วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 128

จู่ ๆ ก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ฉู่หลินเฉินหรี่ตาลงและพูดด้วยเสียงเข้ม "ข่าวลือของฉันที่ถูกแพร่ออกไป เธอไม่ใช่คนแพร่ข่าวใช่ใหม?"

"ข่าวลืออะไร?"

ฉู่หลินเฉินเห็นความมึนงงบนใบหน้าของฉินซู เขาเองไม่อยากพูดอ้อมค้อมกับเธอ

ฉินซูประหลาดใจ ดวงตาแฝงความหมายที่ลึกซึ้ง

เธอหลับตาลงและซ่อนความรู้สึกผิดในดวงตาเอาไว้และพูดขึ้น "ฉันไม่เคยพูดเรื่องแบบนี้ แต่เคยได้ยินคนพูด คุณบอกว่ามันเป็นข่าวลือ ถ้าอย่างนั้นมันคงเป็นเรื่องโกหก...เกินครึ่ง"

ฉู่หลินเฉินฟังคำพูดของเธอราวกับว่าไม่มีปัญหาอะไร แต่กลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เหมือนว่าเธอยังมีเรื่องที่ปกปิดเขาอยู่

"อย่าให้ฉันจับได้ก็แล้วกันว่าคน ๆ นั้นคือเธอ" เขาขู่เบา ๆ น้ำเสียงฟังดูสบายมาก

ฉินซูยกริมฝีปาก "แล้วเรื่องที่ฉันจะรักษาให้หานโม่หยางล่ะ?"

"ไม่ได้"

ฉู่หลินเฉินปฏิเสธอย่างง่ายดาย

ฉินซูขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ เธอตอบตกลงหานโม่หยางไปแล้ว ถ้าไม่รักษาสัญญา เวินหลีจะตกไปอยู่ในกำมือของเขาอีกหรือไม่?

เมื่อคิดได้แบบนี้ เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวขึ้น "อีกไม่กี่วันพวกเราก็จะตัดขาดความสัมพันธ์กันแล้ว เรื่องนี้ฉันน่าจะตัดสินใจเองได้”

ฉู่หลินเฉินชำเลืองมองเธอ สายตาลึกล้ำไม่มีสิ้นสุด "แต่ตอนนี้เรายังไม่ได้ยกเลิกความสัมพันธ์กันไม่ใช่เหรอ? หานโม่หยางเป็นศัตรูตัวฉกาจของตระกูลฉู่มาตลอด ถ้ามีคนรู้เข้าว่าเธอไป ๆ มา ๆ บ้านของเขาแบบนั้น จะไม่เข้าใจผิดว่าเธอแอบเป็นอะไรกับเขาเหรอ?

ฉินซูได้ยินได้ถึงจุดเปลี่ยนในคำพูดของเขา หัวใจเธอเต้นแรง "คุณหมายความว่า..."

"หานโม่หยางอยากรักษาตัว ก็ให้เขามารักษาที่โรงพยาบาลของตระกูลฉู่ ฉันจะจัดห้องคนไข้แยกให้เธอ"

ฉินซูฟังคำพูดนี้ การแก้ไขของฉู่หลินเฉินรอบคอบทีเดียว สะดวกต่อการดูแลคุณย่าด้วย ทำให้เธอไม่ต้องเทียวไปเทียวมา

เว่ยเหอจอดรถที่ใต้ตึกโรงแรมและช่วยพาเวินหลีออกไป

"เรื่องที่อยู่เพื่อนเธอ เธอจัดการได้เลย" สายตาของฉู่หลินเฉินเหลือบมองเวินหลีด้วยความเฉียบแหลม

เด็กคนนี้ฟื้นแล้วไม่ใช่เหรอ

"อืม ฉันจะอยู่ที่นี่ดูแลเธอเอง" ฉินซูพยักหน้า เธอรู้ว่าฉู่หลินเฉินจะไม่ยอมให้ใครเข้าไปอยู่ในบ้านพักตากอากาศของเขา

หลังจากรับเวินหลีที่หมดสติจากเว่ยเหอมาไว้กับตัว มองดูฉู่หลินเฉินนั่งรถออกไป เธอจึงพยุงเวินหลีไปทางโรงแรม

เดินไปไม่กี่ก้าว เวินหลีก็ลืมตาและยืนตังตรง

ฉินซูมองดูเธอที่จู่ ๆ ก็ฟื้นขึ้น "เธอฟื้นนานแล้ว...."

เวินหลีลืมตากลมโต เธอพยักหน้าอย่างไร้เดียงสา

"อืมจริง ๆ ตื่นตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว แต่ได้ยินพวกเธอกำลังคุยกัน...ฉัยรู้สึกอายนิดหน่อย เลยแกล้งหลับต่อไป"

พูดจบ เธอก็มองฉินซูด้วยสายตารู้สึกผิด

ฉินซูยิ้มตอบอย่างไม่คิดมาก

พอจัดการเรื่องที่พักเสร็จแล้ว ทั้งสองก็สแกนคีย์การ์ดเข้าห้อง

ฉินซูถามถึงเรื่องราวที่เกิดกับเวินหลีอย่างละเอียดอีกครั้ง เพื่อยืนยันว่าเธอไม่ได้รับอันตรายใด ๆ เธอถึงวางใจ

"คืนนี้เธอก็นอนที่นี่ให้สบายใจนะ เรื่องพ่อแม่ของเธอ...หากเธออยากหลีกเลี่ยงการเจอกับพวกเขา พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปดูว่ามีที่อยู่ที่อื่น ที่สามารถเช่าได้บ้างไหม" เธอพูดขึ้น

เวินหลีกัดริมฝีปาก ความชื้นผุดขึ้นจากดวงตา และกอดฉินซูร้องไห้ทันที

"พ่อแม่ของฉันใจร้ายมาก ฉันคือลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขา… แต่ในสายตาของพวกเขามีแต่น้องชาย ส่วนฉันน่ะ สำหรับพวกเขาแล้ว ฉันก็เป็นแค่เครื่องมือที่เอาไว้แลกเงินเท่านั้น ฉัน...ฉันไม่มีอะไรดีเลย..."

ฉินซูกอดเธอด้วยความสงสาร ลูบหลังเธอเบา ๆ เธอพูดด้วยเสียงแผ่วเบา "ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอ ถึงไม่มีคนมารักมาสงสาร แต่ต่อจากนี้พวกเรารักตัวเองให้มาก ๆ นะ"

เวินหลีพยักหน้าแรง ร้องไห้ในอ้อมกอดของฉินซูอีกสักพักถึงดีขึ้น

เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตามองไปที่ฉินซู และถามขึ้นด้วยความสงสัย "พี่กับคุณชายคนเมื่อครู่นี้เป็นคู่แต่งงานปลอม ๆ เหรอ?"

ที่เธอตื่นขึ้นเมื่อครู่นี้ ดูเหมือนเธอจะได้ยินบทสนทนานี้เข้าให้แล้ว