วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 144

ยามเฝ้าประตูมองดูชื่อบนกระดาษที่แปะอยู่บนกล่องแล้วชะงัก “ที่แท้คนที่บริจาคห้องสมุดให้สถานสงเคราะห์ของพวกเรา ก็คือคุณแม่ของคุณ…”

บนรถ

เว่ยเหอคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ

เมื่อเหลือบมองกระจกมองหลัง ก็เห็นคุณชายของเขาก็มีสีหน้าที่นิ่งเฉยไม่ไหวติงเช่นเดียวกัน เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “คุณชายฉู่ครับ ยามคนนั้นไม่น่าจะพูดโกหก เป็นไปได้ไหมครับ ว่าเงินแปดแสนหยวนที่ฉินซูบริจาค คือเงินที่เอามาจากคุณหวังอี้หลิน? แต่ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ แถมยังบริจาคออกไปในนามคุณหวังอี้หลินอีก…”

การกระทำแบบนี้ ทำให้คนอื่นไม่เข้าใจจริง ๆ

ฉู่หลินเฉินขมวดคิ้ว

สายตาของเขามองออกไปนอกหน้าต่างรถ และมองเห็นร่างหนึ่งออกมาจากสถานสงเคราะห์ เขาหรี่ตามองและส่งสัญญาณให้เว่ยเหอขับรถข้ามไป

รถหยุดลงตรงหน้าของฉินซู

ฉินซูมองกระจกรถค่อย ๆ ลดระดับลง ปรากฏใบหน้าที่หล่อเหลาและสูงส่งของฉู่หลินเฉิน เธอประหลาดใจจริง ๆ ไม่คาดคิดว่าจะพบเขาที่นี่

“ขึ้นรถ” ฉู่หลินเฉินพูดสั้น ๆ กระชับได้ใจความ

ฉินซูไม่ได้พูดอะไรมาก และเข้าไปนั่งในรถ

เธอเพิ่งจะพูดคุยกับผู้อำนวยการเผิงเสร็จเรียบร้อย เรื่องที่คุณย่าจะเข้ามาอยู่ที่สถานสงเคราะห์แห่งนี้สักระยะหนึ่ง

ระหว่างทางฉู่หลินเฉินเม้มปากและไม่ได้พูดอะไร แม้กระทั่งเรื่องที่เขามาปรากฏตัวอยู่ที่ด้านนอกสถานสงเคราะห์ เขาก็ไม่พูดอะไรออกมาสักประโยคเดียว

ตรงกันข้ามกับเว่ยเหอที่ริเริ่มจะเปิดปากพูดออกมา “คุณฉิน ผมเพิ่งจะได้ยินมาว่าคุณบริจาคเงินแปดแสนหยวนให้กับสถานสงเคราะห์ แต่ชื่อของผู้บริจาคไม่ใช่คุณ คุณทำแบบนี้เพราะว่า...”

ฉินซูพูดอย่างเรียบเฉย “เงินก้อนนั้นเดิมทีก็คือเงินของหวังอี้หลิน ฉันแค่คืนให้เธอด้วยวิธีนี้”

สีหน้าเว่ยเหอสับสนและไม่เข้าใจ

คืนเงิน หมายความว่าอย่างไร?

แม้กระทั่งฉู่หลินเฉินที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ฉินซูก็เลิกคิ้วขึ้นและชำเลืองมองเธอ ในสายตาของเขามีคำถามและกำลังครุ่นคิด

ฉินซูมองเขาอย่างนิ่งสงบและพูดขึ้น “ฉันจำได้ว่าฉันเคยบอกคุณ ว่าเงินก้อนนั้น คือเงินที่หวังอี้หลินให้ฉันมาเอง เพราะอยากที่จะให้ฉันไปจากคุณโดยเร็ว แต่ฉันไม่ได้ตอบรับก็เลยคืนเงินให้เธอไป”