วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 298

วันนี้เธอยังมีเรื่องสำคัญหนึ่งเรื่องที่ต้องไปทำ

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ฉินซูมาถึงแผนกศัลยกรรมของโรงพยาบาลกลาง

เธอต้องตรวจสอบให้ชัดเจน ว่าเจตนาที่หลินเมิ่งฟานจงใจยอมรับว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของเขาคืออะไร

จากความเข้าใจของเธอที่มีต่อหลินเมิ่งฟาน คือเธอกลัวว่าเขาจะเก็บเล่ห์เพทุบายอะไรไว้ แล้วมันจะไม่ดีต่อลูกของเธอ

ฉินซูยังไม่ทันได้เดินเข้าไปในห้องทำงานของหลินเมิ่งฟาน ก็ได้ยินเสียงด้านในเสียก่อน เธอจึงหยุดฝีเท้าด้วยจิตสำนึก

เป็นเพราะว่าเธอคุ้นเคยกับเสียงด้านใน

“ถ้าไม่ใช่เพราะนายหลุดปากพูด คุณชายฉู่จะรู้ได้ไงว่าเด็กไม่ใช่ลูกของนาย”

หวังอี้หลินมองหลินเมิ่งฟานอย่างไม่พอใจ บีบบังคับให้ตนเองควบคุมความโกรธ เธอโยนบัตรลงตรงหน้าเขา

“ในนี้มีสามแสนหยวน เอาเงินนี่ไปแล้วควบคุมปากนายดี ๆ หลังจากนี้ไม่ว่าใครถามขึ้นมา นายก็ต้องพูดอย่างหนักแน่น ว่าในท้องของฉินซูเป็นลูกของนาย!”

หลินเมิ่งฟานเก็บบัตรไว้ แต่ทว่าปากของเขาก็พูดอย่างลังเล “แต่ฉันไม่รู้จะอธิบายกับทางถางเสี่ยวหรูว่ายังไง เธอเอาแต่เค้นถามเรื่องเด็กตลอด…”

“เธอเป็นแค่หลานสาวของผู้อำนวยการ นายวางแผนจะเอายังไงกับเธอ? ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็เลิกสิ นายอยู่ในโรงพยาบาลนี้ เธอช่วยนายได้มากสุดก็ให้นายเป็นหัวหน้าแผนกศัลยกรรม แต่นับจากนี้ต่อไป ถ้านายทำตามฉัน เมื่อฉันได้เป็นคุณนายฉู่ โรงพยาบาลภายใต้การบริหารของฉู่ซื่อมีมากมายขนาดนั้น จะให้นายเป็นผู้อำนวยการตามใจฉันก็ไม่มีปัญหา!”

เมื่อหลินเมิ่งฟานได้ฟัง ดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

อันที่จริงเขาคิดมานานแล้ว ว่าจะเลิกหรือไม่เลิกกับถางเสี่ยวหรู หลังจากอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานาน เขาก็ค้นพบว่านิสัยของถางเสี่ยวหรูคือเอาแต่ใจ หยิ่งผยองและชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่ ที่คนทั่วไปทนไม่สามารถทนได้

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าอาของเธอเป็นผู้อำนวยการ เธอเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนที่เอ้อระเหย ลอยชาย ไม่ทำงานทำการใด ๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าอาของเธอ เธอก็ไม่ได้มีสิทธิ์พูดมากมาย และช่วยเขาได้ไม่มากเท่าไหร่นัก

ในทางกลับกันหวังอี้หลิน ในอนาคตจะเป็นคุณหญิงของตระกูลฉู่ มีตำแหน่งสูง มากด้วยอำนาจ ตนเองก็ร่วมมือกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ในมือก็ยังกุมจุดอ่อนของเธอ... ไม่ต้องกลัวว่าเธอจะไม่รักษาคำพูด

“ตกลง เอาตามที่เธอพูด เดี๋ยวฉันจะเลิกกับถางเสี่ยวหรู ถึงยังไงซะฉันก็เหนื่อยหน่ายกับเธอแล้ว!” หลินเมิ่งฟานตัดสินใจแน่วแน่ เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา “ในอนาคตเธออยากให้ฉันทำอะไร ก็แค่พูดออกมา!”