วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 135

“ที่รัก คุณได้ยินไหม แม่บุญธรรมของฉินซูบอกว่า เธอไม่ใช่ภรรยาทายาทตระกูลฉู่”

เวินฉางยังดึงสติกลับมาไม่ได้ เขาพูดขึ้นด้วยความตกใจ

"ได้ยินสิ!" เฝิงปี้หัวมองเขา เธอมองไปที่ไกล ๆ อย่างครุ่นคิด

ฉินซูเป็นภรรยาทายาทตระกูลฉู่ตัวปลอม? นี่มันเหลือจะเชื่อเกินไปแล้ว

"ถ้าอย่างนั้นพวกเราลองถามฉินซูเกี่ยวกับที่อยู่ของเวินหลี

ดูไหม?" เวินฉางถามขึ้น

"ฉันขอคิดก่อนนะ" เฝิงปี้หัวลังเลนิดหน่อย ลากเวินฉางเดินไปทางอื่น

รถตู้สีดำแล่นมาจอดตรงหน้าพวกเขา

"คุณหานต้องการพบพวกคุณ" คนขับรถพูดขึ้น

"คุณหานควรจะวิ่งเต้นเพราะเรื่องของเวินหลีมากกว่า จะมาวุ่นวายหาพวกเราทำไม?" เวินฉางคว้ามือของเฝิงปี้หัวด้วยความสั่นเครือ สีหน้าไม่สบายใจ

เฝิงปี้หัวอยู่ในความงุนงงในตอนแรก แต่เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เธอก็ยิ่งประหม่าและตะโกนว่า "ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ!”

ทั้งสองมองไปที่บอดี้การ์ดที่นั่งอยู่ในรถ และทำได้เพียงจำใจยอมเดินเข้าไป

เมื่อพวกเขามาถึงบ้านพักส่วนตัวของหานโม่หยาง ขาของพวกเขาก็อ่อนแรงทันทีที่ลงจากรถ

บอดี้การ์ดพาพวกเขาไปอยู่ต่อหน้าหานโม่หยาง

“เวินหลีลูกสาวของพวกคุณ...”

บนเก้าอี้นั้น หานโม่หยางเพิ่งพูดไปแค่ครึ่งประโยค

เวินฉางตกใจมากจนขาของเขาไร้เรี่ยวแรง เขาคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับพูดว่า

“คุณหานครับ เวินหลีแอบหนีไปเอง เราไม่ได้ให้ท้ายเธอแน่นอน เราเตือนเธอก่อนที่จะส่งเธอมาที่นี่แล้ว และปล่อยให้เธอดูแลคุณ ต้องให้กำเนิดทายาทเพื่อสืบทอดตระกูลหาน ใครจะรู้ว่าเธอจะหนีไป อย่าลงโทษพวกเราเลยนะครับ…”

หานโม่หยางขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ขี้ขลาดนัก? เขายังพูดไม่จบเลย

เฝิงปี้หัวยังจ้องมองสามีที่อ่อนแอของเธอ ยืนขึ้นอย่างกล้าหาญและกล่าวว่า "คุณหาน ตามการคาดเดาของเรา ฉินซูจะต้องเป็นคนช่วยเวินหลีหลบหนีแน่ ๆ พวกเขาสนิทกันตอนอยู่ที่ชนบท! เวินหลีจะต้องอยู่กับฉินซูแน่นอน!"

“สามีกับฉันต่างก็เป็นคนบ้านนอก เราไม่มีอำนาจและไม่มีอิทธิพลในไห่เฉิง รบกวนคุณหาน พาลูกสาวไม่รักดีของฉันกลับมาด้วยตัวเองได้เลยค่ะ ส่วนเงินหนึ่งล้าน…คุณให้เรามาแล้ว จะไม่เอาคืนใช่ไหมคะ?”

มาถึงประโยคหลัง เฝิงปี้หัวพูดอย่างระมัดระวังและประจบประแจงอย่างอดไม่ได้

เพราะหลังจากที่ได้รับเงินจากตระกูลหานแล้ว พวกเขาก็เตร็ดเตร่ไปตามโรงน้ำชาและบ่อนการพนันไปทั่วไห่เฉิง ทำให้เงินก็หายไปมากกว่าครึ่งแล้ว

หากตระกูลหานจะเอาเงินคืน พวกเขาก็ไม่มีให้แล้ว

หานโม่หยางมองดูใบหน้าที่ขี้ขลาด ทั้งขี้ขลาดและหิวเงินของทั้งสองคนอย่างใจเย็น และจู่ ๆ ก็มีความรู้สึกรังเกียจผุดขึ้นในใจของเขา

ตอนแรกเขาส่งคนไปตามพวกเขาทั้งสองคน เพื่อบอกพวกเขาว่า เขาไม่ต้องการเวินหลีเพื่อเป็นหญิงอุ้มบุญของครอบครัวหานแล้ว และจะขอให้พวกเขาพาลูกสาวกลับไป

ยิ่งไปกว่านั้น ฉินซูกำลังช่วยเขารักษาด้วยการฝังเข็ม และเนื่องจากเวินหลีเป็นเพื่อนของเธอ เงินหนึ่งล้านของเขาจึงอยากให้เป็นการตอบแทนน้ำใจ และเขาไม่มีความคิดที่จะเอามันคืนกลับมา

แต่ตอนนี้…

หานโม่หยางตั้งใจจะทำให้ทั้งสองคนตกที่นั่งลำบาก ดังนั้นเขาจึงหัวเราะอย่างเย็นชา “คนที่พวกคุณส่งมา ไม่มีความรับผิดชอบ และสุดท้ายก็โยนปัญหาให้ผม คุณไม่รู้เหรอ ว่าฉินซูเป็นภรรยาทายาทตระกูลฉู่ ถ้าไปตามหาที่เธอ จะไม่เป็นการล่วงเกินตระกูลฉู่เหรอ?”

เมื่อได้ยินดังนี้ หน้าผากของเวินฉางก็มีเหงื่อออก และเขาพูดด้วยเสียงที่สั่นเทาว่า “เรื่องนี้...คุณหานครับ พวกเราก็ไม่รู้จะทำอย่างไร...”

เฝิงปี้หัวกลอกตาและพูดทันทีว่า "คุณหานคุณวิตกกังวลมากเกินไปนะคะ อันที่จริง วันนี้เราได้ข่าวมาโดยบังเอิญ ฉินซูน่ะ..."

…

ฉินซูมาหาห้องเช่าเป็นเพื่อนเวินหลี หาจนทั่วแล้วแต่ก็ยังไม่เจอที่ ๆ เหมาะสม

บ้านที่ให้เช่าชั่วคราวระยะสั้น ๆ แทบไม่มีเลย ส่วนการเช่าระยะยาว ต้องวางเงินมัดจำซึ่งแพงเกินไป สำหรับเวินหลีเธอไม่สามารถจ่ายได้เลย

“พี่เสี่ยวซู ฉันกลับไปที่มหาลัยและอยู่ที่นั่นดีกว่า” เวินหลีคอตกพูดด้วยความเศร้า

“แต่เธอบอกว่าพ่อแม่อาจจะมาไปตามหาเธอที่มหาลัยนี่นา? อาจจะเป็นเรื่องขึ้นได้...”

“ฉัน ฉันเตรียมใจไว้แล้วค่ะ ฉันรู้ว่าจะต้องตอบโต้กลับยังไง”

เวินหลีเงยหน้าขึ้น กำหมัด ดวงตาโตของเธอแน่วแน่ แต่น้ำเสียงที่ไม่มั่นใจของเธอ เผยให้เห็นว่าเธอกำลังหวาดหวั่นลังเลไม่มั่นใจ