วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 531

ล้อเล่นหรอ เวลาอย่างนี้ฉีฉีจะยอมรับได้ยังไง เธอจึงรีบส่ายหน้า

“ในเมื่อไม่ใช่แฟนก็อย่ามาออกความคิดเห็น ชูวเสวี่ย ช่วยฉันหน่อย มาพาฉีฉีไปกันเถอะ”

เมื่อได้ยินเซี่ยอันน่าเรียกตัวเอง เย่ชูวเสวี่ยก็นิ่งอยู่สักพัก จากนั้นก็โน้มตัวลงไปช่วยพยุงฉีฉีไปทางประตู

เย่ชูวเสวี่ยไม่จำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นก็รู้ว่ามู่ยู่วฉีกำลังจ้องตัวเองเขม็งอยู่

แต่เย่ชูวเสวี่ยจำเป็นต้องขัดแย้งกับมู่ยู่วฉี เพราะไม่อยากมีปัญหากับเซี่ยอันน่า เพราะสุดท้ายเรื่องนี้ก็มีชื่อหนังอีกเป็นคนรับผิดชอบ มู่ยู่วฉีไม่มีสิทธิ์

เมื่อเห็นผู้หญิงทั้งสามคนไม่มีใครอยู่ข้างตัวเองสักคน มู่ยู่วฉีก็ยิ้มออกมาด้วยความโกรธ ก่อนที่ทั้งสามจะเดินผ่านเขาไป

มู่ยู่วฉีกำหมัดแน่น แล้วก็ปล่อยมือ ก่อนจะถอนหายใจอย่างแรง

“พวกเขาไปกันหมดแล้ว นายยังไม่ออกมาอีกหรอ”

เมื่อพูดจบก็มีเงาหนึ่งปรากฏขึ้น แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร “ทำไมในนี้ไม่มีคนเลยนะ ฉีฉีล่ะ”

มู่ยู่วฉีมองเสี่ยวอวี้หลินอย่างเอือมระอา “พวกเราเป็นแฝดกันการแสดงอย่างนี้ยังคิดจะมาหลอกกันอีกหรอ”

“นี่ ก็ต้องแกล้งตามน้ำหน่อยสิ ไม่อย่างนั้นจะอึดอัดขนาดไหน”

“ถ้าเมื่อกี้นายออกมา ก็สามารถหยุดฉากอึดอัดนั้นได้”

“ถ้างั้นฉันก็กลายเป็นผู้โชคร้ายคนนั้นน่ะสิ อันน่าต้องลงโทษฉันให้คุกเข่าลงบนพื้นแน่”

“ดังนั้นนายก็เลยมองดูพวกเธอพาผู้หญิงของฉันไปงั้นหรอ”

เมื่อได้ฟังน้ำเสียงของมู่ยู่วฉี เสี่ยวอวี้หลินก็ตบไหล่เขา พร้อมพูดปลอบ “ที่จริงฉีฉีไปกับเซี่ยอันน่าก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไร เธอไม่ได้อยู่กับแกตลอดเวลา แกจะได้มีเวลาทบทวนตัวเอง ถ้าฉีฉียอมลดกำแพงลง แกก็จะเข้าใกล้หัวใจเธอมากขึ้น ความสัมพันธ์ของพวกแกก็จะพัฒนาได้ดีมากขึ้น”

เสี่ยวอวี้หลินเป็นพี่น้องของมู่ยู่วฉี ดังนั้นเมื่อเขาพูดปลอบไม่กี่คำ ก็ทำให้มู่ยู่วฉีสงบลงได้

มู่ยู่วฉีนั่งอยู่บนเก้าอี้ค่อยๆถอนหายใจออกอย่างอ่อนแรง “ทำไมทุกคนถึงคิดว่าฉันไม่จริงใจกับฉีฉี”

“ถ้าพูดตามความจริง เราไม่เคยเห็นความตั้งใจของแกที่มีต่อฉีฉี”

ใช้ใจหรอ

มู่ยู่วฉีเหล่ตาตอบ “ฉันจะทำให้พวกแกดู”

เสี่ยวอวี้หลินฟังออกว่าน้ำเสียงของมู่ยู่วฉีไม่ปกติ จึงรีบถาม “แก... จะทำอะไร”

มู่ยู่วฉีไม่บอกและเก็บไว้เป็นความลับ “ถึงเวลาก็รู้เอง”

“หวังว่าเรื่องนี้จะไม่เซอร์ไพรซ์จนเกินไป ความอดทนของเราไม่ได้มีมากนัก กลัวจะรับเรื่องนี้ไม่ได้”

“ไม่ต้องกังวล ฉันจะทำแค่พอดี”

“โอเคฉันก็ต้องกลับไปเผชิญกับมรสุมของตัวเองแล้ว”

เสี่ยวอวี้หลินตบไหล่มู่ยู่วฉีและเดินออกไป

ท้องฟ้าข้างนอกเป็นสีฟ้าสดใส แต่ใจของเสี่ยวอวี้หลินกลับรู้สึกว่ามันปกคลุมไปด้วยเมฆดำ

ตั้งแต่ที่เขาตอบรับว่าจะช่วยมู่ยู่วฉี เขาก็รู้ทันทีว่าเขาต้องถูกเซี่ยอันน่าคิดบัญชีแน่

เพิ่งจะกลับมาจากฮันนีมูน แต่กลับต้องเจอคลื่นขนาดใหญ่แบบนี้ มันอันตรายมาก

เสี่ยวอวี้หลินส่ายหน้า และเดินกลับบ้าน

เซี่ยอันน่าดูแลฉีฉีจนถึงเย็น จากนั้นเธอกับเย่ชูวเสวี่ยก็กินข้าวและกลับบ้าน

เมื่อมาถึงประตูบ้าน เซี่ยอันน่าก็เห็นไฟในห้องเปิดอยู่จึงรู้ว่าเสี่ยวอวี้หลินกลับมาแล้ว เธอรู้สึกเย็นชาขึ้นมาในใจทันที

เซี่ยอันน่าดันประตูเข้าไปโดยไม่มองหน้าเสี่ยวอวี้หลิน วางกระเป๋าลง และเตรียมจะกลับห้องทันที

แต่เป็นเสี่ยวอวี้หลินที่รีบมาเกาะแกะนางอีก และพูด “ภรรยายังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม”

“กินแล้ว”

“ผมยังไม่ได้กินเลย กินเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหม”

“ไม่มีเวลา”

ท่าทีเย็นชาของเซี่ยอันน่า ทำให้เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกปวดใจ เขาถามอย่างระมัดระวัง “ภรรยาคุณโกรธใช่ไหม”

เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วถามเขากลับไป “คุณคิดว่าไงล่ะ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเสี่ยวอวี้หลินก็จับมือของเธอ และพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ภรรยาผมรู้แล้วว่าผมผิด”

“คุณผิดตรงไหน”

“ผมไม่ควรช่วยมู่ยู่วฉีโกหกคุณ”

เธอหันไปมองเสี่ยวอวี้หลินและพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ

“ฉันเชื่อใจคุณขนาดนั้น แต่คุณกลับปิดบังเรื่องสำคัญกับฉัน ถ้าฉีฉีเกิดอะไรอันตรายขึ้น คุณจะให้ฉันทำยังไง”

“ทุกอย่างสามารถจัดการได้ ภรรยาไม่ต้องกังวล”

เซี่ยอันน่าย่นคิ้วถาม “ไม่ต้องกังวลหรอ ฉีฉีเป็นแค่ผู้หญิงตัวคนเดียว วันนี้ก็ยังมาเป็นลมเพราะหิว จะให้ฉันวางใจได้ยังไง”

เสี่ยวอวี้หลินยิ้มอย่างอึดอัด “เรื่องวันนี้เป็นเรื่องบังเอิญ”

“ฉันจะไม่เชื่อคำพูดของคุณอีกต่อไปแล้ว คำพูดของคุณสองคนพี่น้องเชื่อถือไม่ได้”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเสี่ยวอวี้หลินก็รู้ว่าสถานการณ์ได้เลวร้ายขึ้น เขาจึงพูดด้วยความจริงใจว่า “ภรรยาผมยอมรับการลงโทษ คุณช่วยให้อภัยผมด้วย”

“ลงโทษหรอ แน่นอนอยู่แล้ว แล้วฉันก็นึกออกแล้วด้วยว่าจะลงโทษคุณยังไง”

ตอนที่เซี่ยอันน่าพูดประโยคนี้ สายตาของเธอก็เป็นประกายทำให้เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกตกใจ

เสี่ยวอวี้หลินถามเธออย่างกังวล “คุณจะให้ผมทำอะไร”

“ฉันจะย้ายออกไปอยู่กับฉีฉีสักพัก ช่วงนี้คุณอยู่บ้านคนเดียว”

“ห๊ะ”

คำตอบนี้ทำให้เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกตกใจมาก

เขาอึ้งไปสักครู่ จากนั้นก็กอดเอวของเธอและขอร้องอย่างน่าสงสาร “ไม่เอานะภรรยา อย่าทิ้งผมไว้ที่นี่คนเดียว ผมกลัวความมืด”

เซี่ยอันน่าดึงมือปลาหมึกของเขาออก และพูดอย่างแดกดัน “คุณก็เรียกพี่น้องที่รักของคุณมาสิ มาอยู่ด้วยกันจะได้อบอุ่น”

“ไม่เอาผมต้องการแค่ภรรยาของผมเท่านั้น”

“หึ ทีเวลาอย่างนี้รู้แล้วเหรอว่าภรรยามีความสำคัญ แล้วตอนนั้นทำอะไร พอดีเลยเสื้อผ้ายังไม่ได้เอาออกมาจากกระเป๋า เดี๋ยวจะได้ย้ายออกไปเลย”

เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกเสียใจมาก เขาไม่ได้ช่วยอะไรด้วยซ้ำ แต่กลับถูกภรรยาทิ้ง

เขามองไปที่หนังอีกอย่างน่าสงสาร “ภรรยา พวกเราเพิ่งจะแต่งงานกันคุณก็จะให้ผมอยู่คนเดียวแล้วหรอ ถ้าข่าวนี้ออกไปจะไม่ดีนะ”

“ไม่ให้คนรู้ก็พอแล้ว ฉันรู้ว่าคุณมีอำนาจนั้น”

“คุณจะไปให้ได้เลยใช่ไหม”

“ใช่”

“ไม่คิดเปลี่ยนแปลงเลยหรอ”

“ไม่คิด”

เสี่ยวอวี้หลินหายใจเข้าลึกลึกและเปลี่ยนท่าที เขาถอยหลังไปสองเก้า มองเซี่ยอันน่าเหมือนเด็กที่ถูกทิ้ง แต่ก็พูดอย่างเข้มแข็ง “โอเคภรรยา ถ้าคุณเบื่อชีวิตข้างนอกแล้วก็รีบกลับมา ผมจะคิดถึงคุณ”