วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 127

ทัศนคติที่เขามีต่อฉินซูเปลี่ยนไปเล็กน้อย ถ้าเทียบกับเมื่อก่อน เขาพูดขึ้น "ขอบคุณคุณนายฉู่"

"ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอกค่ะ ฉันหวังว่าคุณหานจะรักษาสัญญา และปล่อยเพื่อนของฉันไป" ฉินซูพูดออกมาอย่างทันท่วงที

หานโม่หยางคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดตรงขนาดนี้ เขายิ้มอย่างอดไม่ได้ "ได้สิ ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้..."

"ตั้งแต่นี้ต่อไป ฉันจะช่วยฝังเข็มให้คุณวันเว้นวันค่ะ"

แต่ไม่รู้ว่าฉู่หลินเฉินจะยอมหรือเปล่า?

ฉินซูคิดในใจ กลับไปต้องหาวิธีพูดโน้มน้าวผู้ชายคนนั้นให้ได้

หานโม่หยางถือว่าเป็นคนน่าเชื่อถือคนหนึ่ง สุดท้ายก็ให้คนพาตัวของเวินหลีออกมาจริง ๆ

แต่ทว่า เด็กสาวกลับดูมึนงง

"เวินหลี?!" ฉินซูเรียกขึ้นที่ข้างหูของเด็กสาว แต่เธอไม่มีปฎิกริยาตอบกลับใด ๆ

ฉู่หลินเฉินขยิบตาให้เว่ยเหอที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เว่ยเหอรับรู้ เขาก้าวไปข้างหน้า รับเวินหลีจากมือของหานโม่หยาง และพาเธอไปนั่งในรถ

ฉู่หลินเฉินและฉินซูนั่งที่เบาะหลัง

เว่ยเหอขับรถออกไป

"เธอมาหาหานโม่หยาง ช่วยรักษาเขาเพื่อช่วยเพื่อนเหรอ?" เสียงเข้มของฉู่หลินเฉินดังขึ้น มองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยสายตาที่ดูซับซ้อนเล็กน้อย

ฉินซูพยักหน้า เธอเล่าคร่าว ๆ เกี่ยวกับเรื่องราวที่เวินหลีถูกพ่อแม่ขายมาด้วยราคาล้านหยวน เพื่อเป็นหญิงอุ้มบุญให้กับหานโม่หยาง

"ยังมีพ่อแม่ที่เห็นแก่ผลประโยชน์จนลืมเรื่องศีลธรรมแบบนี้อยู่อีกเหรอ? หน้าไม่อายจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้ช่างหน้าสงสาร"

เว่ยเหอที่ขับรถอยู่ อดไม่ได้ที่จะสบถออกมา เขาเหลือบมองเวินหลีด้วยความสงสาร และหันไปมองฉินซูอีกครั้ง พร้อมกับพูดว่า "แต่คุณก็เก่งนะ หานโม่หยางเป็นแบบนั้น คุณก็ยังกล้ารักษาให้เขา คุณเป็นคนเก่งและความกล้าหาญมาก คุณชายคิดว่าคุณจะ..."

“ฮึ่ม!" เสียงกระแอมที่บกบ่องถึงสัญญาณเตือนดังขึ้นทันที

เว่ยเหอรู้สึกได้ถึงสายตาเคร่งขรึมจากทางด้านหลังของเขา เขาจึงรูดซิปปาก

ฉินซูเกิดความสงสัยขึ้นมา เธอถามอย่างอดไม่ได้ "คิดว่าฉันจะทำไมเหรอ?"

เว่ยเหอไม่พูดอะไร เธอจึงจงใจหันไปหาฉู่หลินเฉิน

สีหน้าที่เคร่งขรึมของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนไป

หลังจากกระแอมอีกสองสามครั้ง ในที่สุดเขาก็พูดว่า "ไม่มีอะไร เป็นการเข้าใจผิด"

ที่แท้ก็เข้าใจผิด

ฉินซูไม่ใช่คนที่หานโม่หยางส่งมา

เรื่องนี้ชัดเจนแล้ว ความรู้สึกที่ปิดกั้นฉินซูของเขาหายไป

ฉินซูรู้สึกอย่างชัดเจนว่า ท่าทางของเขาที่มีต่อเธอนั้นเปลี่ยนไป

เมื่อก่อนเขามักจะมองเธอด้วยความเย็นชาอย่างบอกไม่ถูก แต่ตอนนี้เหมือนเขาจะลดกำแพงของเขาลง

ดังนั้นเธอจึงพูดขึ้นเบา ๆ "คุณชายฉู่ ฉันตอบตกลงที่จะรักษาหานโม่หยาง หลังจากนี้ฉันต้องไปฝังเข็มวันเว้นวัน"

ฉู่หลินเฉินจ้องไปที่เธอและถามขึ้น "แบบเมื่อกี้นี้น่ะเหรอ?"

"อืม" ฉินซูพยักหน้าเบา ๆ

เมื่อฉู่หลินเฉยนึกถึงฉากนั้น ในใจก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมาอย่างแปลก ๆ

เขาบ่นขึ้น "ให้ผู้ชายมานอนแก้ผ้าต่อหน้าเธอ เธอไม่ละอายเหรอ?"

"ฉันเป็นนักศึกษาแพทย์นะ ต่อไปก็ต้องเป็นหมอ เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก"

ฉินซูพูด มองไปที่ร่างกายของเขา เธอพูดพร้อมยิ้มจาง ๆ "ถึงจะเป็นคุณชายฉู่ ก็ต้องรักษาแบบเดียวกัน"

"..."

คิ้วหนาของฉู่หลินเฉินพันกันยุ่งเหยิง ผู้หญิงคนนี้เอาเขาไปเปรียบเทียบกับหานโม่หยาง! อยากให้เขาทิ้งเธอไว้กลางถนนใช่ไหม?