วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 192

บอดี้การ์ดที่พบเจอกับความจนตรอกรีบวิ่งเข้ามา เดิมทีต้องการรายงานสถานณ์เร่งด่วน แต่เมื่อเห็นหานเซี่ยวถูกฉินซูกำราบและนอนอยู่บนพื้น เขาก็ไม่รู้ว่าจะอ้าปากพูดยังไง

หานเซี่ยวไม่ใช้ผู้หญิงธรรมดา แม้ว่าในสถาณการณ์ที่ชีวิตของเธอกำลังอยู่ในเงื้อมมือของผู้อื่นแบบนี้ เธอก็ดึงสีหน้ากลับมาสงบได้ในเวลารวดเร็ว เธอตะโกนด้วยเสียงเย็น "มีเรื่องอะไร?"

"มีคน...บุกเข้ามาครับ" บอดี้การ์ดพูดขึ้นพลางมองไปที่คนสองคนที่หมดสติอยู่ตรงหน้า "เป็นคนของฉู่หลินเฉิน"

"สกัดพวกเขาเอาไว้" หานเซี่ยวหัวเราะอย่างเย็นชา พูดจบก็หันไปทางฉินซู "คุณต้องการอะไร บอกฉันมา ฉันให้คุณได้หมด"

ฉินซูครุ่นคิด เธอพยักหน้าและพูดขึ้นว่า "ได้สิ งั้นคุณก็โทรหาหานโม่หยาง และบอกให้เขาปล่อยคุณย่าของฉันซะ"

หานเซี่ยวไม่คาดคิดว่าเธอจะรู้จริง ๆ ว่าคุณย่าอยู่กับหานโม่หยาง ดวงตาของเธอดูประหลาดใจเล็กน้อย แต่เธอพยักหน้าและพูดว่า “ตกลง ฉันจะบอกให้เขาปล่อยคุณย่าของคุณ เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน”

ฉินซูเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของคุณย่าที่สุด ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่ทันสังเกตความมืดมนในดวงตาของหานเซี่ยว

ตอนที่เธอกำลังหยิบโทรศัพท์ หานเซี่ยวก็บิดข้อมือของเธอ คว้าเข็มเงินในมือของเธอไป แค่เสี้ยววินาที เธอก็กด ฉินซูลงไปที่พื้นด้วยทักษะที่รวดเร็วมาก

ฉินซูมองเธอด้วยความตกใจ "คุณ...ตั้งแต่เมื่อไหร่..."

“ทักษะการฝังเข็มของคุณพิเศษมาก ทำให้ขาทั้งสองข้างของฉันอ่อนแรงไปชั่วคราวเลย แต่น่าเสียดาย ที่ฤทธิ์ของมันไม่นาน แล้วฉัน...ก็เรียนมวยสานต่ามาซะด้วยสิ"

หานเซี่ยวกดร่างของฉินซูเอาไว้ และท่าทางอันสูงส่งของเธอก็ฟื้นตัวขึ้น แต่ท่าทีเอาอกเอาใจของเธอนั้นหายไปหมดแล้ว มีแต่ความโหดร้ายและเจตนาฆ่าที่รุนแรงเท่านั้น!

"เดิมทีฉันคิดว่าคุณเป็นคนฉลาด แต่ดูแล้วตอนนี้ คุณก็เป็นคนโง่ที่ไม่ประสีประสาด้วย"

หานเซี่ยวพูดช้า ๆ มือของเธอที่มีเล็บสีแดงฉานบีบคอของฉินซู “เพราะฉะนั้น คุณตายก่อนเลย...”

ขณะพูด เธอก็ค่อย ๆ กระชับฝ่ามือให้แน่นขึ้น

ฉินซูหายใจไม่ออก!

เธอเบิกตากว้าง ใบหน้าของหานเซี่ยวสะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอ

ทำยังไงดี? เธอไม่อยากตายด้วยน้ำมือผู้หญิงคนนี้จริง ๆ

ตามที่หานเซี่ยวบอก เธอฝึกฝนมวยสานต่า ดังนั้นมือของเธอจึงแข็งแรงกว่าผู้หญิงทั่วไป

ฉินซูถูกบีบคอและไม่มีกำลังที่จะตอบโต้ เธอรู้สึกได้เพียงว่าหายใจลำบากขึ้นเรื่อย ๆ และออกซิเจนในร่างกายของเธอก็ค่อย ๆ หายไป…

ในขณะที่เธอกำลังจะหมดสติ ก็มีเสียงทื่อๆ ของวัตถุหนักที่ถูกเตะลงกับพื้น

เธอรู้สึกโล่งขึ้น และรู้สึกว่าช่องทางหายใจเปิดออกและออกซิเจนก็ถูกเทเข้าไปอย่างเต็มที่ เธอหายใจอย่างโหยหา และหยุดไอไม่ได้

หานเซี่ยวที่ถูกเตะจนตัวลอยและตกลงพื้นกำลังจะลุกขึ้นมา เธอมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างแทบไม่เชื่อ "คุณไม่ได้หมดสติอยู่เหรอ? ฟื้นขึ้นมาได้ยังไง!"

ฉู่หลินเฉินดึงฉินซูขึ้นมาจากพื้น และดันเธอไว้ข้างหลังเขาเพื่อปกป้องเธอ เขามองไปที่หานเซี่ยวด้วยสายตาว่างเปล่า "ก็เหมือนที่เธอพูดนั้นแหละ ฤทธิ์ของการฝังเข็มของเธอมันอยู่ไม่นาน ทำให้เราหมดสติไปแค่ชั่วขณะเท่านั้น"

"อะไรนะ?!“ ในที่สุดสีหน้าของหานเซี่ยวก็เปลี่ยนไป "ที่แท้พวกแกก็รวมหัวกันหลอกฉัน!"

"ถ้าไม่ทำแบบนี้ เธอจะยอมลดความระมัดระวังลงได้ยังไงล่ะ?" ลู่ซีพูดพลางหัวเราะ เขาต่อยไปที่บอดี้การ์ดคนที่คุมตัวฉู่หยุนซีเอาไว้ ให้ปล่อยตัวเธอ

ฉู่หยุนซีหมดเรี่ยวแรงและตกลงไปในอ้อมแขนของลู่ซี เมื่อมองดูใบหน้าของเขา เธอก็รู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่

"ลู่ซี..." เธอตะโกนเรียกชื่อเขาด้วยความหลงใหล น้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง

ลู่ซีก้มมองใบหน้าที่มีหลายอารมณ์ของเธอ เขาตกใจ และพยุงเธอนั่งบนโซฟา "ฉันไปช่วยพี่ชายเธอก่อน"

ฉู่หยุนซีรู้สึกเหมือนหลงทาง หลังจากที่ผละออกจากอ้อมแขนของเขา

แต่เมื่อนึกถึงฉากที่เขาต่อยบอดี้การ์ดให้ล้มลง และช่วยชีวิตเธอไว้นั้น มุมปากของเธอก็ยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข

ในใจของลู่ซีมีเธอออยู่