วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 123

หลังเรื่องที่งานแถลงข่าวครั้งนั้น หวังอี้หลินก็ละทิ้งบุคลิกเก่า ๆ และสร้างคาแรคเตอร์ใหม่ต่อสายตาสาธารณะชนขึ้นมา อีกทั้งแสดงความสามารถที่โดดเด่นออกมาอย่างรวดเร็วในวงการบันเทิง

แน่นอนว่าจะขาดการสนับสนุนของฉู่หยุนซี ที่ลงมือกระทำอย่างยิ่งใหญ่ไปไม่ได้

ฉินซูคิดถึงใบหน้าที่แท้จริงของหวังอี้หลิน จากนั้นจึงมองไปที่ท่าทางไร้เดียงสาที่กำลังยิ้มอยู่หน้ากล้องของเธอ ภายในใจก็รู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาทันที

เธอเบนสายตาออกไป

หลังจากบอกลากับอาจารย์สวี่แล้ว ฉินซูก็ออกจากร้านน้ำชาเตรียมตัวที่จะกลับ

ในขณะที่ผ่านโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง คู่สามีภรรยาคู่หนึ่งก็เดินออกมา ทั้งสองดูเหมือนว่าจะสูญเสียเงินไป ต่างฝ่ายต่างพูดไปด่าไป ตำหนิซึ่งกันและกันถึงทักษะการเล่นไพ่ที่แย่ของอีกฝ่าย

ฉินซูขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย หลังจากเดินเข้าไปใกล้ก็พูดขึ้นอย่างแปลกใจเล็กน้อย “ลุงเวิน ป้าเฝิง ทำไมถึงอยู่ที่นี่?”

เวินฉางสองสามีภรรยามองดูฉินซูที่สวมหน้ากากอยู่ก็งงงวย และได้มองดูอย่างละเอียดถี่ถ้วนอยู่ครู่หนึ่ง

เฝิงปี้หัวตบหน้าขาเพราะจำฉินซูได้แล้ว “ใช่! เธอใช่เด็กสาวที่ยายฉินรับมาเลี้ยงใช่มั้ย?”

“ฉินซูอา!” หลังจากเวินฉางรู้สึกตัวก็มีปฏิกิริยากลับมา และคิดอะไรบางอย่างได้จึงพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “เธอ ฉันได้ยินมาว่าเธอแต่งงานเข้าตระกูลฉู่แล้ว? ตระกูลนั้นรวยมาก!”

“จริงเหรอเนี่ย?” สีหน้าของเฝิงปี้หัวเปลี่ยนไปทันทีและรีบจับมือของฉินซู “เมื่อก่อนฉันก็คิดไว้แล้วว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา อนาคตข้างหน้าต้องสดใสอย่างแน่นอน คิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้กลายเป็นคุณผู้หญิงตระกูลมหาเศรษฐีไปแล้ว!”

“ไม่ใช่ พวกคุณน่าจะฟังมาผิดแล้ว…” ฉินซูพูดปฏิเสธ เพราะถึงอย่างไรอีกไม่นานเธอก็จะออกจากตระกูลฉู่แล้ว

สองสามีภรรยาตกตะลึงพร้อม ๆ กัน และมองหน้ากัน

ความกระตือรือร้นบนใบหน้าของเฝิงปี้หัวหายไปครึ่งหนึ่งและปล่อยมือเธอ

ฉินซูจึงถามขึ้น “พวกคุณย้ายมาไห่เฉิงแล้วเหรอ? ก่อนหน้านี้ฉันเห็นเวินหลี เธอกำลังทำงานพาร์ทไทม์ แต่ฉันให้ช่องทางติดต่อกับเธอไว้ไม่ทัน ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง?”

เวินฉางลังเลครู่หนึ่งและพูดว่า “เวินหลีเธอ...แต่งงานแล้ว”

“แต่งงานแล้ว?!” ฉินซูขึ้นเสียงเพราะแปลกใจ “เธอเพิ่งจะอายุสิบแปดปีนะ จะแต่งงานได้ยังไง?”

สีหน้าของเวินฉางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เฝิงปี้หัวถลึงตาใส่เขาและหันหน้ามายิ้มตาหยีให้กับฉินซูพร้อมพูดว่า “ฉินซูอา เธออาจจะอยู่ในเมืองใหญ่เป็นเวลานานแล้ว เลยไม่ค่อยเข้าใจความชนบท เด็ก ๆ ในหมู่บ้านของเราที่อายุสิบเจ็ดสิบแปดที่แต่งงานแล้วมีมากมาย เมื่อพบกับเงื่อนไขดี ๆ ก็ต้องรีบแต่งงานใช่ไหมล่ะ?”

ฉินซูไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้

“เวินหลีเธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว รอเธอเรียนจบออกมาทำงาน แล้วค่อยแต่งงานก็ยังไม่สาย! ถึงตอนนั้นยังจะคิดว่าจะหาคู่แต่งงานที่มีเงื่อนไขดี ๆ ไม่ได้เหรอ?”

เฝิงปี้หัว หัวเราะเยาะ “เงื่อนไขดีจะเทียบเท่าตระกูลหานได้เหรอ? เขาให้สินสอดหนึ่งล้าน! แถมครอบครัวยังมีบริษัททางการแพทย์อีก ทรัพย์สินนับไม่ถ้วน!”

ตระกูลหาน บริษัททางการแพทย์?

หรือว่าจะเป็น...

“บริษัทนั้นที่พวกคุณพูดถึง ประธานชื่อหานโม่หยางหรือเปล่า?”

เวินฉางหลุดโพล่งออกมา “เธอรู้ได้ยังไง?”

ใบหน้าของฉินซูเคร่งขึมขึ้นชั่วพริบตาเดียว “พวกคุณให้เวินหลีแต่งงานกับหานโม่หยาง? รู้ไหมว่าเขาอายุมากกว่าเธอสิบกว่าปี และที่สำคัญกว่านั้น...”

ฉินซูพูดประโยคต่อไปไม่ออก มองเห็นปฏิกิริยาของสองสามีภรรยา เห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้อยู่แล้ว

ถ้าอย่างนั้นทำไม...

เป็นเพราะเงินหนึ่งล้านนั่นเหรอ?

ฉินซูนึกถึงพ่อแม่บุญธรรมของเธอทันที

เธอรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ

“พวกคุณเป็นพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเวินหลีมานะ ทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง?”

“ในเมื่อเธอพูดแบบนี้ ก็เพราะเป็นลูกสาวที่พวกเราเกิดมาเอง พวกเราจะจัดการยังไงก็ได้!”