วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 470

“จำไว้คุณไม่ใช่ตัวแทนของใคร”

เซี่ยอันน่ายกสร้อยขึ้นมาตรงหน้าเขาและถามว่า “งั้นนี่คืออะไร”

เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกปวดหัว “นี่เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด คุณเชื่อไหม”

“ไม่เชื่อ”

“แต่ความจริงมันเป็นอย่างนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมอวี๋เวยถึงมีสร้อยเส้นนี้ จริงๆนะเชื่อผมเถอะ”

เสี่ยวอวี้หลินพูดอย่างซื่อตรง

แต่เซี่ยอันน่าไม่เชื่อเลยซักประโยค เธอพูดอย่างเย็นอวี๋เวย “ฉันเชื่อแค่สายตาตัวเอง”

เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกเสียใจมาก เขามีชนักติดหลังโดยไม่ตั้งใจ

แต่เขาจะตรวจสอบให้ได้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง

ความจริงจะปรากฏขึ้นในภายหลัง

แต่เขารู้สึกดีใจมากกับท่าทางอย่างนี้ของเซี่ยอันน่า

“ไม่พูดแล้ว แต่ว่าทำไมคุณต้องโกรธขนาดนี้ด้วยถ้าผมซื้อสร้อยแบบเดียวกันให้คุณ”

ใช่ ทำไมเธอต้องโกรธด้วย เธอมีเหตุผลอะไรที่ต้องโกรธ

อารมณ์ของเซี่ยอันน่าอ่อนลง เธอตอบอย่างตะกุกตะกัก “ฉัน...ฉันก็แค่... ไม่ชอบเป็นตัวแทนของใคร”

เสี่ยวอวี้หลินสงบมาก เหมือนเขาจับไต๋ของเซี่ยอันน่าได้แล้ว เขาจึงพูดว่า “ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย จะสนใจทำไมว่าเป็นตัวแทนของใคร”

เซี่ยอันน่ากังวลและเถียงข้างๆคูๆ “ฉันไม่ได้รู้สึกอะไร ฉันบอกแล้วว่าฉันแค่....”

ยังไม่ทันที่เซี่ยอันน่าจะพูดจบ เขาก็เข้าไปจูบเธอ

จูบนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้เซี่ยอันน่าไม่ทันตั้งตัว เธอเบิกตามองผู้อวี๋เวยยที่อยู่ใกล้ๆ

ขนตาของเขายาวมาก เมื่อเขาหลับตาลงก็เหมือนผีเสื้อกำลังกระพือปีก และกำลังจะบินออกไป

ก่อนที่เซี่ยอันน่าจะตอบสนองกลับมา เขาก็ผละออกไปก่อน เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “เซี่ยอันน่าคุณโกหก”

ความลับในใจของเธอถูกเปิดเผย เซี่ยอันน่ารู้สึกหดหู่เล็กน้อย

ควบคุมใจตัวเองไม่ได้ว่าแย่แล้ว ตอนนี้ยังควบคุมการแสดงออกไม่ได้ด้วย เธอถูกเขาถอดหน้ากากออก ไม่เหลือแล้วความภูมิใจในตัวเอง

เซี่ยอันน่านะเซี่ยอันน่า ทำไมแค่นี้ก็ทนไม่ได้

ถึงว่าทำไมเสี่ยวอวี้หลินถึงชอบดูถูกเธอ ชอบแกล้ง มันสมควรแล้ว

เธอหลับตาลงอย่างหมดหวัง จากนั้นก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งและพูดว่า “ใช่ฉันโกหก ฉันรู้สึกกับคุณ ฉันชอบคนที่ไม่ควรชอบ พอใจคุณหรือยัง”

ระหว่างพูดเธอก็กลั้นน้ำตาไม่ไหว น้ำตาจนไหลออกมา

เธอบอกตัวเองให้กล้ากว่านี้หน่อย แม้จะโดนจับได้ แต่ก็ควรจะรักษาศักดิ์ศรีครั้งสุดท้ายไว้

แต่ตั้งแต่คำแรกที่เธอพูดออกมา ก็อดทนได้ยากมาก เธอแสบจมูกไปหมด เรากับท้องฟ้าจะถล่มออกมาตรงนะ

ตอนแรกเขาต้องการจะแกล้งเธอ แต่เมื่อเห็นสภาพเธอแบบนี้ เขาก็รู้สึกเสียใจมาก

เขายื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ กลั้นยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ถ้าผมไม่ชอบคุณผมจะเสียเวลามาอธิบายเรื่องพวกนี้ให้คุณฟังทำไม ถ้าคุณเป็นแค่ของเล่นที่ไร้ค่า ใช้เสร็จคุณจะเสียใจ ทรมาน มันก็เรื่องของคุณ ผมจะเป็นห่วงทำไม”

เซี่ยอันน่าสุดหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “อาจจะเป็นเพราะว่าคุณชอบเล่นของเล่น”

ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดอยู่ เมื่อได้ยินประโยคนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เขาส่ายหน้าและถามกลับไปว่า “เซี่ยอันน่า สมองคุณช่วยปกติหน่อยไม่ได้หรอ ผมแสดงออกขนาดนี้คุณจะไม่คิดว่าผมก็ชอบคุณเหมือนกันบ้างหรอ”

เขาชอบฉันหรอ จริงหรอ เป็นไปได้หรอ

เซี่ยอันน่ารู้สึกสับสน และขณะเดียวกันก็รู้สึกมีความคาดหวังและหวาดกลัว

“ฉันไม่อยากคิดไปเอง”

“คุณไม่ได้คิดไปเอง แต่เราใจตรงกัน”

พูดจบเขาก็เข้าไปจูบเธออีกครั้ง

จูบครั้งนี้ไม่เหมือนกับเมื่อกี้ ครั้งนี้เขาจูบอย่างนุ่มนวล หอมหวาน และดำเนินไปอย่างช้าๆ เหมือนกำลังจูบของที่ล้ำค่าอยู่

ที่เขาจูบเธอเมื่อกี้ก็เพราะว่าอยากให้เธอสงบสติอารมณ์เท่านั้น

แต่หลังจากได้สัมผัสกับริมฝีปากของเธอ เขาก็รู้สึกว่ารสอวี๋เวยติของเธอนั้นน่าดึงดูดเหลือเกิน และอดไม่ได้ที่จะต้องการมากกว่านั้น....

ตอนนี้เขาทนไม่ได้แล้ว รอไม่ได้แล้ว เขาต้องการจะระบายอารมณ์ของตัวเองออกมา

ตอนแรกเซี่ยอันน่ารู้สึกตกตะลึง และพยายามจะดันเขาออก

แต่เมื่อแตะลงไปบนอกของเขา เธอก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา

ในเมื่อหลบไม่ได้แล้วก็ทำตามใจตัวเองแล้วกัน

โอกาสอย่างนี้ก็มีไม่มากนัก

เมื่อคิดได้อย่างนั้นเซี่ยอันน่าก็หลับตาลง ดื่มดำไปกับสิ่งนั้น

เพราะว่าเมื่อกี้ดื่มหนักไปแน่ หัวใจของเธอถึงได้สูบฉีดขนาดนี้

พรุ่งนี้เธอจะต้องเปลี่ยนเป็นเซี่ยอันน่าผู้เข้มแข็ง ไม่ถูกเสี่ยวอวี้หลินล่อลวงอีก

เซี่ยอันน่าคิดอย่างนี้และร่วมมือกับเสี่ยวอวี้หลินจูบกันอย่างลึกซึ้งมากขึ้น

คนที่เดินผ่านตรงนี้ไปมา เมื่อเห็นทั้งสองคนจูบกัน ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“เป็นคู่รักที่หวานจริงๆ”

“ใช่ ไม่มีใครทำอย่างนี้ได้ นี่แค่หนุ่มสาวเท่านั้นที่จะกระตือรือร้นแบบนี้”

ทุกคนมองมาแล้วเดินจากไปยิ้มๆ

แต่ก็มีคนหนึ่งที่ไม่เดินจากไป แต่กลับกำมือแน่น

.....

เพราะงานหมั้นจัดบนเรือสำราญ จึงไม่สามารถกลับก่อนได้ จำเป็นต้องเข้าร่วมพิธีจนจบงาน หลังจากที่เรือเทียบฝั่งแล้ว จึงจะสามารถแยกย้ายได้ ดังนั้นไม่ว่างานนี้จะน่าเบื่อสักแค่ไหน เซี่ยอันน่าก็ทำได้แค่อดทน

เซี่ยอันน่านั่งกระสับกระส่ายด้วยความเบื่อหน่าย

เธอจำได้ว่าเมื่อกี้เสี่ยวอวี้หลินพูดอะไร

ใจตรงกัน.... ก็หมายความว่า เสี่ยวอวี้หลินก็ชอบเธอเหมือนกัน

เรื่องนี้มันเชื่อถือได้ยากจริงๆ คนอย่างเขาจะชอบเธอได้ยังไง คิดยังไงก็เป็นไปไม่ได้

หรือเขากำลังแกล้งเธออยู่

เขาก็ไม่น่าจะเบื่อขนาดนั้น ถึงขนาดต้องพูดโกหกแบบนี้ มันไม่น่าสนใจ

เซี่ยอันน่ายิ่งคิดยิ่งสับสน จนสมองแทบระเบิดออกมา

“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว เสี่ยวอวี้หลินล่ะ”

ในขณะที่เซี่ยอันน่ากำลังสับสนอยู่นั้น ก็มีคนมาถามเธออย่างอ่อนโยน

เธอจึงรีบหันกลับไปมองก่อนจะเห็นอวี๋เวย

เมื่ออยู่ใกล้กันมากขึ้นเซี่ยอันน่าถึงเพิ่งเห็นว่า อวี๋เวยสวยกว่าเดิมอีก เธอทั้งเจิดจรัสและมีเสน่ห์

เมื่อเทียบกับตัวเองแล้ว ตัวเธอก็เหมือนดอกลิลลี่

แต่ว่ามีรูปแบบแตกต่างกัน ตอนนี้เซี่ยอันน่าไม่เชื่อมั่นในตัวเองเลย เธอหลบสายตาและพูดอย่างประหม่า

“อ้อ ไปเข้าห้องน้ำค่ะ”

อวี๋เวยพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันรู้จักเขามานานขนาดนั้น เพิ่งจะเคยเห็นคนที่เขาจริงจังด้วย แสดงว่าความสัมพันธ์ของพวกคุณไม่เลวเลย”