วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 517

ซีซีรีบตอบกลับว่า "อ่อโอเคค่ะ"

เมื่อเดินถึงหลังเคาน์เตอร์ ซีซีเตรียมรินน้ำมะนาวให้ลูกค้า

จากนั้นเย่ชวูเสวียก็เดินมายืข้างๆเธอ และพูดว่า "พวกนั้นพูดมั่วซั่ว เธออย่าคิดอะไรเลย"

ซีซีตกใจเล็กน้อย ที่โดนจับได้ ที่แท้ทีวีดูไม่ได้ เพราะเย่ชวูเสวียทำนี่เอง

เธอรีบฝืนยิ้มออกมา พูดตอบว่า "ก็แค่เม้ามอยกันเฉยๆ ฉันจะใส่ใจได้อย่างไร ถ้าฉันกับเพื่อนเม้ากัน คงยิ่งกว่านี้อีก"

"เธอไม่ได้คิดอะไรมากก็ดีแล้ว"

ซีซีพูดกับเย่ชวูเสวียด้วยท่าทีตั้งใจว่า "ชวูเสวีย ฉันไม่เป็นอะไร ช่วงสองวันมานี้ฉันไม่ค่อยสดชื่น ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ อีกอย่างฉันกับคุณมู่รู้จักกันได้ไม่เท่าไหร่เอง ไม่ได้ติดต่อก็ไม่ได้ติดต่อ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย คนที่อย่าคิดมากน่าจะเป็นคุณมากกว่านะ"

เย่ชวูเสวียจ้องตาเธอ สายตาเธอเหมือนไม่ได้โกหก จึงค่อยๆภออนหายใจอย่างโล่งอก "เธอคิดได้แบบนี้ฉันก็สบายใจ"

"ฉันเข้มแข็งมาก เรื่องเล็กๆแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก วางใจเถอะ"

"อื้ม เธอคือซีซีผู้แข็งแกร่งที่สุด สู้ๆล่ะ"

เย่ชวูเสวียตบไหล่ซีซีเบาๆ และเดินจากไป

รอยยิ้มที่ฝืนยิ้มของซีซีกลับบค่อยๆเลือนไป

.......

เพราะหัวหน้าห้องกับชายใส่แว่นคนนั้นไม่ได้ปล่อยข่าวต่อ เรื่องของซีซีก็ค่อยๆซาไป

ถึงแม้ว่าพฤติกรรมของเพื่อนร่วมห้องจะไม่ได้อะไรมาก แต่ซีซีก็พอใจแล้ว และคิดว่าอีกไม่นานทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ถึงแม้ว่าอารมณ์แลละจิตใจของเธอจะดีขึ้น แต่สภาพร่างกายของเธอกลับไม่ค่อยจะดี

ตอนแรกเป็นลำไส้อักเสบ ต่อมาเป็นไข้หนัก อีกทั้งอารมณ์หน่วงๆก่อนหน้านี้อีก ทำให้ตอนนี้ซีซีไม่สามารถหายกลับไปเป็นปกติได้ 100%

ซีซีมองตัวเองในกระจก จากนั้นหยิบเครื่องสำอางขึ้นมาแต่ง หวังว่าจะทำให้เจอโชคดีบ้าง

แต่หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เธอแต่งได้ตาแพนด้า และแก้มแดงๆเหมือนตูดลิง

แปลกจัง ทำไมตอนแต่งให้อันน่าถึงได้สวยขนาดนั้น แต่พอมาแต่งให้ตัวเองกลับเป็นแบบนี้

ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเช็ดออก คิดถึงเซี่ยอันน่าจัง ถ้าเธออยู่คงจะช่วยเธอแต่ง

จากหน้าอ้วนๆเป็นซาลาเปา ตอนนี้กลับซูบผอม ใบหน้าที่เคยเปล่งปลั่ง กลับกลายมาโทรมแบบนี้

แต่จะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ อีกสักพักเธอต้องประชุมใหญ่ แถมยังต้องขึ้นเวทีกล่าวแทนเพื่อนๆอีก

ซีซีจึงรีบหาวิดีโอแต่งหน้าดู จากนั้นค่อยๆทำตาม

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ซีซีค่อยๆตั้งใจมองในกระจก จากนั้นถอนหายใจออกมา

อืม ถึงแม้จะไม่ได้ดีมาก แต่ก็ยังพอดูได้

เธอรีบเปลี่ยนชุดและเดินไปหอประชุมใหญ่

แต่เมื่อเธอมาถึง ทุกคนก็ได้เริ่มแล้ว

เกิดอะไรขึ้น เธอกะว่าจะมาถึงก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่ทำไมเหมือนว่าเธอมาถึงสาย?

ซีซีหันไปเห็นสีหน้าสะใจของหัวหน้าห้อง ก็ถึงบางอ้อ

ต้องเป็นเพราะเธอตั้งใจแจ้งเวลาผิดแน่ๆ คงอยากให้เธอขายหน้า

เมื่อเห็นซีซี หัวหน้าห้องเดินมาเหน็บแนมว่า "ทำไมถึงเพิ่งมา กี่โมงแล้ว หัดรู้จักรับผิดชอบและตรงต่อเวลาบ้าง ไม่เข้าใจจริงๆคนแบบนี้ทำไมอาจารย์ถึงให้รางวัล!"

ทั้งๆที่รู้ว่าเธอตั้งใจ แต่ซีซีพูดอะไรไม่ได้

หนึ่ง เธอไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับหัวหน้าห้องนี่ สอง และถึงเธอจะพูดอะไรไป ก็ไม่มีใครเชื่อ คงคคิดว่าแค่คนสองคนทะเลาะกัน

เพราะแบบนี้ซีซีจึงทำได้แค่ก้มหน้าและบอก "ขอโทษ"

ด้วยท่าทีสงบของซีซี ทำให้หัวหน้าห้องยังเหน็บแนมเธอต่อ และบอกให้เธอไปหาที่นั่งแถวหน้า

ระหว่างที่ซีซีเดินไปที่นั่งแถวหน้า

ชายใส่แว่นก็มองเห็นซีซี

ถึงแม้ซีซีจะแต่งหน้าอ่อนๆ แต่ก็ทำให้เธอดูดีขึ้นมาก จนทำให้เขาละสายตาจากเธอไม่ได้

หัวหน้าห้องเห็นเขาเอาแต่จ้องเธอ ก็โกรธมาก

นังเลวนี่ เวลาแบบนี้ยังจะมาอ่อยผู้ชายอีก แต่เดี๋ยวอีกสักพัก แกจะขำไม่ออกแน่ ฉันจะทำให้ทุกคนรู้ว่าแกเป็นยังไง!

เมื่อนึกถึงเเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดดขึ้น หัวหน้าห้องก็ยิ้มออกมาอย่างสะใจ

พิธีการดำเนินไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ถึงงพิธีมอบรางวัล

ซีซีและเพื่อนๆที่ได้รับรางวัล เดินไปขึ้นเวที ค่อยๆรับรางวัลจากอาจารย์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

และเมื่อทุกคนลงจากเวทีหมดแล้ว ซีซีก็ไปประจำตำแหน่งเพื่อรอกล่านสุนทรพจน์

สุนทรพจน์บทนี้ ซีซีตั้งใจเตรียมมาอย่างดี ถึงแม้ว่าความสามารถในการพูดของเธอจะไม่ได้ดีมากนัก แต่เพราะเธอตั้งใจ จึงหวังว่าเพื่อนๆจะรู้สึกแบบเดียวกับเธอ

เมื่อเธอเริ่มพูดประโยคแรก เสียงฮือฮาจากเพื่อนๆก็ดังขึ้น

พวกเขาเพ่งมองโปรเจ็คเตอร์ที่อยู่หลังซีซี

ซีซีแปลกใจจึงหันไปดู จากนั้นก็ละสายตาไม่ได้

จู่ๆก็คิดถึงเขาขึ้นมา

ขณะที่ซีซีกำลังเหม่ออยู่นั้น เพื่อนๆที่อยู่ข้างล่างต่างก็พากันวิพากษ์วิจารณ์

"ผู้หญิงคนนี้ปลอมจริงๆ ปากบอกไม่มีอะไรๆ แต่ดูจากรูปแล้ว คงจะไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะซิ"

"อยู่ต่อหน้าหลักฐานขนาดนี้ เธอยังจะกล้าพูดอะไรอีก? เห็นท่าทางน่าสงสารของเธอ ฉันเกือบจะเชื่อแล้ว"

"แสดงได้ยอดเยี่ยยมมาก ไม่งั้นจะสับรางผู้ชายไปมาแบบบนี้ได้ไง"

"เฮ้ย พวกนายว่าพวกเขาแอบไปโรงพยาบาลกัน ไม่น่าจะพากันไปทำแท้งหรอกมั้ง?"

"ดูแบบนี้ เหมือนจะใช่นะ"

.........

ยิ่งงวิจารณ์ยิ่งเสียงดัง

อาจารย์เดินขึ้นมาบนเวที จากนั้นทุกคนก็เงียบ "ใครเป็นคคนทำเรื่องน่ารังเกียจแบบนี้ รีบเอารูปลงไปเดี๋ยวนี้!"

ภาพกลายเป็นสีดำ แต่เสียงของนักศึกษากลับดังขึ้น

จากนั้นมีคนหนึ่งยืนขึ้นพูดว่า "อาจารย์ครับ ผมคิดว่าให้รางวัลกับคนแบบนี้ ไม่เหมาะสมครับ"

พูดจบ ก็มีเสียงเห็นด้วยดังขึ้น

"ใช่ๆ อาจารย์ไม่รู้ว่าซีซีแย่มากแค่ไหน คนแบบเธอ เอาอะไรมาเป็นตัวแทนของพวกเราครับ"

"เธอคือคนที่ทำให้มหาลัยเสียชื่อเสียง ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป ต้องส่งผลกระทบต่อมหาลัยแน่"