วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 533

เย่จิงเหยียนคิดกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดเมื่อก่อนหน้านี้ และหันไปถามเสี่ยวอวี้หลิน “เสี่ยวอวี้หลินเมื่อกี้แกเกาหน้า เมียแกเห็นหรือเปล่า”

“เมื่อกี้มีแมลงมากัด มันคัน ก็เลยต้องเกา เกาแป๊บเดียวไม่น่าเห็นนะ”

เมื่อพูดจบเสี่ยวอวี้หลินก็เป็นเป้าหมายของทุกคนทันที

“ให้ตายเถอะ อันน่าต้องเห็นแน่”

“กินเหล้าฟรีไปเยอะขนาดนั้น ฉันท้องแทบแตกตาย สุดท้ายแค่คำปลอบใจก็ไม่ได้”

“เสี่ยวอวี้หลิน แกเป็นสายของพวกเธอใช่ไหม”

“พูดเว่อร์อะไรกัน”

“แก๊งค์หมู”

ความสงสัยนี้ทำให้เสี่ยวอวี้หลินหัวเราะออกมา “ขอโทษ นี่เป็นแค่อุบัติเหตุเล็กน้อย คราวหน้าจะไม่ให้เกิดอีก”

จะให้เสี่ยวอวี้หลินชดเชยยังไงก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อความผิดพลาดได้เกิดขึ้นไปแล้ว ดังนั้นทุกคนจึงตำหนินิดหน่อย แล้วก็ปล่อยมันไป

......

หลังผ่านหานิมูนมา เซี่ยอันน่าก็กลับมาทำงานปกติ

แม้จะแต่งงานเข้าบ้านเศรษฐี แต่เธอก็ไม่อยากเกาะเสี่ยวอวี้หลิน เธอยังอยากทำงานที่ตัวเองรัก

เพราะฉะนั้นเธอจึงตั้งใจทำงานมาก ตั้งใจกว่าก่อนจะแต่งงาน จนทุกคนรู้สึกแปลกใจ

เซี่ยอันน่าไม่ได้กังวลว่าฉีฉีจะโดนมู่ยู่วฉีไปเกาะแกะ

เพราะยังมีเย่ชูวเสวี่ยอยู่ ดังนั้นตอนนี้ทางฝั่งมู่ยู่วฉีจะเงียบมาก เธอจึงผ่อนคลายขึ้น

วันนี้ฟ้าเพิ่งจะสว่างขึ้นมา ฉีฉีตื่นมาดื่มน้ำ เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าแต่งตัวเรียบร้อยยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอก็อดไม่ได้ที่จะหาว และพูด “อันน่าทำไมออกไปเช้าขนาดนี้”

สีหน้าของเซี่ยอันน่าดูเหนื่อยล้า “ฉันเพิ่งกลับมา”

“ห๊ะ”

คำพูดนี้ทำให้ความง่วงของฉีฉีหายไปทันที สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ

“ถ่ายปกนิตยสาร อัดรายการบันเทิง แล้วก็เจอกับทีมงานอีก จนเวลามาถึงตอนนี้แหละ”

เมื่อเห็นดวงตาของเซี่ยอันน่าแทบจะเปิดไม่ได้ ฉีฉีก็พูดอย่างสงสาร “เธอทำงานหนักจริงๆ”

เซี่ยอันน่าพูดขนาดถอดรองเท้าส้นสูง “ก็แค่ช่วงนี้แหละ เดี๋ยวทุกอย่างผ่านไปก็จะไม่เหนื่อยอย่างนี้แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันก็รับไม่ได้”

“งั้นเธอรีบอาบน้ำนอนเถอะ”

“อืม”

เซี่ยอันน่าพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ

หลังจากได้คุยกับเซี่ยอันน่าแล้ว ฉีฉีก็ไม่มีอารมณ์หลับต่อ เธอจึงตื่นมาท่องศัพท์ ตั้งใจว่าจะไปซื้ออาหารเช้า รอเซี่ยอันน่าตื่นมาจะได้ทานอาหารอร่อยๆ

ทำงานหนักมากแล้ว ถ้าไม่ได้กินของอร่อยก็น่าสงสารเกินไป

เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉีฉีก็เปลี่ยนเสื้อผ้า และออกไปซื้ออาหารเช้า

บนถนนในตอนเช้าตรู่มีคนเดินไม่มากนัก

แต่ร้านอาหารเช้าก็มีคนไม่น้อย

ทุกคนกำลังต่อแถวกันอยู่ แสดงว่าอาหารรสชาติไม่เลว

เมื่อคิดอย่างนั้นฉีฉีก็ไปต่อแถว พร้อมจะซื้อทุกอย่างมาชิม

และทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ากระเป๋าของเธอขยับ

เธอยื่นมือลงไปจับ ก่อนจะจับโดนมือของคนๆหนึ่ง

เธอตะลึง ฝ่ายตรงข้ามก็ตะลึง จากนั้นสองคนก็สบตากัน เธอตกใจกับสายตาของอีกฝ่ายทันที

เธอรีบพลิกกระเป๋าหาโทรศัพท์แต่ก็ไม่เจอ เธอจึงรีบตะโกนว่า “ทำอะไรน่ะ”

เมื่อมีคนดึงกระเป๋าไว้ ผู้ชายคนนั้นก็ตะโกนอย่างโหดร้าย “ปล่อยมือ”

“แกขโมยโทรศัพท์ฉันไม่ใช่หรอ เอาคืนมา”

ผู้ชายคนนั้นพยายามจะสลัดตัวออก พร้อมตะโกนว่า “อย่าพูดไร้สาระ ปล่อยมือ”

“โจรสมัยนี้มีความมั่นใจดีนะ ไปโรงพักกับฉัน”

“นังชั่ว สมควรตาย”

ผู้ชายคนนั้นพูดแหละตั้งใจจะยกมือขึ้นมาโจมตีเธอ

“ใครกันที่สมควรตาย”

ในช่วงสำคัญก็มีคนหนึ่งเดินเข้ามาช่วยจับมือผู้ชายคนนั้นไว้และบีบอย่างแรง

จนเจ็บจึงตะโกนว่า “โอ้ย ไว้ชีวิตฉันด้วย”

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยฉีฉีก็เงยหน้าขึ้นไปและเห็นมู่ยู่วฉีกำลังยืนอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์

เค้าอยู่ที่นี่ได้ยังไง

ฉีฉีรู้สึกสงสัย แต่มู่ยู่วฉีเรากับไม่เห็นฉีฉี เค้ามองไปที่โจรและพูดอย่างเย็นชาว่า “แกขโมยอะไรของผู้หญิงคนนี้ไป เอาคืนมา”

จนรู้ว่าวันนี้เค้าเจอคนที่ไม่ธรรมดา เขาจึงไม่กล้าสู้อีก ได้แต่ส่งโทรศัพท์ให้ฉีฉีอย่างเชื่อฟัง และพูด “ฉันไม่กล้าทำแล้วปล่อยฉันไปเถอะ”

“แกทำผิดก็ต้องโดนลงโทษ ถ้าฉันปล่อยแกไป ทุกคนไม่มีทางยอม”

ทุกคนต่างสนับสนุนฉีฉี เพื่อให้จับโจรส่งให้ตำรวจ

มู่ยู่วฉียืมเชือกมาจากคนแถวนั้นมัดตัวโจร และบอกว่า “ ฉีฉีแจ้งตำรวจ”

“อืม”

เมื่อโทรไปตำรวจก็มาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นจูนก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

“ทำไมเป็นแกอีกแล้ว”

โจรคนนี้ขโมยคนอื่นจนเป็นนิสัย

โจรถูกตำรวจพาตัวไป ฉีฉีกับมู่ยู่วฉีจึงกลายเป็นฮีโร่ในสายตาทุกคน

ฉีฉีรู้สึกขอโทษ เธออยากซื้ออาหารเช้าและรีบกลับ

แต่ตอนที่จ่ายเงิน เจ้าของร้านก็พูดว่า “แฟนของหนูสุดยอดมาก อันนี้ยกให้ไม่ต้องจ่าย”

“เค้าไม่ใช่....”

“ขอบคุณมากครับคุณป้า”ยังไม่ทันที่ฉีฉีจะพูดจบ มู่ยู่วฉีก็มาพูดแทรก “ฉีฉีเรากลับกันเถอะ อย่ามากวนเวลาคุณป้าทำงาน”

เมื่อเห็นว่ายังมีคนอีกมากมาย ฉีฉีก็ไม่ควรอยู่ต่อ เธอจึงนำอาหารเช้าและเดินออกไป

เมื่อเดินออกมาไกลจากผู้คนแล้ว เธอก็เงยหน้าขึ้นยิ้มให้มู่ยู่วฉี “เมื่อกี้ขอบคุณมาก”

เค้าก้มหน้าลงมามองฉีฉี และเพิ่งรู้ว่าเค้าคิดถึงเธอมากกว่าที่คิด

ไม่มีเขาดูแลเธอ ไม่รู้ว่าเธอมีชีวิตดีไหม

เมื่อเห็นมู่ยู่วฉีไม่พูด เธอจึงเงยหน้าขึ้นไปมองเขา

และแววตาของเขาก็ทำให้เธอตกเข้าไปในห้วงแห่งความรัก ที่ไม่อาจจะถอนสายตาออกมาได้

ริมฝีปากสีแดงของฉีฉีก็ขยับเล็กน้อย เค้าอยากเข้าไปกอดและจูบเธอ

อาจจะเพราะว่าความคิดของมู่ยู่วฉีรุนแรงเกินไป ทำให้ฉีฉีรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง และหดตัวไป

เมื่อเห็นว่าปฏิกิริยาของตัวเองดูโจ่งแจ้งเกินไป มู่ยู่วฉีก็หันไปมองทางอื่นเพื่อสงบอารมณ์ “ขอบคุณอะไร แค่นี้เอง”

ถึงแม้ว่าปฏิกิริยาตอบสนองของฉีฉีจะช้า แต่เธอก็เห็นอะไรบางอย่างในสายตาของเขา

แม้ว่าการแสดงออกของเค้าจะหยาบคาย แต่เพราะว่าเค้าช่วยเธอ เธอจึงไม่ควรว่าอะไรเขา ได้แต่คุยกับเขาไปเรื่อยเพื่อให้บรรยากาศไม่น่าอึดอัด

“คุณ....”

“คุณ.....”

คิดไม่ถึงว่าทั้งสองคนจะพูดออกมาพร้อมกัน