา กระโปรงจีบของเธอพลิ้วไปตามสายลม

ต้วนอีเหยาเดินรอบๆตัวเธอ "อืม ก็ไม่เลวนะ"