วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 117

ฉินซูรู้จักหญิงสาวคนนี้

เวินหลี ตอนที่อาศัยอยู่กับคุณย่าในชนบท สาวน้อยที่อยู่หมู่บ้านเดียวกับเธอ เมื่อก่อนมักจะตามเธอและเรียกเธอว่า “พี่เสี่ยวซู”

เธออายุน้อยกว่าตนเองสองปี อายุน่าจะเพิ่งสิบแปด เพิ่งจะถึงวัยเข้ามหาวิทยาลัยเท่านั้น

ฉินซูมองดูเวินหลีถูกชายอ้วนลากผมของเธอดึงกลับไป หญิงสาวร้องขอความเมตตาไปด้วยน้ำตาก็ไหลอาบไปทั่วหน้า

เธอทนดูไม่ได้อีกต่อไปจริง ๆ จึงรีบก้าวเข้าไปคว้ามือที่กระทำอย่างป่าเถื่อนของชายคนนั้นเอาไว้

“ปล่อยเธอ!” เสียงของฉินซูเยือกเย็นและมีพลัง

“เธอทำอะไร?” ชายอ้วนมองดูฉินซูอย่างพินิจพิเคราะห์ เห็นว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง จึงไม่ได้ให้ความสำคัญเธอเลยแม้แต่สักนิด

เขาพูดเตือน “นี่คือผู้หญิงที่กูจ่ายเงินซื้อมา ถ้าเธอไม่อยากพาตัวเองพ่วงเข้ามา ก็อย่าเข้ามายุ่งเรื่องชาวบ้านดีกว่า!”

พูดจบก็สะบัดมือของฉินซูออกไปอย่างแรง

ร่างกายฉินซูสั่นไหว พยายามควบคุมให้มั่นคงและยังคงก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดชายอ้วน “ฉันจะพูดอีกครั้ง ปล่อยมือ อย่าให้ฉันต้องแจ้งตำรวจ!”

“แจ้งตำรวจ? ได้ แจ้งตำรวจเลยสิ ผู้หญิงคนนี้อยากมาขายเอง ถึงตอนนั้นก็ให้ตำรวจจับเธอเข้าไปก่อน!”

ฉินซูยิ้มเยาะ “เธอยังอายุไม่ถึงสิบแปดปีและยังเป็นผู้เยาว์ สามารถพูดได้ว่าเธอถูกหลอกถูกบังคับ แล้วคุณล่ะ คิดไว้ว่าจะอธิบายยังไง?”

พูดจบฉินซูก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ท่าทางคล้ายกับจะโทรแจ้งตำรวจ

ชายอ้วนโกรธเคืองสุดขีด ปล่อยมือที่จับผมของเวินหลีและตะโกนเข้ามาหาฉินซู “นังผู้หญิงสารเลว เธอกล้าดียังไง...”

ฝ่ามือไม่ได้ตบลงบนใบหน้าของฉินซู แต่กลับถูกสกัดไว้ด้วยมือหนึ่งที่ปรากฏขึ้นในอากาศ

“อยากต่อยเหรอ? มาสิ มาต่อยกับฉันนี่” จางอี้เฟยจ้องมองไปที่ชายอ้วนอย่างท้าทาย

“แกเป็นใครอีกล่ะ” ชายอ้วนกลัดกลุ้ม ทำไมถึงมีคนเข้ามายุ่งอีกแล้ว?

จางอี้เฟยเขย่ากำปั้น “กล้าที่จะรังแกเด็กผู้หญิงบนถนน เป็นผู้ชายแบบไหนนั้น? ถ้ายังไม่ไสหัวไป ฉันจะมอบสองหมัดใหญ่ ๆ เป็นรางวัลให้แก!”

ชายอ้วนมองไปที่ร่างกายแข็งแรงบึกบึน ที่ยังหนุ่มยังแน่นของจางอี้เฟย และไม่กล้าที่จะลงมือกับเขา

“ถือว่าวันนี้กูโชคร้ายก็แล้วกัน!” ทันทีที่เขาผลักเวินหลีออกไป ก็ชี้ไปที่เธอและพูดอย่างโกรธแค้น “นังเด็กโสโครก กูจำมึงได้ อย่าคิดว่าครั้งหน้ามึงจะโชคดีแบบนี้อีก!”

พูดจบก็หันหน้าเดินออกไป ภายใต้สายตาที่เยือกเย็นของจางอี้เฟยและฉินซู

ขาทั้งสองของเวินหลีอ่อนแรง นั่งลงร้องไห้สะอึกสะอื้นบนพื้น เธอยังไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ เพราะวามหวาดกลัวที่วิ่งหนีมาจากการถูกขู่เข็ญเมื่อสักครู่

ฉินซูก้าวไปข้างหน้าและพยุงเธอขึ้น “เวินหลีเธอไม่ต้องกลัว คนเลวมันวิ่งไปแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว”

เมื่อได้ยินชื่อของตนเอง เวินหลีก็แหงนหน้าขึ้นมองดูฉินซูผ่านน้ำตาที่คลุมเครือ

เมื่อสักครู่เธอก็รู้สึกคุ้นหูคุ้นตาฉินซู แต่ฉินซูสวมหน้ากากทำให้เธอไม่มั่นใจ

ฉินซูช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ ดึงหน้ากากออกและยิ้มเล็กน้อย “ฉันเอง”

“พี่ พี่เสี่ยวซู!”

ความประหลาดใจในแววตาของเวินหลี ปกคลุมความกลัวเมื่อสักครู่

ฉินซูดึงหน้ากากขึ้น มองดูท่าทีที่จนตรอกของเธอในตอนนี้จึงพูดขึ้น “ไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปจัดการอะไรให้เรียบร้อยก่อน จากนั้นเธอค่อยบอกฉันว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

เวินหลีมองเธออย่างซาบซึ้งเต็มตา แต่กลับส่ายหัวและพูดขึ้น “แต่ว่าบัตรประชาชนของฉันยังอยู่ที่เถ้าแก่เจ้าของบาร์ที่นั่น…”

ฉินซูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันจะไปเอากลับมาให้เธอ”

เพิ่งจะก้าวออกไปได้หนึ่งก้าวก็ถูกจางอี้เฟยคว้าเอาไว้ “เธอรู้ไหมว่าบาร์นั่นมันเป็นสถานที่แบบไหน เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวจะเดินเข้าไปตามใจชอบอย่างงั้นเหรอ?”

ฉินซูหยุดฝีเท้าชั่วคราวและหันศีรษะไปมองเขา คิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดขึ้น “เมื่อกี้ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะ คนดีช่วยเหลือกันให้ถึงที่สุด ทำไมคุณไม่ไปด้วยกันกับฉันล่ะ”

บาร์แถบนี้ดำเนินธุรกิจกันแบบไม่ถูกต้องตามกฎหมาย ด้านในจะต้องโกลาหลอย่างแน่นอน ฉินซูยังมีความกังวลเล็กน้อย