วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ นิยาย บท 67

เมื่อเผชิญกับความสงสัยของเขา " มู่เวยเวยจึงอธิบายว่า ฉันจะมีจุดประสงค์อะไรได้ ฉันก็แค่อยากรู้อะไรหน่อย แค่ไม่คิดว่าโลกนี้จะมีเรื่องอัศจรรย์แบบนี้ ว่าแต่คุณมาที่นี่ได้อย่างไร คุณเป็นมนุษย์ต่างดาวเหรอ ? "

เอเลี่ยน ?

ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเธอมีมนต์ขลัง ? เหอะ…..

เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ไม่กลัวเขา และยังอยากรู้อยากเห็นในตัวเขา

ในขณะเดียวกัน ก็ยังเป็นผู้หญิงคนแรกที่ไม่มองเขาแปลกๆและใช้คำพูดที่ดูถูก

" ปกติเวลาที่คุณไม่ได้อยู่ในห้องนี้ คุณไปอยู่ที่ไหน ? ไปทำงานหรอ ? หรือไปทำอะไร ? " มู่เวยเวยถามขึ้นด้วยความแปลกใจ รอเขาตอบแทบไม่ไหว

เมื่อชายตาม่วงได้ยินคำถามมากมายจากเธอ รู้สึกว่ามีเสียงในหูเยอะเกินไป จึงพูดออกไปว่า " ทำไมคุณพูดมากจัง เธอไม่รู้สึกรำคาญตัวเองเหรอ ? "

เมื่อเผชิญกับความสงสัยของเขา มู่เวยเวยจึงไม่พอใจ และพูดบ่นว่า " เพราะว่าฉันเหงาไง ตั้งแต่พี่ชายฉันหายตัวไป ฉันก็โดนจับแต่งงานกับไอ้บ้าเย่ฉ่าวเฉิน ฉันไม่มีใครที่สามารถพูดอะไรได้เลย....."

" เรื่องพวกนี้เกี่ยวไรกับฉัน ? " ชายคนนั้นขึ้นเสียงถาม

มู่เวยเวยตกใจกับเสียงของเขา เมื่อมองไปที่ใบหน้าเขาเธอก็รู้สึกตกตะลึง

คำพูดแบบเดียวกัน เมื่อไม่นานมานี้เธอก็ได้ยินจากปากของเย่ฉ่าวเฉิน !

การแสดงออกและท่าทางของทั้งสองคน มีความคล้ายคลึงกันมาก !

ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนคืออะไรกัน ? ทำไมถึงมีคนที่คล้ายกันสองคนอยู่บนโลกนี้ ?

เขาคือใครกันแน่ ?

เซียน ? อย่ามาล้อเล่นหน่อยเลย ！

" เป็นอะไรไป ? " เมื่อเห็นว่าเธอสติหลุด ชายตาม่วงจึงถามเธอด้วยน้ำเสียงต่ำ

มู่เวยเวยจ้องมองใบหน้าของเขา ไม่แสดงสีหน้าออกมา จากนั้นก็พูดอย่างเบาๆว่า “ คุณคือเย่ฉ่าวเฉิน ！”

ไม่ใช่คำถาม แต่คือการยืนยัน

ชายตาม่วงตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย “ เย่ฉ่าวเฉินเป็นใครกัน ? “

ไม่มีความตื่นตระหนก ไม่มีความผิดปกติใดๆ ท่าทีของเขาดูเป็นปกติธรรมชาติ จนเธอคิดว่าเธออาจจะเดาผิดไป

มู่เวยเวยเห็นตัวจากตรงนั้น เมื่อเธอไม่พบเบาะแสอะไร ในใจเธอก็ตกใจเป็นอย่างมาก

" คุณเคยเจอเจ้าของห้องนี้ไหม ? เขาก็คือเย่ฉ่าวเฉิน ！"

" แล้ว ? " ชายตาม่วงไม่เข้าใจความหมาย

มู่เวยเวยยิ้มมุมปาก พลางอธิบายว่า " คุณกับเขาเหมือนกันมาก ต่างกันเพียงแค่สีตา คุณเป็นสีม่วง แต่ของเขาเป็นสีฟ้า "

" เหมือนกันเป๊ะ ? " ชายตาม่วงพึมพำสีหน้าดูไม่เข้าใจ ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยเชื่อ

มู่เวยเวยพยักหน้า ดูเหมือนจะกระตุ้นความสนใจของเขาได้ ในใจเธอรู้สึกตื่นเต้น และพูดด้วยน้ำเสียงยั่วยวนว่า " ใช่สิ เหมือนกันทุกประการเลย คุณไม่รู้สึกแปลกรึไง ฉันจะพาคุณไปเจอเขา พวกคุณควรเจอกันนะ ? "

โชคไม่ดีที่ความคิดของเธอล้มเหลว

ชายตาม่วงสงบนิ่ง เขาพูดออกมาเพียงสามคำว่า " ไม่สนใจ "

มู่เวยเวยอดไม่ได้ที่จะท้อแท้ ในใจมืดมนเล็กน้อย

" ฉัน..... “

ชายชุดม่วงเห็นเธอไม่พอใจ ก็เลยพูดขึ้นมาว่า " อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ ！"

เมื่อได้ยินเขาอธิบาย มู่เวยเวยก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย จึงถามไปว่า “ ทำไม ? ”

ชายตาม่วงหยุดคิด และพูดเบาๆว่า “ เหตุผลยังคงต้องเก็บเป็นความลับ ”

ฉันไป.....ประโยคนี้อีกแล้ว ！ไม่พูดเสียยังจะดีกว่า ！

มู่เวยเวยถอนหายใจ ตัวตนของผู้ชายตรงหน้าแปลกๆ ไอคิวเขาก็ไม่ต่ำ มันนานมากแล้วที่เธอไม่ได้รับข้อมูลที่เป็นประโยชน์มานานแล้ว ！

อยากพาเขาออกไป เขาไม่ไป อยากออกไปตะโกนเรียกคน ว่าเขามีพลังธรรมชาติ.....แต่ก็เล่นไม่ได้ ！

ถ้างั้นเธอจะทำอย่างไรดี ?

ในขณะเดียวกัน มู่เวยเวยสังเกตเห็นว่าอุณหภูมิในห้องลดลง ขนลุกไปทั่วร่างกายของเธอ เธอตัวหนาวสั่น และบทสนทนาของเธอกับเย่ฉ่าวเฉินก็ดังเข้ามาในหัวของเธอ

--ทำไมถึงเข้าห้องนั้นไม่ได้ ?

--ในห้องนั้นเคยมีคนตายข้างๆโต๊ะ ฉันก็ต้องเห็นด้วยตาตัวเอง ถ้าไม่กลัวถูกผีตาม ก็เข้าไปลองดู ！

มู่เวยเวยไม่เชื่อในสิ่งที่ผีพูดหรอก เธอจึงเข้าไปในห้องนั้น แต่เจอเพียงแค่ชายตาม่วง

เพียงแค่ เธอคิดได้ว่า ชายคนนี้ซ่อนตัวอยู่ในห้องนี้ บางทีเขาอาจจะรู้เรื่องในอดีตก็ได้ ！

เมื่อคิดได้ เธอก็รีบเงยหน้าขึ้นมองไปที่ชายคนนั้น และถามด้วยความแปลกใจว่า " ฉันได้ยินว่า ในห้องนี้เคยมีคนตาย คุณคงไม่ใช่คนที่ตายไปคนนั้น แล้วกลายเป็นผีใช่ไหม ? "

ชายตาม่วงได้ยินเธอพูดจบ ในใจเขาก็นึกหัวเราะออกมา จากนั้นเขาจึงแกล้งเธอต่อด้วยน้ำเสียงอึกอัก ใช่แล้ว " ไม่คิดว่าเธอจะเดาถูก "

“ อ๊ะ ！！” มู่เวยเวยเบิกตากว้าง น้ำเสียงตกใจ “ คุณ.....คุณคงไม่ใช่ผีคนที่ตายนั้นจริงๆใช่ไหม ? ”

ชายตาม่วงเม้มริมฝีปาก สีหน้าไม่เห็นด้วย " ถูกแล้ว ฉันก็คือคนที่ตายเป็น.....ผี.... "

เมื่อได้ยินคำสารภาพจากปากของเขา มู่เวยเวยก็สูดหายใจเข้าลึกๆ จิตใต้สำนึกเธออดไม่ได้ที่จะสงสัยถาม ถ้าอย่างนั้นคุณตายยังไง ?

มุมปากของชายตาม่วงกระตุกขึ้น ผู้หญิงคนนี้โง่จริงๆ ！

เขาครุ่นคิดสักพัก และพูดอย่างช้าๆว่า " ฉันจำได้ว่าคืนนั้นมีฟ้าแลบฟ้าร้องดังมาก ฉันตกใจกลัวจนเป็นลมไป พอตื่นขึ้นมา ตัวฉันก็ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ และก็มีพลังที่สามารถทำสิ่งเหลือเชื่อได้ "

เมื่อฟังเขาพูดจบ มู่เวยเวยก็เบิกตากว้าง เธอได้รู้สิ่งใหม่ ！

เสียงฟ้าร้องก็ทำให้คนตายได้ ?

คนตายก็สามารถฟื้นขึ้นมาได้ ?

เมื่อตื่นขึ้นมาก็ได้รับพลังพิเศษ ? ?

นี่เป็นโชว์วิทยาศาสตร์รึไง ！

เธอรู้สึกถึงผมสีดำลุกขึ้นสามเส้น ในใจของมู่เวยเวยแทบไม่อยากเชื่อ

หลังจากจ้องมองเขาเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ มู่เวยเวยเลยเชื่อเขา เธอจึงพยักหน้าพูดต่อ " งั้นคุณมีพลังพิเศษอะไร ? แสดงให้ฉันดูหน่อยได้ไหม ? "

ชายตาม่วงไม่ได้ตอบอะไร เขายื่นมือออกไปโบกสะบัด ถ้วยน้ำชาและกาน้ำชาก็เหมือนจะมีขายาวออกมา และก้าวไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว

เมื่อเห็นแบบนี้ มู่เวยเวยก็ตกตะลึงและพูดว่า " มันช่างน่าทึ่งจริงๆ คุณยังมีทักษะอะไรให้ฉันชื่นชมอีกไหม ฉันยังไม่เคยเห็นอะไรที่วิเศษขนาดนี้มาก่อน ！"

เมื่อได้ยินมู่เวยเวยขอร้อง ชายตาม่วงก็ไม่ได้ว่าอะไรและแสดงทักษะให้เธอได้ชมอีกมากมาย ทำให้มู่เวยเวยอยากปรบมือชมเขา

ใช่แล้ว ！ มู่เวยเวยมองดูการแสดงพลางถามชื่อของเขา " คุณยังไม่ได้บอกฉันเลย คุณชื่ออะไร ? "

ชายตาม่วงมองเขาครู่หนึ่ง เขาค่อยๆตอบว่า “ ฉันชื่อเสี่ยวจื่อ “

เอ่อ.....เสี่ยวจื่อ ?

ชื่อนี้จริงๆมัน.....

แน่นอน เธอคิดในใจ ไม่กล้าพูดออกมา เพราะเธอรู้ว่าผลที่ตามมามันร้ายแรง ！

" เอ่อ.....ฉันขอถามหน่อย ชื่อนี้ใครเป็นคนตั้งให้คุณ ? " มู่เวยเวยกลั้นยิ้มและถามอย่างสงบ

ชายตาม่วงมองเธอ ขมวดคิ้ว " เธอนี่ปัญหาเยอะจริงๆ "

มู่เวยเวยยิ้มแห้ง และกำลังจะพูดต่อ จู่ๆ โทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้นมา ' กริ๊ง กริ๊ง ' เธอหยิบมันออกมาและมองข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์

เมื่อกดดู คิ้วมองมู่เวยเวยก็ขมวดขึ้นมา

คนที่ส่งข้อความมาคือคุณลุงมู่จางรุ่ย ข้อความเขียนว่า :

เวยเวย เพิ่งมีข่าวมาจากอเมริกา มู่เทียนเย่อาการแย่ลง จำเป็นต้องใช้เงินหนึ่งล้าน ！！

มู่เวยเวยอดที่จะถอนหายใจไม่ได้ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้า เธอรู้ว่าสถานการณ์กำลังคับขัน เธอรีบตอบกลับข้อความ

เข้าใจแล้วค่ะ

เงยหน้าขึ้นมา มู่เวยเวยมีท่าทีที่กังวล เธอรีบพูดว่า " เสี่ยวจื่อ ฉันมีเรื่องสำคัญต้องไปทำ ไปก่อนนะ ค่อยคุยกันใหม่วันหลัง ！"

" อืม "

เมื่อได้ยินเขาตอบ มู่เวยเวยรีบหันหลังเดินออกไป เดินตรงไปที่ห้องหนังสือของเย่ฉ่าวเฉิน เปิดประตูแล้วเดินเข้าไป

เมื่อเข้าไปในห้องหนังสือ มู่เวยเวยก็เห็นเย่ฉ่าวเฉินกำลังจดจ่ออยู่กับงาน เธอก็รู้สึกโล่งใจ

ยังดีเพราะเมื่อครู่เธอคิดว่าทั้งสองเป็นคนคนเดียวกัน เสี่ยวจื่อคงไม่สามารถผ่านกำแพงมาที่นี่ได้ เธอคงจะคิดมากไป

แม้ว่าเสี่ยวจื่อจะดูเย็นชา แต่ก็ยังดีกว่าเจ้าปีศาจเย่ฉ่าวเฉินมาก ในใจเธอหวังว่าให้เป็นแบบนั้น

มู่เวยเวยดึงสติกลับมา เดินไปที่ข้างๆเย่ฉ่าวเฉิน ดูท่าทางที่สมบูรณ์แบบของเขา เธอพูดอย่างระวังว่า " เย่ฉ่าวเฉิน ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ "

เย่ฉ่าวเฉินเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าของเขาเย็นชา และถามอย่างไม่สนใจว่า " มีเรื่องอะไร ? "

มือของมู่เวยเวยเหงื่อไหล เธอไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่เมื่อคิดถึงเรื่องของพี่ชาย เธอก็กัดฟันพูด “ ฉัน.....ฉันขอยืมเงินคุณ..... ”

เย่ฉ่าวเฉินเห็นท่าทีที่เกร็งของเธอ ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายและถามไปว่า " ยืมเงินไปทำไม ? "

ฉัน..... มู่เวยเวยชะงักและคิดว่าเธอไม่สามารถบอกเรื่องพี่ชายเธอได้ จึงพูดไปว่า “ ยังไงก็ตามมันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะหามาคืนคุณโดยเร็วที่สุด ！”

มุมปากของเย่ฉ่าวเฉินกระตุกยิ้มขึ้น นิ้วชี้ขวาของเขาเคาะโต๊ะ และพูดอย่างไม่สนใจว่า " เธอบอกมาว่าจะเอาเงินไปทำอะไร ทำไมฉันถึงต้องให้เธอยืม ? "

“ ฉัน..... ”

มู่เวยเวยถูกคำพูดของเขาดักไว้ เมื่อคิดว่าจะถามเขา เธอจึงลดท่าทีลง “ งั้น.....เย่ฉ่าวเฉิน เพียงแค่ฉันบอกว่าเอาไปทำอะไร คุณก็จะให้ฉันยืมใช่ไหม ? "

เมื่อเจอกับคำถามของเขา เย่ฉ่าวเฉินก็เอามือเท้าคาง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เหยียดหยามว่า " มู่เวยเวย ตอนนี้เธอกำลังขอร้องฉันเหรอ ระวังสถานะเธอหน่อย ！"

ไอ้คนบ้านี่ ！

มู่เวยเวยสาปแช่งเขาเงียบๆ เธอรู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง เธอไม่มีสิทธิ์พอที่จะไปต่อรองกับเขาเหรอ ?

" กลุ่มบริษัทมู่ซื่อต้องการเงินก้อนหนึ่งเผื่อหมุน สถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยสู้ดี ในฐานะของคนตระกูลมู่ ฉันไม่สามารถนั่งเฉยได้ “ ดังนั้น..... “ มู่เวยเวยครุ่นคิดสักพักแล้วตอบไป

" ถ้าฉันจำไม่ผิด บริษัทมู่ซื่อในตอนนี้อยู่ในความดูแลของมู่จางรุ่ย เธอยืมเงินให้เขา ฉันควรจะบอกว่าเธอมีเกียรติ หรือว่าเธอโง่กันแน่ " เย่ฉ่าวเฉินพูดด้วยเสียงที่เย็นชาและประชดประชัน

มู่เวยเวยยังแสดงออกเหมือนเดิม “ บริษัทนั้นเป็นสิ่งที่พ่อแม่เธอสร้างมา อีกอย่างคุณลุงก็คือคนในครอบครัว ไม่ใช่คนนอก ！”

เย่ฉ่าวเฉินเงียบไปครู่หนึ่งและถามออกไปว่า “ เธอจะยืมเท่าไหร่ ? "

มู่เวยเวยสีหน้าดีใจ และพูดเรียบๆว่า “ หนึ่งล้าน ！”

เย่ฉ่าวเฉินมีท่าทีตกใจ และยิ้มด้วยความเย็นชา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

มู่เวยเวยมองดูเขา ไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่ เธอรู้สึกกังวล ยิ่งเห็นเขาไม่พูดอะไร เธอกัดริมฝีปากพลางพูด “ เอ่อ ฉัน..... ฉันรู้ว่ามันเป็นจำนวนที่มาก แต่ว่าฉันจะหามาคืนคุณให้เร็วที่สุด หวังว่าคุณ..... “

เย่ฉ่าวเฉินเม้มริมฝีปากเหลือบมองเธอ " ฉันไม่ใช่คนใจดี ในเมื่อเธอบอกว่าจะยืม ถ้างั้นก็ต้องมีเวลา เธอคิดว่าจะคืนฉันเมื่อไหร่ ? "

มู่เวยเวยจิกนิ้วมือ ในใจเธอรู้ดีว่า ด้วยความสามารถของเธอ เป็นไปได้ยากที่เธอจะเก็บเงินได้มากพอ ถึงแม้ว่าเธอจะทำงานหนักขนาดไหนก็ตาม ภายในเวลาอันสั้นเธอไม่สามารถคืนเขาได้แน่

แต่ ณ จุดนี้ เธอจะหันหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว เธอกัดฟันพูดอย่างแน่วแน่ " ให้เวลาฉันสามปี ภายในสามปีฉันจะหามาคืนคุณแน่นอน ！"

สถานการณ์ของพี่ชายเธอไม่สู้ดี เธอไม่สามารถลังเลต่อไปได้อีกแล้ว !