วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 126

เธอหยิบเข็มเงินออกมา คุกเข่านั่งลงข้าง ๆ หานโม่หยาง แทงเข็มไปตามลำดับ

เมื่อทำการรักษาไปได้ครึ่งทางแล้ว ด้านนอกประตูก็มีเสียงเอะอะโวบวายขึ้นมา

คนรับใช้พยายามห้ามและพูดขึ้น "คุณชายฉู่เข้าไปไม่ได้นะครับ"

"หลีกไป..."

เสียงตะโกนที่เย็นชาดังขึ้น ประตูถูกเตะให้เปิดออก

ฉู่หลินเฉินเดินเข้ามาอย่างเกรี้ยวโกรธและตะโกนว่า "พวกเธอกำลังทำอะไร?!"

ทุกคนเห็นทั้งสองคนอยู่บนเตียง คนหนึ่งนอน อีกคนหนึ่งนั่งอยู่ ร่างกายของหานโม่หยางถูกคลุมด้วยผ้าห่ม ราวกับว่าเขากำลังตั้งใจปกปิดอะไรบางอย่าง

แต่ฉินซูกลับไม่ตื่นตระหนก ไม่รู้สึกว่าเป็นปัญหาอะไร เพียงแค่มองฉู่หลินเฉินด้วยความรู้สึกแปลกใจ "ทำไมคุณถึงมาที่นี่ได้?"

"ฉันถามเธอว่า เธอกำลังทำอะไร?" ฉู่หลินเฉินกัดฟันและพูดประโยคนี้ออกมา

ฉินซูตอบ "ฉันกำลังรักษาให้เขาอยู่"

"รักษา?" ฉู่หลินเฉินทำหน้าสงสัย

เธอยักไหล่ "ถ้าคุณไม่เชื่อก็ดูเอาเอง"

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉู่หลินเฉินก็เพ่งมองไปที่หานโม่หยางที่ขยับตัวไม่ได้ในขณะนี้ เขาครุ่นคิด

สีหน้าของหานโม่หยางเคร่งขรึมขึ้นมาแล้ว

ฉู่หลินเฉินกล้าที่จะบุกเข้ามาในบ้านส่วนตัวของเขา แถมยังนำคนมาหลายคนแบบนี้ แม้กระทั่งคนรับใช้และบอดี้การ์ดของเขา ก็ต่างรวมตัวกันอยู่ในห้องตอนนี้ และทุกคนกำลังจับจ้องมาที่เขา

ฉินซูไม่ได้พูดความจริง!

เข็มพวกนั้นไม่เพียงแต่จะทำให้เขาขยับร่างกายไม่ได้ แม้จะพูดก็พูดไม่ได้ด้วยซ้ำ!

เขาอยากด่าคำว่า "ไสหัวไป" แต่ก็ทำไม่ได้

ฉู่หลินเฉินกวาดสายตาดูเข็มที่ปักอยู่บนร่างกายของเขา พลางยกยิ้ม "ที่แท้ก็กำลังรักษาอยู่จริง ๆ สินะ"

ฉินซูมองฉู่หลินเฉินอย่างมีนัยยะ ดูสิ..เห็นได้ชัดเลยว่า ผู้ชายคนนี้เจตนาทำแบบนี้

ทางด้านหานโม่หยางที่กำลังถูกคนหลายคนจ้องมอง ไฟโกรธในดวงตาเขาลุกโชน

เขาพยายามสุดแรงเกิด และในที่สุดก็มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากฟันของเขา "ออกไป!"

บอดี้การ์ดและคนรับใช้รู้ดีว่า ไม่ควรอยู่ตรงนั้นต่อไปแล้ว พวกเขาจึงรีบถอยออกไป

แต่ฉู่หลินเฉิน....กลับไม่คิดที่จะออกไปไหน

เขายืนกอดอกไม่แยแสอยู่ตรงนั้น ด้วยท่าทางสบาย ๆ ราวกับว่าเขากำลังสนุกอยู่กับการดูละคร

เมื่อเขาไม่ได้สั่ง เหล่าลูกน้องที่มาพร้อมกับเขา ก็ไม่สามารถเดินออกไปตามอำเภอใจได้

หานโม่หยางโกรธจนถึงขีดสุด แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ เขาจึงได้แต่เพ่งมองไปที่ฉินซู

รังสีของการข่มขู่พุ่งออกมาจากสายตาของเขา

แต่เพื่อเวินหลี เธอขมวดคิ้วและพูดกับฉู่หลินเฉินว่า "คุณก็เห็นแล้วนี่ ว่าฉันกำลังช่วยเขารักษาอยู่ คุณออกไปก่อนดีกว่านะคะ"

เดิมที่เธอคิดว่าเขาจะอยู่เพื่อขัดขวางเธอ คิดไม่ถึงว่าเขาจะให้ความร่วมมือ พาคนของเขาออกไป

ฉินซูถอนหายใจโล่งอก หันมาจดจ่อกับการรักษาหานโม่หยางอีกครั้ง

เมื่อทุกอย่างเสร็จแล้ว หานโม่หยางใส่เสื้อผ้า พลางมองไปที่เข็มเงินที่ถูกเก็บอย่างเรียบร้อยในมือของหญิงสาว พลางครุ่นคิดเล็กน้อย

ฉินซูเงยหน้าขึ้น สบตาเขาและพูดว่า "นี่เป็นการฝังเข็มวันแรก อาจจะเห็นผลไม่ชัดเจนนะคะ"

หานโม่หยางพยักหน้า แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็รู้สึกได้ถึงความอุ่นที่ไหลผ่านแขนและขาของเขา

แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขารู้สึกว่ามันมหัศจรรย์