วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 534
สายตาของมู่ยู่วฉีเต็มไปด้วยความเปิดเผย ทำให้ฉีฉีรู้สึกเขิน
และท่าทางขัดเขินอย่างนั้น ก็ทำให้มู่ยู่วฉีแทบทนไม่ได้
เขารู้ว่าถ้าตอนนี้เขารุกมากเกินไป ต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้ตกใจแน่
ดังนั้นเขาจึงต้องระงับความปรารถนาของตัวเอง และพูดอย่างใจเย็น “ผมรู้ว่าตอนนี้คุณกำลังเตรียมตัวสอบ เลยไม่มากดดันคุณ เรื่องของพวกเรา รอให้คุณสอบเสร็จก่อนค่อยคุยกัน”
คำพูดของมู่ยู่วฉีเปลี่ยนไปเร็วเกินไป เธอถึงพูดด้วยความแปลกใจ “คุณพูดถึงอะไร ก่อนหน้านี้ไม่ใช่คุยกันชัดแล้วหรอ”
“ผมจำได้ว่าคุณไม่ได้ปฏิเสธผมอย่างชัดเจน คุณแค่บอกว่าพวกเราไม่เหมาะสม อย่างนั้นผมก็ยังมีโอกาสจีบคุณ ใช่ไหม”
พูดตรงเกินไปหรือเปล่า
ฉีฉีขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้....”
ยังไม่ทันที่ฉีฉีจะพูดจบ มู่ยู่วฉีก็ ยื่นมือออกมาลูบหัวเธอ “ตั้งใจทบทวนนะ อย่าคิดเรื่อยเปื่อย”
ใครกันแน่ที่ทำให้ฉันต้องคิดเรื่อยเปื่อย
ขึ้นเสารู้สึกว่าตัวเองโอเคมากในตอนแรก แต่เพราะว่ามู่ยู่วฉีมารบกวน หัวใจของเธอจึงไม่ได้อยู่อย่างสงบ มันเต้นอย่างรุนแรงไม่หยุด
ตอนที่ฉีฉีถูกเอาเปรียบอยู่นั้น ก็มีผู้หญิงสองคนเดินผ่านมา และเห็นฉากนั้นเขาพอดี
“ลูบหัวด้วย อิจฉาจัง”
“ใช่ อบอุ่นจัง แฟนฉันเล่นแต่เกม ไม่เคยทำตัวอ่อนโยนอย่างนี้เลย”
“แฟนของฉันก็ไม่หล่อขนาดนี้”
“เกลียด ต้องพูดตรงขนาดนั้นเลยรึไง”
ทั้งสองคนพูด แล้วหัวเราะเดินจากไป ใบหน้าของฉีฉีแดงอย่างไม่อาจควบคุมได้
ที่จริงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ทำไมตัวเองต้องหน้าแดงด้วย มันไม่มีมูลเลย
ฉีฉีสั่งตัวเองว่าห้ามหน้าแดงอีก แต่ก็ไม่เป็นผล มีแต่ทำให้หน้าตัวเองแดงขึ้น
มู่ยู่วฉีก้มหน้ามองพื้นสาวแล้วยิ้มถามอย่างรู้ทัน “ทำไมคุณหน้าแดงขนาดนั้น ไม่สบายหรอ”
“ไม่ใช่”
“งั้นทำไมถึงหน้าแดงนะ”
“อาจจะไม่สบายนิดหน่อย”
“งั้นเดี๋ยวผมพาคุณไปโรงพยาบาล”
“เรื่องเล็กน้อย อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่”
“แต่ตอนนี้คุณต้องทบทวนอย่างหนัก อย่าให้อาการป่วยเล็กน้อยมากระทบกับคุณ ไปตรวจหน่อยเถอะ”
ไปตรวจหรอ ล้อเล่นหรือเปล่า
ถ้าหมอถามว่าทำไมถึงป่วย ให้เธอบอกว่าเพราะว่าเขินจนหน้าแดงรึไง ให้ตายเถอะ แค่คิดก็แย่แล้ว
“ฉีฉี คุณ....”
“ทำอะไรกันอยู่”
มู่ยู่วฉียังไม่ทันได้พูดจบ ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขัดจังหวะ
เธอเดินมาที่ทั้งสองคนอย่างสุขุม ทำให้ฉีฉีกลัวทันที
ผู้หญิงคนนี้ใส่เสื้อเบสบอล ใส่แว่นกันแดดสีดำ และใส่ผ้าปิดปาก ปิดบังตัวเองจนมิด
เมื่อมองผู้หญิงตรงหน้า ฉีฉีก็ตบอกและพูด “อันน่าเธอทำฉันตกใจหมด กลางวันแสกๆทำไมเธอแต่งตัวอย่างนี้”
เซี่ยอันน่าถอดหน้ากากออก หายใจ และใส่กลับเข้าไปใหม่ “เธอลองคิดดูสิ มีแฟนคลับตาม ถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้จะอยู่ได้ยังไง”
เมื่อได้ฟังอย่างนั้นมู่ยู่วฉีก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างติดตลก “ดูเหมือนเธอจะดังแล้วนะ ยินดีด้วย”
เซี่ยอันน่าไม่ได้หลงกลคำพูดของมู่ยู่วฉี เธอมองไปที่เขาแล้วถาม “อย่ามาขัดจังหวะ ฉันถามว่าคุณทำอะไรอยู่ ทำไมถึงมาที่นี่ แล้วยังมายุ่งกับฉีฉีอีก”
“พวกเราคุยกันปกติ”
น้ำเสียงของเซี่ยอันน่าหนักมากขึ้น “เมื่อกี้นายเอามือวางไว้บนหัวฉีฉี ฉันเห็นแล้ว”
“เห็นแล้วยังไง”
“นาย....”
เซี่ยอันน่าคิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะไร้ยางอาย ถึงขนาดกล้ายอมรับต่อหน้าเธอ
ไม่ได้ เธอจะปล่อยเขาไว้อย่างนี้ไม่ได้
ขณะที่เซี่ยอันน่ากำลังจะพูดอะไรออกมา
มู่ยู่วฉีก็พูดขัดเธอว่า “อันน่าอย่าเสียงดัง มีคนกำลังเดินมา”
เธอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นคนจากสถานีโทรทัศน์
ไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินข่าวมาจากไหน จึงรีบมา ถ้าพวกเขาไม่ได้มาคงน่าเสียดายมาก
เซี่ยอันน่ากัดฟันมองมู่ยู่วฉี “มู่ยู่วฉีนายอย่ามากวนฉีฉี ตอนนี้เธอไม่สามารถแบ่งใจได้ เธอต้องสอบแล้ว ต้องพุ่งความสำคัญไปที่การสอบ”
“ฉันรู้ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ทบทวนหนิ”
ใช่ วันนี้ฉีฉีไม่ได้กลับอพาร์ทเมนท์ และบังเอิญที่มู่ยู่วฉีมาโรงเรียนพอดี การมาเจอกับเขาเป็นเรื่องบังเอิญมาก
เซี่ยอันน่าพูด “ดูเหมือนนายจะรู้ทุกการเคลื่อนไหวของฉีฉีเลยนะ”
“นิดหน่อย”
ผู้ชายคนนี้กวนจริงๆ
เซี่ยอันน่าจับมือฉีฉีและพูด “พวกเราไปกันเถอะ”
ทั้งสองเดินไปข้างหน้า และมู่ยู่วฉีก็เดินตามมาอย่างไม่ลดละ
ไม่ว่าเซี่ยอันน่าจะเดินช้าหรือเร็ว ก็ไม่สามารถสลัดมู่ยู่วฉีให้หลุดไปได้ ทำให้เธอโมโหมาก
เซี่ยอันน่าโมโหจึงไม่ได้กลับไปที่ห้องประชุม เธอคิดจะขอลาครูและกลับอพาร์ทเมนท์
ตอนที่เซี่ยอันน่ากำลังขับรถ เธอก็เห็นว่ามู่ยู่วฉีขับรถตามมา
เมื่อจอดรถเสร็จ เซี่ยอันน่าก็แทบจะระเบิดออกมา
“มู่ยู่วฉี พอได้แล้ว”
ท่าทีของมู่ยู่วฉีผ่อนคลายมาก “ผมแค่ผ่านมา”
“ผ่านมาอะไรกัน ข้างหน้านี่ก็บ้านฉันแล้ว”
“ใช่ ฉันจะไปบ้านเธอ”
ท่าทางไม่ใส่ใจของมู่ยู่วฉี ทำให้เซี่ยอันน่ารู้สึกอับอาย
เธอยกมือขึ้นมาชี้หน้ามู่ยู่วฉีด้วยความโกรธ “มู่ยู่วฉี อย่าคิดว่านายเป็นพี่น้องกับสามีฉันแล้ว ฉันจะเมตตานะ”
แม้ว่าหัวของเซี่ยอันน่าแทบจะลุกเป็นไฟ มู่ยู่วฉีก็ไม่โกรธ เขาเดินผ่านหน้าเซี่ยอันน่าเข้าไป “รีบเข้ามาสิทุกคนอยู่ที่นี่หมด รอแค่พวกเธอ”
“นายพูดว่าอะไรนะ อะไรรอพวกเรา”
“เขาไปก็รู้เอง”
เซี่ยอันน่าขมวดคิ้วมองตามหลังมู่ยู่วฉีด้วยความหงุดหงิด
เธอหันไปถามเพื่อนเสาว “ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่า ทำไมรู้สึกฟังที่เขาพูดไม่เข้าใจ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ
ขอบคุณแอดค่ะ...สนุกค่ะ......
สนุก...