วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 66

เย่ฉ่าวเฉินไม่สนใจกิจกรรมพวกนี้ จุดประสงค์ของงานที่มหาลัยหนานฮวาจัดขึ้นพวกนี้ไม่มีอะไรน่าสนมากไปกว่าส่งเสริมคนที่มีความสามารถเข้าไปยังบริษัทใหญ่ๆ มันเป็นธุรกิจเชิงพาณิชย์

"ไม่จำเป็น คุณปฎิเสธพวกเขาไปเถอะ"

เลขาหลิวพยักหน้า และพูดอย่างสุภาพว่า " ค่ะ ดิฉันจะไปดำเนินการเดี๋ยวนี้ "

เมื่อพูดจบ ก็เดินออกจากประตูไป

เย่ฉ่าวเฉินก้มหน้าทำงานต่อ จู่ๆก็มีลมพัดเข้ามา ทำให้เอกสารที่เลขาวางไว้ปลิวตกลง ทำให้เขาเหลือบไปเห็นของที่ดูคุ้นตาชิ้นหนึ่ง

เขารีบหยิบเอกสารขึ้นมาพลิกดูสองสามหน้า เขาก็เห็นภาพวาดที่คุ้นตา

ไม่ผิด นี่เป็นภาพวาดของผู้หญิงในคืนนั้น มันเหมือนกับของที่เขามี ！

เมื่อเขาดูประวัติของผู้ออกแบบ เขียนชื่อว่า เฉียวซินโยว ข้างๆมีรูปถ่ายของเขาติดอยู่ นั่นคือผู้หญิงที่ปรากฏตัวในบ้านของเขานั่นเอง ！

หรือว่าสัญชาตญาณของเขามันจะผิด?

ผู้หญิงคนนั้นคือ เฉียวซินโยวจริงๆหรอ ?

“ เลขาหลิว รอเดี๋ยว “

เย่ฉ่าวเฉินเงยหน้าขึ้น และห้ามไม่ให้เลขาหลิวออกห้อง

เลขาหลิวรีบหันกลับมาและถามด้วยความเคารพว่า "ประธานเย่ คุณยังมีคำสั่งอะไรอีกไหมคะ ?"

เย่ฉ่าวเฉินไม่อธิบายอะไร ดวงตากระพิบและพูดเชิงขู่เบาๆว่า "เปลี่ยนแผน ฉันจะไปร่วมตัดสินการแข่งขันที่มหาวิทยาลัยหนานฮวา ！"

เลขาหลิวผงะด้วยความงงงวย เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่เขาปฎิเสธที่จะไม่เข้าร่วม ทำไมภายในเสี้ยววินาทีเขาถึงเกิดเปลี่ยนใจได้

อย่างไรก็ตามเย่ฉ่าวเฉินคุ้นชินกับการออกงานคนเดียวมาโดยตลอด เลขาหลิวจึงไม่แปลกใจอะไร จึงตอบกลับไปทันทีว่า “ รับทราบค่ะ ฉันจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้ “

เย่ฉ่าวเฉินพยักหน้า จ้องมองไปที่รูปที่ออกแบบด้วยความไม่เข้าใจ…..

.......

ตอนค่ำ เมื่อกลับมาถึงบ้าน

หลังจากเย่ฉ่าวเฉินเดินเข้าบ้าน ฉินหม่าก็เดินเข้ามาหยิบเสื้อสูทที่เขาถอดออก พร้อมกล่าวทักทายด้วยท่าทีที่สุภาพและเตือนว่า คุณชาย อาหารค่ำเตรียมพร้อมแล้ว โปรดไปรับประทานอาหารเย็นก่อน

“ อืม ”

เขาเดินไปที่โต๊ะอย่างช้าๆ เย่ฉ่าวเฉินมองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร พลางเหลือบมองไปที่ว่างข้างๆเขาขมวดคิ้วและถามด้วยความสงสัยว่า "คุณหนูล่ะ ? ค่ำขนาดนี้แล้วไปไหนไม่กลับบ้าน ?"

คุณอาหวังรู้สึกถึงอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีของเย่ฉ่าวเฉิน จึงรีบตอบกลับไปว่า "คุณชาย คุณหนูกลับมานานแล้ว ตอนนี้อยู่ที่ชั้นบน บอกว่าจะออกแบบผลงาน เธอบอกว่าไม่อยากให้ใครเข้าไปรบกวน"

เมื่อได้ยินว่าเธออยู่บ้าน อารมณ์ของเย่ฉ่าวเฉินก็เย็นลง จากนั้นก็พูดจาถากถางและเย็นชาว่า งานอะไรจะสำคัญขนาดถึงกับไม่มากินข้าว คุณอาหวัง ไปเรียกเธอลงมาหาฉันเดี๋ยวนี้ ！

คุณอาหวังมองไปที่เย่ฉ่าวเฉินที่กำลังโกรธ พลางถอนหายใจและพูดความจริงว่า "ผมขึ้นไปเรียกคุณหนูหลายครั้งแล้ว สองครั้งแรกคุณหนูบอกว่าอีกสักครู่ แต่ว่าหลังจากนั้นไปเรียกแล้วแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ"

หึ ！เย่ฉ่าวเฉินสถบออกมาพลางถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ เธอยู่ที่ห้องไหน ? “

“ ห้องนอนครับ “

เขาโยนตะเกียบออกด้วยความโกรธ ก่อนที่เย่ฉ่าวเฉินจะลุกขึ้นและเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง ก่อนจะผลักประตูเข้าห้องไป

ในห้องไม่ได้เปิดไฟ มืดไปหมดทั้งสี่ด้าน เงียบซะจนเข็มตกก็ได้ยิน

“ มู่เวยเวย เธอตายรึยัง ? ไม่ใช่ว่ากำลังทำงานออกแบบอยู่รึไง ปิดไฟแบบนี้จะทำได้ยังไง ฉันว่าเธอคงจะนอน….. “

เย่ฉ่าวเฉินพูดด้วยความโกรธ ทันใดนั้นเขาก็ชักงักไปและสักเกตุเห็นอะไรบางอย่างที่มุมห้อง

โคมไฟตั้งโต๊ะสีเหลืองส่องแสงอันอบอุ่นสองไปยังโต๊ะสีเหลี่ยมข้างล่าง

ขณะนี้มีร่างบางนอนอยู่บนโต๊ะ ใบหน้าที่เรียวงามของเธอวางอยู่บนแขนของเธอ เธอหลับตาสนิทสีหน้าดูสงบและมีเสน่ห์

ข้างๆแขนของเธอ มีกระดาษและปากกาวางอยู่ บนกระดาษมีรอยขีดเขียนเค้าโครงอยู่ เย่ฉ่าวเฉินจ้องมองรูปนั้นอยู่พักหนึ่ง และเริ่มทนไม่ได้กับภาพวาด เขาแสดงสีหน้าที่ดูถูกออกมา ภาพกราฟิกแบบนี้เด็กเล็กยังวาดได้ดีกว่าเธออีกมั้ง?

"มู่เวยเวย ตื่นเดี๋ยวนี้ ลงไปกินข้าว ！"เย่ฉ่าวเฉินออกแรงเขย่าเธอ พลางเรียกด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เสียงตะโกนปลุกมู่เวยเวยที่อยู่ในห้วงนิทราให้ตื่นขึ้น เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา

เธอเงยหน้าขึ้นมองเย่ฉ่าวเฉินที่ทำหน้าเย้ยหยั่นอยู่ น้ำเสียงของมู่เวยเวยดูแหบแห้งและเกียจคร้าน "ฉันพึ่งจะได้นอนก็ถูกคุณปลุก เย่ฉ่าวเฉิน ทำไมคุณน่ารำคาญขนาดนี้นะ ！"

เย่ฉ่าวเฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เธอบอกคุณอาหวังไม่ใช่หรอว่าจะทำงานออกแบบ ไม่ยักจะรู้เธอสามารถวาดภาพในความฝันได้ด้วย ?"

พูดจบ สายตาเขาก็มองลงไปที่โต๊ะอีกครั้ง และพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกว่า "นี่ไม่ใข่ผลงานที่คุณออกแบบในความฝันหรอกใช่ไหม ?"

เขาเหลือบมองไป มู่เวยเวยรีบดึงแบบร่างเก็บเข้าไปในลิ้นชัก เงยหน้าขึ้นมามองท่าทางที่เย้ยหยั่นของเขา ความโกรธในใจเธอก็ลุกโชนขึ้นมา

เขาวิจารณ์งานของเธอได้ แต่อย่ามาดูถูกงานของเธออย่างเด็ดขาด ！

เพราะนั่นคือผลงานของเธอ คือความพยายามของเธอทั้งหมด ！

"เย่ฉ่าวเฉินระวังปากของคุณหน่อย งานดีไซน์พวกนี้เพิ่งเริ่มทำ ยังมีอีกหลายส่วนที่ยังไม่ได้วาด คุณเลยยังเห็นมันปะหลาดแบบนี้ ！" มู่เวยเวยกำมือสองข้างแน่น และพูดตอบกลับไป

เย่ฉ่าวเฉินเพิกเฉยต่อความโกรธของเธอ เขาแสดงท่าทีไม่เห็นด้วย และพูดเหยียดหยามว่า "งั้นเธอจะวาดหัวหมู หรือวาดลา ล่ะ ? แต่จากระดับของเธอ ฉันว่าเด็กสามขวบยังวาดได้ดีกว่าเธอ ยังกล้าเรียกสิ่งนี้ว่าเป็นงานดีไซน์หรอ แล้วยังไม่อายคำดูถูกอีก！"

ไปตายซะ ！

ไอ้บ้านี่ ！

ปากเสียจริงๆ ！

มู่เวยเวยโกรธจนแทบบ้า เธอคิดสงสัยว่าเธอกับเขาเกลียดชังกันมาแต่ชาติปางก่อนรึไง ！

"เย่ฉ่าวเฉิน คุณคิดว่ามันสนุกใช่ไหมที่เอาความพยายามของคนอื่นมาล้อเล่น ? คุณเป็นคนที่ใจร้ายและไร้ยางอายจริงๆ บนโลกนี้ไม่มีใครเกินคุณเลย ！คุณมันบ้าที่สุด ！"

มู่เวยเวยตอบกลับด้วยความโกรธ

"เหอะ...."เมื่อเห็นท่าทางโกรธของเธอ ในใจของเย่ฉ่าวเฉินก็รู้สึกยินดีขึ้นมา

ไม่รู้ทำไม เมื่อเห็นมู่เวยเวยโกรธ ในใจเขากับรู้สึกพอใจ เขาก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้ อาจเป็นเพราะเธอคือน้องสาวของมู่เทียนเย่ละมั้ง ！

"มาตรฐานการออกแบบของมหาวิทยาลัยหนานฮวาคงจะต่ำลงไปมาก พวกเป็นแต่วาดรูปหมารูปแมวก็รับเข้ามา มันเปลี่ยนเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ?" ยิ่งเห็นเธอโกรธ เย่ฉ่าวเฉินยิ่งยั่วโมโหเธอ

”คุณ------”

มู่เวยเวยกัดฟันจ้องมองไปที่เขาด้วยความโกรธ จากนั้นเธอก็นึกอะไรขึ้นได้ "มหาวิทยาลัยฉันกำลังจะจัดงานแข่งขันออกแบบแฟชั่นโชว์ แต่น่าเสียดายในสายตาคุณมันไม่เท่าฉัน เพราะผลงานฉันเข้ารอบแล้ว หึ !"

ฉ่าวเฉินสะดุ้งเล็กนอย จากนั้นก็ยิ้มที่มุมปากพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า "โอ้ ? คงไม่ใช่ผลงานที่เธอไปก๊อปคนอื่นมาหรอกใช่ไหม ? ฉันว่าคนอย่างเธอ มีโอกาสทำแบบนั้นสูง ！"

"ไอ้บ้านี่ ！"

มู่เวยเวยด่ากราด เธอโกรธจนอยากฆ่าเขาให้ตาย ถ้าไม่ใช่เพราะว่าแรงเธอสู้เขาไม่ได้ เธอคงจะกัดเขาให้ตายไปแล้ว ！

"ชาติที่แล้วฉันไปติดหนี้อะไรคุณ ? ทำไมคุณถึงจ้องจะทำอย่างนี้กับฉัน ? "มู่เวยเวยสูดหายใจเข้าลึกๆและถามออกไป

เย่ฉ่าวเฉินก้าวไปใกล้บีบคางเธอและพูดอย่างเย็นชาว่า "ไม่ใช่ชาติที่แล้ว แต่เป็นชาตินี้ที่เธอติดฉัน ถ้าเทียบกับสิ่งที่พวกเธอทำกับฉันแล้ว นับว่าฉันใจดีแล้วด้วยซ้ำ ！"

สีหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจออกมา น้ำเสียงที่เย็นชาทำให้ห้องนี้ดูเย็นยะเยือกขึ้นมา

"โอ้ย------"มู่เวยเวยสูดหายใจด้วยความเจ็บปวด เธอรู้สึกว่าคางของเธอกำลังจะแตก ร่างกายกำลังจะแหลกสลาย

เธอพยายามร้องขอความเมตตา ดวงตาสีดำของเธอถามด้วยความแน่วแน่ว่า "ฉันไปติดหนี้อะไรคุณ ? ก่อนแต่งงานฉันก็ไม่เคยรู้จักคุณด้วยซ้ำ ！"

"ไม่ใช่เธอ แต่เป็นพี่ชายเธอมู่เทียนเย่ ！"เย่ฉ่าวเฉินพูดด้วยความเย็นชา "ในเมื่อหามันไม่เจอ เธอเป็นน้องสาวก็รับโทษแทนมันละกัน ！"