วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 464

ตาบ้านี่!

เซี่ยอันน่าร้อนมาก ถ้าเดินต่อไปคงเป็นลมแน่ๆ

ช่างมันเถอะ ขึ้นรถก่อนค่อยว่ากัน

เสี่ยวอวี้หลินเห็นเซี่ยอันน่าตัดสินใจขึ้นรถ จึงรีบวิ่งไปช่วยเธอยกกระเป๋า แถมเปิดประตูให้อีกด้วย

เมื่อแอร์ปะทะใบหน้าของเซี่ยอันน่า เธอรู้สึกเหมือนได้ขึ้นสววรค์

แต่อยู่ๆเซี่ยอันน่าก็รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา นี่เธอตากแดดร้อนจะตายอยู่ข้างนอก แต่ตาบ้านี่กลับได้นั่งตากแอร์เย็นสบายในนี้

เสี่ยวอวี้หลินเห็นท่าทีไม่สบอารมณ์ของเธอ ก็ถามอย่างสงสัยว่า "ทำไมไม่มีความสุขล่ะ?"

"เจอหน้านายแล้วมีความสุขก็บ้าแล้ว"

"เหมือยฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลย"

เซี่ยอันน่าเลิกคิ้วถามว่า "นายทำให้ฉันเดินตากแดดอยู่ตั้งนาน ถ้าไม่โทษนายให้โทษใคร?"

เสี่ยวอวี้หลินตอบกลับอย่างไม่เข้าใจ "เธอไม่ต้องตากแดดก็ได้นี่นา แค่ขึ้นรถมาก็จบแล้ว?"

"พูดแบบนี้ หมายความว่าฉันรับผลกรรมที่ฉันเลือกเองซินะ"

"เธอจะคิดแบบนั้น ก็แล้วแต่เธฮ"

"นาย...."

เซี่ยอันน่าชี้ไปที่เขา

แต่ถูกเสี่ยวอวี้หลินจับมือไว้ และบอกอย่างอารมณ์ดีว่า "วันนี้ถ่ายจบแล้ว คงได้รับเงินค่าจ้างแล้วซินะ งั้นเลี้ยงข้าวฉันหน่อยนะ"

เซี่ยอันน่าเบ้ปาก "หึ ทำไมฉันต้องเลี้ยงด้วย!"

"ก็วันนี้ฉันมารับเธอไง"

เซี่ยอันน่าตอบอย่างโมโหว่า "นายเข้าใจผิดหรือเปล่า ฉันไม่ได้บอกให้นายมารับซะหน่อย"

"แต่ผลลัพธ์คือฉันก็เป็นคนไปส่งเธอกลับมหา'ลัย อยู่ดี"

"นายนี่มันเถียงข้างๆคูๆ"

"ฉันเป็นนักธุรกิจ มองแค่ผลลัพธ์เท่านั้น"

เซี่ยอันน่าโมโหหนักกว่าเดิมที่เถียงไม่ชนะเขา

แต่เสี่ยวอวี้หลินแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ถามต่อว่า "จะพาฉันไปทานข้าวที่ไหนดี?"

"กินอึ!"

"อึก็กินได้หรือ? ช่างเถอะ เอาแบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวฉันเลือกแล้วเธอจ่าย"

จะบ้าหรือให้เสี่ยวอวี้หลินเป็นคนเลือกร้านเอง เซี่ยอันน่าจ่ายไม่ไหวแน่นอน

"ถ้านายไม่ติดเรื่องสถานที่ ฉันพอรู้จักที่ที่หนึ่ง มีร้านอาหารอร่อยๆอยู่"

"ได้ ไปซิ"

เสี่ยวอวี้หลินกล่าวด้วยความดีใจ

แต่เมื่อเขาเห็นอาหาร สีหน้าเขาก็เปลี่ยนไป

เขาใช้ส้อมเขี่ยอาหารตรงหน้าไปมา และถามว่า "นี่มันคืออะไร?"

"เครื่องในแกะไง นายไม่เคยกินหรือ?"

อย่าว่าแต่เคยกินเลย แค่ชื่อยังไม่เคยได้ยินเลย

เสี่ยวอวี้หลินไม่ชอบอาหารพวกนี้ เขาคิดว่าคนที่กินอาหารพวกนี้ได้ ต้องมีความกล้าหาญมาก

เมื่อเห็นสีหน้าของเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าก็แอบขำเบาๆ

เซี่ยอันน่าค่อยหยิบชิ้นเนื้อเข้าปาก และทำหน้าท่าทีมีความสุข

"อื้มมม อร่อยมาก"

เสี่ยวอวี้หลินกลืนน้ำลายเอื้อก และถามว่า "อร่อยจริงๆหรือ?"

"แน่นอนนซิ วันนี้ก็ถือซะว่าพี่พามาเปิดโลกนะจ้ะ"

เสี่ยวอวี้หลินจ้องไปที่ถ้วยของตัวเอง แต่ยังไม่ขยับ

"นี่ รีบทานซิ นี่เป็นค่าตอบแทนของนายนะ อย่าเสียเปล่า"

เสี่ยวอวี้หลินไม่รู้จะทำอย่างไร จึงค่อยๆคีบชิ้นเนื้อเข้าปาก

อืม ไม่ได้แย่อย่างที่คิด แต่รสสัมผัส ก็ทำให้คนรู้สึกไม่ค่อยโอเค ทั้งตัวขนลุกขนพอง

แค่ได้ลองคำเดียว ก็เกินลิมิตของเขาแล้ว

จากนั้นเขาก็วางตะเกียบลง

แต่เซี่ยอันน่าไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ จึงพูดอย่างไม่พอใจขึ้นว่า "ถ้าครั้งนี้นายทานไม่หมด ครั้งหน้าไม่ต้องมาทานอะไรกับฉันอีก"

เสี่ยวอวี้หลินรู้ดีว่าเซี่ยอันน่ากำลังแกล้งเขา

แต่เขาก็ไม่อยากให้เธออารมณ์ไม่ดีอีก จึงจำใจคีบชิ้นเนื้อขึ้นมา

"ฉันทานก็โอเคแล้วใช่ไหม ห้ามอารมณ์ไม่ดีนะ"

พูดจบ เขาหลบตาปี๋ และเอาชิ้นเนื้อเข้าปาก

เขาแทบไม่ได้เคี้ยว พอเอาเข้าปากก็กลืนลงไปเลย ทำให้เขารู้สึกอยากอ้วกออกมา

เซี่ยอันน่าเห็นท่าทีของเขาก็รู้สึกพอใจ

หึ นี่เป็นการสั่งสอนที่ทำให้เธอต้องตากแดดอยู่นานสองนาน

เสี่ยวอวี้หลินเงยหน้าขึ้น มองเห็นรอยยิ้มของเซี่ยอันน่า

รอยยิ้มของเธอเปล่งประกาย เหมือนดาวบนท้องฟ้าเวลากลางคืน ทำให้เขารู้สึกชุ่มชื่นหัวใจ

เมื่อเซี่ยอันน่าเห็นสายตาของเสี่ยวอวี้หลินที่เอาแต่จ้องมา จากที่ขำๆอยู่ ก็ทำให้เธอขำไม่ออกและทำตัวไม่ถูก

เธอเลียริมฝีปาก แต่ก็ถูกเขามองแบบมีเลศนัย

"เอาล่ะ ทานหมดแล้วไปกันเถอะ"

เซี่ยอันน่ารีบเดินออกมาจ่ายเงิน ด้วยหน้าที่แดงระเรื่อ

เมื่อถึงมหาวิทยาลัย เซี่ยอันน่าก็รีบลงจากรถไปหยิบของ และเตรียมเดินจากไป

เสี่ยวอวี้หลินที่ยืนอยู่ก็เรียกเธอไว้และถามว่า "จะไปแล้วไม่พูดอะไรสักคำเลยหรือ?"

เซี่ยอันน่าหยุดเดินและหันมาพูดกับเขาว่า "ต่อไปไม่ต้องมาหาฉันอีก"

เสี่ยวอวี้หลินพูดไม่ออก

"ฉันให้เธอพูดคำดีๆกับฉัน ไม่ใช่พูดแบบนี้"

"ฉันพูดแต่สิ่งที่ฉันอยากพูด"

"งั้นฉันก็จะพูดสิ่งที่ฉันอยากจะพูด"

พูดจบ เขาก็เดินไปประชิดเซี่ยอันน่า จากนั้นลูบผมเธออย่างแผ่วเบา อบอุ่น

"ถึงแล้ว อย่าลืมโทรหาฉัน"

เสี่ยวอวี้หลินพูดเสียงอ่อนโยน

ผู้คนที่อยู่รอบข้างเห็นแล้ว ก็พูดขึ้นว่า

"ว้าวหวานจังเลย"

"ใช่ๆ ทั้งหล่อทั้งรวย แถมยังรักเดียวใจเดียวอีก เซี่ยอันน่าโชคดีเกินไปแล้ว"

"หวังว่าฉันจะหาแฟนดีๆแบบนี้ได้ซักคนนะ!"

รอบๆข้างต่างชื่นชมพวกเขา แต่เซี่ยอันน่ากลับโมโห

หวานอะไร ดูยังไงตานี่ก็คือยาพิษ หน้าตาข่มขื่นบนหน้าเธอ พวกนั้นสังเกตไม่เห็นบ้างหรือไง?

ไม่ได้ละ จะอยู่ต่อไม่ได้ละ ไม่อย่างต้องโกรธจนควันออกหูแน่

เซี่ยอันน่าคิดได้แบบนั้น ก็รีบยกของและวิ่งหนีไป

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มเล็กน้อย "ยัยบ๊องนี่ เขินเป็นด้วย"

เขาพูดไม่ดังมาก แต่ก็ทำให้เซี่ยอันน่าได้ยิน