วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 216

เงินเดือนและสวัสดิการของการทำงานในบ้านตระกูลฉู่นั้น มากกว่าภายนอกถึงสิบเท่า ทั้งสองคนจะยอมออกง่าย ๆ ได้อย่างไร? สิ่งที่สำคัญก็คือ ถ้าหากถูกตระกูลฉู่ไล่ออกเท่ากับติดแบล็คลิสต์ ต่อไปจะมีตระกูลใหญ่ตระกูลไหนกล้ารับพวกเขาทำงาน

"คุณท่าน อย่าไล่พวกเราออกเลย...."

ฉู่หลินเฉินมองพวกเขาอย่างไม่ปราณี "ออกไป!"

ตอนนี้ความโหดของเขาทำให้ผู้คนต้องกลัว

สาวใช้และบอดี้การ์ดตกใจจนหน้าซีด พวกเขาจากไปด้วยความตื่นตระหนก ถ้าอยู่อีกสักวินาทีเดียว คงต้องโดนคุณชายฉู่จัดการคาที่แน่ ๆ

แม้กระทั่งฉู่หยุนซีที่จะมาช่วยสองคนนี้ ก็กลัวจนต้องกลืนคำพูดกลับเข้าไป

"หลินเฉินทำไมถึงได้...."

หลิวเหวยลู่สังเกตการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของลูกชาย เธอถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

ฉู่หลินเฉินหลับตาลง เม้มริมฝีปากแน่น และพูดขึ้นช้า ๆ "คุณย่าของฉินซูเสียแล้ว"

สมาชิกในตระกูลฉู่ต่างก็สีหน้าเปลี่ยนไป

มีเพียงฉู่หยุนซีเท่านั้นที่พูดขึ้นอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว "ตายแล้วอย่างไรล่ะ? คงจะไม่มาพึ่งพาครอบครัวเราอีกใช่ไหม?"

เมื่อพูดจบ ฉู่หลินเฉินก็มองมาที่เธอด้วยสายตาเยือกเย็น

แม้แต่ฉู่สวี่ที่ช่วยเธอพูดก็ยังมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า "เรื่องมันเกิดที่บ้านเรา ลูกจะบอกว่ามันไม่เกี่ยวกับเรางั้นเหรอ?"

"ไม่ต้องพูดแล้ว รีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ" ซ่งจิ่นหรงในใบหน้าที่เคร่งขรึม แทบรอไม่ไหวที่จะลุกขึ้น

ครอบครัวฉู่รีบไปโรงพยาบาล

ที่ทางเดินด้านนอกห้องเก็บศพ ฉู่หลินเฉินมองเห็นฉินซู

เธอนั่งบนเก้าอี้ โดยเอามือกอดแขนเอาไว้ เงียบนิ่งราวกับประติมากรรม ปลายขนตาของเธอมีประกายหยดน้ำอยู่ เห็นได้ชัดว่าเธอร้องไห้ไปแล้ว

เมื่อเทียบกับความอ่อนแอ และไร้หนทางเมื่อเห็นเธอในห้องขังก่อนหน้านี้ ตัวเธอให้ตอนนี้ให้ความรู้สึกที่โดดเดี่ยว ราวกับว่าโลกทั้งใบกลายเป็นสีเทา

ราวกับฉู่หลินเฉินติดเชื้อนั้นมาด้วย เขาหยุดฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว

ฉู่หยุนซีที่เดินตามมาด้านหลังก็เรียกขึ้นด้วยความตกใจ "ฉินซู? เธอไม่ได้อยู่ในห้องขังเหรอ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

เมื่อได้ยินเสียงนั้น ในที่สุดฉินซูก็ค่อย ๆ ขยับหันมา

เมื่อเห็นคนในตระกูลฉู่ เธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างแวบเข้ามาในสมอง และรีบเก็บซ่อนใบหน้าแห้งความเสียใจนั้นทันที

เธอพยุงร่างกายของเธอให้ลุกขึ้น ก้าวเท้าช้า ๆ แต่มั่นคงเดินไปยังคนในตระกูลฉู่ และหยุดลงตรงฉู่หลินเฉินที่ยืนอยู่ด้านหน้าที่สุด

"ได้ยินว่าคุณย่าของฉันไปบ้านตระกูลฉู่ และคุณก็ส่งท่านมาที่โรงพยาบาล มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

ดวงตาที่ว่างเปล่าและโดดเดี่ยวของเธอเปลี่ยนไป เธอมองมาที่ฉู่หลินเฉินด้วยสายตาเยือกเย็นดังสายน้ำ

หลังจากที่เขาจมดิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็พูดประโยดสั้น ๆ ออกมา "คนรับใช้พลั้งมือทำคุณย่าของเธอล้มลงบนพื้น"

ฉินซูหรี่ตา "พลั้งมือ?"

เธอรู้สึกว่าสองคำนี้มันตีความได้มากมายเกินไป

ฉู่หลินเฉินพูดเสริมขึ้น "คุณย่าของเธอ มาขอให้พวกเราปล่อยตัวเธอ แต่โดนคนรับใช้กับบอดี้การ์ดหยุดไว้ที่นอกบ้าน"

ฉินซูตกใจ ที่แท้คุณย่าก็ไปที่บ้านฉู่เพื่อเธอ

เพราะเธอ...

หยดน้ำตาที่เหมือนคริสตัลหยดออกจากเบ้าตาของเธอ โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เขาอยากจะยื่นมือออกไปโดยโดยไม่รู้ตัว

ฉินซูยกมือขึ้นก่อนและเช็ดน้ำตาด้วยสีหน้าเย็นชา

ฉู่หลินเฉินทำได้เพียงดีงมือของเขากลับอย่างเงียบ ๆ ปล่อยมือลงที่ข้างลำตัวของเขา และกำหมัดเบา ๆ

"คนรับใช้และบอดี้การ์ดโดนไล่ออกจากบ้านตระกูลฉู่ไปแล้ว"

แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาต้องอธิบายมากขนาดนี้