วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 39

ฉินซูวางโทรศัพท์และเดินจากไป ไม่ได้หันมาสนใจฉู่หลินเฉินอีก

“คุณชายครับ เครื่องนี้ผมเกรงว่ามันจะไม่ใช่เรื่องธรรมดา ๆ” เว่ยเหอพูดขึ้น

เสียงโจวซือฉินแหลมแสบแก้วหู ทั้งเขาและฉู่หลินเฉินได้ยินหมด

นักข่าว...การเปิดโปง ไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่

ฉู่หลินเฉินหน้าเย็นชา "ตามไป!"

ขณะที่ฉินซูกำลังรีบร้อนหารถ ก็มีเสียงรถเบรกดังขึ้นที่ด้านหลังของเธอ

ฉู่หลินเฉินลดกระจกรถลง สีหน้าของเขาเคร่งขรึม "ขึ้นมาบนรถ เล่าเรื่องของเธอมาให้หมด"

ฉินซูประหลาดใจเลกน้อย เธอหันกลับมาคิดว่า ลำพังตัวเธอคนเดียวคงจะไม่สามารถจัดการกับโจวซือฉินได้ ถ้าเขาไปด้วยสถานการณ์คงแตกต่างออกไปแน่ ๆ

เธอขึ้นรถโดยไม่ลังเล บอกกับคนขับด้วยตัวเองว่า "ไปโรงแรมเฟิงถิงค่ะ"

เธอเล่าเรื่องราวที่โจวซือฉินมาข่มขู่เธอที่บ้านให้เขาฟังโดยละเอียด

เธอพูดอย่างตรงไปตรงมา "คุณชาย ฉันรู้ว่านายไม่ชอบให้คนนอกเข้ามาในบ้าน ฉันถึงได้ให้พวกเขาอยู่ที่บ้านพักตากอากาศนั่นชั่วคราว ฉันวางแผนไว้ว่าหากหาวิธีแก้ไขปัญหาได้ ก็จะให้พวกเขาออกไป ฉันแค่คิดไม่ถึงว่านายจะไล่พวกเขาออกไปด้วยตัวเอง"

ตอนนี้โจวซือฉินโดนกดดันแล้ว นักข่าวกำลังรออยู่ที่หน้าโรงแรม เห็นได้ชัดว่าความโกลาหลครั้งยิ่งใหญ่กำลังถูกจัดเตรียมขึ้น

แม้ว่าเว่ยเหอจะดูทาท่างกำลังตั้งใจขับรถอยู่ แท้จริงแล้วเขาเงี่ยหูฟังอยู่ตลอด

ที่แท้พวกเขาก็เข้าใจฉินซูผิด จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้ต้องการยึดบ้านพักตากอากาศเป็นของตัวเอง

เหมือนกับที่เขาพูดไว้ไม่มีผิด ฉินซูไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น

เขาแอบสังเกตใบหน้าของคุณชายผ่านกระจกมองหลัง ชายหนุ่มทำหน้าตาเคร่งขรึม คิ้วขมวดแน่น ท่าทางแบบนั้นพูดได้เลยว่า...ความคิดของเขายุ่งเหยิงไปมากแล้ว

ฉู่หลินเฉินยกมือขึ้นปิดปากกระแอมเบา ๆ แต่สีหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม "เธอพูดแบบนี้คือจะโทษฉันสินะ?"

แท้จริงในใจของฉินซูก็มีความรู้สึกขุ่นเคืองกับเขา แต่เธอเองก็เข้าใจว่าเธอได้ทำผิดอะไรไป

เธอยิ้มอย่างสงบแล้วพูด "ฉันขอโทษ เพราะฉันไม่ได้บอกนายล่วงหน้า แล้วก็ทำลงไปโดยพละการ และฉันก็รู้ดีว่าบ้านพักตากอากาศหลังนั้นจะต้องเป็นของหวังอี้หลิน เธอโดนโจวซือฉินทำร้ายแบบนั้นนายคงนั่งดูอยู่เฉย ๆ ไม่ได้"

เธอพูดออกมาอย่างสมเหตุสมผล ไม่มีข้อปัญหาใดๆ

แต่เมื่อฉู่หลินเฉินได้ยินคำพูดนี้ เขากลับรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

การที่เขาไล่สองแม่ลูกนั่นออกไป เพียงเพราะไม่อยากให้หวังอี้หลินโกรธเหรอ?

ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่แบบนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นคือ เขาอยากให้สัญญาณเตือนกับฉินซู ให้เธอได้เข้าใจขอบเขตที่ว่าอย่าทำให้เขาโกรธบ่อยนัก!

เขาเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หัวใจของเขาเต้นแรงเล็กน้อย แต่ปากกลับพูดออกมาว่า "รู้ก็ดีแล้ว ต่อไปเธออย่าแตะต้องของ ๆ หวังอี้หลิน"

ฉินซูพยักหน้ายืนยัน

เวลานี้โรงแรมได้ถูกล้อมรอบไปด้วย "นักข่าว" แล้ว

จงหยู่อ๋างนั่งเล่นเกมอยู่ข้าง ๆ แปลงดอกไม้ และเงยหน้าขึ้นมาดูสถาการณ์บ่อย ๆ

เมื่อเล่นเกมเสร็จแล้วแต่ยังไม่เห็นว่ามีคนมา เขาจึงถามอย่างทดไม่ไหว "แม่ แม่ว่าฉินซูจะเอาเงินให้แม่ไหม?"

โจวซือฉินกัดฟันและมองไปข้างหน้าโดยไม่กระพริบตา "แม่จ่ายเงินเยอะขนาดนี้ให้คนพวกนี้มาแสดงละคร ถ้ายายนั่นไม่เอาเงินมา แม่ก็จะขายข่าวให้กับสำนักข่าวโดยตรง เราก็จะได้เงินก้อนเหมือนเดิม!"

เมื่อพูดจบ รถคันหนึ่งก็จอดลงที่ด้านหน้าของโรงแรม

โจวซือฉินหรี่ตาและพูดว่า “พวกนั้นมาแล้ว!”