วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 469

สิ่งนี้ทำให้เสี่ยวอวี้หลินยกยิ้มขึ้น “ถึงเวลาผมบอกคุณเอง”

“ถ้าคุณไม่พูดให้ชัด แล้วเกิดขายฉันไปล่ะจะทำไง”

“ทำไมคุณโง่ขนาดนี้ ถ้าผมขายคุณแล้วใครจะซื้อ”

“คุณ....”

เขารู้สึกว่าท่าทางโกรธของเซี่ยอันน่าน่ารักมาก เขาบิดจมูกของเธอและพูดว่า “คุณเป็นสมบัติอันล้ำค่า พอใจหรือยัง เย็นวันมะรืนผมจะไปร่วมงานเลี้ยง ผมจะให้คนเตรียมชุดไว้ให้ แต่งตัวสวยหน่อยล่ะ”

งานเลี้ยงอีกแล้ว คนรวยนี่งานเลี้ยงเยอะจริงๆ

เซี่ยอันน่าพูดเบาๆ “จะได้กินอะไรอร่อยไหม”

“อร่อยทุกอย่างเลย”

ประโยคนี้ทำให้เซี่ยอันน่าพยักหน้าอย่างไม่ลังเล

“งั้นตกลงตามนี้ห้ามกลับคำ อันนี้ให้คุณ”

เสี่ยวอวี้หลินพูดจบก็เอาสร้อยใส่ที่คอให้เธอ

เซี่ยอันน่ายังไม่ทันรู้ตัวบนคอก็มีสร้อยส่องประกายระยิบระยับ

เมื่อเถอะก้มลงไปมอง ก็เห็นว่าเป็นสร้อยที่เห็นในห้างวันนั้น

“นี่....”

“ผมเห็นว่าวันสองวันมานี้คุณเหนื่อยมาก เลยให้เป็นของขวัญ”

“แต่....”

“ไม่อนุญาตให้พูดว่าไม่เอา ผมซื้อให้ เก็บไว้ดีๆ งานเลี้ยงคราวหน้าผมต้องเห็นคุณใส่”

เซี่ยอันน่าไม่พูดอะไรออกมา รีบหันหลังเดินจากไปทันที

“เด็กคนนี้เป็นอะไรไปอีก”

เขามองตามหลังเซี่ยอันน่าไปด้วยความแปลกใจ

ที่จริงเซี่ยอันน่าไม่ได้คิดจะเดินออกมา แต่พอเธอไม่อยากให้เสี่ยวอวี้หลินเห็นหน้าแดงๆของเธอ

ไหนจะรอยยิ้มกว่าของเธออีก

ที่แท้ที่เขาเลือกสร้อยในครั้งนั้นก็เลือกให้เธอ....

เมื่อคิดได้อย่างงั้นเซี่ยอันน่าก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

เขาตั้งใจเลือกขนาดนี้ หมายความว่าเธอก็มีความหมายในใจเขาเหมือนกันใช่มั้ย

แม้จะน้อยกว่าอวี๋เวย แต่ก็ยังมีพื้นที่อยู่

เธอยิ้มออกมากว้างขึ้น และเดินอย่างรวดเร็ว

.....

งานหมั้นของอวี๋เวยจัดบนเรือยอร์ชสุดหรู

หลังจากที่ห้องรับรองรองรับแขกจนครบแล้ว เรือก็ค่อยๆออกจากฝั่ง

ลมทะเลตอนกลางคืนพัดเข้ามา มีแสงไฟสองสว่างอยู่ไกลๆ ราวกับมีไข่มุกอยู่บนผิวทะเล

เซี่ยอันน่ามองทะเลด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย

ตอนที่เสี่ยวอวี้หลินทักทายคนอื่นเสร็จและเดินกลับมา เขาก็เห็นเซี่ยอันน่าราวกับแมวตัวน้อยไม่มีผิด เธอกำลังหลบอยู่ในมุม

เขาเดินยิ้มมาอยู่ข้างเธอและพูดว่า “ตรงโน้นมีติ่มซำ ทำไมไม่ไปกิน”

เซี่ยอันน่าจับที่กั้นและพูดว่า “อยู่ตรงนี้สบายมาก ฉันอยากอยู่ต่ออีกหน่อย”

“ชอบลมทะเลหรอ คราวหน้าพวกเราออกหรือมาเองดีกว่า”

พวกเรา....

ชื่อเรียกอย่างนี้ทำให้เซี่ยอันน่ารู้สึกอึดอัดใจ

เธอไม่พูดอะไรอีก และเสี่ยวอวี้หลินก็ชอบความสงบอย่างนี้ ทั้งสองคนนั่งข้างกัน มองไปในทะเลด้วยความสงบ

บรรยากาศอย่างนี้ไม่ได้อยู่นานนัก เพราะมีคนมาขัดจังหวะก่อน

“คิดไม่ถึงว่าจะเจอคุณชายเสี่ยวที่นี่ บังเอิญจริงๆ”

เมื่อได้ยินเสียงคนดังมาจากข้างหลัง เสี่ยวอวี้หลินจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย และหันไปมอง

เสี่ยวอวี้หลินไม่ได้ยิ้มแต่อย่างใด เขาถามอย่างไรอารมณ์ “ทำไมถึงมาไม่ได้”

อีกฝ่ายยิ้มอย่างมีลับลมคมใน “ก็เมื่อก่อนกับอวี๋เวย.... คุณนี่เป็นคนใจกว้างจริงๆ”

เสี่ยวอวี้หลินพูดอย่างหมดความอดทน “เรื่องมันผ่านมาแล้ว จะพูดถึงขึ้นใหม่ทำไม คนเราต้องมองไปข้างหน้า”

“ที่แท้คุณชายเสี่ยวก็มองกาลไกล ผู้หญิงข้างกายก็เริ่มอายุน้อยขึ้นเรื่อยๆ”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเหล่สายตามามองเธอ เซี่ยอันน่าก็ตกตะลึง

เสี่ยวอวี้หลินเดินมาบังเซี่ยอันน่า ความอดทนเขากำลังจะถึงขีดจำกัด เขาพูดอย่างเย็นชา “แน่นอนสายตาของผมดีเสมอ”

เมื่อเขารู้ว่าทำให้เสี่ยวอวี้หลินโกรธแล้ว เขาจึงพูดว่า “งั้นผมไม่กวนพวกคุณสองคนแล้ว”

เซี่ยอันน่ามองคนที่อยู่ข้างๆและถาม “เมื่อกี้คุณหมายความว่ายังไง งานเลี้ยงในครั้งนี้จัดขึ้นเพื่ออะไร”

“ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็เป็นเรื่องของคนอื่น พวกเรามาเอาบรรยากาศก็พอ”

เสี่ยวอวี้หลินขึ้นมือไปจับสร้อยคอของเธอ และบอก “สร้อยเส้นนี้เหมาะกับคุณมาก”

ทันทีที่เขาแตะลงบนผิวของเธอ เธอก็รู้สึกว่ามันเป็นราวกับลูกไฟ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด

เธอจึงถอยหลังออกไปและพูดว่า “จากนี้ไม่ต้องซื้ออะไรให้ฉันอีก ของพวกนี้แพงมาก ฉันไม่รู้จะชดใช้ให้คุณยังไง”

“ผมไม่ได้อยากให้คุณชดใช้คืน”

“แต่ฉันรับไว้ไม่ได้”

“คุณเป็นแฟนของผมนะจะคิดเล็กคิดน้อยทำไม”

เซี่ยอันน่าหน้าแดงขึ้นมา “ใครเป็นแฟนของคุณอยากพูดมั่วนะ”

“ใครๆก็รู้ว่าคุณเป็นแฟนของผม แฟนของเสี่ยวอวี้หลิน ใครกล้ามามีเรื่องด้วย เพื่อให้คุณไม่ต้องอยู่ตายคนเดียว ผมคนนี้จะรับคุณไว้เอง”

“นี่ใครขอให้คุณรับไว้ไม่ทราบ”

เมื่อเห็นหน้าของเซี่ยอันน่าแดงเล็กน้อย เสี่ยวอวี้หลินจึงขยับเข้าไปใกล้เธออีกนิด “นี่ผมคิดไปเองฝ่ายเดียว หรือเป็นความสมัครใจทั้งสองฝ่ายกัน”

“คุณอย่ามาพูดไร้สาระ”

“ถ้าผมพูดไร้สาระ แล้วคุณจะยิ้มหวานขนาดนั้นทำไม”

เซี่ยอันน่ารีบยกมือขึ้นมาปิดบังใบหน้าของตัวเอง “ฉันไม่ได้ยิ้ม”

“คุณกำลังยิ้มอยู่”

“เปล่านะ”

“ไหนให้ผมดูสิ”

พูดจบเขาก็ยื่นมือไปจี้เอวเธอ

เซี่ยอันน่าบ้าจี้ จึงเริ่มหลบการจู่โจมของเขา

“ทั้งสองคนดูมีความสุขนะ”

มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมา ทำให้ทั้งสองคนต้องหยุดการกระทำลง

คืออวี๋เวย

วันนี้เธอสวยมาก ใส่ชุดแต่งงานสีขาว และสวมเครื่องประดับแวววาว ดูสง่างาม

เธอม้วนผมขึ้น แสดงให้เห็นลำคอระหง ผมที่ตกลงมาเล็กน้อย ทำให้ดูมีเสน่ห์มากขึ้น

เธอทำให้ทุกคนแทบไม่อยากละสายตา

แต่เซี่ยอันน่าก็ไม่ได้สนใจว่าอวี๋เวยจะสวยขนาดไหน ตอนนี้เธอจ้องอยู่ที่คอของอวี๋เวยอย่างเดียว