วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 214

หญิงชราคนหนึ่งเดินอย่างทุลักทุเลมาจากที่ไกล ๆ เดินเข้ามา

สาวใช้อ้วนท้วมวัยกลางคนจำตัวตนของอีกฝ่ายได้ จึงมีสีหน้าเปลี่ยนไปและพูดกับบอดี้การ์ดหน้าประตู “คนแก่นั่นคือย่าของฉินซู คุณหนูฉู่บอกว่า อย่าให้พวกเธอเข้ามาในประตูบ้านตระกูลฉู่อีก นายไปขวางไว้”

บอดี้การ์ดพยักหน้าและเข้าไปเผชิญหน้า

“นี่คือคฤหาสน์ของตระกูลฉู่ คนที่ไม่มีธุระห้ามเข้า!” บอดี้การ์ดพูดด้วยใบหน้าเย็นชา

ฉินกู้เซียงแหงนหน้าขึ้นมองบอดี้การ์ดรูปร่างสูงใหญ่ตรงหน้าเธอ และพูดด้วยใบหน้าท่าทางที่อ่อนโยน “ฉันเป็นย่าของฉินซู ฉันอยากจะพบคุณท่านตระกูลฉู่”

“ตอนนี้มันกี่โมงแล้ว? คุณท่านพักผ่อนไปตั้งนานแล้ว ไม่ใช่ว่าใครอยากจะพบก็สามารถพบได้!”

สีหน้าของฉินกู้เซียงลังเล “ถ้าอย่างนั้น คุณผู้หญิงฉู่ล่ะ? รบกวนคุณไปเรียนให้เขาทราบหน่อยได้ไหม? ฉันมาเพราะเรื่องของหลานสาวฉัน”

“ผมบอกแล้วว่าคุณผู้หญิงพวกท่านพักผ่อนกันหมดแล้ว” บอดี้การ์ดโบกมืออย่างหมดความอดทน “ผมบอกไปแล้ว คุณเป็นอะไรของคุณเนี่ย? ดึกดื่นขนาดนี้แล้วรีบไปซะเถอะ บ้านตระกูลฉู่ไม่ใช่ที่ที่พวกคุณจะเข้าไปได้ตามใจชอบ”

“คือ…”

ฉินกู้เซียงยังอยากที่จะพูดอะไรอีกสักหน่อย สาวใช้อ้วนท้วมทนไม่ไหว จึงก้าวมาด้านหน้า และใช้สองมือเท้าสะเอว “รีบไปซะ เมื่อวานเพิ่งไล่พวกคุณไป วันนี้ยังมาอีก คนแก่อย่างคุณนี่หน้าหนาจริง ๆ!”

พูดแล้วก็ยื่นมือออกมาผลักเธอ

เดิมทีฉินกู้เซียงก็เพิ่งจะหายจากอาการป่วยหนัก อีกทั้งเกิดเรื่องกับฉินซูอีก ทำให้สภาพจิตใจไม่ค่อยดี

เมื่อถูกผลักแบบนี้ ก็ทำให้ล้มลงไปบนพื้นทันที เกิดเสียงอู้อี้

เธอจับหน้าอกเอาไว้ สีหน้าซีดเซียวในชั่วพริบตาเดียว ผ่านไปสักพักก็ไม่ได้ลุกขึ้นมาจากพื้น

เมื่อเห็นเช่นนั้น สีหน้าของสาวใช้อ้วนท้วมและบอดี้การ์ดทั้งสองคนก็เปลี่ยนไป

สาวใช้ใจฝ่อพูดขึ้น “นี่ ฉันบอกคุณเลยนะ ว่าอย่ามาทำเป็นอุบัติเหตุล้มลงเพื่อเรียกเอาเงินที่นี่...”

พูดแล้วก็คิดอยากจะยกเท้าขึ้นถีบเธอ

“พวกเธอปฏิบัติกับผู้สูงอายุแบบนี้เหรอ?!”

เสียงตะโกนอย่างเยือกเย็นดังขึ้นฉับพลัน

สาวใช้อ้วนท้วมรู้สึกถึงลมหนาวที่ค่อย ๆ เข้ามาปะทะหน้า และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาที่เคร่งขรึมเด็ดขาดทำให้รู้สึกหนาวเหน็บ

“คุณ คุณชาย” เธอก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว

ฉู่หลินเฉินเหลือบมองค้อนเธออย่างเย็นชา ส่งเสียงพึมพำทางจมูกออกมาอย่างไม่พอใจ จากนั้นจึงหันสายตามองไปบนพื้น

เมื่อเห็นว่าเป็นฉินกู้เซียง สีหน้าท่าทางของเขาก็แข็งทื่อ และออกคำสั่งเสียงเข้ม “ยังไม่พยุงเธอขึ้นมาอีก?”

ท่าทางอวดดีของสาวใช้ผู้อ้วนท้วมกับบอดี้การ์ดที่มีก่อนหน้าหายไปหมดสิ้น รีบเข้าไปพยุงฉินกู้เซียงขึ้นมาอย่างนอบน้อม และเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังที่สุด

ฉินกู้เซียงจับหน้าอกเอาไว้และพูดอย่างยากลำบาก “คุณชายฉู่ หลานสาวฉัน เธอ…”

ยังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้นก็หายใจไม่ออก

สีหน้าของฉู่หลินเฉินมืดครึ้ม เขาพูดทันที “รีบพาเธอไปที่รถฉัน!”

เขาขับรถพาฉินกู้เซียงไปส่งยังโรงพยาบาลทันที

ในเวลาเดียวกันก็โทรศัพท์หาเว่ยเหอ “นายบอกฉินซูหน่อย ว่าคุณย่าของเธออยู่ที่โรงพยาบาล”

...

ฉินซูไม่คาดคิดว่าจะเป็นเว่ยเหอที่โทรศัพท์เข้ามาแจ้งข่าวเรื่องคุณย่าของเธอ

ทันทีที่ได้ยินว่าคุณย่าของเธออยู่ที่โรงพยาบาล เธอก็รู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ดีและรีบตามไปทันที

ไฟสีแดงในห้องผ่าตัดเปิดอยู่

เว่ยเหอรออยู่ด้านนอกห้องผ่าตัด ส่วนฉู่หลินเฉินได้กลับไปแล้ว

ฉินซูก้าวเท้าไปด้านหน้าอย่างรีบร้อน เมื่อเห็นเว่ยเหอก็ถามออกมาทันที “เกิดอะไรขึ้น?”

เพราะว่าความเป็นห่วงที่อยู่ภายในใจ เธอจึงไม่มีแรงพอที่จะสุขุมและสุภาพได้แล้ว

“คุณย่าของคุณมีอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะอย่างกะทันหัน และหายใจลำบาก คุณหมอกำลังช่วยชีวิตอยู่ ส่วนอาการอย่างละเอียด... ตอนนี้ยังบอกยากครับ”

เว่ยเหอกล่าว และเมื่อมองเห็นท่าทางสีหน้าที่เศร้าโศกเสียใจของเธอ ก็อดไม่ได้ที่จะปลอบโยน “อย่ากังวลไปเลยครับ คุณชายฉู่ได้จัดอายุรแพทย์โรคหัวใจที่ดีที่สุดในฟู่คัง เพื่อทำการรักษาแบบฉุกเฉินให้คุณย่าของคุณครับ ไม่น่าจะเป็นอะไรครับ”

เมื่อเสียงของเขาหยุดลง ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก

ฉินซูก้าวเท้าพุ่งปราดเข้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “คุณหมอคะ อาการของคุณย่าฉันเป็นยังไงบ้าง?”