วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 124

เฝิงปี้หัวไม่อยากจะสนใจฉินซูแล้ว จึงดึงเวินฉางเดินออกไป

ฉินซูอดไม่ได้ที่จะกัดฟันมองดูด้านหลังของทั้งคู่

ถ้าอย่างนั้นเขาแต่งงานกับเวินหลีทำไม?

ใช่แน่ ๆ แค่อยากให้เวินหลีคลอดลูกให้เขา!

เมื่อนึกถึงท่าทางที่ดิ้นรนของเวินหลี ตอนถูกชายอ้วนคนนั้นรังแกที่ด้านนอกบาร์ แล้วจะให้เธอเห็นด้วยกับเรื่องพวกนี้ได้อย่างไร?

ได้เห็นทัศนคติพ่อแม่ของเวินหลีเมื่อสักครู่ พวกเขาพอใจกับ “ข้อตกลง” นี้มาก ไม่แน่อาจจะส่งเวินหลีไปให้หานโม่หยางแล้วก็ได้

ฉินซูไม่สามารถเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ได้ ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากไปหาหานโม่หยางเพื่อดูว่าจะเจอเวินหลีหรือไม่

เธอสืบถามพบว่า หานโม่หยางไม่ได้อยู่ที่บริษัท แต่อยู่ที่บ้านพักส่วนตัวทางตอนใต้ของเมือง

ด้วยความมุ่งมั่นที่จะช่วยเหลือคนอื่น ฉินซูจึงนั่งแท็กซี่ไป

ในเวลาเดียวกันกับที่เธอเดินทางมา ถึงบ้านพักส่วนตัวของหานโม่หยาง ฉู่หลินเฉินก็ได้รับรายงานจากสายลับ

เขากำลังรู้สึกสับสนกับความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างฉินซูกับหานโม่หยาง คาดไม่ถึงว่าฉินซูจะไปที่บ้านพักส่วนตัวของอีกฝ่ายโดยตรง

บ้านพักส่วนตัว หมายความว่าอะไร?

ฉินซูกับหานโม่หยาง ไม่เพียงแต่พบกันในโอกาสต่าง ๆ แต่ได้สร้างสัมพันธ์ส่วนตัวกันตั้งนานแล้วด้วย!

ฉู่หลินเฉินลุกขึ้นทันทีและออกคำสั่งอย่างเย็นชา “เว่ยเหอ ออกรถ!”

...

ฉินซูเปิดเผยตัวตนของตนเองในฐานะ “ภรรยาทายาทตระกูลฉู่” แก่ยามที่ประตูทางเข้า และให้เหตุผลว่าเธอมาเพื่อเยี่ยมเยียน

หลังจากโทรศัพท์สอบถามแล้ว จึงปล่อยให้ฉินซูเข้าไป

“คาดไม่ถึงว่าคุณนายฉู่จะมาเยี่ยมถึงบ้านด้วยตัวเอง ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันดีอะไรหรือเปล่า?” หานโม่หยางแต่งตัวสบาย ๆ อย่างเห็นได้ชัดเมื่ออยู่ที่บ้าน เขาสวมชุดคลุมอาบน้ำขนาดใหญ่อยู่บนร่างกาย และนั่งอยู่บนโซฟามองดูฉินซูอย่างสงบ

ฉินซูก็ไม่ได้พูดอะไรไร้สาระกับเขา เธอยิ้มน้อย ๆ และพูดว่า “ประธานหาน คุณรู้จักเวินหลีไหม?

ดวงตาของหานโม่หยางเป็นประกายแววขึ้นมา และพิจารณาถึงความหมายให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

“เธอคือเพื่อนของฉัน” ฉินซูพูดต่อ “ฉันได้ยินมาว่า พ่อแม่ของเธอได้ตกลงบางอย่างกับประธานหาน แต่เวินหลีอายุยังน้อย อยู่ในช่วงเจริญเติบโต ดังนั้นจึงยังไม่เหมาะกับการเป็นแม่อุ้มบุญ”

หานโม่หยางยิ้มและมองฉินซูอย่างพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า “คุณนายฉู่หมายความว่า ฉันควรจะเลือกหญิงสาวที่สุกงอมแล้วเหมือนคุณ ถึงจะมีความสามารถพอที่จะทำเรื่องนี้ได้?”

บางทีเขาอาจจะจงใจ ฉินซูได้ยินการยั่วยุนั้นอย่างชัดเจน

เธอกลับไม่ได้โกรธ แต่พูดอย่างตรงไปตรงมา “จุดประสงค์ที่ฉันมาที่นี่ ไม่ใช่เพื่อบีบบังคับหรือขัดขวางอะไร ฉันต้องการจะพบเวินหลีก่อน ถ้าเธอแสดงให้เห็นว่าเธอสมัครใจ ยอมรับข้อตกลงแบบนี้ด้วยตัวเธอเอง ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด”

“ถ้าไม่สมัครใจล่ะ?” หานโม่หยางถามขึ้น

“ถ้าอย่างนั้น ฉันต้องการทำข้อตกลงกับประธานหาน”

ฉินซูเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาสดใสที่เยือกเย็นแฝงความนัย

หานโม่หยางหรี่ตาอย่างสนใจ และลุกขึ้นเดินเข้าไปหาฉินซูอย่างไม่รีบร้อน “ไม่ทราบว่ามันจะเป็นข้อตกลงแบบไหนกัน?”

“ให้ฉันเจอเวินหลีก่อน” ฉินซูเหยียดหลังตรง แสดงท่าทีของตนเองอย่างชัดเจน

หานโม่หยางถอนหายใจราวกับช่วยไม่ได้ นิ้วชี้กดลงที่ระหว่างคิ้ว “มันก็ลำบากใจนิดหน่อยนะ เพราะว่าการดิ้นรนที่มากเกินไป ตอนที่เพื่อนของคุณคนนั้นถูกส่งเข้ามาที่นี่ ทำให้ลูกน้องของฉันให้ยาเธอไปแล้ว ตอนนี้จึงกำลังนอนอยู่ในห้องอย่างสงบ รอให้หมอมาดำเนินการผ่าตัด”

ฉินซูบีบฝ่ามือแน่นโดยไม่รู้ตัว

เมื่อได้ฟังคำพรรณนาของหานโม่หยาง เห็นได้ชัดว่าเวินหลีปฏิเสธข้อตกลงนี้! เธอไม่ได้สมัครใจ!

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็ขอพูดตรง ๆ เกี่ยวกับข้อตกลงที่ฉันต้องการทำกับประธานหานเลยแล้วกัน”

ฉินซูมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าอย่างสบาย ๆ และพูดช้า ๆ “เมื่อเทียบกับทายาทที่สืบทอดผ่านวิธีการอุ้มบุญ กับการฟื้นฟูให้สมรรถภาพทางร่างกายกลับมาให้กำเนิดคนได้ ประธานหานจะเฝ้ารอมันมากยิ่งขึ้นไหม?”