วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 431

"เธอออกมารอฉันหน้าประตูมหาวิทยาลัยเดี๋ยวนี้ อีก10 นาทีถึง" เสี่ยวอวี้หลินสั่งเธอ

ถ้าเซี่ยอันน่ากล้าไม่ออกมา คอยดูเลยว่าเขาจะจัดการอย่างไร

พูดจบ เขาก็รีบขับรถออกไป

...........................

เซี่ยอันน่ารู้สึกงงกับตัวเอง เสี่ยวอวี้หลินบอกให้เธอออกมารอ เธอก็เชื่อฟังออกมารอง่ายๆแบบนี้หรือ

ไม่ได้ เธอต้องกลับไป จะปล่อยให้เสี่ยวอวี้หลินรังแกอีกไม่ได้

"เฮ้? นี่มันเซี่ยอันน่าไม่ใช่หรือ? คนที่มีข่าวว่าหว่านเสน่ห์ใส่ท่านประธาน และกำลังเหยียบเรือสองแคมอยู่อีกด้วย"

เซี่ยอันน่าเงยหน้ามอง เห็นสาวรูปร่างดีคนหนึ่งใส่เสื้อผ้าที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ตอนนี้ เธอคือดาวเด่นของมหาวิทยาลัย เธอคือซู่เฉียวเฉี่ยว

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆซู่เฉียวเฉี่ยวเห็นว่าเซี่ยอันน่าไม่ได้สนใจเธอ แต่กลับมองข้ามเธอไปมองซู่เฉียวเฉี่ยวแทน ก็รู้สึกโมโห

เซี่ยอันน่ามีสิทธิอะไรมาทำกับเธอแบบนี้ "ฉันคุยกับเธออยู่ ยัยร่าน!"

เซี่ยอันน่าไม่ได้สนใจเธอ และยืนเล่นมือถือต่อ

"เฮ้ยัยร่าน" หญิงคนนั้นรู้สึกขายหน้าที่เซี่ยอันน่าเมินเธอ จึงเดินเข้าไปข้างหน้า และผลักเธอ

ถึงแม้เซี่ยอันน่าจะอ่อนแอ จะซื่อบื้อมากแค่ไหน แต่เธอก็รู้ว่าตอนนี้ควรจะทำอย่างไร "เธอทำอะไร อู๋จิง" เซี่ยอันน่าจ้องไปที่เธอตาเขม็ง

อู๋จิงก้มหน้ามองเหยียดเซี่ยอันน่าที่ตัวเล็กกว่า และบอกว่า "ฉันอยากจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับเธอ ยัยร่าน"

"เธอน่ะซิร่าน วันวันเอาแต่อยู่ตามตูดซู่เฉียวเฉี่ยว เกาะเธออยู่นั่นแหละ" เซี่ยอันน่าด่า

"เธอ..." อู๋จิงเดือดมาก เธอรู้ดีว่าคนในมหาวิทยาลัยมองว่าเธอเอาแต่เกาะซู่เฉียวเฉี่ยว

อู๋จิงเตรียมจะตบเซี่ยอันน่า แต่ก็ถูกจับมือและสะบัดออกไป

"เธอไม่เป็นไรนะ?" จริงๆเลยยัยบื้อนี่ เขาเพิ่งมาถึงก็เห็นเธอที่กำลังจะโดนตบซะแล้ว

แถมเซี่ยอันน่ายังอยู่นิ่งๆไม่ขยับ รอให้คนมาตบหรือไงนะ?

"ฉันไม่เป็นอะไร" เซี่ยอันน่าเห็นเสี่ยวอวี้หลิน ขอบตาก็ร้อนผ่าว รู้สึกน้อยใจในโชคชะตาชีวิต

เซี่ยอันน่ากอดเสี่ยวอวี้หลินแน่น

"เสี่ยวอวี้หลิน ทำไมนายเพิ่งมา" ไหนบอกแค่สิบนาที ทำไมเพิ่งมาเอาตอนนี้

"ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว" เสี่ยวอวี้หลินตกใจเล็กน้อยที่ถูกเธอกอด

แต่เขาก็รู้สึกดีใจไม่น้อย ที่เธอกอดเขาแบบนี้

"ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่แล้ว" พูดจบ เขาก็หันไปมองทางผู้หญิงสามคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า จากนั้นหันไปตวาดใส่พวกนั้นลั่นว่า "ไสหัวไป!"

อู๋จิงตกใจ พอตั้งสติได้ก็พูดอย่างอวดดีว่า "หึ อย่าคิดนะว่ามีคนปกป้องแล้วเธอจะทำอะไรก็ได้"

"ขอโทษด้วยนะคะ พอดีเพื่อนของฉันโดนแย่งผู้ชายที่รักไป เลยเสียสติแบบนี้" ซู่เฉียวเฉี่ยวพูดไปยิ้มไป

เสี่ยวอวี้หลินมองไปทางเธอ และหันกลับมามองเซี่ยอันน่า จากนั้นพูดขึ้นว่า

"ไปซะ"

เสี่ยวอวี้หลินได้ยินที่ซู่เฉียวเฉี่ยวพูดก็รู้สึกไม่ชอบใจ

และเขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ ช่วงนี้ขอแค่เป็นเรื่องของเซี่ยอันน่า เขามักจะตั้งใจฟังตั้งใจดูมาก

เหมือนคำที่ซู่เฉียวเฉี่ยวพูดขอโทษแทนเพื่อนเมื่อกี้ ที่บอกว่าเพื่อนของเธอโดนแย่งผู้ชายที่รักไป ใครเป็นคนแย่ง? เซี่ยอันน่า?

ถ้าเธอไม่ใช่คนปากร้าย ปากไม่ดี แล้วทำไมต้องเหน็บหรือใส่ร้ายเซี่ยอันน่าด้วย แถมยังบอกอีกว่า เซี่ยอันน่าชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว?

ยิ่งเสี่ยวอวี้หลินเอานึกถึงคำพูดลอยๆของซู่เฉียวเฉี่ยว ยิ่งทำให้โมโหแปลกๆ

เซี่ยวอันน่าเงยหน้ามองเขาและกระแอมเบาๆ "ขอโทษนะ ฉัน..."

เซี่ยอันน่าหน้าแดงเล็กน้อย และพูดว่า "ฉัน...จมูกฉันเหมือนโดนเสื้อนายเลย..."

เขาคิดในใจและรู้สึกโกรธเซี่ยอันน่ามาก แต่พอได้ยินที่เซี่ยอันน่าพูดเมื่อครู่ ความโกรธก็เหมือนจะเบาลง

อ่า เขาลืมไปซะสนิทเลยว่ายัยนี่บ๊องแค่ไหน จะเป็นไปได้อย่างไรที่ไปแย่งแฟนคนอื่น? ทั้งซื่อทั้งบื้อขนาดนี้ ไม่มีทางแน่นอน

ยิ่งเรื่องอย่างว่า...

"ไป ไปซื้อเสื้อผ้าให้ฉัน" เสี่ยวอวี้หลินแอบยิ้ม ตอนพูดกับเธอ

เอ่อ เสื้อของเสี่ยวอวี้หลินคงจะแพงมากแน่ๆ เซี่ยอันน่ามองเขาแล้วขมวดคิ้วด้วยความกังวล

"ไปซิ ยืนอึ้งอะไรอยู่"

"อ่อ โอเค" เซี่ยอันน่ามองที่รถคันใหม่ของเซียวอวี้หลิน แล้วรู้สึกว่าเขานี่มันลูกคนรวยจริงๆ

"ทำไมนายเปลี่ยนรถอีกแล้วล่ะ?" เซี่ยอันน่าถาม

เหอะ ทำไมถึงเปลี่ยน? ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ "ฉันอยากเปลี่ยนก็เปลี่ยน ฉันมีเงิน" เสี่ยวอวี้หลินพูดอย่างอวดดี

"ชึ" มีก็มีไปซิ

แต่จะว่าไปรถคันนี้ก็สวยมากๆ ดูสะดุดตาผู้คนมากเหมือนกัน

...............

"ว้าว ฉัน...ฉันไม่เคยมาที่นี่เลย" เซี่ยอันน่ากล่าวกับเสี่ยวอวี้หลิน ที่พาเธอมาย่านหรูหราหมาเห่าขนาดนี้

เคยมีเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเซี่ยอันน่าคนหนึ่ง มาทำงานพิเศษที่นี่ และกลับไปโม้กับเพื่อนๆว่า กาแฟของที่นี่เป็นกาแฟที่ดีๆทั้งนั้น อีกอย่างยังฟรีอีกด้วย เพราะคนที่ใช้จ่ายอยู่ที่นี่ ต่างก็เป็นคนมีเงินของเืองนี้

ราคาเสื้อโหลๆสักตัวที่นี่ คงพอจ่ายค่าเทอม ค่ากินอยู่ของเธอทั้งปีแล้ว

เป็นครั้งแรกที่เซี่ยอันน่ามาที่นี่ ความรู้สึกเธอคือที่นี่ใหญ่ ยิ่งใหญ่มาก ตื่นตาตื่นใจที่สุด ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่แสงสีเสียง

"ตามฉันมา" ยัยบ๊องเอ้ย ทำเหมือนไม่เคยเจอโลกมาก่อนอย่างงั้นแหละ แต่ทว่าเสี่ยวอวี้หลินไม่ได้รู้สึกอายหรือขายหน้าอย่างใด แต่กลับรู้สึกว่าน่ารัก? นี่เขาบ้าไปแล้วหรือเนี้ย

"โอเคค่า" เซี่ยอันน่ามองดูรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น ที่นี่ซินะที่เพื่อนเธอคุยโวไว้ตั้งเยอะ